Της Ζέζας Ζήκου. Υπό την αφόρητη πίεση μιας απίστευτα ζοφερής οικονομικής πραγματικότητας, ο ένας Ευρωπαίος ηγέτης μετά τον άλλον αποδοκιμ...
Της Ζέζας Ζήκου.
Υπό την αφόρητη πίεση μιας απίστευτα ζοφερής οικονομικής πραγματικότητας, ο ένας Ευρωπαίος ηγέτης μετά τον άλλον αποδοκιμάζουν εκόντες άκοντες την οικονομική ορθοδοξία της καγκελαρίου Μέρκελ. Και (σχεδόν) όλοι μαζί προσπαθούν εν μια νυκτί να μετατρέψουν τη φράου Μέρκελ, από «Frau-Νein» (κυρία Οχι) σε «Frau-Ja» (κυρία Ναι).
Το «πιστωτικό σύμπαν» τρίζει στην Ευρώπη από τα «τοξικά» κρατικά ομόλογα της Iσπανίας και της Ιταλίας και το κόστος δανεισμού εκτινάσσεται σε απαγορευτικά ύψη. Αξίες καταστρέφονται. Αλλά η καταστροφή είναι μεγαλύτερη επειδή το έλλειμμα πολιτικής βούλησης μπορεί να οδηγήσει σε οικονομικό κατακλυσμό.
Το έλλειμμα πολιτικής βούλησης οδήγησε την Ευρώπη στο να χάσει την ευκαιρία να θέσει υπό κάποιον έλεγχο τις χρηματαγορές εκχωρώντας τους κατά κάποιον τρόπο την αποστολή διαιτησίας και κύρωσης των «αδύναμων κρίκων» της. Θα υπάρχει πάντοτε στην επικράτεια μιας χώρας, όπως και σε κάθε οικογένεια, ένας αδύναμος κρίκος. Το να εξαλειφθεί ένας «αδύναμος κρίκος» δεν αποτελεί επιλογή, όπως πιστεύουν ορισμένοι, θα ήταν, αντίθετα, το προοίμιο της καταστροφής της Ευρωζώνης.
Το μεγάλο «ψέμα» βρίσκεται στον προδιαγραφόμενο μηχανισμό προσαρμογής για την επιστροφή στην κατάσταση ισορροπίας. Δεν είναι, βεβαίως, γραμμένος στις συνθήκες, αλλά συνεπάγεται λογικά από τις θεμελιώδεις πράξεις οικοδόμησης της Ε.Ε. Η προσαρμογή θα επιτευχθεί μέσω του αποπληθωρισμού, όπως στην Ελλάδα. Δηλαδή, η μείωση μισθών και τιμών και η δημοσιονομική λιτότητα, σε συνδυασμό με την κινητικότητα του εργατικού δυναμικού (χαμηλή εν τούτοις στην Ευρώπη λόγω γλωσσικών και πολιτισμικών εμποδίων), όπως το προβλέπει η θεμελιακή θεωρία των άριστων νομισματικών περιοχών, υποτίθεται θα αυξήσουν την ανταγωνιστικότητα και θα επιταχύνουν τους ρυθμούς ανάπτυξης των χωρών της Ευρωζώνης. Αντιθέτως, μια τέτοια στρατηγική, μη συνεργασιακή ούσα, θα οδηγήσει σε βαθιά ύφεση τις χώρες της Ευρωζώνης. Οι αλυσιδωτές μεταδόσεις των αρνητικών επιπτώσεών της από τη μία χώρα στην άλλη εντείνουν τις ασυμμετρίες της Ευρωζώνης και θα μετατρέψουν την Ευρώπη σε ουραγό της παγκόσμιας ανάπτυξης.
