Ο Βενιζέλος και το ιδεολόγημα της ήττας

Από τον Γιάννη Παπαϊωάννου.  Βενιζέλος σε προσωπικό άρθρο στο Βημα της Κυριακής καταλήγοντας θα πει: “Το μέλλον την Ελλάδας ταυτί...

Από τον Γιάννη Παπαϊωάννου. 

Βενιζέλος σε προσωπικό άρθρο στο Βημα της Κυριακής καταλήγοντας θα πει: “Το μέλλον την Ελλάδας ταυτίζεται με τη μοίρα της Ευρώπης και η μοίρα της Ευρώπης μπορεί να αλλάξει μόνο αν...
αλλάξουν οι ευρωπαϊκοί πολιτικοί συσχετισμοί προς την κατεύθυνση που προτείνουν οι ευρωπαίοι Σοσιαλιστές και Δημοκράτες.”

Θα παρουσιάσει έτσι την εικόνα της Ελλάδας ως απολύτως ανήμπορης να αλλάξει την μοίρα της, να ζητήσει ή να διεκδικήσει κάτι άμεσα ή έμμεσα μέσα στην ΕΕ.

Το δόγμα: “Δεν μπορούμε να διεκδικούμε τίποτα και δεν θα ενοχλούμε κανέναν μέχρι οι συνθήκες να αλλάξουν” (χωρίς φυσικά να δουλεύουμε κατ ελάχιστο για να αλλάξουν), μας έχει ήδη οδηγήσει στην χρεοκοπία και στην συλλογική ενοχή ενώ, όλα έχουν αλλάξει γύρω μας εις βάρος μας κυρίως γιατί αλλάζουν ερήμην μας.

Ουσιαστικά ο Βενιζέλος αποκάλυψε ένα πρόβλημα αντίληψης μιας ολόκληρης γενιάς πολιτικών που κυριάρχησαν ως πολιτική τάξη στην προηγούμενη Χαμένη Δεκαπενταετία της Ελλάδας. Μιας γενιάς “επαρχιωτών” πολιτικών με background στην Ελλάδα του 50 που όταν βρεθεί στην Ευρώπη, θαμπωμένη, θα συμπεριφέρεται ως ανάξιος μετέχων αυτής της “τιμής” και των ευεργετημάτων της.

Δεν είναι σημαντικό να ειπωθεί τι ιδεολογικής η κομματικής προέλευσης είναι οι πολιτικοί αυτής κυρίως της γενιάς ή τι κομματικής προέλευσης είναι οι επιλογές που έγιναν τα τελευταία χρόνια ή ακόμη και που τοποθετείται το ΠΑΣΟΚ σήμερα. Δεν έχει σημασία.

Ο ευρωπαϊσμός στην χώρα μας έχει τύχει φτωχής επεξεργασίας και έχει μια νοηματική προέλευση ανεξαρτήτως κόμματος. Πηγάζει από μια κοινή -άλλα και απολύτως λάθος- ανάγκη του «να φτιάξουμε κάτι γιατί δεν μας αρέσει ότι έχουμε» και όχι «να φτιάξουμε κάτι για να γίνουμε καλύτεροι».

Αυτό το άναρχο πνεύμα που οδηγεί από καταστροφή σε καταστροφή μέσω αλλεπάλληλων μεταρρυθμίσεων έχει περιγραφεί και προηγουμένως και μας οδηγεί σε τακτικά επαναλαμβανόμενη αυτοκαταστροφή.

Πηγαίνουμε στην Ευρώπη για να μας αλλάξει συνολικά και όχι για να τσοντάρουμε σε αυτή ή να συμπληρώσουμε ότι έχουμε ώστε να γίνουμε καλύτεροι.

Κι έτσι προκύπτει όταν μας αλλάζουν βίαια να αρθρογραφεί ο Βενιζέλος για το μοιραίο, και να ζητά να περιμένουμε για να αλλάξουν οι συσχετισμοί ώστε να χαλαρώσουν κάπως αυτοί που μας αλλάζουν κάθε φορά .

Ο λόγος του Βενιζέλου ξεκινά από την ενοχικότητα της γενιάς του 50 για την συμμετοχή στην Ευρώπη δίπλα σε μεγάλα- πολιτισμένα έθνη, για να καταλήξει να διατυπώσει γραπτώς την αναξιότητα της Ελλάδας να διεκδικεί και να ορίζει μόνη της το μέλλον, ακριβώς γιατί δεν είναι ούτε μεγάλη ούτε πολιτισμένη. Για το Βενιζέλο όλο αυτό είναι μοιραίο!

