“ΜΠΕΡΔΕΜΕΝΟΣ” ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ

Οι ερυθρόλευκοι έχουν ολοκληρώσει την πρώτη πεντάδα αγώνων στο εγχώριο πρωτάθλημα, ενώ την προηγούμενη εβδομάδα έδωσαν το πρώτο τους ευρ...

Οι ερυθρόλευκοι έχουν ολοκληρώσει την πρώτη πεντάδα αγώνων στο εγχώριο πρωτάθλημα, ενώ την προηγούμενη εβδομάδα έδωσαν το πρώτο τους ευρωπαϊκό παιχνίδι. Η ομάδα του Μίτσελ μας έχει παρουσιάσει ένα σημαντικό δείγμα γραφής για το ποιες είναι οι ικανότητές της, αλλά και η αγωνιστική φιλοσοφία της. Με λίγα λόγια, ξέρουμε ποια είναι τα «μπορώ» του Ολυμπιακού στο χορτάρι. Για πιο ασφαλή συμπεράσματα θα γίνει ξεχωριστή συζήτηση μεταξύ Σούπερ Λιγκ και Τσάμπιονς Λιγκ.

Ας αρχίσουμε με το αγαπημένο μας ελληνικό πρωτάθλημα. Αν εξαιρέσει κανείς τον ΠΑΟΚ, ο Ολυμπιακός παίζει «μπάλα» μόνος του. Δεν υπάρχει ομάδα που να μπορεί να τον κοντράρει, καθώς η διαφορά στα ρόστερ είναι χαοτική. Δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια, όσο μελαγχολικό κι αν ακούγεται.

Παρόλα αυτά όμως, οι ερυθρόλευκοι δεν κερδίζουν βάση συγκεκριμένου πλάνου, αλλά χάρις στις προσωπικές ενέργειες των πρωτοκλασάτων ποδοσφαιριστών που διαθέτουν. Θα παίξουν καλά Βάις, Κάμπελ, Μήτρογλου; Θα «αστράψει» καμιά τεσσάρα. Δεν θα βγουν τα «ένα-δύο» των Βάις και Σαβιόλα; Θα επέλθει στραβοπάτημα όπως προχθές στο Αγρίνιο.

Ανεξαρτήτως σκορ και αποτελεσμάτων, το αγωνιστικό πλάνο παραμένει ανύπαρκτο. Βλέποντας τον Ολυμπιακό να αγωνίζεται εντός συνόρων, σου φέρνει στο μυαλό ομάδα αλάνας.  Τέσσερις- πέντε παιχταράδες (για τα ελληνικά δεδομένα) δηλαδή να παίρνουν την μπάλα και να κάνουν ό,τι θέλουν την αντίπαλη άμυνα. Και αυτό φυσικά όταν έχουν όρεξη. Γιατί όπως και να το κάνεις, όταν αγωνίζεσαι στο ελληνικό πρωτάθλημα με ανύπαρκτους αντιπάλους μια δόση οκνηρίας και βαρεμάρας θα την έχεις. Για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, η μόνη ένδειξη δουλειάς βγαλμένης από την προπόνηση, είναι τα στημένα του Ολυμπιακού, τα οποία για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά αποτελούν σπουδαία πηγή γκολ για τους ερυθρόλευκους.

Όσον αφορά στον ευρωπαϊκό αγώνα του συλλόγου, ακούστηκαν πολλοί ύμνοι και διθυραμβικά σχόλια για το επικό πρώτο ημίχρονο απέναντι στην Παρί. Για να πω την αλήθεια, για μια στιγμή πίστεψα πως ο Ολυμπιακός κέρδισε με 4-1 και όχι πως ηττήθηκε με 1-4. Κάτι τέτοιο φυσικά δεν προκαλεί εντύπωση, καθώς στην Ελλάδα έχουμε συνηθίσει να αναλύουμε καταστάσεις κοντόφθαλμα.

Πολλοί παρομοίασαν τον προ μιας βδομάδας Ολυμπιακό με τον Ολυμπιακό του Βαλβέρδε. Μα πως είναι δυνατόν να γίνει μια τέτοια σύγκριση; Η ομάδα του Βαλβέρδε είχε σαν γνώρισμα της την ασφυκτική πίεση, υπήρχε στα «μπορώ» της και την κατείχε. Με λίγα λόγια, ήξερε και είχε αφομοιώσει τον τρόπο. Η ομάδα του Μίτσελ είναι «wanna be» Βαλβέρδε. Κι αυτό φαίνεται από τον τρόπο που χειρίστηκε το ματς ο Μίτσελ. Ο Ισπανός χωρίς να έχει εμφυσήσει τη συγκεκριμένη αγωνιστική νοοτροπία στους ποδοσφαιριστές του, τους έδωσε εντολή να «φάνε» το γήπεδο από το πρώτο μόλις λεπτό. Έλα όμως που τα παιχνίδια λήγουν στο 90’ κι όχι στο 45’.

Η εικόνα του δευτέρου ημιχρόνου και της πλήρους κατάρρευσης του Ολυμπιακού αποδεικνύει ότι η δαιμονισμένη πίεση του πρώτου μέρους ήταν απλά μια οδηγία πριν τον αγώνα και όχι ικανότητα, η οποία αποκτήθηκε μέσα από την προπόνηση. Κι αυτό διότι, αν η ομάδα του Μίτσελ είχε σαν γνώρισμα το pressing σε όλο το γήπεδο, θα μπορούσε να ελέγξει σε ένα βαθμό το τέμπο του αγώνα και δεν θα παραδινόταν.

Απομένουν αρκετά ακόμα ευρωπαϊκά παιχνίδια για να έχουμε πλήρη εικόνα του Ολυμπιακού του Μίτσελ, παρόλα αυτά τα μέχρι τώρα δεδομένα φανερώνουν μια ομάδα χωρίς πλάνο.

Δημήτρης Καραπαναγιώτης

http://www.mpalanalyseto.gr