Από τον Μαχαιρίτσα στον Καφενόβιο μέσω Stirner...

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου. Οι παρακάτω αράδες αποτελούν την άρνηση των πιο πάνω, που δεν θα διαβάσετε ποτέ. Τέσσερις σελίδες άρθρο γι...

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου.

Οι παρακάτω αράδες αποτελούν την άρνηση των πιο πάνω, που δεν θα διαβάσετε ποτέ. Τέσσερις σελίδες άρθρο για το παιχνίδι με τον ελληνικό τραπεζικό τομέα έγραψα, για να τις σβήσω μετά από μία «ατυχή σύμπτωση», που ήταν η ανάγνωση μιας ανάρτησης, η οποία με εμφατικό τρόπο μου «είπε»: Ό, τι και να γράφεις αποκτά χαρακτήρα νανουρίσματος, που απευθύνεται σε πληγωμένα και ταυτόχρονα εξεγερμένα Εγώ, εντελώς αποκοιμισμένων κοινωνικά υποκειμένων. Το άρθρο, λοιπόν, σβήστηκε και άλλο παρόμοιο δεν πρόκειται να γραφεί, καθώς έπαθα οξεία Μαχαιρίτσιδα. Ασθένησα βαρέως,παρακολουθώντας τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα να μιλά στο «LamiaReport» για το χάλι της μαζικοποίησης του αγώνα εναντίον της στρατηγικής της Τρόικας και της κοινωνικά διαλυτικής πολιτικής της Συγκυβέρνησης του μοιραίου πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά. Πήγε, λέει, ο Μαχαιρίτσας να «παίξει» αφιλοκερδώς, ανταποκρινόμενος στο κάλεσμα των διοργανωτών του «Παμφθιωτικού Συλλαλητηρίου»και… έπαθε την πλάκα του! «Λυπάμαι ειλικρινά ... Εδώ είναι πεντακόσια άτομα και οι καφετέριες πιο πάνω γεμάτες...», είπε, αναρωτώμενος μήπως μέσα στην κρίση νοιώθουμε οι περισσότεροι μια μυστήρια πληρότητα παρά την μουρμούρα και την έκδηλη ανησυχία μας. Βρε, μήπως έχουμε οι περισσότεροι έναν Βαρδινογιάννη μέσα μας και γι’ αυτό η μαζικοποίηση του κινήματος διέρχεται πιο μεγάλη κρίση και από αυτή την ίδια την οικονομική κρίση της Ελλάδας; Μοιάζει να αναρωτιέται αυτός ο ευαίσθητος καλλιτέχνης!
Εγώ δεν αναρωτιέμαι, ξέρω, αλλά αυτό δεν βοηθάει ούτε την ελληνική κοινωνία, ούτε εμένα. Είμαι σίγουρος πως ούτε τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα!Τι ξέρω; Να διαβάζω Goethe: «Ich hab’ meinSach auf Nichts gestellt». Αν δεν γνωρίζετε την γλώσσα της κυρίας Μέρκελ να σας το μεταφέρω κοσμοπολίτικα: «I have put my trust in nothing». Το θέλετε και πιο Μαχαιράτα; Η κοινωνία είμαι εγώ, ο λαός είμαι εγώ, τα λαμόγια είναι οι άλλοι και αφού αυτοί δεν δουλεύουν για την πάρτη μου, δεν πιστεύω, ούτε εμπιστεύομαι κανέναν κερατά και τίποτα.Μόνον ο εαυτούλης μου έχει σημασία, όλα τα άλλα υπάρχουν για να τον υπηρετούν.Αυτός είναι ρεαλισμός και όχι οι σαχλαμάρες των αριστερών και άλλων ιδεαλιστών!
Η Τρόικα υπηρετεί αυτήν την εγωκεντρική κοσμοαντίληψη;Ναι, στο βαθμό που θίγεται μέσω της στρατηγικής εσωτερικής υποτίμησης το συμφέρον του Άλλου, πιο πολύ από το δικό μου. Αν είμαι άνεργος, για παράδειγμα, χειροκροτώ την Τρόικα και τον κ. Σαμαρά στο βαθμό που μειώσει τον μισθό του γείτονα ή τον απολύσει από το δημόσιο. Το ζήτημα είναι τα μέτρα να θίξουν τον άλλον περισσότερο από εμένα. Τον οποιοδήποτε άλλον. Αρκεί η κυβερνητική προπαγάνδα να υποστηρίξει αποτελεσματικά το Εγώ μου, προσφέροντάς μου την ικανοποίηση πως εγώ που εκμηδενίζομαι, ταυτόχρονα απελευθερώνομαι κοινωνικά, απολαμβάνοντας την ζημία,τον εξευτελισμό και την κατάντια του άλλου, που μέχρι χθες καμωνόταν ότι ήταν κάτι. Από την πλευρά του Εγώ η ανεργία, η φτώχια και η δυστυχία απελευθερώνει τον συμπλεγματικό εαυτό εξίσου με τον απόλυτο πλούτο και την απόλυτη ισχύ. Σε μια τέτοια περίπτωση δεν έχουμε ανάγκη τον δίπλα μας, αποστρεφόμαστε συλλογικότητες και μαζικούς αγώνες. Ούτε την σκιά του δίπλα μας δεν ανεχόμαστε, κλεισμένοι μέσα στο καβούκι μας, που πλέον αποτελεί το σύμπαν ολόκληρο σε πλήρη μάλιστα αρμονία! Πώς είναι δυνατόν να συμπορευτούμε σε συλλαλητήρια και άλλης μορφής κοινούς αγώνες;
