Μια χώρα με το άγχος της επόμενης δόσης

Με το άγχος της επόμενης δόσης, συνεχίζει να πορεύεται η εθνική καθημερινότητα, καθώς παρά την προφανή και αυταπόδεικτη αλλαγή σελίδα...

Με το άγχος της επόμενης δόσης, συνεχίζει να πορεύεται η εθνική καθημερινότητα, καθώς παρά την προφανή και αυταπόδεικτη αλλαγή σελίδας στη χώρα, μετά τη συγκρότηση της κυβέρνησης Σαμαρά, η τρόικα των δανειστών συνεχίζει να «τζογάρει» με ευαίσθητες ισορροπίες, αναφορικά με το μέλλον όχι μονάχα της Ελλάδας, αλλά συνολικά της ευρωζώνης…
Η απευθείας διασύνδεση της επόμενης δόσης, και ακόμη περισσότερο της επαναδιαπραγμάτευσης «προβληματικών» όρων του Μνημονίου, με το πακέτο των 11,6 δισεκατομμυρίων ευρώ, το πολιτικό κόστος για το οποίο παίρνουν πάνω τους ο Αντώνης Σαμαράς και η σημερινή τριμερής κυβέρνηση, δείχνει ότι στις Βρυξέλλες εξακολουθεί να σεργιανίζει μια… παιδική χαρά, ως προς την ηγετική απεικόνιση της διαχείρισης του μέλλοντος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Οι εταίροι της χώρας, αδυνατούν ή μάλλον… καθυστερούν να κατανοήσουν το αυτονόητο: Η Ελλάδα δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως παράδειγμα τιμωρίας για όσες χώρες δεν κατάφεραν να βάλουν σε τάξη τα δημόσια οικονομικά τους. Πόσο μάλλον να οδηγηθεί στην έξοδο από την ευρωζώνη.
Για τον πολύ απλό λόγο ότι εδώ δεν μιλάμε για την εξουσία ή την πολιτική ηγεσία μιας χώρας. Δεν μιλάμε για αριθμητικά μεγέθη και δημοσιονομικά ποσοστά. Μιλάμε για ανθρωπούς και κοινωνία. Μιλάμε για λαούς. Τυχόν συνέχιση της «τιμωρητικής» αντιμετώπισης της Ελλάδας, θα διογκώσει το κλίμα ανασφάλειας που ήδη έχει κάνει την εμφάνισή του στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές κοινωνίες.
Και το ερώτημα που θα βαδίζει αγκαζέ με το μέλλον θα είναι «μετά την Ελλάδα ποιός;». Επειδή λοιπόν τις εξουσίες και τις πολιτικές ηγεσίες τις ορίζουν, τις επιλέγουν ή έστω τις ανέχονται οι κοινωνίες, οι Βρυξέλλες και κυρίως το Βερολίνο θα πρέπει εγκαίρως να κατανοήσουν ότι δεν μπορούν να πορευτούν χωρίς τις ευρωπαϊκές κοινωνίες.
Η Ελλάδα δεν μπορεί να συνεχίσει να ζει με το άγχος της επόμενης δόσης. Το μέλλον της ευρωζώνης, αλλά και συνολικά της Ευρωπαϊκής Ένωσης, περνά μέσα από την αδιαπραμάτευτη αναγκαιότητα να επιτραπεί στην Ελλάδα, όπως και στις υπόλοιπες «αδύναμες» οικονομίες της ηπείρου μας, να ξαναπιάσουν το νήμα με την ελπίδα. Ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον. Ένα μέλλον κοινό…
statesmen.gr