Τελικά, ποιος κυβερνά τον τόπο;

Έχω σταματήσει να σχολιάζω τακτικά τα συμβαίνοντα στη χώρα μας. Οι εξελίξεις είναι κατακλυσμικές, οι ασκούντες την εξουσία δεν ακούνε...

Έχω σταματήσει να σχολιάζω τακτικά τα συμβαίνοντα στη χώρα μας. Οι εξελίξεις είναι κατακλυσμικές, οι ασκούντες την εξουσία δεν ακούνε παρά την δική τους φωνή και το κοινωνικό περιβάλλον βυθίζεται σε θεωρίες συνωμοσίας και λογής ανοησιών. Τι ελπίδα λοιπόν έχει να εισακουσθεί κάποια φωνή διαφορετική, μετριοπαθής που υποστηρίζει την απλή λογική;
Το πρόβλημα ξεκινά από την κορυφή. Αποκτήσαμε κυβέρνηση …συνεργασίας ενός κόμματος! Τα υπόλοιπα δύο αρνήθηκαν να μετάσχουν με κορυφαία τους στελέχη. Εν τούτοις επιμένουν να έχουν γνώμη για την κάθε κυβερνητική πρωτοβουλία. Μάλιστα φάνηκαν και οι πρώτες αψιμαχίες όταν Υπουργοί έκαναν ανακοινώσεις η πήραν πρωτοβουλίες δίχως να έχουν ενημερώσει τους υπόλοιπους πολιτικούς αρχηγούς! Το εύλογο ερώτημα είναι, γιατί να το κάνουν; Ποιος είναι ακριβώς ο θεσμικός τους ρόλος; Αφού δεν μετέχουν αλλά, απλά, στηρίζουν την κυβέρνηση, η ενημέρωση απλά του Πρωθυπουργού είναι παραπάνω από αρκετή. Κι όμως…
Κανείς επίσης δεν φαίνεται να κινείται από τους κανόνες της απλής λογικής. Ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ φαίνεται να αντιτίθεται σε κάποια μέτρα που αυτός είχε διαπραγματευθεί και συμφωνήσει ενόσω ήταν Υπουργός των Οικονομικών προηγουμένων κυβερνήσεων. Το χειρότερο όμως είναι πως, επανειλημμένα, μέτρα δυσάρεστα αποφασίσθηκαν κατά το παρελθόν με το επιχείρημα πως, δίχως αυτά, η χώρα θα οδηγείτο σε χρεωκοπία. Τώρα όμως βλέπουμε το χρέος να διογκώνεται ακόμα περισσότερο, οδηγώντας και τους ευρωπαίους να πιστεύουν πως δεν υπάρχει εύκολη σωτηρία. Τώρα ακούμε για νέες προοπτικές θυσιών ώστε και πάλι να μην πτωχεύσουμε. Τα προηγούμενα μέτρα τι ακριβώς πέτυχαν; Και αν δεν έφεραν αποτελέσματα, γιατί;
Yπάρχουν βέβαια και άλλα πολλά ερωτηματικά. Γιατί αγνοήθηκαν όλα αυτά τα χρόνια οι φωνές της τρόικας για διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις; Τι έκανε την ελληνική κυβέρνηση κατά το πρόσφατο παρελθόν να αδιαφορεί για έσοδα από εκποιήσεις δημόσιας περιουσίας, να ζεί από τις χρηματοδοτήσεις των δανειστών και να κάνει τα στραβά μάτια όσο διάστημα οι ευρωπαικές τράπεζες ξεφορτώνονταν ελληνικά κρατικά ομόλογα – γλυτώνοντας έτσι από τον εφιάλτη τότε μιάς ελληνικής στάσης πληρωμών;
Τα ερωτήματα όμως είναι χείμαρρος. Ιδιωτικοποιήσεις δεν έχουν γίνει ενώ από χρόνια δημιουργήθηκε – χωρίς να χρειάζεται – ειδικός γι αυτές ανεξάρτητος φορέας. Με μεγάλα κόστη, ειδικούς μισθούς και έξοδα. Κι ανακοινώνεται τώρα μία, όπου μία ιδιωτική Τράπεζα, που εξαρτά το μέλλον της από την ανακεφαλαιοποίηση με χρήματα του EFSF, αγοράζει (πόσο και με ποιανού χρήματα) μιά κρατική Τράπεζα χωρισμένη σε βιώσιμη και μη βιώσιμη. Πως, γιατί και με τι κριτήρια, δεν γνωρίζουμε… Και πότε προκηρύχθηκε σχετικός διαγωνισμός – μια και αποτελεί δημόσια περιουσία; Το γεγονός πως κόμματα έχουν δανεισθεί υπέρογκα ποσά από την αγορασθείσα, αλλά κι’ από την αγοράζουσα, Τράπεζα έπαιξε κανένα ρόλο; Τα ερωτήματα είναι σημαντικά, γιατί οι πολιτικοί αρχηγοί δεν φάνηκαν ιδιαίτερα να ταράχθηκαν από την σχετική αγοραπωλησία…
Υπάρχει όμως κι ένα ζήτημα απλής λογικής. Και τα τρία κόμματα του κυβερνητικού συνασπισμού επέμεναν προεκλογικά πως θα προχωρούσαν σε επαναδιαπραγμάτευση. Με ποιόν όμως και με ποιά σχετικά ατού; Συζήτησε ποτέ κανείς με την αντίπερα όχθη – τους δανειστές μας – για να διερευνήσει διαθέσεις κι απόψεις; Κι αν κάτι τέτοιο δεν έγινε, πως σερβιρίσθηκε στον κόσμο σαν ρεαλιστική προοπτική; Εξ ίσου προβληματική είναι και η άποψη όλων των κυβερνητικών εταίρων – των πολιτικών αρχηγών τουλάχιστον – πως δεν πρόκειται να γίνουν απολύσεις στον δημόσιο τομέα. Σε μιά χώρα 10 εκατ κατοίκων είμαστε φαίνεται ευτυχείς με καταγεγραμμένους επίσημα 770 χιλ. δημ. υπαλλήλους στο κυρίως κράτος. Στην Ρωσική Ομοσπονδία των 131 εκατ είχαν καταγραφεί 500 χιλ περίπου. Και η κυβέρνηση έχει δεσμευθεί να τους κόψει κατά 15% τα επόμενα 5 χρόνια.