Άμα ζοριζόμαστε το παίζουμε λαός, απλώς και μόνον για να δείξουμε πως ο δίπλα μας δεν είναι λαός. Ένας εαυτούλης που χωράει μέσα του ολόκληρη την κοινωνία ισοπεδώνοντάς την. Το συμφέρον του, που ταυτίζεται παραμορφωτικά με την ικανοποίηση της διαστροφής και του συμπλέγματός του, φαντάζει ως μονοδιάστατο κοινωνικό συμφέρον. Πώς ένας εαυτός που ενσωματώνει ολόκληρη την ελληνική κοινωνία και τον λαό, θα μπορούσε ποτέ να χωρέσει σε μια πλατεία, κ.Μαχαιρίτσα; Και τι συλλαλητήριο να κάνει; Αρκεί να εκδηλώνεται η αγανάκτηση του υποκειμένου (πολίτη) ως Κυριάρχου Εγώ. Δεν έχουν σημασία τα αντιλαϊκά μέτρα,ούτε ασφαλώς η συλλογική αντίδραση σε αυτά. Όλα τούτα είναι εξωτερικά στοιχεία του Εγώ. Το Εγώ μας να είναι καλά κι ας πεθάνουμε μέσα στην αναξιοπρέπεια. Όσοι φίλοι νομίζετε ότι αυτό το κοινωνικό δράμα που βιώνει η Ελλάδα θίγει το Εγώ,σφάλετε. Τον πολίτη θίγει, τον άνθρωπο θίγει, τον εργαζόμενο θίγει, τον επιχειρηματία θίγει και επειδή θίγει όλους αυτούς και προπάντων την πολιτική διάσταση της ελληνικής κοινωνίας, ενισχύει υπέρμετρα το Εγώ. Ένα επαναστατημένο Εγώ δεν κάνει επανάσταση και δεν πάει πλατεία, αλλά εκδηλώνεται με εκδικητικότητα,μισανθρωπία, ζηλοφθονία και μεταφυσική υπερβατικότητα.
Εντός ενός εξεγερμένου Εγώ δεν χωρά κανείς άλλος, παρότι τον άλλον επικαλείσαι για να αναδείξεις την Κυριαρχία του δικού σου Εγώ. Με έναν μεταφυσικό τρόπο εξαφανίζεις τον εξωτερικό προς εσένα κόσμο στον οποίο δεν συμμετέχεις,εσωτερικεύοντάς τον στο δικό σου Εγώ ως υποτελή στην δική σου βούληση. Έτσι απελευθερώνεσαι φαντασιακά και αποκτάς Κυριαρχία και Κυριότητα πάνω σε όλα αυτά που νοιώθεις ότι στερείσαι και πάνω σε όλα αυτά που νοιώθεις να χάνεις καθημερινά. Το εξεγερμένο Εγώ καταφέρνει έτσι διά της «ψυχής» να υποτάξει την ύλη και τις υλικές σχέσεις,ασφαλώς. Τι δουλειά έχει ένα τέτοιο Εγώ στην πλατεία; Στην καφετέρια νοιώθει καλύτερα!
Ο ρεαλισμός ενός Εγώ που ζητά να υπερβεί την διάσταση του τίποτα περνά από την καφετέρια και όχι από την πλατεία. Μόνον σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον σαν αυτό της καφετέριας μπορεί κανείς ανετότερα να εκφράσει την δυσπιστία του για όλους και όλα,τονίζοντας με αυτόν τον τρόπο το δικό του Εγώ, το οποίο αν δεν ξέφευγε από τον πολίτη και τον ταλαιπωρημένο, φοβισμένο άνθρωπο των ημερών μας στην Ελλάδα, θα προκαλούσε δραματική προσγείωση στην πραγματικότητα, πράγμα που η παιδεία των περισσοτέρων δεν θα επέτρεπε ποτέ να συμβεί. Η προσγείωση στις ρεαλιστικές κοινωνικές σχέσεις είναι πολύ επικίνδυνο πράγμα για ένα Εγώ το οποίο έμαθε να αυτοπροσδιορίζεται είτε θεοκρατικά, είτε καταναλωτικά, ή στο πλαίσιο κάποιου -ισμού, ή στο πλαίσιο της αγοράς.
Υ.Γ. Οι παραπάνω παρατηρήσεις αποτελούν απόσταγμα της μελέτης της συλλογής άρθρων υπό τον τίτλο The Ηistory of Reaction (1852) του Max Stirner. Ναι, ο κόσμος μας σήμερα φαντάζει να έχει τουμπάρει πάνω από 150 χρόνια! Είναι γιατί προφανώς δεν ασχοληθήκαμε στα σοβαρά με τα προηγούμενα 150 χρόνια, που σήμερα βιώνουμε αυτές τις τραγικές φάρσες με την τρόικα!