Αν θέλει να δει κανείς τι σημαίνει να ανασυρθεί η οικονομία από την παγίδα του χρέους, πρέπει να δει το μεγάλο πρόγραμμα δημοσίων δαπανών που έθεσε τέλος στη Μεγάλη Υφεση και είναι γνωστό ως Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Ο πόλεμος δεν οδήγησε μόνο στην πλήρη απασχόληση, αλλά στη ραγδαία αύξηση του εισοδήματος και του πληθωρισμού χωρίς ουσιαστικά κανένα δανεισμό από πλευράς του ιδιωτικού τομέα. Δεδομένου ότι τίποτε τέτοιο δεν βρίσκεται στο τραπέζι και δεν αναμένεται να βρεθεί στο εγγύς μέλλον, θα χρειαστούν χρόνια για να ξεχρεώσουν τα χρέη τους οικογένειες και εταιρείες. Και μάλλον η κληρονομιά που μας άφησε αυτή η δεκαετία ψευδαισθήσεων με το ευρώ θα είναι μια παρατεταμένη και οδυνηρή ύφεση.
Οπως επισήμανε ο μεγάλος Αμερικανός οικονομολόγος Ιρβινγκ Φίσερ τη δεκαετία του 1930, αυτά που κάνουν οι άνθρωποι και οι εταιρείες μόλις συνειδητοποιήσουν ότι έχουν πολύ μεγάλα χρέη είναι ατελέσφορα, ακριβώς επειδή προσπαθούν να τα κάνουν όλοι μαζί την ίδια στιγμή. Κάθε προσπάθεια για εκποίηση περιουσιακών στοιχείων με σκοπό την αποπληρωμή του χρέους οδηγεί σε περαιτέρω μείωση της αξίας των περιουσιακών στοιχείων. Κάθε προσπάθεια για λιτότητα οδηγεί σε κατάρρευση της καταναλωτικής ζήτησης και επιδεινώνεται η οικονομική κρίση. Εχουν οι ιθύνοντες διάθεση να κάνουν αυτά που πρέπει για να σπάσουν τον φαύλο κύκλο; Θεωρητικά, ναι. Στην πράξη, όμως, οι πολιτικές που προσφέρονται δεν φαίνονται κατάλληλες παρά μόνον για να αμβλύνουν τις οικονομικές παρενέργειες του αποπληθωρισμού του χρέους. Υπάρχει ελπίδα για κάτι άλλο; Μάλλον όχι.
Η σημερινή κρίση ανατρέπει ταχύτατα το στάτους κβο στην Ευρωζώνη και στην υπόλοιπη Ε.Ε. Γίνεται, δηλαδή, κάτι που δεν κατάφεραν να κάνουν οι ατέρμονες συζητήσεις εννέα και πλέον ετών για το Ευρωσύνταγμα και για τη Συνθήκη της Λισσαβώνας. Σε αυτές τις συζητήσεις οι πολίτες δεν καταλάβαιναν τι ακριβώς συζητούσαμε και ποιο ήταν το διακύβευμα. Αντίθετα, τώρα όλοι ζουν τις συνέπειες της κρίσης και ταυτόχρονα βλέπουν ότι απειλούνται το ευρώ και η Ευρωζώνη με διάλυση. Οπότε, το δίλημμα τίθεται επιτακτικά: Θα πάμε μπροστά διατηρώντας και ενισχύοντας το ευρώ ή θα πάμε πίσω διαλύοντάς το; Η κοινωνική συνοχή μεταξύ των μελών της ΟΝΕ πρέπει, και μπορεί, να γίνει ουσιαστική και όχι να παραμένει μια επιφανειακή σύγκλιση μεταξύ των χωρών του πλούσιου Βορρά και του φτωχού Νότου.
.jpg)
.JPG.webp)
ΝΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΑΠΟ ΑΣΕΠ ΟΛΟΙ ΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΓΙΑ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟΙ ΠΛΕΟΝΑΖΟΝΤΕΣ, ΟΙ ΑΝΙΚΑΝΟΙ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΟΣΟΙ ΔΙΟΡΙΣΤΗΚΑΝ ΜΕ ΡΟΥΣΦΕΤΙ ΔΡΟΜΟ ΤΩΡΑ.
