Ο ”Βενιαμίν” της Ιεραρχίας με τις υψηλές απαιτήσεις

Ήταν μέρες σκοτεινές και καταθλιπτικές του 2010. Λίγες μέρες πριν, ο τότε Πρωθυπουργός, θυμάμαι, είχε βάλει στην καθημερινότητά...

Ήταν μέρες σκοτεινές και καταθλιπτικές του 2010.
Λίγες μέρες πριν, ο τότε Πρωθυπουργός, θυμάμαι, είχε βάλει στην καθημερινότητά μας, από το Καστελόριζο, νέες λέξεις: Μνημόνιο, ΔΝΤ και άλλα τέτοια ωραία που σήμερα τριβελίζουν το μυαλό όλων.
Λέξεις που εγώ ο απλός νεωκόρος ακόμη δεν πολυκατέχω.
Στον περικαλλή ναό της πλούσιας μητρόπολης τα πάντα λαμποκοπούσαν.
Οι συνάδελφοι νεωκόροι είχαν κάνει καλή δουλειά.
Εκείνη την ανοιξιάτικη ημέρα του Μαΐου, ερχόταν για πρώτη φορά στο σπιτικό τους ο καινούργιος μητροπολίτης.
Νέος, δραστήριος με λίγα άσπρα γένια και μαλλιά.
Φαινόταν πως η εύπορη και συνάμα ταλαίπωρη μητρόπολη θα γύριζε σελίδα.
Ο ίδιος, νεόκοπος μητροπολίτης με φιλοδοξίες και όνειρα, υποσχόταν στον ενθρονιστήριο λόγο του πως θα δουλέψει σκληρά.
Πέρασαν δύο χρόνια. Δουλειά και έργο δεν έχουμε δει ακόμη, σχολιάζουν στον ίδιο ναό, ιερείς και πιστοί.
Κι όμως ο ίδιος ο νέος μητροπολίτης ζητά επίμονα, λένε αρχιερείς, κι έναν βοηθό Επίσκοπο! Όχι όποιον κι όποιον…!
Θέλει να γίνει παλιό στέλεχος της ίδιας μητρόπολης που μετακινήθηκε ως πρωτοσύγκελος σε γειτονική.
Παρά τις αντιδράσεις ο νέος ιεράρχης επιμένει.
Έφτασε σε πολύ υψηλά κλιμάκια και άσκησε μεγάλες πιέσεις για να του γίνει το χατίρι.
Οι μητροπολίτες πάντως έχουν να το λένε: “Δεν πρόλαβε να στεγνώσει η μελάνη από το προεδρικό διάταγμα που τον έκανε μητροπολίτη και θέλει και βοηθό Επίσκοπο; Δεν του χρειάζονται ούτε βοηθοί, ούτε άλλοι παρατρεχάμενοι. Όρεξη για δουλειά να υπάρχει κι όλα γίνονται”.
Ο Νεωκόρος