Ο μεγάλος τραγουδιστής προάγγελος της νέας πτώχευσης;...

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου. Όταν ο μεγάλος τραγουδιστής σημείωσε: «μαζί τα φάγαμε», άνοιξε ο δρόμος για την (πρώτη) πτώχευση, η οποία π...

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου.

Όταν ο μεγάλος τραγουδιστής σημείωσε: «μαζί τα φάγαμε», άνοιξε ο δρόμος για την (πρώτη) πτώχευση, η οποία πραγματοποιήθηκε από αυτούς που εγγυήθηκαν μέσω του μνημονίου την παραμονή στην χρηματαγορά.
Τώρα, που ο μεγάλος τραγουδιστής επανέρχεται επικαιροποιώντας το σημαίνον, διορθώνοντας σε «μαζί τα τρώμε», σημαίνει ότι εισερχόμαστε στη δεύτερη φάση χρεοκοπίας. Δεν θα την πουν ασφαλώς έτσι διότι όπως ξέρετε η Ελλάδα ποτέ δεν χαροκοπεί (:σωστά το γράφω), αλλά κάνει OSI (official sector involvement) μετά τα PSI. Και αυτό συγχρόνως με το κάλεσμα του παιδιού της άνοιξης για ενότητα και αγώνα, μια και τα «λαμόγια δεν έχουν χρώμα». Ούτε και τα πολιτικά χαμόγια που δομούν την πολιτεία των λαμόγιων, έχουν προφανώς!
Σήμερα θα είμαι σύντομος και θα σας τα «ψάλλω» χύμα και σοφιστικώς, ανταποκρινόμενος στο θερινό κάλεσμα του μεγάλου τραγουδιστή και στο διάγγελμα που ετοιμάζει το προσφάτως αγαπημένο «παιδί» όλων των «λουλουδιών» της πατρίδας μας. Μια και ένας μικρός αριθμός (ευτυχώς) αναγνωστών λόγω ανύπαρκτης εκπαίδευσης στα οικονομικά και στα νομικά δεν καταλαβαίνει τι γράφω τόσον καιρό, αντίθετα σαχλαμαρίζει με ειρωνιούλες και αβάσταχτη ανηθικότητα, εξαιτίας της λούμπεν παιδείας του (:α-πολιτική, ρατσιστική, συμπλεγματική προσέγγιση του Άλλου), θα γράψω τις παρακάτω αράδες, αναπτύσσοντας ένα ιδίωμα παρόμοιο με αυτό του Μεγάλου Τραγουδιστή μας. Για να διευκολύνω την συνεννόηση!
Όχι δεν θα δείξω αυτή τη φορά την σχέση απορρύθμισης ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, ούτε θα δοκιμάσω να εξηγήσω πως η παθογένεια στη δομή του ενός αναδεικνύει και ανατροφοδοτεί την διαφθορά, την διαπλοκή, τα λαμόγια και τα χαμόγια μας, με όρους οικονομίας ή ηγεμονίας. Αυτό επιχείρησα τόσα χρόνια εις μάτην, καθώς η πλειονότητα του λαού συνέδεσε το ιδιωτικό με το αυτονόητα δίκαιο, ενώ το δημόσιο με το αυτονόητα άδικο. Αυτά τα πολιτικά «αυτονόητα» συστήνουν ιδεολογία και πολιτισμό, αλλά είπαμε σήμερα δεν θα σας ταλαιπωρήσω με ανάλυση, θα μιλήσουμε «τραγουδιστικά»!