ΑΛΛΙΩΣ ΣΑΜΑΡΑ ΜΑΛΑΚΙΖΕΣΑΙ ΚΑΙ ΕΣΥ ΟΠΩΣ ΚΑΙ Ο ΓΑΠ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΤΟΣΟΙ ΑΛΛΟΙ ΚΟΠΡΟΙ.
ΚΥΝΗΓΑΝΕ ΚΑΤΙ ΚΑΚΟΜΟΙΡΟΥΣ ΣΕ ΣΚΑΤΟ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΛΗΤΑΡΙΟ ΕΚΕΙΝΟ ΞΥΝΕΙ ΤΑ ΠΑΠΑΡΙΑ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΤΩΝ ΚΟΡΟΪΔΩΝ, ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ ΚΑΙ ΣΟΪΑ ΕΘΝΟΣΩΤΗΡΩΝ ΜΕ ΡΟΥΣΦΕΤΙ ΔΙΟΡΙΣΜΕΝΟΙ.
ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΕΡΑΣΕΤΕ ΑΣΕΠ ΑΛΛΙΩΣ ΝΑ ΠΕΙΤΕ ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ ΘΑ ΤΑ ΤΡΩΜΕ ΜΑΛΑΚΕΣ ΓΡΕΚΙΣΤΑΝΟΙ ΚΑΙ ΕΣΕΙΣ ΘΑ ΚΑΝΕΤΕ ΚΑΤΑ ΚΑΙΡΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΥΣ ΝΑ ΜΑΣ ΨΥΧΑΓΩΓΕΙΤΕ....
Ίσως αυτή η Ιστορία να μπορούσε να γραφτεί καλύτερα ή να γινόταν καλύτερα αντιληπτή στον προφορικό λόγο. Ίσως.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠιστεύω, όμως, ότι αξίζει να διαβαστεί. Και ακόμη περισσότερο. Να τη διηγηθείτε και σε κάποιον άλλο.
Η ΚΡΊΣΗ ΤΩΝ ΓΑΪΔΆΡΩΝ
Το έκαναν και το κάνουν αρκετοί οικονομολόγοι με τους τραπεζίτες, σε έναν κόσμο τον οποίο, από όπου και να τον πιάσεις, είναι (λερωμένος) με την οικονομία.
Λοιπόν, μία μέρα εμφανίστηκε σε ένα χωριό ένας άνδρας με γραβάτα.
Ανέβηκε σε ένα παγκάκι και φώναξε σε όλο τον τοπικό πληθυσμό ότι θα αγόραζε όλα τα γαϊδούρια που θα του πήγαιναν έναντι 100 ευρώ, και μάλιστα μετρητά.
Οι ντόπιοι το βρήκαν λίγο περίεργο, αλλά η τιμή ήταν πολύ καλή και όσοι προχώρησαν στην πώληση γύρισαν σπίτι με το τσαντάκι γεμάτο και το χαμόγελο στα χείλη.
Ο άνδρας με τη γραβάτα επέστρεψε την επόμενη μέρα και πρόσφερε 150 ευρώ για κάθε απούλητο γάιδαρο, κι έτσι οι περισσότεροι κάτοικοι πούλησαν τα ζώα τους.
Τις επόμενες ημέρες προσέφερε 300 ευρώ για όσα ελάχιστα ζώα ήταν ακόμα απούλητα, με αποτέλεσμα και οι τελευταίοι αμετανόητοι να πουλήσουν τα γαϊδούρια τους.
Όταν συνειδητοποίησε ότι στο χωριό δεν έμεινε πια ούτε ένας γάιδαρος και ανακοίνωσε σε όλους ότι θα επέστρεφε έπειτα από μία εβδομάδα για να αγοράσει οποιονδήποτε γάιδαρο έβρισκε έναντι 500 ευρώ!.. Και αποχώρησε.
Την επόμενη μέρα ανέθεσε στον συνένοχο του- συνέταιρό του με το κοπάδι των γαϊδάρων που είχε αγοράσει από το χωριό τους και τον έστειλε στο ίδιο χωριό με εντολή να τα πουλήσει όλα στην τιμή των 400 ευρώ τον κάθε έναν γάιδαρο ...
