Η ελληνική κρίση και η Ευρώπη....

Του Ανδρεα Aνδριανοπουλου. Είμαστε σε κρίσιμη καμπή για το αύριο της Ευρώπης. Υπάρχουν οι δυνατότητες για την επιβίωσή της και για το ...

Του Ανδρεα Aνδριανοπουλου.

Είμαστε σε κρίσιμη καμπή για το αύριο της Ευρώπης. Υπάρχουν οι δυνατότητες για την επιβίωσή της και για το ενδεχόμενο μιας μελλοντικής της ομοσπονδιοποίησης; Δεν πρέπει να μας διαφεύγει πως η Ευρώπη κάθε άλλο παρά ενιαία χαρακτηριστικά διαθέτει για τη μετατροπή της στο μέλλον σε ενιαίο ομόσπονδο κράτος. Στις ΗΠΑ λ.χ., την πιο πετυχημένη ομοσπονδία στη γη, η κινητικότητα διευκολύνεται κι αποτελεί τη σπονδυλική στήλη του συστήματος από την ομοιογένεια την καθημερινότητα των πολιτών. Αν κάποιος μετατεθεί από τη Φιλαδέλφεια λ.χ. στο Πόρτλαντ του Ορεγκον, μπορεί δίχως προβλήματα να το κάνει μέσα σε λίγα 24ωρα. Γατί η γλώσσα θα είναι ίδια, τα μαγαζιά ταυτόσημα, τα σχολεία ίδια, οι κινηματογράφοι, οι εφημερίδες και τα τηλεοπτικά προγράμματα σχεδόν τα ίδια, οι νόμοι περίπου κοινοί και η αντιμετώπιση θρησκευτικών αναγκών και ατομικών δικαιωμάτων ολόιδια. Ουσιαστικά, πλην του φυσικού τοπίου, ελάχιστα πράγματα θα διαφέρουν από τον προηγούμενο τόπο διαμονής του. Το ίδιο είναι αδύνατον να λεχθεί για την Ευρώπη. Οπου σχεδόν τα πάντα, είναι διαφορετικά. Γλώσσα, θρησκεία, συνήθειες, αντίληψη της Ιστορίας, προτιμήσεις διασκέδασης κ.ο.κ. δεν έχουν καμία σχεδόν σχέση από χώρα σε χώρα. Στις ΗΠΑ, παντού είσαι ένας από όλους. Στην Ευρώπη, είσαι ξάστερα ξένος.
Πέρα όμως από τις αντικειμενικές δυσκολίες της έλλειψης ομοιογένειας, το μεγάλο θέμα κατά τη γνώμη μου για την Ευρώπη επικεντρώνεται σε δύο κυρίως τομείς. Στο ζήτημα της ειλικρίνειας ανάμεσα στις χώρες-μέλη και το θέμα της διαφάνειας. Ειλικρίνεια φοβάμαι ως δεν υπάρχει. Η επαναγορά ομολόγων που επιβλήθηκε στην Ελλάδα κρύβει πολλές σκιές. Κάποιοι αγόρασαν ομόλογα μετά το προηγούμενο «κούρεμα» σε αισθητά χαμηλές τιμές. Ποιος θα το έκανε αυτό; Προφανώς όποιος προσδοκούσε να βρει κάποια στιγμή αγοραστή σε υψηλότερη τιμή. Δύσκολη υπόθεση για χαρτιά ελάχιστα ελκυστικά. Ηρθε όμως η απόφαση του Εurogroup να κάνει κάποιους ευτυχισμένους. Στη λογική του να υποχρεωθεί μια χρεωμένη χώρα να μεγαλώσει το χρέος της -δανειζόμενη για να το ...μειώσει- αγοράζοντας μέρος του! Κρύβεται επίσης από τους Ευρωπαίους πως και το ΔΝΤ και η Γερμανία έκαναν, ή τους ζητείται να κάνουν, κινήσεις παράνομες. Το καταστατικό του ΔΝΤ απαγορεύει τη συμμετοχή του σε προγράμματα δάσωσης αναπτυγμένων χωρών - όπως η Ελλάδα. Οπως και οικονομιών με χρέος μη βιώσιμο, όπως το δικό μας. Ο Στρος-Καν έγραψε το καταστατικό του οργανισμού στα πιο παλιά του υποδήματα. Και το πλήρωσε μέσω της καμαριέρας! Η Λαγκάρντ τώρα, Γαλλίδα κι αυτή, ήρθε να σώσει το όνομα της χώρας της. Αποκαθιστώντας τη νομιμότητα. Ο καθένας μπορεί να καταλάβει...
Η Γερμανία πάλι δεν επιτρέπεται από το Σύνταγμά της να επιχορηγεί άλλες οικονομίες. Αν δεχθεί «κούρεμα» ελληνικού χρέους που βρίσκεται στα χέρια της παρανομεί. Γιατί τότε θα είναι παροχή, κι όχι δάνειο-επένδυση που εμφανίζεται σήμερα. Γιατί όλα αυτά κρύβονται και δεν εξηγούνται ανοιχτά; Με το PSI πάλι στην ελληνική περίπτωση, έγιναν περίεργα πράγματα. Που είναι στο σκοτάδι. Πώς «κουρεύτηκαν» αποθεματικά ταμείων και καταθέσεις επιμελητηρίων και πανεπιστημίων που ήσαν στα χέρια της Τραπέζης της Ελλάδος; Αφού όλοι τους είναι ΝΠΔΔ και δεν είναι στον ιδιωτικό τομέα (PSI). Τι ακριβώς έγινε εκεί και κανένας δεν ομιλεί;
Η διαφάνεια επίσης είναι ζητούμενο. Η Ελλάδα πέρασε από τη Βουλή κάποια εξαιρετικά δύσκολα μέτρα. Η Ευρώπη όμως δεν εκταμίευσε τα χρήματα που είχε δεσμευθεί να δώσει. Οι υπόλοιπες προϋποθέσεις δεν ήσαν γνωστές από πριν; Η Ελλάδα ψηφίζει μέτρα που δεν εφαρμόζει και η Ευρώπη θέτει όρους που δεν τηρεί. Τι σόι σύστημα συνεργασίας είναι αυτό, στηριγμένο σε διαδικασίες που κάθε άλλο παρά διαφανείς είναι;.
Για να εξασφαλισθεί η μακροημέρευση της Ευρώπης είναι απαραίτητο η ελληνική κρίση να αντιμετωπισθεί με ειλικρίνεια και μακροπρόθεσμο οραματισμό. Κάθε τι άλλο υπονομεύει την εικόνα της Ευρώπης και στέλνει την Ελλάδα στην αγκαλιά των άκρων, με τελική κατάληξη την κατεδάφιση της Δημοκρατίας. Σήμερα η Ευρώπη απλά ψάχνει τον δρόμο της μέσα στο σκοτάδι και τις λάσπες. Αν δεν θέλει το αύριο να την ανταμώσει στο περιθώριο των εξελίξεων οφείλει να αλλάξει ρότα.
(Από την "Καθημερινή", 12-12-2012)