Υπάρχει μεσαία ή μεγάλη εταιρεία στην Ελλάδα, δίχως γαλάζιο ή πράσινο liaison; Υπάρχει σημαντική σε επίπεδο τζίρου ή κερδών εταιρεία που δεν στελεχώνεται με εγκάθετους του ΠΑΣΟΚ ή της ΝΔ, οι οποίοι αναλαμβάνουν τον ρόλο του ενδιάμεσου για όλες τις υποθέσεις. Καί για το κλείσιμο δουλειών με τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, και για την απάλειψη προβλημάτων με τις αρχές (από λειτουργικές παρατυπίες έως καραμπινάτες παρανομίες), καί για τις προσλήψεις/απολύσεις προσωπικού, καί για την διευθέτηση και τον εναρμονισμό συμφερόντων πελατών και προμηθευτών τους εντός της ελληνικής αγοράς και σε ελάχιστες περιπτώσει στο εξωτερικό;
Ποιος θα μου απαντήσει; Ο μεγάλος τραγουδιστής ή το πουλί της άνοιξης; Μήπως τα δικομματικά ζευγαράκια των καναλιών; Ποιος έστησε αυτά τα ζευγαράκια ήδη από τα μέσα του 1990 και τι σχέση έχουν αυτά με τους Νταβάδες κατά Καραμανλή; Πώς αυτοί συνδέονται με τους Private Sector Liaison Officers των δύο κομμάτων που συγκυβερνούν;
Λέτε, φίλοι, ότι αυτά δεν τα ξέρει η τρόικα; Όλα τα ξέρει πια. Τώρα κατάλαβαν και αυτοί τι σημαίνει διαπλοκή σε ένα σφιχτό κράτος πατρωνίας. Πιστέψτε με! Όταν τα λέγαμε κάποιοι στο εσωτερικό ή/και στο εξωτερικό παλαιότερα μας αντιμετώπιζαν μάλλον αδιάφορα, σήμερα σπεύδουν να μας διακόψουν και να κλείσουν αυτοί την πρότασή μας. Η τρόικα μόλις τώρα πήρε χαμπάρι τι ακριβώς γίνεται. Μόλις τώρα συνειδητοποιεί γιατί άδει έτσι ο μεγάλος τραγουδιστής και γιατί έχει πάθει αχρωματοψία το πουλί της άνοιξης. Η αχρωματοψία του ενός συνδυάζεται αρμονικά με την αλήτικη γενίκευση του άλλου. Και τα δύο σε συνδυασμό, επιχειρούν να μεταβάλουν το πολιτικό φαινόμενο στην Ελλάδα σε ψυχολογικό. Οι όμηροι αυτής της πολιτικής να βιώσουν δηλαδή το Σύνδρομο της Στοκχόλμης, με άλλα λόγια, αλλά πάντα με τα ίδια λαμόγια. Όχι, ότι δεν τα ήξερα γενικά και αόριστα οι παράγοντες της τρόικας, αφού επί τόσα χρόνια εκμεταλλεύονταν το φαινόμενο προς ίδιον όφελος, αλλά να, τώρα όπως μου ψιθύρισε ένα πουλάκι θαλασσινό έπεσαν πάνω σε καραμπινάτες υποθέσεις σκανδάλων.
Όχι, κάποια στιγμή πρέπει να πούμε την αλήθεια, αν ενδιαφερόμαστε να κάνουμε δημοκρατική πολιτική. Αυτοί που τα τρώγανε και συνεχίζουν να τα τρώνε μαζί καί χρώμα έχουν, καί τον τρόπο τους στα ηγετικά κλιμάκια ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Είναι αυτοί που ταύτισαν την αριστερά με το παθογενές δημόσιο, το οποίο οι ίδιοι δημιούργησαν για να συντηρηθούν στην εξουσία μέσω του ρουσφετιού και της πατρωνίας, ώστε να εξυπηρετούν εμφανή και αφανή κρατικοδίαιτα συμφέροντα του ιδιωτικού τομέα. Αυτή η διοικητική/κοινωνική αλυσίδα ανατροφοδοτεί τον φαύλο κύκλο του ξεπεσμένου/εξευτελισμένου ηθικά και λειτουργικά πολιτικού μας συστήματος.
Τούτο το πολιτικό σύστημα είναι υπό τις σημερινές συνθήκες η πηγή του κεντρικού σκανδάλου της χώρας.
Ποιο είναι αυτό; Μα, η ίδια η πτώχευση, η εσωτερική υποτίμησης και η διεθνής απομόνωση της Ελλάδας, παράλληλα με τον διασυρμό της που ξεκίνησε η παρέα/χορωδία του μεγάλου τραγουδιστή και συνεχίζει το σμήνος του αηδονιού της άνοιξης. Και η αριστερά δεν φταίει; Πώς δεν φταίει! Γνωρίζει πάρα πολύ καλά το παιχνίδι, αλλά είτε το ιδεολογικοποιεί στο πλαίσιο του αντικαπιταλισμού, είτε αμύνεται με κανόνα τον «εργασιασμό» και γνώμονα τον κρατισμό. Άσε που σε μερικές περιπτώσεις είναι επίσης βαθιά χωμένη στην διαπλοκή, ούσα τροχός ανάγκης των Νταβάδων μας. Η εξέλιξη πολλών τέκνων του αριστερού κομματισμού στην αλυσίδα της διαπλοκής, φαντάζομαι ότι αποτελεί παραστατική μαρτυρία.