Οι κουτοί κάτοικοι βλέποντας τη δυνατότητα να κερδίσουν 100 ευρώ την επόμενη εβδομάδα αφού θα ερχόταν ο γραβατοφορεμένος με 500 ευρώ , αγόρασαν ξανά τα ζώα τους 4 φορές πιο ακριβά από ό,τι τα είχαν πουλήσει, τα δικά τους δηλαδή , για να το κάνουν αυτό όμως , αναγκάστηκαν να ζητήσουν δάνειο από την τοπική τράπεζα έτσι και έγινε .
Και όπως φαντάζεστε, μετά τη συναλλαγή οι δύο επιχειρηματίες έφυγαν διακοπές σε ένα φορολογικό παράδεισο της Καραϊβικής, ενώ οι κάτοικοι του χωριού βρέθηκαν υπερχρεωμένοι, απογοητευμένοι, και με τα γαϊδούρια στην κατοχή τους που δεν άξιζαν πλέον τίποτα.
Φυσικά οι αγρότες προσπάθησαν να πουλήσουν τα ζώα για να καλύψουν τα χρέη. Μάταια.
Η αξία τους είχε πέσει δραματικά. Η τράπεζα λοιπόν κατάσχεσε τα γαϊδούρια από τα δάνεια που είχαν πάρει και εν συνεχεία τους ενοικίασε, δηλαδή στους πρώην ιδιοκτήτες τους.
Ο τραπεζίτης όμως έκανε; πήγε ; στον δήμαρχο του χωριού και του εξήγησε ότι εάν δεν ανακτούσε τα κεφάλαια που είχε δανείσει, θα κατέρρεε και αυτός, και κατά συνέπεια θα ζητούσε αμέσως το κλείσιμο της ανοικτής πίστωσης που είχε με τον δήμο!!!.
Πανικόβλητος ο δήμαρχος και για να αποφύγει την καταστροφή, αντί να δώσει λεφτά στους κατοίκους του χωριού για να καλύψουν τα χρέη τους, έδωσε τα λεφτά στον τραπεζίτη, ο οποίος παρεμπιπτόντως ήταν κουμπάρος του δημοτικού συμβούλου.
Αθανάσιος Κλάρας
ΠΟΙΟΙ ΉΤΑΝ ΤΕΛΙΚΑ ΟΙ ΓΆΙΔΑΡΟΙ;
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ιστορία συνεχίζεται ως εξής:
Δυστυχώς, όμως ο τραπεζίτης αφού ανέκτησε το κεφάλαιό του, δεν έσβησε το χρέος των κατοίκων, και ούτε το χρέος του δήμου, ο οποίος φυσικά βρέθηκε ένα βήμα πριν από την πτώχευση!!!.
Βλέποντας τα χρέη να πολλαπλασιάζονται και στριμωγμένος από τα επιτόκια, ο δήμαρχος ζήτησε βοήθεια από τους γειτονικούς δήμους.
Αυτοί όμως του έδωσαν αρνητική απάντηση, γιατί όπως του είπαν, είχαν υποστεί την ίδια ζημιά με τους δικούς τους γαιδάρους!
Ο τραπεζίτης τότε έδωσε στον δήμαρχο την (ανιδιοτελή) συμβουλή-οδηγία να μειώσει τα έξοδα του δήμου!!!
Λιγότερα λεφτά για τα σχολεία, για το νοσοκομείο του χωριού, για τη δημοτική αστυνομία, κατάργηση των κοινωνικών προγραμμάτων, της έρευνας, μείωση της χρηματοδότησης για καινούρια έργα υποδομών, διακοπή του προγράμματος (βοήθεια στο σπίτι)
Κλείσιμο του πολιτιστικού κέντρου που περιλάμβανε δημοτικό κινηματογράφο, δημοτική βιβλιοθήκη, δημοτικό ωδείο, θεατρικό εργαστήρι.
