Από τον Δημήτρη Καραπαναγιώτη. Η είδηση του θανάτου του Νίκου Σαμαρά διαδόθηκε πολύ γρήγορα, σκορπώντας τη θλίψη στους φιλάθλους τ...
Από τον Δημήτρη Καραπαναγιώτη.
Η είδηση του θανάτου του Νίκου Σαμαρά διαδόθηκε πολύ γρήγορα, σκορπώντας τη θλίψη στους φιλάθλους της χώρας. Η απώλεια ενός μεγάλου αθλητή, μα περισσότερο ενός νέου ανθρώπου 42 χρονών είναι πολύ βαριά για τον φίλαθλο κόσμο. Για τον κόσμο του βόλλεϋ όμως το πλήγμα είναι τεράστιο, καθώς δεν χάθηκε απλώς ένας άνθρωπος, αλλά ο παίκτης-σύμβολο της σύγχρονης εποχής του ελληνικού βόλλεϋ.
Από πολύ μικρή ηλικία είχε διαφανεί το ταλέντο του. Ο ίδιος δούλεψε υπομονετικά πάνω σε αυτό. Η εξέλιξή του, όχι μόνο δικαίωσε όσους τον πίστεψαν, αλλά κυριολεκτικά ξεπέρασε κάθε προσδοκία: στα 19 του ήταν ήδη αστέρι, ενώ στα 23 του ήδη αποτελούσετον πρώτο σύγχρονο super star του ελληνικού βόλλεϋ. Εκτός από τις καθαρά αγωνιστικές του επιδόσεις, αυτό που τον ξεχώριζε ήταν η ηγετική του φυσιογνωμία. Αρκετοί προπονητές «έχτισαν» ομάδες πάνω του, με το αποτέλεσμα να τους δικαιώνει πανηγυρικά.
Η ομάδα της Ορεστιάδας – η πρώτη του ομάδα – μπήκε στον χάρτη του ελληνικού βόλλεϋ χάρη σε αυτόν, κατακτώντας τρεις φορές την 2η θέση στο πρωτάθλημα. ΟΗρακλής, το 2000 πήρε τον πρώτο του τίτλο (Κύπελλο Ελλάδας) με τον Σαμαρά στη σύνθεσή του, για να εξελιχθεί τα επόμενα χρόνια σε μια από τις καλύτερες ομάδες όλων των εποχών στην Ελλάδα. Ο Παναθηναϊκός έχτισε πάνω του, για να επιστρέψει στους τίτλους λίγα χρόνια αργότερα. Η Εθνική Ομάδα έγινε υπολογίσιμη μαζί του, για να ακολουθήσει και πάλι η έκρηξη των επόμενων χρόνων: σε όλες τις ομάδες που αγωνίστηκε, έβαλε τις βάσεις για να μεγαλουργήσουν στο μέλλον. Δυστυχώς για τον ίδιο, το Κύπελλο με τον Ηρακλή ήταν ο μόνος τίτλος του. Οι επόμενες γενιές γεύονταν συνήθως τους καρπούς της δουλειάς του.
Χάρη στο ταλέντο του, κατάφερε να γίνει από τους ελάχιστους Έλληνες που αγωνίστηκαν στην Ιταλία (το καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου, με τη φανέλα της Φαλκονάρα) και σε άλλες ευρωπαϊκές ομάδες, ενώ συμμετείχε ανελλιπώς στην Εθνική Ομάδα, έχοντας 264 εμφανίσεις. Η ατυχία του να είναι Έλληνας, του στέρησε τη δυνατότητα να εξελιχθεί σε έναν παίκτη παγκοσμίων διαστάσεων.
Αγωνιστικά, ήταν ένας από τους θεαματικότερους αθλητές. Το σέρβις ήταν το σήμα κατατεθέν του, όμως συνολικά ήταν εκπληκτικός στο επιθετικό κομμάτι του παιχνιδιού. Γι’ αυτό και ξεχώριζε τόσο πολύ από τους συναθλητές του, σε μια εποχή που το βόλλεϋ ήταν πολύ πιο αμυντικογενές και δεν βρίσκονταν ακόμη σε ισχύ οι καινούριοι κανονισμοί. Όσοι είχαν την τύχη να τον παρακολουθήσουν από κοντά, εύκολα μπορούσαν να διακρίνουν να τη διαφορά του από τους υπόλοιπους παίκτες.
Ο ίδιος, κυρίως μαζί με τον Μάριο Γκιούρδα, αλλά και τον Θοδωρή Μπάεφ, υπήρξαν οι πυλώνες για την γνωστοποίηση και εκμάθηση του αθλήματος στην χώρα μας. Λογικό φυσικά, καθώς πρόκειται για τους 3 καλύτερους Έλληνες ακραίους των τελευταίων 20 χρόνων.
