Ποια αναρχία και ποια τρομοκρατία!

Λες και δεν υπήρχαν αρκετά ζητήματα να απασχολήσουν την Ελληνική κοινωνία, μπήκαμε και στη διαδικασία να αναζητούμε τα όρια της αναρχική...

Λες και δεν υπήρχαν αρκετά ζητήματα να απασχολήσουν την Ελληνική κοινωνία, μπήκαμε και στη διαδικασία να αναζητούμε τα όρια της αναρχικής κοσμοθεωρίας στην αστική δημοκρατία και τα ισοδύναμα της κρατικής «βίας» για να δικαιολογήσουμε εμμέσως, ενώ επισήμως καταδικάζουμε, κάθε μορφή τρομοκρατικής δράσης. Ισορροπιστικές «επαναστατικές» διαδρομές σε κομφορμιστικό φόντο!

Συνεπές και συγκροτημένο, με βάση τις ιδεολογικές του καταβολές, αναρχικό κίνημα, δεν υπήρξε ποτέ στην Ελλάδα. Πέρα από κάποιες αυτόνομες προσωπικότητες που συχνά κινούνταν στα όρια του γραφικού, το εύρος αυτής της σκέψης, από την επαναστατική αυτοδιάθεση έως τον αναρχικό φιλελευθερισμό, δεν απέκτησε ποτέ διακριτή παρουσία και ταυτίστηκε με κάθε εγκληματική και τρομοκρατική οργάνωση με περισσή άνεση.

Ο τρόπος με τον οποίο χειρίζονται αυτό το ιδεολογικό πεδίο, «προσωπικότητες» όπως ο αυτοαποκαλούμενος αναρχικός βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, έρχονται να επιτείνουν τη σύγχυση και να μετατρέψουν σε ακόμα πιο γραφική κάθε σχετική αναφορά. Απαίδευτοι, ακόμα και συμπλεγματικοί χαρακτήρες αναζητούν στο... «ρομαντισμό» της αταξικής κοινωνίας και της αυτο-οργάνωσης, επικίνδυνα μονοπάτια επιθετικής ανατροπής του αστικού κράτους.

Αυτού του ίδιου κράτους που ο κομματικός χώρος του φέρελπι εκφραστή του αναρχισμού, θεωρεί ως ορμητήριο ανάπτυξης και κοινωνικής εξισορρόπησης! Αυτού του κράτους που ενώ αποτελεί μέσο «κοινωνικής καταπίεσης και περιστολής ελευθεριών» μένει ασαφές αν, πως και προς ποια ελευθεριάζουσα κατεύθυνση θα... ανατραπεί και μετασχηματιστεί από τις ετερόκλητες συνασπισμένες δυνάμεις!

Η δε μόνιμη επωδός για το πόση βία αποτελούν οι κυβερνητικές αποφάσεις ως έμμεση δικαιολόγηση κάθε εξτρεμιστικής αντίδρασης παραπέμπει σε ουσιαστική παράβλεψη των δημοκρατικών διαδικασιών. Οι πολιτικές επιλογές, καλές οι κακές, σκληρές ή μη, κι ανεξάρτητα από την δημοσκοπική ή στιγμιαία αποδοχή τους, κρίνονται, από όσους ομονοούν στο δημοκρατικό κεκτημένο, στις εκάστοτε εκλογικές διαδικασίες. Δεν λειτουργούν ως συνεχές άλλοθι ανακύκλωσης της βίας από οποιονδήποτε νιώθει αδικημένος.

Γι’ αυτό όταν ορισμένοι αναφέρονται σε αναβίωση εμφυλιοπολεμικού κλίματος, επειδή θεωρείται υποκριτική η τυπική καταδίκη ακραίων φαινομένων όταν συνοδεύεται από πολιτική ανάλυση ενίσχυσης των αιτιών που τα προκαλούν, καλύτερα να αναζητήσουν στο είδωλο τους, τα συμπτώματα της «αγκίστρωσης» σε ιδεοληψίες και νοσηρά στερεότυπα του παρελθόντος.

Κων/νος Μανίκας

Οικονομολόγος–Ψυχολόγος