Ο Πατούλης διώχνει τις επιχειρήσεις από το Μαρούσι

 Σε μία περίοδο που η οικονομική δραστηριότητα στη χώρα συρρικνώνεται διαρκώς στο πλαίσιο της πολυετούς ύφεσης που επιφέρει συνεχώς με...

 Σε μία περίοδο που η οικονομική δραστηριότητα στη χώρα συρρικνώνεται διαρκώς στο πλαίσιο της πολυετούς ύφεσης που επιφέρει συνεχώς μειούμενα εισοδήματα, περιστελλόμενους πόρους προς κατανάλωση, εξασθενισμένη παραγωγή και δραματική πτώση της κατανάλωσης αγαθών και υπηρεσιών, είναι αν μη τι άλλο «εκτός οικονομικής λογικής» η αξιοποίηση των δημοτικών τελών όχι ως κινήτρων ανάπτυξης αλλά ως αντικινήτρων επιχειρηματικής δραστηριοποίησης.

Ο λανθασμένος υπολογισμός
Παρότι συχνά, και στο δημοτικό επίπεδο, επικρατεί η αντίληψη ότι η αλόγιστη προς τα πάνω φορολογική επιβάρυνση της επαγγελματικής δραστηριότητας θα αποδώσει άμεσα και αβίαστα «καρπούς», εκείνο που στην πραγματικότητα ισχύει είναι η σοβαρή απώλεια εσόδων για κάθε Δήμο, καθώς μπροστά στο δυσβάσταχτο όγκο των βαρών που καλούνται να αντιμετωπίσουν επαγγελματίες και επιχειρήσεις, η μετεγκατάσταση συνιστά τη μόνη βιώσιμη επιλογή.  
Ο φαύλος κύκλος των χαμένων πόρων
Όπως είναι εύλογο, κάθε απόσυρση δραστηριότητας από ένα Δήμο αποτελεί και μία ανεπούλωτη αιμορραγούσα πληγή, αφού μαζί της αναπόφευκτα προκαλείται σημαντική διαρροή προσδοκώμενων εσόδων για τα δημοτικά ταμεία. Με άλλα λόγια παρότι τα υψηλά δημοτικά τέλη θεσπίζονται με σκοπό την τόνωση των εσόδων, πρακτικά οδηγούν στην αντίπερα όχθη, δηλαδή στη συρρίκνωση των εισοδηματικών ροών προς το δημοτικό κορβανά. 
Η περίπτωση του Δήμου Αμαρουσίου και το χαμένο… momentum
Σε αυτή την «παγίδα» φαίνεται πως έχει πέσει και ο Δήμος Αμαρουσίου, ένας από τους μεγαλύτερους Δήμους της Αττικής, που για χρόνια γνώρισε μεγάλη άνθιση, εξαιτίας και του «Ολυμπιακού» χαρακτήρα του. Πλήθος επαγγελματικών και επιχειρηματικών δράσεων αναπτύχθηκε στα όρια του Δήμου, απολαμβάνοντας τα οφέλη (χωροταξικά κ.α.) αλλά και αυξάνοντας το μέρισμα ευημερίας του Δήμου, μέσα από την ικανοποίηση των νόμιμων δημοτικών φορολογικών υποχρεώσεων.
Τα περασμένα χρόνια, ειδικά κατά το μεγαλύτερο μέρος της προηγούμενης δεκαετίας, όταν και η οικονομική μεγέθυνση δεν ήταν πολυπόθητο ζητούμενο αλλά εδραιωμένη πραγματικότητα, ο Δήμος Αμαρουσίου ήταν εκ των πρώτων, αν όχι ο «πρωταθλητής», των δημοτικών τελών ανάμεσα στους Δήμους της Αττικής.
Βέβαια, παρότι αυτό ήταν αναγνωρισμένο από όλες τις πλευρές, ο ευνοϊκός χαρακτήρας της οικονομικής συγκυρίας «επέτρεπε» αυτή την πρωτιά, έστω και αν τα διογκωμένα έσοδα ποτέ δε μεταφράστηκαν σε αντίστοιχου εύρους οφέλη για τους δημότες της πόλης.
Εν τούτοις, πλέον η συγκυρία είναι τελείως διαφορετική. Με τη χώρα να μετρά χρόνια ύφεσης και τη ζήτηση να βαίνει μειούμενη συνεχώς, δεν είναι εύλογο, ενώ σίγουρα είναι και αντι-οικονομικό, τα δημοτικά τέλη που αφορούν στις επαγγελματικές και επιχειρηματικές δραστηριότητες, να διατηρούνται στα ίδια επίπεδα με τις εποχές των «παχιών αγελάδων». 
Απόσταση από την… πραγματικότητα
