ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ ΓΙΑ ΡΙΟ...

Εντάξει, είναι προφανές πως η Εθνική Ομάδα που παρουσιάστηκε  στο «Γ. Καραϊσκάκης» δεν είχε καμία σχέση με αυτή που κατέβηκε να αγωνιστε...

Εντάξει, είναι προφανές πως η Εθνική Ομάδα που παρουσιάστηκε  στο «Γ. Καραϊσκάκης» δεν είχε καμία σχέση με αυτή που κατέβηκε να αγωνιστεί το βράδυ της Παρασκευής στο Βαντούζ. Με τους Σαμαρά, Σαλπιγγίδη και Νίνη στο αρχικό σχήμα, αντί των Χριστοδουλόπουλου, Κονέ και Ταχτσίδη, ο Σάντος έδωσε έναν πιο επιθετικό τόνο στην ομάδα με σκοπό να αποφύγει τα ψυχοβγαλτικά φαινόμενα που συχνά-πυκνά αντιμετωπίζει το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα εξαιτίας της δυσκολίας που έχει στην παραγωγή φάσεων.

Πράγματι, οι διεθνείς μας έδειξαν μεγάλη διάθεση να καθαρίσουν από νωρίς τη μπουγάδα και μπήκαν δυνατά στο παιχνίδι. Απέναντι σε μια ανανεωμένη Λετονία, όπου τα ιερά τους τέρατα Ασταφίεφς, Ρούμπινς και Στέπανοφς αποτελούν πια παρελθόν, η Ελλάδα άσκησε ασφυκτική πίεση στα πρώτα 35 λεπτά του αγώνα και ήταν θέμα χρόνου να καταφέρει να παραβιάσει την εστία του βετεράνου Κολίνκο.

Αυτό τελικά συνέβη στο δεύτερο ημίχρονο, και αφού πρώτα είχε χαθεί μισή ντουζίνα ευκαιρίες από Μήτρογλου (κυρίως), Νίνη και Σαλπιγγίδη. Μια γρήγορη αντεπίθεση και η έμπνευση του Σαμαρά αρκούσαν για να πετύχει ο Σάλπι ένα ακόμη σημαντικό γκολ με τη γαλανόλευκη. Η αλήθεια είναι πως, στο συγκεκριμένο παιχνίδι και μετα από αρκετό καιρό, η Εθνική Ομάδα δημιούργησε πολλές επικίνδυνες καταστάσεις στα αντίπαλα καρέ και με λίγο καλύτερα τελειώματα θα μπορούσε να είχε επικρατήσει πολύ πιο εμφατικά των Λετονών.

Πολύ καλό ματς μετά από καιρό από τον Νίνη, η ποιότητα του οποίου – δυστυχώς, γιατί κάτι τέτοιο αποδεικνύει τη γύμνια που έχει το ελληνικό ποδόσφαιρο στη θέση αυτή – ξεχωρίζει σε αυτή την Ελλάδα. Ο μέσος του ΠΑΟΚ ζήτησε και πήρε πολλές μπάλες στα πόδια του και οι πάσες του δημιουργούσαν χώρους για τους συμπαίκτες του απέναντι στο ταμπούρι των ποδοσφαιριστών του Πάχαρς. Ο Σαμαράς, με το γνωστό του ράθυμο στιλ, αποτελούσε επίσης άξονα δημιουργίας για την Εθνική μας, ενώ ο Σαλπιγγίδης προσέφερε, με τον τρόπο που παίζει τη θέση του ακραίου χαφ, μια ακόμα παρουσία μέσα στο «κουτί», πλαισιώνοντας τον Μήτρογλου που απέναντι στο Λιχτενστάιν έμοιαζε απελπιστικά μόνος.

Τα νέα που έφτασαν, όμως, από τη Ζίλινα, δεν ήταν ευχάριστα για εμάς. Οι Βόσνιοι, αν και βρέθηκαν πίσω στο σκορ, γύρισαν το παιχνίδι και πήραν ένα αντρίκιο διπλό, το οποίο εκτός συγκλονιστικού απροόπτου στέλνει την Εθνική μας να αναζητήσει την πρόκριση στο Μουντιάλ της Βραζιλίας μέσω της διαδικασίας των μπαράζ. Εκεί, η Ελλάδα θα βρίσκεται στους ισχυρούς και, με βάση τις βαθμολογίες των υπόλοιπων ομίλων και την βαθμολογία της FIFA ως έχει σήμερα, θα κληθεί να αντιμετωπίσει μια εκ των Γαλλία, Ουκρανία, Ουγγαρία και Ισλανδία, σε διπλά παιχνίδια.

Τεράστια σημασία αυτό το «σε διπλά παιχνίδια»…

Η Ελλάδα είναι μια ομάδα φτιαγμένη ακριβώς για τέτοιες καταστάσεις. Μια ομάδα σκληρή και κυνική, που ζει και πεθαίνει με το μισό-μηδέν, που είναι πιο επικίνδυνη ως αουτσάιντερ και γουστάρει να παίζει με το μαχαίρι στα δόντια. Μια ομάδα που αποδεδειγμένα, και δέχεται συνέχεια κριτική για το λόγο αυτό, δεν μπορεί να παράξει ελκυστικό ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, όμως θα δώσει και την ψυχή της μέσα στο γήπεδο μόνο και μόνο για να ακούσει μια ακόμη φορά τον Εθνικό Ύμνο να παιανίζει σε μια μεγάλη διοργάνωση. Μια ομάδα που βασίζεται στο πάθος και όχι στην τεχνική, στη δύναμη και όχι στην ντρίπλα, στη στους ήρωες και όχι στους καλλιτέχνες. Μια ομάδα αντιπροσωπευτική της ποδοσφαιρικής μας ταυτότητας και της ιδιοσυγκρασίας μας. Η Ελλάδα μας, που γουστάρουμε να κράζουμε και συγκινούμαστε να ακολουθούμε…

Θα είμαστε εκεί.

Υ.Γ.: Αχ και να μας έρθουν τα Γαλλάκια στα μπαράζ…

Γιώργος Ρηγούτσος

http://www.mpalanalyseto.gr