Έρευνα Αλογοσκούφη (!) για την κρίση χρέους...

Μια οικονομετρική έρευνα για τις μακροοικονομικές και πολιτικές παραμέτρους που οδήγησαν στην κρίση χρέους της Ελλάδας από το 1974 μ...

Μια οικονομετρική έρευνα για τις μακροοικονομικές και πολιτικές παραμέτρους που οδήγησαν στην κρίση χρέους της Ελλάδας από το 1974 μέχρι και το 2009, επιχειρεί ο πρώην υπουργός Οικονομικών Γιώργος Αλογοσκούφης με νέο “paper” που εκδίδει αυτές τις ημέρες σε συνεργασία με το Hellenic Observatory του Πανεπιστημίου London School of Economics (LSE). Η έρευνα του πρώην υπουργού υπουργού έγινε μετά από υποτροφία που έλαβε από το Οικονομικό πανεπιστήμιο της Αθήνας.
Η οικονομετρική έρευνα 60 σελίδων του πρώην υπουργού βασίζεται «σε ένα μοντέλο στο οποίο δύο πολιτικά κόμματα εναλλάσσονται στην εξουσία, και που οι κυβερνήσεις επιλέγουν πρωτογενείς δαπάνες και φόρους για την ελαχιστοποίηση ελλειμμάτων από πολιτικά καθοριζόμενες δαπάνες και στόχους φόρων, που υπόκεινται σε μια εξίσωση συσσώρευσης χρέους» αναφέρει ο Γιώργος Αλογοσκούφης. Το μοντέλο προβλέπει μια πολιτική ισορροπία στην οποία οι πρωτογενείς δαπάνες και η επιβολή φόρων ακολουθούν τους κανόνες που οδηγούν προς μια σταθεροποίηση του χρέους σε σχέση με το ΑΕΠ.
Ωστόσο, αυτή η σταθεροποίηση είναι ασθενέστερη σε έτη εκλογών, όπως σημειώνει ο κ. Αλογοσκούφης στην έρευνά του. Το μοντέλο που αναλύει ο πρώην υπουργός «προβλέπει επίσης τη δυνατότητα για κομματικές διαφορές στην εξέλιξη των πρωτογενών δαπανών και των φόρων, λόγω των διαφορετικών προτιμήσεων των πολιτικών κομμάτων». Και αυτό παρατηρείται την περίοδο 1975-2009 μέσα από την έρευνα η οποία δείχνει μια μάλλον χλιαρή σταθεροποίηση των πρωτογενών ελλειμμάτων στο δημόσιο χρέος. Αυτή η σταθεροποίηση βέβαια εξαφανίζεται στα έτη εκλογών, οι οποίες χαρακτηρίζονται από ισχυρή αύξηση του χρέους. Η έρευνα Αλογοσκούφη δεν βρίσκει «κανένα στοιχείο κομματικής διαφοράς στην αντιδράσεις των πρωτογενών ελλειμμάτων στο κληρονομημένο χρέος, αλλά υπάρχουν αποδείξεις της μείωσης των πρωτογενών ελλειμμάτων κατά την περίοδο της συνθήκης μετά το Μάαστριχτ, το 1992».
 Ο πρώην υπουργός χαρακτηριστικά αναφέρει στην εισαγωγή της εργασίας του αυτό που θεωρεί το κλειδί για την κατάσταση της Ελλάδας σήμερα: «το δημοσιονομικό έλλειμμα στην Ελλάδα αυξήθηκε σημαντικά κατά τη διάρκεια της διεθνούς κρίσης του 2008-09, η οποία έπληξε την ελληνική οικονομία στην αχίλλειο πτέρνα του: την αναχρηματοδότηση του επίμονα υψηλού δημόσιου χρέους».
 Ο κ. Αλογοσκούφης θεωρεί πως η Ελλάδα είναι κατάλληλος υποψήφιος για να τεστάρει κανείς θεωρίες μακροοικονομίας και πολιτικές συσσώρευσης χρέους.
 Η έρευνα περιέχει μια σύντομη ιστορική αναδρομή για το πώς το δημόσιο χρέος στην Ελλάδα ήταν συσσωρευμένο και στη συνέχεια σταθεροποιήθηκε σε σχέση με το ΑΕΠ. Υπογραμμίζοντας το οικονομικό και πολιτικό υπόβαθρο πίσω από την ταχεία συσσώρευση του δημόσιου χρέους στη δεκαετία του 1980, και την πολιτική ανεπάρκεια να εφαρμοστούν προγράμματα λιτότητας στη δεκαετία του 1990 καθώς και τις αποτυχίες στην εφαρμογή του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης, μετά την είσοδο της χώρας στη ζώνη του ευρώ. Αναλύει τους πολιτικούς και οικονομικούς παράγοντες που οδηγούν σε υπερβολικό δημόσιο χρέος και τις συσσωρευμένες καθυστερήσεις της δημοσιονομικής σταθεροποίησης.
Η έρευνα Αλογοσκούφη προτείνει μια πολιτική οικονομία παραλλαγή του δημόσιου χρέους του μοντέλου του Barro (1979) μέσα από την οικονομετρική διερεύνηση των προβλέψεων του μοντέλου που αναλύει για την Ελλάδα.
 Οι εκτιμήσεις της έρευνας που επικεντρώνονται κυρίως σε μη-εκλογικά χρόνια, δείχνουν «την ύπαρξη αδύναμης συμπεριφοράς σταθεροποίησης απέναντι στο χρέος από τις Ελληνικές κυβερνήσεις. Το κύριο μέσο που χρησιμοποιείται για τη δημοσιονομική προσαρμογή φαίνεται να είναι η αύξηση των κρατικών εσόδων. Έχουμε βρει αποδεικτικά στοιχεία με σημαντικές αυξήσεις των πρωτογενών ελλειμμάτων κατά τα έτη διεξαγωγής εκλογών, όπως προβλέπεται από το μοντέλο που αναλύουμε αλλά και άλλα εκλογικά μοντέλα. Μπορούμε επίσης να δούμε κάποια στοιχεία ότι οι σοσιαλιστικές κυβερνήσεις συνδέονται με υψηλότερες πρωτογενείς δαπάνες και φόρους αλλά δεν υπάρχουν αποδείξεις για κομματικές διαφορές στα πρωτογενή ελλείμματα».