Όταν το 2008, έτος που ακόμη η κρίση έμοιαζε με κίνδυνο στα μάτια των πολλών, αναφερόταν ότι «καίνε» τα δημοτικά τέλη στο Μαρούσι, αποτελώντας «αντικίνητρο για την ενοικίαση και συνακόλουθα για την ανάπτυξη γραφειακών συγκροτημάτων στη περιοχή...» αφού «…δεν μπορεί το κάθε τετραγωνικό μέτρο ενός γραφείου στη περιοχή του Αμαρουσίου να νοικιάζεται προς 21 – 22 ευρώ και τα δημοτικά τέλη να είναι 5 με 6 ευρώ για την ίδια επιφάνεια», είναι εύλογο ότι σήμερα που τα «21-22 ευρώ» έχουν μετατραπεί σε «9-10» -με το ύψος των τελών να παραμένει ανέπαφο- ο σχεδιασμός της τιμολογιακής πολιτικής του Δήμου εξωθεί την οικονομική δραστηριότητα σε μετεγκατάσταση.
Όπως η ίδια η δημοτική αρχή επαιρόταν, μέχρι και το 2012 που υπήρξε αναπροσαρμογή των τελών, αυτά ήταν «παγωμένα» για μία τετραετία. Αυτό παρουσιαζόταν ως επίτευγμα, την ώρα που παραγνωριζόταν το ότι μέσα σε αυτήν την τετραετία η επιδείνωση της οικονομικής δραστηριότητας έφθασε σε οριακό σημείο.
Είναι προφανές ότι το τρίπτυχο «δραματικά συρρικνωμένη δραστηριότητα άρα και μειωμένα κέρδη – υποδιπλάσιες τιμές ενοικίασης επαγγελματικής στέγης – “παγωμένα” (σε δυσθεώρητα ύψη) δημοτικά τέλη» στερείται νοήματος.
Ακύρωση της κοινωνικής πολιτικής
Ακόμη και η σ’ ένα βαθμό ευνοϊκή, τουλάχιστον σε σχέση με το παρελθόν, πολιτική τελών που εφάρμοσε για το 2012 ο Δήμος σε ό,τι αφορά τις ευπαθείς κοινωνικές ομάδες, ουσιαστικά ακυρώνεται στο επίπεδο της «μεγάλης εικόνας» αφού τα δημοτικά τέλη για επαγγελματικούς χώρους παραμένουν διαμορφωμένα σε υπερπολλαπλάσιες τιμές των αντίστοιχων των γειτονικών, για παράδειγμα, Δήμων, με αποτέλεσμα την ενεργοποίηση ενός «κύματος μεγάλης φυγής». Αυτό σε συνολικό επίπεδο σηματοδοτεί μία δυνητικά δυσβάσταχτη διαρροή για τα δημοτικά έσοδα.
Αλλάζοντας παράδειγμα
Αναμφίβολα τα τέλη αποτελούν ένα ισχυρό εργαλείο για τους Δήμους, το οποίο πρέπει να αξιοποιείται πρωταρχικά υπέρ των δημοτών  και της συνολικής ευημερίας της κάθε πόλης. Εν τούτοις, αυτό δε γίνεται να επιτευχθεί με υπολογιστικές ακροβασίες και παραγνώριση της αντικειμενικής και -καλώς ή κακώς- αναπόδραστης πραγματικότητας.
Αν μία οικονομική δράση δεν εξασφαλίζει τη βιωσιμότητά της αρχικά και την κερδοφορία της εν συνεχεία σε μία συγκεκριμένη γεωγραφική ενότητα, θα εξετάσει την εύρεση κάποιας άλλης, πλέον πρόσφορης.
 Σε μία περίοδο που ούτως ή άλλως οι ευρύτερες συνθήκες δεν είναι βοηθητικές της ανάπτυξης, η εφαρμογή φορολογικών αντικινήτρων στο δημοτικό επίπεδο αφενός οδηγεί σε «μαρασμό» την οικονομική δραστηριότητα αφετέρου δυνητικά στερεί πολύτιμους πόρους από το Δήμο, αφού δε μένει άλλος δρόμος για από τη «μετανάστευση».
Ο μόνος τρόπος να «ανθίσει» εκ νέου η τοπική οικονομία, να ενεργοποιηθούν και υπερτοπικές οικονομικές δραστηριότητες, αλλά και να τονωθούν παράλληλα τα δημοτικά έσοδα, ώστε να διοχετευθούν σε ευνοϊκές προς τους δημότες υπηρεσίες και παροχές, είναι ο σχεδιασμός μίας ισορροπημένης και φιλικής προς την ανάπτυξη, πολιτικής τελών.
Η θέσπιση κινήτρων για την εγκατάσταση δράσεων και όχι για τη φυγή τους, η δημιουργία περιβάλλοντος που ευνοεί τη φορολογική συνέπεια και δεν ωθεί στην «ασφυξία», καθώς και ο συνυπολογισμός των συγκυριακών κάθε φορά δεδομένων, δεν μπορούν παρά να είναι οι οδοί που θα οδηγήσουν από τη μία στην οικονομική ανάπτυξη από την άλλη στην αύξηση του μερίσματος ευημερίας του Δήμου και των δημοτών του.

Π.Σ