Ο λόγος είναι ότι το βόλλεϋ στην Ελλάδα δεν είναι δημοφιλές και πολυπροβεβλημένο από τα Μέσα Ενημέρωσης. Οι άνθρωποι που θέλουν να το παρακολουθήσουν, μπορούν να το κάνουν κυρίως από το γήπεδο. Σπάνια η τηλεόραση μεταδίδει αγώνες και, όταν συμβαίνει αυτό, αφορά μόνο στο ελληνικό πρωτάθλημα. Από διεθνής αγώνες, μεταδίδονται (επίσης σπάνια) μόνο οι αναμετρήσεις των Εθνικών Ομάδων. Αυτό αναγκάζει τους φιλάθλους του αθλήματος να ζουν στη δική τους «γυάλα» και να νομίζουν ότι το ελληνικό πρωτάθλημα είναι ο «κόσμος» του βόλλεϋ. Σε αυτό τον κόσμο λοιπόν, ο Σαμαράς σχεδόν δεν είχε αντίπαλο. Γι’ αυτό ακριβώς, ήταν εξαιρετικά δύσκολο για οποιοδήποτε παιδί της δεκαετίας του ΄90 να ασχολείται με το βόλλεϋ και να μην είχε ως πρότυπό τον κύριο με το Νο9 και γι’ αυτό η απώλειά του είναι τεράστια, σε πραγματικό και συμβολικό επίπεδο. Μαζί με αυτόν, χάθηκε κι ένα μεγάλο κομμάτι αυτού του «κόσμου».
Μοιάζει εξαιρετικά δύσκολο η φανέλα με το Νο9 να βρει άξιο κάτοχο και πάλι. Μακάρι να γίνει. Το μόνο που απομένει να πούμε, όλοι εμείς που έχουμε ασχοληθεί και αγαπήσει το άθλημα, είναι ένα μεγάλο ευχαριστώ και καλό ταξίδι.
Υ.Γ. Στην φωτογραφία του κειμένου επιλέξαμε συνειδητά την φανέλα της Εθνικής Ελλάδας, καθώς ήταν αγαπητός συνολικά και ποτέ του δεν οπαδοποιήθηκε. Σε αυτή τον «συνοδεύει» ένας από τους καλύτερους και πληρέστερους παίκτες του παγκοσμίου βόλλεϋ όλων των εποχών, ο Rafael Pascual. Όπως ακριβώς του αξίζει.
Από πολύ μικρή ηλικία είχε διαφανεί το ταλέντο του. Ο ίδιος δούλεψε υπομονετικά πάνω σε αυτό. Η εξέλιξή του, όχι μόνο δικαίωσε όσους τον πίστεψαν, αλλά κυριολεκτικά ξεπέρασε κάθε προσδοκία: στα 19 του ήταν ήδη αστέρι, ενώ στα 23 του ήδη αποτελούσετον πρώτο σύγχρονο super star του ελληνικού βόλλεϋ. Εκτός από τις καθαρά αγωνιστικές του επιδόσεις, αυτό που τον ξεχώριζε ήταν η ηγετική του φυσιογνωμία. Αρκετοί προπονητές «έχτισαν» ομάδες πάνω του, με το αποτέλεσμα να τους δικαιώνει πανηγυρικά.
Η ομάδα της Ορεστιάδας – η πρώτη του ομάδα – μπήκε στον χάρτη του ελληνικού βόλλεϋ χάρη σε αυτόν, κατακτώντας τρεις φορές την 2η θέση στο πρωτάθλημα. ΟΗρακλής, το 2000 πήρε τον πρώτο του τίτλο (Κύπελλο Ελλάδας) με τον Σαμαρά στη σύνθεσή του, για να εξελιχθεί τα επόμενα χρόνια σε μια από τις καλύτερες ομάδες όλων των εποχών στην Ελλάδα. Ο Παναθηναϊκός έχτισε πάνω του, για να επιστρέψει στους τίτλους λίγα χρόνια αργότερα. Η Εθνική Ομάδα έγινε υπολογίσιμη μαζί του, για να ακολουθήσει και πάλι η έκρηξη των επόμενων χρόνων: σε όλες τις ομάδες που αγωνίστηκε, έβαλε τις βάσεις για να μεγαλουργήσουν στο μέλλον. Δυστυχώς για τον ίδιο, το Κύπελλο με τον Ηρακλή ήταν ο μόνος τίτλος του. Οι επόμενες γενιές γεύονταν συνήθως τους καρπούς της δουλειάς του.