Στην Ελλάδα προφανώς θεωρείται αποτελεσματικότερη η περικοπή συντάξεων και μισθών! Και η αύξηση φόρων βέβαια. Κι εκεί η λογική του πολιτικού συστήματος είναι φανερό πως έχει αναχωρήσει  για μόνιμες διακοπές. Περικόπτονται δραματικά τα εισοδήματα και ταυτόχρονα αυξάνονται οι φόροι και τα κόστη των υπηρεσιών κοινής ωφέλειας! Με τι χρήματα θα πληρωθούν όλα αυτά; Και με ποια προοπτική; Με τα μαθηματικά βέβαια μπορεί να μην τα πηγαίνουν καλά οι πολιτικοί εγκέφαλοι της χώρας (με την εξαίρεση των «κουκιών» που μετράνε τα βράδια των εκλογών). Δεν μπορεί όμως να μην βλέπουν τηλεόραση. Ο πρ. Πρόεδρος της Αργεντινής Ντε Λα Ρούα – αυτός που στα χέρια του είχε σκάσει η βόμβα τα χρεωκοπίας της χώρας του -είχε βγεί στο Σκάι λίγο μετά την ένταξή μας στο πρώτο Μνημόνιο. Και είχε ξεκάθαρα τονίσει πως το μεγαλύτερό του λάθος ήταν πως είχε αφήσει τον Υπουργό του των Οικονομικών να αυξήσει τα φόρους!! Την ίδια στιγμή το ΔΝΤ διαφωνούσε με την ΕΕ και την ΕΚΤ ακριβώς για το θέμα αυτό. Κι εμείς αντί να εκμεταλλευθούμε αυτή την διαφωνία πήγαμε σαν πρόβατα και προτείναμε αυξήσεις στους φόρους…
Μια και δεν είναι σίγουρο ποιός ακριβώς κυβερνά, εξ ίσου δύσκολο είναι να επιμερίζεις ευθύνες και να ζητάς ανταπόκριση. Ποιος είναι υπεύθυνος που δεν εισακούγονται οι φωνές της λογικής; Κάποιοι τώρα τελευταία αναφέρονται και στην παλινόρθωση της Ισλανδίας. Αλλά τα δεδομένα δεν είναι συγκρίσιμα (βλ σχετ. «Lessons in Crisis Times»
του Omar R. Valdimarsson, Wall Street Journal – Aug 13, 2012). Στην Ισλανδία χρεωκόπησαν οι Τράπεζες κι όχι το κράτος. Κι αυτές χρωστούσαν σε άλλες Τράπεζες στο εξωτερικό. Η τότε κυβέρνηση αποφάσισε να μην δαπανήσει για να τις διασώσει σε αντίθεση με την Ιρλανδία και την Βρετανία. Και καλά έκανε. Στον καπιταλισμό, μαζί με το κέρδος, αποδεκτή είναι και η χρεωκοπία. Επίσης, ευρισκόμενη εκτός ΕΕ, είχε την δυνατότητα να κλείσει τα οικονομικά σύνορα και να απαγορεύσει την ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων (μία από τις 4 ευρωπαικές ελευθερίες). Δεν μπορούσαν έτσι οι διεθνείς αγορές να παίξουν με την ισλανδική κορώνα. Και  η ανάκαμψη της οικονομίας στηρίχθηκε στο ζωντάνεμα της κατανάλωσης.  Γιατί η οικονομία δεν στέγνωσε από χρήμα. Επειδή δεν φορτώθηκε με φόρους…
Ακούει κανείς;
statesmen.gr