Η Ελλάδα αυτή ή θα υπογράφει τις πρωτοβουλίες του SPD κατά της SI, ή θα θέλει εκσυγχρονισμό τύπου εκσυγχρονιστών του Σημίτη ή θα αποζητά την μεταρρύθμιση των σημερινών μεταρρυθμιστών ή θα είναι ένα βήμα πίσω από την Ελλάδα του Τζήμερου που υπογράφει επιστολές καταγγελίας των Ελλήνων στην εξοχότατη κ.Μερκελ.

Στο απαύγασμα της τρέχουσας ευρωπαϊκής σκέψης στην Ελλάδα η φράση του Βενιζέλου, μας βοηθά να συλλάβουμε μια Ελλάδα που η μοίρα της είναι να λαθροβιώνει και να έρπει δίπλα σε κάποια μεγάλη χώρα ή συσχετισμό δυνάμεων μήπως και μπορέσει να διεκδικήσει κάτι μέσο αυτής της τεχνικής επιβιωσης.

Πρόκειται για μια φράση που χαρακτηρίζει μια ολόκληρη εποχή που πρέπει να ξεπεράσουμε. Σίγουρα οι μελλοντικοί Ιστορικοί θα την χρησιμοποιήσουν για να περιγράψουν την τρέχουσα 25ετία και τους πολιτικούς της ρεαλιστικά.

Έχω γράψει παλιότερα και έχει ειπωθεί γενικότερα ότι η χρεοκοπία -με τα φανερά αποτελέσματα στο οικονομικό πεδίο-, είναι η κορυφή μιας προηγηθείσας χρεοκοπίας στο ιδεολογικό πολιτικό και στο αισθητικό πεδίο.

Χρεοκοπούμε εδώ και καιρό και η κατάσταση μας απλώς επιταχύνεται και αποκαλύπτεται. Τα τελευταία 20 χρόνια προσπαθούμε να σώσουμε την Ελλάδα από μια επερχόμενη χρεοκοπία που δημιουργείται εκ των των φόβων και των συνδρομών της Γενιάς του 50 περί απομόνωσης.

Μια γενιά που στο εξωτερικό δεν διεκδικεί τίποτα για να μην απομονωθεί και φανεί ο επαρχιωτισμός που προσπαθεί να τινάξει από πάνω της. Και αφού ηττηθεί στην Ευρώπη επιστρέφει και προβάλει τα πεπραγμένα της στο εσωτερικό προσπαθώντας να τα περάσει και να μας κάνει να τα αποδεχτούμε μέσα από τον φόβο της απομόνωσης και την απειλή έξωσης και επιστροφής στην επαρχία μας.

Μια γενιάς που στο Καστελόριζο βίωσε την ακύρωση όλων των προσπαθειών της και την ήττα και που παλεύει να περιορίσει την ζημία ώστε να μην επιστρέψει και η χώρα στην μιζέρια των παιδικών της χρόνων.
Μια γενιά σε ιστορικό και πολιτικό αδιέξοδο. Παράλυτη, ποτισμένη από ενοχικότητα και αναξιότητα στην Ευρώπη. Συνηθισμένοι να εισπράττουν την κατσάδα και να την εισάγουν στο εσωτερικό για να την χρησιμοποιήσουν μεταρρυθμιστικά.

Μια γενιά για την οποία ο όρος μεταρρυθμίσεις σημαίνει να μοιάσουμε περισσότερο Ευρωπαίοι μπας και ξεπλύνουμε κάποια ντροπή.

Χρειάζεται αλλαγές και μεταρρυθμίσεις για να φτιάξουμε πάνω από όλα μια νέα γενιά Ελλήνων για να πάει την χώρα παρακάτω. Χρειάζεται μια νέα γενιά χωρίς ενοχές και φοβίες.

Χρειάζεται μια νέα στόφα Ελλήνων η οποία θα γνωρίζει την Ελλάδα.

Θα βλέπει την Ευρώπη χωρίς ένοχες και αναξιότητα. Θα βλέπει την Ευρώπη ως οριστική προοπτική, αλλά θα έχει συνείδηση ότι η χώρα προηγείται αυτής και θα προηγείται ως το τέλος του χρόνου.

Έχοντας πρωταρχικό στόχο να διεκδικήσει ένα καλύτερο μέλλονγια την χώρα θα αντιμετωπίζει την Ευρώπη ως εργαλείο και όχι ως ασφυκτικό πλαίσιο στο οποίο οφείλει να μοιάσει ή να αντιγράψει λες και ξεπλένουμε κάποια ντροπή ως Έλληνες.

Χρειάζεται μια νέα γενιά Ελλήνων η οποία θα βλέπει την Ευρώπη με διεκδικητικό μάτι, εκλεκτικότητα, ευελιξία, με ικανότητα επιλογής.

Οπωσδήποτε χρειάζεται μια γενιά που θα βλέπει την Ευρώπη οριστική ως προοπτική και αλά καρτ ταυτοχρόνως.
papaioannou-giannis.net