Χάρη στο ταλέντο του, κατάφερε να γίνει από τους ελάχιστους Έλληνες που αγωνίστηκαν στην Ιταλία (το καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου, με τη φανέλα της Φαλκονάρα) και σε άλλες ευρωπαϊκές ομάδες, ενώ συμμετείχε ανελλιπώς στην Εθνική Ομάδα, έχοντας 264 εμφανίσεις. Η ατυχία του να είναι Έλληνας, του στέρησε τη δυνατότητα να εξελιχθεί σε έναν παίκτη παγκοσμίων διαστάσεων.
Αγωνιστικά, ήταν ένας από τους θεαματικότερους αθλητές. Το σέρβις ήταν το σήμα κατατεθέν του, όμως συνολικά ήταν εκπληκτικός στο επιθετικό κομμάτι του παιχνιδιού. Γι’ αυτό και ξεχώριζε τόσο πολύ από τους συναθλητές του, σε μια εποχή που το βόλλεϋ ήταν πολύ πιο αμυντικογενές και δεν βρίσκονταν ακόμη σε ισχύ οι καινούριοι κανονισμοί. Όσοι είχαν την τύχη να τον παρακολουθήσουν από κοντά, εύκολα μπορούσαν να διακρίνουν να τη διαφορά του από τους υπόλοιπους παίκτες.
Ο ίδιος, κυρίως μαζί με τον Μάριο Γκιούρδα, αλλά και τον Θοδωρή Μπάεφ, υπήρξαν οι πυλώνες για την γνωστοποίηση και εκμάθηση του αθλήματος στην χώρα μας. Λογικό φυσικά, καθώς πρόκειται για τους 3 καλύτερους Έλληνες ακραίους των τελευταίων 20 χρόνων.
Ο λόγος είναι ότι το βόλλεϋ στην Ελλάδα δεν είναι δημοφιλές και πολυπροβεβλημένο από τα Μέσα Ενημέρωσης. Οι άνθρωποι που θέλουν να το παρακολουθήσουν, μπορούν να το κάνουν κυρίως από το γήπεδο. Σπάνια η τηλεόραση μεταδίδει αγώνες και, όταν συμβαίνει αυτό, αφορά μόνο στο ελληνικό πρωτάθλημα. Από διεθνής αγώνες, μεταδίδονται (επίσης σπάνια) μόνο οι αναμετρήσεις των Εθνικών Ομάδων. Αυτό αναγκάζει τους φιλάθλους του αθλήματος να ζουν στη δική τους «γυάλα» και να νομίζουν ότι το ελληνικό πρωτάθλημα είναι ο «κόσμος» του βόλλεϋ. Σε αυτό τον κόσμο λοιπόν, ο Σαμαράς σχεδόν δεν είχε αντίπαλο. Γι’ αυτό ακριβώς, ήταν εξαιρετικά δύσκολο για οποιοδήποτε παιδί της δεκαετίας του ΄90 να ασχολείται με το βόλλεϋ και να μην είχε ως πρότυπό τον κύριο με το Νο9 και γι’ αυτό η απώλειά του είναι τεράστια, σε πραγματικό και συμβολικό επίπεδο. Μαζί με αυτόν, χάθηκε κι ένα μεγάλο κομμάτι αυτού του «κόσμου».
Μοιάζει εξαιρετικά δύσκολο η φανέλα με το Νο9 να βρει άξιο κάτοχο και πάλι. Μακάρι να γίνει. Το μόνο που απομένει να πούμε, όλοι εμείς που έχουμε ασχοληθεί και αγαπήσει το άθλημα, είναι ένα μεγάλο ευχαριστώ και καλό ταξίδι.
Υ.Γ. Στην φωτογραφία του κειμένου επιλέξαμε συνειδητά την φανέλα της Εθνικής Ελλάδας, καθώς ήταν αγαπητός συνολικά και ποτέ του δεν οπαδοποιήθηκε. Σε αυτή τον «συνοδεύει» ένας από τους καλύτερους και πληρέστερους παίκτες του παγκοσμίου βόλλεϋ όλων των εποχών, ο Rafael Pascual. Όπως ακριβώς του αξίζει.
.jpg)
.JPG.webp)
Δεν υπάρχουν σχόλια
ΠΡΟΣΟΧΗ! Την ευθύνη για το περιεχόμενο των σχολίων φέρει αποκλειστικά ο συγγραφέας τους και όχι το site. Η ανάρτηση των σχολίων μπορεί να έχει μια μικρή χρονική καθυστέρηση