Καθρέφτης στον τοίχο

 Της Άννας Κουρουπού Όχι δεν έχει να κάνει με το γνωστό παραμύθι. Η δική μου ιστορία με τον καθρέφτη είχε πολλούς δράκους. Άπειρα ξωτ...

 Της Άννας Κουρουπού

Όχι δεν έχει να κάνει με το γνωστό παραμύθι. Η δική μου ιστορία με τον καθρέφτη είχε πολλούς δράκους. Άπειρα ξωτικά και νεράιδες. Μάγισσα και πριγκίπισσα σε ένα πρόσωπο. Στη δική μου ιστορία χωρούν όλοι οι μύθοι. Πρωταγωνιστής ο καθρέφτης. Ή όχι; Τα είδωλα. Το ίδιο δεν είναι;
Πρώτο θύμα του, εγώ. Θηλυκός Νάρκισσος να ερωτεύομαι την ίδια μου την εξέλιξη. Τη μεταφορά, αγόρι-κορίτσι-γυναίκα. Ναι στην αρχή με ηδόνιζε περισσότερο το είδωλο που έβλεπα στον τοίχο δίπλα μου, παρά η ίδια η πράξη. Δυο πόδια διάπλατα ανοιχτά στο μισοσκόταδο κι ανάμεσα ενα κορμί άγαλμα, να δονείται ρυθμικά στην πανάρχαιη κίνηση. Απολάμβανα την εικόνα και όχι τόσο την αίσθηση. Μυστήριο πράγμα το μυαλό.
Ένιωθα τον κάθε πόρο στο δέρμα μου να εκρήγνυται. Να ανασηκώνεται το χνούδι στους μηρούς μου και να διαγράφεται σαν κατάξανθο στάχυ στο φώς απο το απέναντι πορτατίφ. Η Νέμεσις περίμενε στη γωνία, με βρήκε μετά απο πολλά χρόνια. Χόρτασε το μάτι, απόλαυσε το κορμί. Είναι διάχυτη η ηδονή σε εναν τέτοιο χώρο. Δεν ήθελα να αντισταθώ. Διψούσα να νιώσω, τόσα χρόνια περίμενα. Έβραζα, ηφαίστειο γεμάτο μάγμα δίχως έκρηξη. Ο καθρέφτης με εγκλώβισε για πολύ καιρό. Και οι εμμονές. Παραιτήθηκα απ' την προσπάθεια. Τουλάχιστον, κόχλαζα.
Τελικά ήρθε με τον έρωτα και το συναίσθημα -πως αλλιώς;- και μ έκαψε ολόκληρη, λάβα κατακόκκινη. Έφυγαν τα μάτια απ' το σώμα και άρχισαν να κουτσομπολεύουν τα ανδρικά κορμιά και τις συμπεριφορές τους. Τους Νάρκισσους της πραγματικότητας, που τελικά δεν ήταν και τόσο όμορφοι. Πρότεινα ως ένδειξη δικής μου ευχαρίστησης τη στάση του σκύλου. Λίγο περίτεχνη για να μπορώ να παρατηρώ.
Χέρια νευρικά να ανασηκώνουν κοιλιές, να ψάχνουν μανιωδώς το ανύπαρκτο ή χαμένο σε σάρκες μόριο, να εισχωρούν και να εναποθέτουν άγαρμπα όλο το βάρος στη μέση μου. Με έγδερνε η τριχωτή κοιλιά απο την επαναλαμβανόμενη, αγωνιώδη, συνήθως αποτυχημένη προσπάθεια. Ο ρόγχος του πάχους χανόταν απ' την απαλή μουσική.Παρ όλα αυτά τα μάτια τους στον καθρέφτη. Ίσως γι αυτό και η αποτυχία. Υπήρχαν και οι ημίθεοι, Κούροι ζωντανοί με σάρκα και οστά. Θαύμαζαν το κορμί τους, τον ιδρώτα να γυαλίζει σε στήθη και κοιλιακούς, να λάμπουν τα μάτια απ' την ηδονή της ομορφιάς τους όταν κατακτούν και επιβάλλονται. Με μένα καύλωναν; Με τον εαυτό τους; Με τον όλο πίνακα, βασικά. Αναστεναγμοί και κραυγές, σπασμοί, κάποιες φορές λυγμός, φθόριο να απαλύνει το περίγραμμα, να σβήνει τα σημάδια, κολώνιες μπερδεμένες, σταγόνες ιδρώτα να στάζουν σε δέρμα και σεντόνια. Ομορφιά, ασχήμια, ματιές να χάνονται για λίγα λεπτά, για κάποια χρήματα.
Καυλώνει διπλά ο άντρας που πληρώνει. Φτιάχνεται διπλά η πουτάνα, οταν έχει «το τεκνόν μετά του ωφελίμου». Όλα σε κόκκινο φόντο αντανάκλαση στον καθρέφτη, στον πίνακα. Πριγκίπισσα με τον Απόλλωνα, μάγισσα με τον δράκο...
* Το βιβλίο της Άννας Κουρουπού "Γιατί δεν έχω σαν το δικό σου μαμά;" κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ποταμός.