Θα γίνει Ντόριαν Γκρέυ ο Βενιζέλος;...

Γράφει: Πέννυ Δαλαμπούρα . Στην πολιτική, διαχρονικά, υπάρχει η έννοια του κάδρου . Του κάδρου της εξουσίας, της ηγεσίας, της διακυβέρνησης....

Γράφει: Πέννυ Δαλαμπούρα.

Στην πολιτική, διαχρονικά, υπάρχει η έννοια του κάδρου. Του κάδρου της εξουσίας, της ηγεσίας, της διακυβέρνησης. Προφανώς, όμως, τα κάδρα δεν είναι άδεια. Γεμίζουν με πορτραίτα. Ένα από τα πιο διάσημα πορτραίτα παγκοσμίως είναι αυτό του Ντόριαν Γκρέυ, του ήρωα του Όσκαρ Ουάιλντ.

Ο Ντόριαν, είναι ένας νέος με αψεγάδιαστη ομορφιά, μεγάλες ικανότητες και άμωμη ψυχή. Την οποία επιλέγει να θυσιάσει για χάρη της αιώνιας νεότητας. Οι επιλογές του και τα σημάδια της αλλοίωσης του χρόνου δεν θα επιβαρύνουν πλέον το καταπληκτικό πρόσωπό του, αλλά το πορτραίτο του. Και την ψυχή του. Έτσι θα μετατραπεί σταδιακά από ένα πλάσμα γεμάτο γοητεία σε μία όμορφη σκιά.
Μετεκλογικά ο Βαγγέλης Βενιζέλος θυσίασε την πορεία ανάκαμψης του ΠΑΣΟΚ για χάρη της κυβερνησιμότητας της χώρας. Κι ύστερα προσπάθησε, εφόσον μπήκε στο κάδρο της διακυβέρνησης, να δημιουργήσει ένα ιδιόμορφο πορτραίτο για το ΠΑΣΟΚ, ίδιο με αυτό του Ντόριαν. Σε διπλό επίπεδο. Ενδοκυβερνητικά και εσωκομματικά. Η επιλογή του να μην βάλει πολιτικά στελέχη στην κυβέρνηση, ήταν η αφορμή για τις εσωκομματικές ρήξεις που ακολούθησαν, με απρόβλεπτο μέχρι στιγμής το τέλος τους. Μετέχει ουσιαστικά με συγκατάβαση και όχι με συναίνεση στις επιλογές της νέας κυβέρνησης, ιδίως όταν αυτές έχουν πολιτικό κόστος. Όλο αυτό, όμως, του είναι πρόδηλα άβολο. Οι συχνές συγκρούσεις του με τον Στουρνάρα το αποδεικνύουν.
Επειδή φέρει την τραυματική εμπειρία των κυβερνήσεων Παπανδρέου -Παπαδήμου, φοβάται ότι η «επαναδιαπραγμάτευση» θα γίνει φιάσκο, όπως το «λεφτά υπάρχουν». Άρα, παρά τη νωπή εντολή, η νέα κυβέρνηση δεν θα έχει δημοκρατική νομιμοποίηση, αφού για άλλα ψηφίστηκε και άλλα κάνει. Μια κυβέρνηση  χωρίς πυξίδα και σχέδιο. Και μόνη αποστολή τη διατήρησή μας στην Ευρωζώνη. Κάτι, ήδη από τις πρώτες 100 μέρες της, αρκετά επισφαλές. Που ποδηγετείται από όλα, εκτός από τις προγραμματικές της δεσμεύσεις. Με την επαναδιαπραγμάτευση, που έγινε επιμήκυνση και μετά «αναμείνατε στο ακουστικό σας». Με την αποτυχημένη εφεδρεία να επανέρχεται και τον Στουρνάρα να διαμηνύει ότι τα νούμερα «δεν βγαίνουν…» και, άρα, αναγκαστικά θα αποτελειώσουν τους μισθούς και τις συντάξεις.
Με την αγορά να ασφυκτυά από την συνεχώς αυξανόμενη έλλειψη ρευστότητας.
Με τον Γιούνκερ να δηλώνει ότι μια έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη είναι διαχειρίσιμη, αλλά όχι και επιθυμητή (μέχρι το φθινόπωρο, όπως προσέθεσε με νόημα..).
Με τον Κολ να μετανιώνει που οι Γερμανοί συναίνεσαν κατ’αρχήν στην είσοδο της Ελλάδας στην Ευρωζώνη. Και τις λέξεις να έχουν χάσει πια το νοήμα τους.
Ο «πάτος στο βαρέλι» που δεν μπήκε ποτέ, οι «κόκκινες γραμμές» που ποδοπατούνται ανερυθρίαστα, το «φως στο τούνελ», που μάλλον το έκοψε κι αυτό ο Φωτόπουλος…
