Μίσος σε φόντο σκοτεινό...

Του Γιάννη Σιδέρη Ηταν δραματική η περιγραφή του αντισυμβατικού βουλευτή, ενός από τα δύο μικρότερα κόμματα τα οποία στηρίζουν την κυβέ...

Του Γιάννη Σιδέρη

Ηταν δραματική η περιγραφή του αντισυμβατικού βουλευτή, ενός από τα δύο μικρότερα κόμματα τα οποία στηρίζουν την κυβέρνηση Σαμαρά. Βρέθηκε σε μπαράκι, στέκι από τα παλιά, με δυο φίλους, τους οποίους γνώριζε τουλάχιστον από εικοσαετίας. Η κουβέντα, μετά τα συνηθισμένα της αντροπαρέας, πήγε στην πολιτική, και τότε ξαφνικά έγινε η έκρηξη: Οι δυο φίλοι μεταμορφώθηκαν σε δημόσιους εισαγγελείς, τον αποκάλεσαν ταγματασφαλίτη και κουκουλοφόρο, και μάλιστα ο ένας, πετώντας του τη μπύρα στα μούτρα, γύρισε προς το άναυδο κοινό και το ρώτησε αρκετά δυνατά και θεατρικά, γιατί ανέχονται αυτόν τον γερμανοτσολιά, τον υπαλληλάκο της Μέρκελ!
Η σκηνή, περιγράφεται εδώ με πινελιές λιτότερες της έντασης των διαδραματισθέντων και δείχνει, θαρρώ, μια σκηνή από το μέλλον που ελαύνει κατά πάνω μας ορμητικά. Βρεθήκαμε βιαίως στη χοάνη της φτώχειας, στο «σπιράλ θανάτου», στο κενό της ανασφάλειας, στον τρόμο για το αύριο.
Δεν μπορώ να ελπίζω ότι η σκηνή που προανέφερα θα είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό που δημιούργησε η επιθετική ευφορία του αλκοόλ. Μάλλον έχει γίνει βίωμα για μεγάλα τμήματα του πληθυσμού, και είναι απόρροια της άλογης πολεμικής που αναπτύχθηκε αυτά τα δύο χρόνια. Είχα αποφύγει να γράψω γιαυτά, παρότι αντιδρούσα σε πολλά χουλιγκανικά της στοιχεία, γιατί και στη δική μου κουλτούρα η πολιτική βία δεν είναι εξ’ ορισμού καταδικαστέα. Επίσης την πολιτική βία δεν μπορείς να την αποτιμήσεις συνολικά, πρόχειρα και εν τω γενάσθαι. Βλέπετε μεγάλες κοινωνικές και εργατικές κατακτήσεις του 20ου αιώνα δεν έγιναν χωρίς να εμπεριέχουν μεγάλα ή μικρά ποσοστά βίας. Μόνο που η τότε βία είχε στρατηγική στόχευση. Ηταν μια βία - προωθητική για την κατάκτηση στόχων: Για κατάκτηση στοιχειωδών, ας πούμε, εργατικών δικαιωμάτων ή για κατοχύρωση των πολιτικών ελευθεριών: ( η Αριστερά ήταν πρωταγωνιστής –πολεμιστής σε όλον τον πλανήτη κατά τον 20ο αιώνα και για τους δύο αυτούς στόχους, πληρώνοντας με αίμα).
Αυτοί οι αγώνες, αποτέλεσαν μια ηθική και αγωνιστική πρόσοδο για τους αριστερούς της δικής μας μεταπολίτευσης, όταν το να δηλώνεις αριστερός έγινε αρκετά εύκολο, και κατά εποχές, μοδάτο. Όταν το να διεκδικείς το οτιδήποτε, ήταν εκ προοιμίου σωστό και αποδεκτό. Ηταν αυτό το κλίμα στο οποίο ανδρώθηκε και πολιτικοποιήθηκε ανέφελα η γενιά του κ. Τσίπρα, όσο και ο ίδιος (σ.σ. μου είναι αδιάφορο αν προτρέξουν οι ζηλωτές Ταλιμπάν εκ των οπαδών του, να κατατάξουν αυτό το κείμενο στην εύκολη ( και απενοχοποιητική για τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ) συστημική γραμμή, ότι «για όλα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ» - άλλο είναι που θέλω να πω).
