Μια μάχη ιδεών δίχως ίχνος ιδέας…

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου.     Ο κ. Αντώνης Σαμαράς προφανώς δεν διδάχθηκε τί είναι ιδέα, αν και πολλά φαίνεται να έχει διαβάσει ή ακού...

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου.  
 
Ο κ. Αντώνης Σαμαράς προφανώς δεν διδάχθηκε τί είναι ιδέα, αν και πολλά φαίνεται να έχει διαβάσει ή ακούσει περί μαχών!
Πρώτη φορά ακούω περί «μάχης ιδεών» , δίχως να ορίζεται στοιχειωδώς το περιεχόμενο της ιδέας, ή της σχέσης ιδεών στο πλαίσιο κάποιας διαπάλης για πολιτική ηγεμονία!
Επιτέλους σοβαρευτείτε και επιστρέψτε στα θρανία. Μην εξευτελίζεστε! Μιλήστε για τις ιδέες σας, αφού πρώτα καταλάβετε τί είναι ιδέα, πώς δομείται και πώς αναλύεται! Όλα αυτά δηλαδή που ταλαιπώρησαν τους αναγνώστες των σημειωμάτων μου τα τελευταία έξι χρόνια…
Είναι δυνατόν ο πρωθυπουργός της Ελλάδας να κηρύσσει «μάχη ιδεών», δίχως να αισθάνεται την υποχρέωση να ορίσει στοιχειωδώς την ιδέα που χαρακτηρίζει το δικό του στρατόπεδο, ενώ αποκαλεί λαϊκιστές όσους τοποθετούν το δικό τους στο πλαίσιο κάποιων ιδεολογιών;
Μήπως αυτός ο ίδιος ο Κήρυκας του ιδεολογικού αγώνα της δεξιάς εναντίον της αριστεράς δεν έχει ιδέαν για πια ιδέα αγωνίζεται, ή μήπως ξέρει πολύ καλά και δυσκολεύεται να το εκφράσει; Μήπως και στις δύο περιπτώσεις έχουμε να κάνουμε με χυδαίο λαϊκισμό και παλαιοκομματισμό, σαφώς χειρότερης μορφής από την πολιτική αφήγηση εκείνων που δομούν λόγο επί παρωχημένων ιδεολογιών, όπως λέει ο ίδιος λοιδορώντας τις… υπερβατικώς!
Είστε ακροδεξιός, νεοφιλελεύθερος, δεξιός κοινωνιστής, κάτι άλλο, όλα μαζί και χώρια, ή μήπως αναπτύσσετε κάποια ιδιαίτερη πολιτική αφήγηση από την οποία να παράγονται κάποιες νέες πολιτικές ιδέες; Όλο περί «Νέων» ομιλείτε, αλλά αποκλειστικά το «παλαιό» αρθρώνετε! Μήπως τελικά έχετε κάποια παλαιά ιδέα, κάποιο είδος ανεκπλήρωτου πολιτικού πόθου που διστάζετε να μας γνωστοποιήσετε;
Περιμένω να μάθω την πολιτική ιδέα της Νέας Δεξιάς και ειλικρινά μιλώ, όποια κι αν είναι, ότι και αν είναι θα την προσεγγίσω / θα το προσεγγίσω με μεγάλο σεβασμό και ασφαλώς ανυπόκριτο ενδιαφέρον. Μέχρι σήμερα όμως η αφήγηση Σαμαρά δεν έχει να κάνει με ιδέες. Με καμία απολύτως συγκεκριμένη πολιτική ιδέα. Μέμφεται αορίστως ιδέες άλλων πολιτικών παραγόντων και αναφέρεται σνομπιστικά σε (μεγάλες) ιδεολογίες, για να υποτιμήσει τον ρόλο τους στις πολιτικές του 21ου αιώνα, αλλά ποτέ δεν «καταδέχεται» να προσδιορίσει στο επίπεδο των ιδεών, της πολιτικής φιλοσοφίας και της ιστορίας της διανόησης, το πολιτικό στίγμα του φορέα της. Μήπως η «ιδέα» σας δεν είναι φιλοσοφικού χαρακτήρα αλλά θεολογικού; Πείτε μας! Δεκτό και αυτό. Όλα είναι αποδεκτά, εκτός από τον αισχρό πολιτικαντισμό: Να μιλά κανείς για ιδέες, δίχως ιδέες!
Μέχρι σήμερα, η μόνη «ιδέα» της πολιτείας Σαμαρά κομβικό στοιχείο της αφήγησης του, είναι πως οι πολιτικοί του αντίπαλοι είναι το χθες και αυτός είναι το σήμερα και το αύριο. Ωραία «ιδέα», αλλά όχι πολιτική! Μήπως τελικά ο κ. Σαμαράς δεν είναι καν πολιτικός; Μήπως η Νέα Δημοκρατία δεν είναι πολιτικό κόμμα με την αυστηρή έννοια που διδάσκονται φοιτητές στα πανεπιστήμια; Ρητορικό είναι το ερώτημα και δραματική η αλήθεια: με την παραδοσιακή έννοια κόμμα είναι μόνον το ΚΚΕ στην Ελλάδα και αυτό δυστυχώς δεν προκύπτει αποκεντρωμένα όπως θα ήταν το ιδανικό, αλλά δια του «δημοκρατικού συγκεντρωτισμού». Με την σύγχρονη έννοια των πολιτικών κομμάτων δεν υπάρχει «πολιτικό κόμμα» σήμερα στην Ελλάδα, τουλάχιστον από αυτά που γνωρίζω και εκπροσωπούνται κοινοβουλευτικά, ενώ ο μόνος που παλεύει προς αυτήν την κατεύθυνση είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, στην προσπάθεια του να απαλλαγεί από το χαλαρό ομοσπονδιακό μοντέλο του power-sharing, που τον χαρακτηρίζει. To τελευταίο είναι, ωστόσο, ο πολιτικός κανόνας στη ΝΔ, με «συνιστώσες» κλίκες πολιτικών οικογενειών, που διαπλέκονται στενά με συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα.
Αυτή η πραγματικότητα δεν επιτρέπει στον πολιτικό ανταγωνισμό να πάρει μια γνήσια μορφή «μάχης ιδεών» στην πατρίδα μας. Να γίνει δηλαδή αυθεντικός πολιτικοϊδεολογικός αγωνισμός – και όχι ανταγωνισμός. Ας αφήσουν λοιπόν αυτή την σαχλαμάρα, όσοι την αρθρώνουν σήμερα, ή ας προχωρήσουν στην δόμηση νέων κομμάτων πράγματι πολιτικών ιδεών - αφού ξεκινήσουν πρώτα από την σαφή δόμηση τους (των ιδεών), σύμφωνα με τους αναλυτικούς κανόνες της επιστήμης - και όχι πελατειακών μηχανισμών φορέων διαπλοκής. Αυτό όμως είναι ένα ευρύτερο ζήτημα πολιτικής και πολιτειακής οργάνωσης στην Ελλάδα, που απαιτεί κρίσιμες μεταβολές στην οργάνωση της πολιτείας και του κομματικού ανταγωνισμού και πλέον ιδανικά μια Συντακτική Εθνοσυνέλευση, η οποία θα καταλήξει σε ένα Νέο Σύνταγμα που θα υιοθετεί αμεσοδημοκρατικές πρακτικές, παράλληλα με την αντιπροσωπευτική λειτουργία δημοκρατικών, μη αρχηγικών, κομμάτων.