Ιαπωνία: Τέλος εποχής για τους αληθινούς νίντζα

Μετά τους σογκούν και τους σαμουράι οι μυστηριώδεις δολοφόνοι είναι ελάχιστοι Μέλη μιας φατρίας νίντζα με τις ενδυμασίες και τον ο...

Μετά τους σογκούν και τους σαμουράι οι μυστηριώδεις δολοφόνοι είναι ελάχιστοι

Μέλη μιας φατρίας νίντζα με τις ενδυμασίες και τον οπλισμό της (φωτογραφία αρχείου)

 

Στην Ιαπωνία, η εποχή των αριστοκρατών σογκούν και των σαμουράι έχει τελειώσει προ πολλού, ίσως όμως να υπάρχουν ακόμη εν ζωή ένας ή δύο νίντζα. Ειδικοί στις σκοτεινές «τέχνες» της κατασκοπείας, των συμβολαίων θανάτου και των δολοφονιών εν σιωπή, οι νίντζα, προερχόμενοι από ταπεινά, λαϊκά κοινωνικά στρώματα, μεταβίβαζαν τις γνώσεις και τις ικανότητές τους από πατέρα σε γιο. Ομως στις μέρες μας δεν το κάνουν πια.

Το παν για έναν νίντζα ήταν το μυστήριο: όταν αναλάμβαναν ένα συμβόλαιο θανάτου από έναν ευγενή σαμουράι (το αντίστοιχο του ιππότη σε μια δυτική κοινωνία) έπρεπε να είναι αθόρυβοι, αποτελεσματικοί και θανατηφόροι.

Προετοίμαζαν τις επιχειρήσεις επισκεπτόμενοι οι ίδιοι τα μέρη όπου σύχναζε το υποψήφιο θύμα, για παράδειγμα την κατοικία ενός αντίπαλου φεουδάρχη. Σκοπός του όμως δεν ήταν μόνο οι δολοφονίες, ήταν και τη κατασκοπεία και τα σαμποτάζ, για αυτό και φορούσαν σκούρα ρούχα και καλύμματα της κεφαλής και του προσώπου, αφήνοντας ακάλυπτα μόνο τα μάτια τους και κινούνταν τις νύχτες, ώστε να είναι αόρατοι σαν σκιές.

Χρησιμοποιούσαν όπλα όπως τα περίφημα «σουρίκεν», μεταλλικά αστέρια με μυτερές μύτες που τα πετούσαν για να πλήξουν τον αντίπαλό τους και το φυσοκάλαμο «φουκίγια», ενώ ήταν και φημισμένοι ξιφομάχοι. Χρησιμοποιούσαν τα όπλα τους όχι μόνο για να σκοτώνουν, αλλά και για να σκαρφαλώνουν  σε τοίχους, να εισβάλλουν κρυφά μέσα σε κάστρα και να παρατηρούν τους εχθρούς τους.

Οι περισσότερες αποστολές τους ήταν μυστικές και έτσι ελάχιστα επίσημα αρχεία για αυτές υπάρχουν που να περιγράφουν με λεπτομέρεια τις δραστηριότητές τους. Τόσο τα εργαλεία όσο και μέθοδοι περνούσαν δια στόματος από γενιά σε γενιά - γεγονός που έχει επιτρέψει σε μυθιστοριογράφους, σκηνοθέτες και καρτουνίστες  να συμπληρώνουν τα κενά με την φαντασία τους. Για παράδειγμα έχουν απεικονιστεί να περπατάνε στο νερό ή να εξαφανίζονται ασκαρδαμυκτί, καθώς ο θρύλος τους ήθελε να έχουν επίσης «μαγικές ιδιότητες».

«Αυτό είναι αδύνατον, διότι όσο και να προπονηθούν, οι νίντζα είναι πάντοτε άνθρωποι», λέει ο τελευταίος μεγάλος δάσκαλος νίντζα Τζινίτσι Καβακάμι, σύμφωνα με το Μουσείο Νίντζα στην ιαπωνική πόλη Ιγκα. Παρόλα αυτά, οι νίντζα διέθεταν πράγματι μικρά… «φλοτέρ» που τους επέτρεπαν να διασχίζουν υδάτινες εκτάσεις σε όρθια στάση.

Ο Καβακάμι είναι ο 21ος  επικεφαλής της οικογένειας Μπαν, μιας από τις 53 που δημιούργησαν την φατρία νίντζα Κόκα. Αρχισε να μαθαίνει «νιντζούτσου», δηλαδή τις τεχνικές των νίντζα από την ηλικία των έξι ετών. «Νόμιζα ότι απλώς παίζαμε και δεν πίστευα ότι μάθαινα νιντζούτσου. Νόμιζα ότι ο δάσκαλός μου με εκπαίδευε για κλέφτη γιατί με μάθαινε να κάνω διαρρήξεις σε σπίτια και να περπατάω αθόρυβα», λέει ο Καβακάμι.

Οι νίντζα μαθαίνουν επίσης να χρησιμοποιούν και να κατασκευάζουν εκρηκτικούς μηχανισμούς και να αναμειγνύουν φάρμακα. «Μπορώ ακόμη να αναμείξω μερικά βότανα και να φτιάξω ένα δηλητήριο που δεν σε σκοτώνει υποχρεωτικά αλλά σε κάνει να πιστεύεις ότι πάσχεις από μια μεταδοτική ασθένεια», εξηγεί ο Καβακάμι, ο οποίος κληρονόμησε τα πολύτιμα ειλητάρια από ρυζόχαρτο της φατρίας του όταν ενηλικιώθηκε.

Παρόλο που ήταν συχνό φαινόμενο ο πατέρας να εκπαιδεύει τον γιο του στην τέχνη του νίντζα, πολλά νεαρά αγόρια υιοθετούνταν από τις φατρίες για αυτό τον σκοπό.

Αν και υπήρχαν τουλάχιστον 49 φατρίες οι διασημότερες ήταν η Κόκα κι η Ιγκα, κυρίως χάρη στο γεγονός ότι εργάζονταν υπό τις διαταγές ισχυρών φεουδαρχών όπως ο Ιεγιάσου Τοκουγκάβα, ο οποίος κατάφερε να ενώσει την Ιαπωνία μετά από αιώνες εμφυλίων πολέμων, το 1600.

Βεβαίως οι νίντζα δεν διακήρυτταν παντού την ιδιότητά τους και δεν ζούσαν από αυτήν. Είχαν και καθημερινές δουλειές – σήμερα ο Καβακάμι είναι μηχανολόγος. Αυτός, όπως και ένας άλλος 80χρονος, ο Μασάκι Χατσούμι, ο οποίος υποστηρίζει ότι είναι επικεφαλής μιας άλλης φατρίας νίντζα των Τογκακούρε, δεν πρόκειται να χρίσει διάδοχο, αφήνοντας έτσι την φατρία του να σβήσει.

«Κατά την εποχή του Εντο (17ος αιώνας), οι ικανότητες των νίντζα  να κατασκοπεύουν, να σκοτώνουν και να αναμειγνύουν βότανα ήταν χρήσιμες. Σήμερα όμως έχουμε όπλα, το ίντερνετ και πολύ χρησιμότερα φάρμακα, οπότε η τέχνη του νιτζούτσου δεν έχει θέση στη σύγχρονη εποχή», παραδέχεται ο Καβακάμι.

Σχόλια αναγνωστών (0)