Το φθινόπωρο θα υπάρχει η δικαιολογία ότι είχαν σφίξει οι ζέστες παντού. Άρα και στο Βορρά. Άρα η ανεπιθύμητη αποχώρηση από την Ευρωζώνη, μπορεί να γίνει επιβεβλημένη. Πάντα, με γνώμονα το συμφέρον των Ελλήνων…
Δυστυχώς το Πρόγραμμα δεν βγαίνει, τα νούμερα δεν βγαίνουν, και κυρίως τα νοικοκυριά ΔΕΝ βγαίνουν… Ο Βενιζέλος το παραδέχτηκε αυτό στην Οργανωτική Γραμματεία, μιλώντας για μία υφεσιακή κυβέρνηση, αφού η ύφεση θα παραμείνει ως το 2016, δηλαδή έως τη λήξη της θητείας της, εάν υποτεθεί ότι θα την εξαντλήσει… Είπε, όμως, και κάτι σωστό και σκληρό για τον ίδιο και το κόμμα του.
«Το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να διαχειριστεί το παρελθόν του». Αυτό σε συνδυασμό με την παραμονή του στην κυβέρνηση κάνει την εύρεση μίας νέας αφήγησης για την κοινωνία σχεδόν αδύνατη. Οι νέοι που παραμένουν στην Ελλάδα και περιμένουν από τους πολιτικούς τους σήμερα, ελπίζουν σε μία αφήγηση σχεδόν αυτονόητη για τις προηγούμενες γενιές. Ξύπνησαν απότομα από το αμερικανικό όνειρο της άκοπης και αχαλίνωτης κοινωνικής κινητικότητας. Και διεκδικούν τα θεμελιώδη.
Δικαίωμα στη γνώση, στην εργασία, στην υγεία, στην κοινωνική ασφάλιση, στην αξιοπρεπή διαβίωση.
Δικαιώματα ζητούμενα για τη σημερινή χρεοκοπημένη Ελλάδα. Παράλογες απαιτήσεις για τη σημερινή νεοφιλελεύθερη Ευρώπη.
Καμία ανασύσταση δεν μπορεί να πετύχει και καμία νέα αφήγηση δεν μπορεί να γίνει πιστευτή, αν πρώτα το ΠΑΣΟΚ δεν διαχειριστεί το παρελθόν του. Ή μάλλον το εκκαθαρίσει.
Η έξοδος από την κυβέρνηση, όπως πρότειναν ο Σκανδαλίδης και ο Παναγιωτακόπουλος, είναι μία πολιτική υψηλού ρίσκου. Που μπορεί να αποδώσει για το ΠΑΣΟΚ. Κυρίως, όμως, για την χώρα. Αυτό σύντομα θα το δείξει η Ιστορία. Πρέπει, όμως, να είναι κι αυτή στην παλέτα των επιλογών του Βενιζέλου .
Όταν προσπαθείς να περιχαρακώσεις το ζωτικό σου χώρο στο κέντρο κάνεις πολιτική. Όταν διακηρύσεις ότι προσπαθείς να ανασυστήσεις την Κεντροαριστερά στην Ελλάδα, δεν κάνεις πολιτική. Γράφεις ιστορία. Και η Ιστορία δεν γνωρίζει δισταγμούς και ενδοιασμούς. Αδρανής και αλάνθαστη κυλάει προς το στόχο της και προσπερνά αμείλικτη αυτούς που είτε δεν μπόρεσαν, είτε δεν τόλμησαν να την ακολουθήσουν. Αυτή είναι η διαφορά.
Στο τέλος του βιβλίου του Όσκαρ Ουάιλντ, ο Ντόριαν αντικρίζοντας τον παλιό του εαυτό φυλακισμένο σ’ έναν πίνακα, βιώνει την εσωτερική κατάρρευση που είναι, όμως, μη αναστρέψιμη. Το πορταίτο του ΠΑΣΟΚ θα αλλοιώνεται κι αυτό μετά από κάθε μέτρο, κάθε αποκρατικοποίηση, κάθε επίσκεψη της τρόικας, κάθε προσπάθεια διατήρησης των εσωκομματικών ισορροπιών. Αναπόδραστα.
Όταν ο Ντόριαν συνειδητοποιεί τη φθορά των πράξεών του στην ψυχή του βλέποντας το πορτραίτο του, είναι πια αργά. Το άδοξο τέλος και των δυο τους έχει φτάσει. Ίσως αν ο Βενιζέλος το έβλεπε νωρίτερα;
*Η Πέννυ Δαλαμπούρα είναι φοιτήτρια Ιατρικής στο ΑΠΘ.