Εμείς οι «τρώσαντες…»

του Θανάση Νικολαΐδη ΑΛΛΑΖΟΥΜΕ ή επιμένουμε; Επιμέναμε για δεκαετίες και φτάσαμε στο χείλος του γκρεμού. Όλοι μαζί στο «χτίσιμο» κι ας...

του Θανάση Νικολαΐδη ΑΛΛΑΖΟΥΜΕ ή επιμένουμε; Επιμέναμε για δεκαετίες και φτάσαμε στο χείλος του γκρεμού. Όλοι μαζί στο «χτίσιμο» κι ας τα φάγαμε ανισομερώς. Κι ο τελευταίος, βέβαια, θα’ τρωγε, αν του ‘δινες τη δύναμη και τη δυνατότητα. Δηλαδή την εξουσία. Χωμένος ολόκληρος στο μέλι, κι ας βρίζει, σήμερα, μιζαδόρους υπουργούς και άλλους της εξουσίας...

ΜΙΑ ματιά στο παρελθόν και βλέπεις «μαύρες τρύπες». Τις κάνεις μια μεγάλη και, κλαίγοντας πάνω στο χυμένο γάλα, δείχνεις για ένοχο τον διπλανό. Και τους «αρχιτέκτονες» του εκτρώματος, εσύ, εγώ, εμείς (οι βοηθοί τους), κουβαλώντας λιθαράκι-λιθαράκι και καμαρωτά. Για να βρίζεις, σήμερα, τις επιλογές σου αυτοαναιρούμενος. Και το «σύστημα» που αντιδράς μη στο αλλάξουν, γιατί στο βάθος το γουστάρεις…

ΑΦΗΝΟΥΜΕ, για λίγο, τους «παραβατικούς». Τους ελευθεριάζοντες της

λεγόμενης ελεύθερης αγοράς. Αφήνουμε και τους καραμπινάτους κλέφτες

του δημοσίου. Να πιάσουμε τους άλλους. Τους «κανονικούς» και γνήσιους,

νομοταγείς πολίτες της καθημερινότητας. Έχουν τη δικιά τους «συμβολή»

στα χάλια της οικονομίας μας (και όχι μόνο). Με την ανοχή και τη σιωπή

τους. Και είναι (είμαστε) εκείνοι της κομματικής τρέλας και των

διεκδικήσεων. Με τα μαξιμαλιστικά των απαιτήσεων και τη νοοτροπία του

υπερκαταναλωτή (με δανεικά).

ΚΑΙ ποιος να μας φρέναρε απ’ τη φρενήρη πορεία προς τον «θάνατο»; Ο

συνδικαλιστής της γνωστής πρακτικής, αίγλης και ισχύος; Το ίδιο το

Κράτος με τους δαιδαλώδεις νόμους του ή οι εθνοπατέρες με τη βουλιμία

των προνομίων τους;

ΠΟΙΟΣ άλλος κλάδος εργαζομένων και «εργαζομένων» έφτιαξε μαύρες

τρύπες και αρνείται με μανία να τις κλείσει; Και πώς αλλιώς θα κλείσουν,

κ. κ. των Υπουργείων που η εργασία ξεκινούσε με μια χτυπημένη κάρτα για

να τελειώσει με ένα χαρτί στο χέρι από γραφείο σε γραφείο; Θα κλείσουν

(οι μαύρες τρύπες) με τις στρατιές αποσπασμένων σε γραφεία βουλευτών

και υπουργών σκυμμένων στο σιωπηρό κομπιούτερ (αντί της θορυβώδους

γραφομηχανής του παρελθόντος) ή με τους ακριβοπληρωμένους

συμβούλους «παρά τω Πρωθυπουργώ»; Κι η μαύρη τρύπα των

υπεράριθμων στους ΟΤΑ, των αντιπαραγωγικών της δημόσιας

εκπαίδευσης με τα «ψυχολογικά προβλήματα»;

ΓΝΩΣΤΑ και χιλιοειπωμένα, ωστόσο, ένα είναι το ερώτημα. Ποιος και

πώς καλύπτει τις μαύρες τρύπες, πέραν εκείνων που σούφρωσαν τιμαλφή»

που, βέβαια, δεν επαρκούν;

ΟΛΟΙ μας εκείνοι οι «νορμάλ» και καθημερινοί που καταναλώναμε

περισσότερα εκείνων που παρήγαμε. Οι «τρώσαντες», και μη μας

κακοφαίνεται.