Αυξήθηκε η ηλικία συνταξιοδότησης, απολύθηκαν οι περισσότεροι υπάλληλοι του δημαρχείου, έπεσαν οι μισθοί και αυξήθηκαν οι φόροι.
Ο Δήμαρχος έλεγε είναι αναπόφευκτες οι θυσίες , αλλά υποσχόταν με αυτές τις διαρθρωτικές αλλαγές (να βάλει τάξη στη λειτουργία του Δημοσίου, να βάλει τέλος στις σπατάλες) και να ηθικοποιήσει το εμπόριο των γαϊδάρων.
Η ιστορία άρχισε να γίνεται ενδιαφέρουσα όταν μαθεύτηκε πως οι δύο επιχειρηματίες και ο τραπεζίτης είναι ξαδέρφια και μένουν μαζί σε ένα νησί κοντά στις Μπαχάμες, το οποίο και αγόρασαν με τον ιδρώτα τους!!!!.
Αυτό ονομάζονται οικογένεια Χρηματοπιστωτικών Αγορών, που με μεγάλη γενναιότητα προσφέρθηκαν να χρηματοδοτήσουν την εκλογική εκστρατεία των δημάρχων των χωριών της περιοχής.
Η ιστορία είχε και ένα ακόμη μικρό κομμάτι που χάθηκε στην πορεία της μέσα από το Διαδίκτυο και αναφερόταν στην αντίδραση των κατοίκων.
Ετσι, δεν θα μάθουμε ποτέ πώς αντέδρασαν. Εμείς, όμως, αν ήμασταν στη θέση τους, πώς θα αντιδρούσαμε;;;;
Η τελευταία ιλαροτραγωδία που παρακολουθήσαμε με την αναζήτηση μια συμμαχικής, εθνικής Ελλάδος ,κοινής αποδοχής Διακυβέρνησης , που αποτελεί τη ληξιαρχική πράξη θανάτου ΌΛΟΥ του παρόντος συστήματος.
Μας έφεραν μια πελατειακή δημοκρατία η οποία υποθηκεύθηκε σε τραπεζίτες στο ντόπιο αλλά φοβικό κεφάλαιο που έφθασε στο τέλος του , τώρα θα πληρώσουμε όλοι την παγκόσμια συστημική κρίση.
Αυτή ήταν η πελατειακή δημοκρατία που υπηρέτησαν και ενίσχυσαν κάποιοι πονηροί τυχοδιώκτες, μερικοί αμοραλιστές τεχνοκράτες, αρκετοί ανόητοι κομπλεξικοί με πάθος για εξουσία εξουσιαστές και πολλοί επαγγελματίες πολιτικοί οι οποίοι το μόνο που έκαναν ήταν να ενδιαφερθούν μόνο για το προσωπικό τους όφελος και την θα πληρώνομαι όλοι εμείς ακριβά .
Και την πληρώνουμε επειδή, στην ουσία, πρώτοι αδιαφορήσαμε εμείς για τον τόπο που ζούμε, για τον διπλανό μας, για το αύριο των παιδιών μας.
Πιστέψαμε ότι ο περίγυρος της μικροευζωίας μας ήταν εγγυημένος, στραφήκαμε στην ξενομανία και αδιαφορήσαμε για ανθρωπινό δυναμικό μας αλλά και τον δημόσιο πλούτο μας ΑΛΛΑ και τη συμμετοχή στα κοινά στον έλεγχο...
Η μόνη λύση ΤΩΡΑ για να αποφύγουμε την ολική καταστροφή είναι η βούληση ΌΛΩΝ ΜΑΣ να ξαναρχίσουμε όχι με ΜΑΪΜΟΎ δημοκρατία, ΑΛΛΑ ΜΕ ΑΞΙΟΚΡΑΤΊΑ σε όλες της δραστηριότητες ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ . Έχουμε αυτή την βούληση ; η θα φαγωθούμε μεταξύ μας;
Αθανάσιος Κλάρας