Οι ζοφεροί καιροί που ζούμε μας βρίσκουν (δυστυχώς) και πάλι διχασμένους

Του Mητροπολίτη Δημητριάδος κ. Ιγνατίου,  από το ειδικό ένθετο για την ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ της εφημερίδας ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ Ο τόπος αυτός έχει Ιστ...

Του Mητροπολίτη Δημητριάδος κ. Ιγνατίου, 

από το ειδικό ένθετο για την ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ της εφημερίδας ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Ο τόπος αυτός έχει Ιστορία μεγάλη. Και τα διδάγματά της, τις δύσκολες εποχές σαν τη δική μας, βοούν. Δεν πρόκειται για θεωρίες που αρθρώθηκαν μέσα σε γραφεία ή σε εργαστήρια φιλοσοφίας.
Οι εποχές της εικονικής ευμάρειας, που διανύσαμε, δεν μας άφησαν μόνον χρεωμένους απέναντι σε δανειστές. Μας αφήνουν και εκτεθειμένους απέναντι στην Ιστορία μας και σε όλους εκείνους που με κόστος πολύ μας παρέδωσαν όχι μόνον γη ελεύθερη, αλλά και το καταστάλαγμα των δικών τους παθημάτων, προσδοκώντας από εμάς να μην υποπέσουμε στις ίδιες παγίδες. Και η κραυγή τους μία και κοινή: «Ενωμένοι, μόνον ενωμένοι».
Δυστυχώς, οι ζοφεροί καιροί μάς βρίσκουν και πάλι διχασμένους, με διχασμό που έχει διαποτίσει τη νοοτροπία μας, την καθημερινότητά μας, την ίδια την ψυχή μας. Εχουμε εθιστεί στην ατομική ευκολία και την πάση θυσία διεκπεραίωση των ατομικών μας στόχων. Οποιος ή ό,τι εμποδίζει την ασυδοσία μας μάθαμε να το θεωρούμε ενοχλητικό, ακόμη και εχθρικό. Από το οπτικό μας πεδίο εξαφανίστηκε ο συν-τροφος, ο συν-πολίτης, ο συν-άνθρωπος. Θυμόμαστε άραγε πώς ζουν οι άνθρωποι μαζί; Διατηρούμε άραγε επαφή με τους παράγοντες εκείνους που διαμόρφωσαν επί αιώνες μια μάζα ανθρώπων σε ενιαία εθνική οντότητα, με κοινούς οραματισμούς, κοινό νόημα και κοινούς κώδικες σχέσης και επικοινωνίας;
Σε αυτή τη δίψα και σε αυτή την αγωνία, το ήθος της ορθόδοξης πίστης του λαού μας, ήθος ταπεινό, ήθος συμφιλιωτικό, ήθος αφανούς προσφοράς, ήθος καρτερίας, ήθος θυσιαστικής αγάπης, μας καλεί να το ξανασυναντήσουμε• ήθος που γέννησε κοινότητες ελληνικές εδώ και στα πέρατα του κόσμου, ήθος που στήριξε σπίτια και ανέθρεψε παιδιά, όταν η ανθρώπινη κτηνωδία εκτελούσε αμάχους και έκαιγε το βιος τους.
Το ορθόδοξο ήθος της ενότητας και της αλληλεγγύης δεν αφορά μόνον τον λαό. Αφορά με την ίδια, αν όχι και με μεγαλύτερη, ένταση την ίδια την ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία. Καθώς ο κουρνιαχτός της κατεδάφισης θεσμών και δομών γίνεται πλέον εκκωφαντικός, εκείνη είναι που καλείται να σηκώσει, τη στιγμή αυτή, το βάρος της ευθύνης για την εμπέδωση και την αναθέρμανση της ενότητας της ελληνικής κοινωνίας. Ο συνεπής και τεκμηριωμένος λόγος της, κυρίως όμως το ζωντανό παράδειγμα σύμπνοιας των μελών και των ταγών της πρέπει να αποτελέσουν την πυξίδα ενός διασπασμένου και αποπροσανατολισμένου λαού. Το έργο αυτό δεν είναι αυτονόητο, καθώς οι πειρασμοί της διάσπασης και της τάσης για μοναχικές και αποσπασματικές διαδρομές φαίνεται να έχουν χτυπήσει και τη δική της πόρτα. Από εδώ ξεκινά και η ευθύνη της.
Κάθε εποχή προσφέρει πεδίο και ευκαιρίες για ορθόδοξη μαρτυρία. Και κάθε γενεά έχει τουλάχιστον μια ευκαιρία να γεννήσει μάρτυρες. Αυτοί κάποτε αναδεικνύονταν στα ιπποδρόμια ή σε κελιά φυλακών. Σήμερα, ορθόδοξη μαρτυρία αποτελεί η υπέρβαση του απομονωτισμού, η αρραγής ενότητα και η ενοποιημένη φωνή της Εκκλησίας μας για τα δεινά και τους κινδύνους που μας περιτριγυρίζουν. Εάν αυτός ο στόχος της εκκλησιαστικής ενότητας δεν επιτευχθεί, ο κόσμος θα κατατάξει και την Εκκλησία στην κατηγορία των χρεοκοπημένων θεσμών ενός παλιού κόσμου, που έκλεισαν τον κύκλο τους, διαλυμένοι από φυγόκεντρες δυνάμεις προσωπικής προβολής και ατομικών επιδιώξεων. Εάν όμως επιτύχει να προβάλει, ενοποιημένη αλλά και ενοποιό, τη μαρτυρία της προς τη σύγχρονη ελληνική κοινωνία, θα έχει εκπληρώσει την αποστολή της ως έσχατου καταφυγίου ελπίδας, ομοψυχίας και νοήματος ζωής.

_______

Το ειδικό ένθετο για την ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ κυκλοφορεί κάθε ΣΑΒΒΑΤΟ μαζί με την εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