Στην παρούσα κακοτράχαλη πορεία που μπήκαμε, δεν έγινε το πλέον αναγκαίο: Η διερεύνηση του τι έφταιξε και φτάσαμε εδώ. Εχω ξαναγράψει, ότι κάτι τέτοιο θα ήταν η αναγκαία πράξη εθνικής αυτογνωσίας και αυτοσυνείδησης. Σαφώς ήταν πρωτίστως υποχρέωση του νεφελοβατούντος (στην αθώα εκδοχή) Γ. Παπανδρέου. Δεν άδραξε την ευκαιρία να υλοποιήσει την πρόταση τμήματος της Αριστεράς για μια Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου - να δούμε βρε αδερφέ τι έγιναν τα χρήματα που «υπήρχαν», τι συνέβαλε και μας οδήγησε σε αυτή την καταστροφική περιδίνηση; Τα έφαγαν μόνο οι πολιτικοί; Τα φάγαμε όλοι μαζί, κατά την παγκάλεια έκφραση; Ηταν νομοτέλεια η πορεία αυτή ή συνέβη κάποια δημοκρατική παρέκκλιση; Μια τέτοια πράξη θα ήταν καταβύθιση στην σκοτεινή πλευρά της μεταπολίτευσης, άρα και της κοινωνίας που συγκροτήσαμε, και ίσως να αναδυόμασταν από αυτή τη διαδικασία με περισσότερη αυτεπίγνωση, μετριοπάθεια και ορθολογισμό.
Δεν είχε καν την στοιχειώδη πρόνοια ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ να αποτολμήσει κάτι τέτοιο: Να αναθέσει σε αριστερούς επιστήμονες μια, έστω πρωτόλεια αλλά ειλικρινή, προσέγγιση και διερεύνηση του τι συνέβη. Θα ήταν μια ιστορική προσφορά στον τόπο ( από το ΚΚΕ δεν υπάρχει απαίτηση, έτσι κι αλλιώς για όλα φταίει ό καπιταλισμός). Αντί αυτού ο ΣΥΡΙΖΑ και το όποιο επιστημονικό του δυναμικό, βρήκαν καταφύγιο στο να μηρυκάζουν εύκολες αποστροφές και μεταφορές παραδειγμάτων του 3ου κόσμου, εκεί όπου παρενέβη το ΔΝΤ και όντως τα έκανε σμπαράλια.
Στην αντίπερα όχθη μια ακροδεξιά ταγματαλητών και των απογόνων της, που τόσα χρόνια λούφαζε ασφυκτιώντας υπό τον μανδύα της μεταπολιτευτικής μας δημοκρατίας, αναπολώντας κλέη παλαιά, βρήκε την ευκαιρία να αναδυθεί «ξεπλυμένη» από τις αμαρτίες της και να στήσει κρεμάλες μπρος στο «μπουρδέλο» της πλατείας Συντάγματος, που φιλοξενεί εκλεγμένους εκπροσώπους του λαού – αυτό κι αν το ξεχνάμε...
Το τοπίο πλέον διαμορφώνεται σε φόντο σκοτεινό: Δημιουργείται μια εκρηκτική εμφυλιοπολεμική ατμόσφαιρα. Σαν να άνοιξε μια αραχνιασμένη καταπακτή και βγήκαν οι δαίμονες του παρελθόντος να πάρουν την εκδίκησή τους. Το τελευταίο τρίμηνο, για παράδειγμα, βοηθούντος του ιντερνέτ, έχω διαβάσει τόσα άρθρα για τον Μελιγαλά, όσα δεν είχα διαβάσει από το 70 ως τώρα! Το σημαντικότερο όμως δεν είναι τα άρθρα. Είναι το πνεύμα των σχολίων που τα συμπληρώνουν. Αποπνέουν μίσος, ένθεν κακείθεν, σαν το γεγονός να έγινε πρόσφατα, σαν τα γεγονότα να μην πέρασαν από το φίλτρο του χρόνου, κοντά 70 χρόνια τώρα, σαν να μην ήρθε η συναδέλφωση στην πορεία δυο γενιών, σαν να απομένουν απλήρωτοι ανοιχτοί λογαριασμοί!!
Κουράγιο να έχουμε να αντέξουμε αυτά που έρχονται…

ΥΓ: Η σελίδα στα χέρια του γράφοντος δεν έχει το σύνηθες ηθικοπλαστικό επιμύθιο τέτοιων κειμένων. Απάγει στην φιλοσοφία του να διατυπώνει από καθέδρας τις συνήθεις πατερναλιστικές παραινέσεις των γραφιάδων …προς ναυτιλλομένους. Τα κοινωνικά φαινόμενα, ούτως ή άλλως, εκδηλώνονται ερήμην μας, και γελούν στις όποιες ηθικολογικές παροτρύνσεις μας…