Κοιτάξτε, τη νέα πτώχευση δεν θα την αποφύγουμε. Θα γινόταν και δίχως το σημαίνον του μεγάλου μας τραγουδιστή. Έτσι δρομολογήθηκε από την αρχή το παιχνίδι όπως εξηγώ τα τελευταία 2,5 χρόνια. Το πολιτικό σημαινόμενο στην συγκυρία σχετίζεται όμως με το μήνυμα της αφήγησης του μεγάλου τραγουδιστή, «μαζί τα τρώμε», σε συνδυασμό με την αφήγηση του ανοιξιάτικου πουλιού «τα λαμόγια δεν έχουν χρώμα». Τούτο σημαίνει κοινωνική συνευθύνη στην νέα διάσταση της χρεοκοπίας, λαϊκό τσουβάλιασμα και αθώωση με υπερβατικό μάλιστα ύφος της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ από τις πασίδηλες ευθύνες τους. Τα παραπάνω προδηλώνουν επίσης την προσπάθεια για διασκέδαση του ρόλου της διαπλοκής στο κοινωνικό δράμα μας, εθνικών διαστάσεων.
Εισερχόμαστε ξανά σε φάση έντονου γκεμπελισμού ή, αν προτιμάτε, ευφημισμού σταλινικού τύπου. Στο πλαίσιο αυτό θα αναπτυχθεί μια ισοπεδωτική στρατηγική με τριπλό στόχο: (1) να εκμηδενιστεί η σημασία προηγούμενων προτάσεων αποφυγής του συγκεκριμένου μονόδρομου της πτώχευσης, που μετέτρεψε την θεσμική υπόσταση του Ελληνικού Κράτους σε επιχείρηση υπό την «διαδικασία συνδιαλλαγής» - όπως θαυμάσια μου επισήμανε αναγνώστης – (2) να δεχθεί παθητικά ο λαός την διαδικασία ημιεξόδου από την Ευρωζώνη, (3) να ουδετεροποιηθούν οι ευθύνες του κυβερνώντος δικομματισμού. Παράλληλα, στρέφοντας το ενδιαφέρον και τα πυρά στον δημόσιο τομέα, τον διαχωρίζουν αφηγηματικά και άρα πολιτικά από τον ιδιωτικό, δικαιώνοντας εμμέσως τα λαμόγια, που δήθεν κατηγορούν οι Συγκυβερνώντες, όπως και την πολιτική δομή που τα παράγει. Αυτή η στρατηγική συνιστά σκάνδαλο πρώτου μεγέθους και ανατροφοδοτεί το κοινωνικοοικονομικό αδιέξοδο της χώρας μας, συντελώντας, με τη σειρά της, στην συντήρηση του καθεστώτος της διαπλοκής και στην πρόκληση νέων σκανδάλων, πολιτικοοικονομικού χαρακτήρα ασφαλώς.
Αν με ρωτήσεις, «και τώρα τι κάνουμε», θα σου πω με «θερινό ύφος»: Αφού δεν άκουσες τον Ξενοφώντα που έλεγε «ποτέ μην περιμένεις να προσπορίζεις στον εαυτό σου τα κατάλληλα εφόδια υπό την πίεση της ανάγκης, αλλά όταν κατ΄ εξοχήν ευπορείς, τότε πρέπει να μηχανεύεσαι προτού βρεθείς σε θέση ελλείψεως πόρων», άκουσε τουλάχιστον σήμερα τον Δημοσθένη. Αυτός ο φίλος μου στις power politics προειδοποιούσε τους Αθηναίους της εποχής του, ότι δεν πρέπει απλά να κάθονται και να περιμένουν πότε θα εισβάλει ο Φίλιππος στην Αττική, αλλά αντίθετα αυτοί να προκαλέσουν το πού και πότε θα συγκρουστούν. Στρατηγική (κοντρα-στρατηγική) το λέμε τούτο, φίλοι της προοδευτικής κοινωνίας των πολιτών και των κομμάτων της αριστεράς.