Ο λόγος, ο χρόνος και το νόημα στην Ελληνική Κρίση

Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος σχολιάζει την ψυχοπολιτική διέγερση των Ελλήνων. Το παρακάτω κείμενο συντάχθηκε πριν από την δολοφονία του Παύ...

Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος σχολιάζει την ψυχοπολιτική διέγερση των Ελλήνων.

Το παρακάτω κείμενο συντάχθηκε πριν από την δολοφονία του Παύλου Φύσσα, από τον ακροδεξιό «επισκέπτη» της Χρυσής Αυγής (ΧΑ). Αν δε το είχα γράψει προηγουμένως δεν θα το έγραφα ίσως ποτέ. Σήμερα θα επαναλάμβανα τους φόβους μου για την στοιχειώδη δημοκρατία και την ειρήνη στην χώρα μας, ξανακάνοντας, ματαίως, προτάσεις για θεσμική αντίδραση στο νεοναζιστικό παροξυσμό με κολασμό του ναζιστικού ακτιβισμού της ΧΑ. Όχι στον πολιτικό αποκλεισμό της ΧΑ, ναι στην αναβάθμιση του νομοθετικού και διοικητικού οπλοστασίου για τον αποκλεισμό του ναζισμού στο επίπεδο της καθημερινότητας. Ποιος θα τα έπραττε όμως όλα αυτά; Μια κυβέρνηση δεξιού, απολύτως οπισθοδρομικού πολιτικού λόγου με αυταρχικό ταπεραμέντο που υπηρετεί την θεωρία «σοκ και δέος» της τρόικας εναντίον της κοινωνίας; Μάταιες λοιπόν, αν όχι εκτός τόπου και χρόνου, θα ήταν για άλλη μια φορά οι «προτροπές» μου, απευθυνόμενες σε μια αντικειμενικά άβουλη Βουλή και σε μια κυβέρνηση μαριονεττών, που αντί να χτυπήσει την άνοδο του νεοναζισμού, του κλείνει πονηρά το μάτι αναπτύσσοντας την παραπλανητική αφήγηση περί «σύγκρουσης των άκρων» , στη θέση της δραματικής πραγματικότητας: σύγκρουση ενός ακραίου καθεστώτος, στα όρια της αποσταθεροποίησης με ευρύτερες κοινωνικές δυνάμεις, που σαφώς αντιστοιχούν στα δύο τρίτα της ελληνικής κοινωνίας. Αντί, λοιπόν, για μια ακόμη μάταια πρόταση, επιμένω σε μια αναλυτική προσέγγιση που δείχνει και το υπόβαθρο της ανάπτυξης του φασισμού στην χώρα μας μέσω νεοναζιστικών, αποκρουστικών συμπεριφορών.

Όταν ο λόγος δεν πιάνει τόπο στην ώρα του, χάνει το αυθεντικό πολιτικό του νόημα. Έτσι την «έπαθαν» πολλοί και θα την «πάθουν» κι άλλοι… μετά, φοβούμαι, από εμάς!
Άλλο νόημα - για παράδειγμα και αν το δεις στενά – έχει σήμερα η αφήγηση απεμπλοκής από την στρατηγική των μνημονίων, η διαπραγμάτευση στο πλαίσιο της ευρωζώνης, ακόμη και το εναλλακτικό σχέδιο εξόδου της χώρας από αυτήν και σε εντελώς διαφορετικές πολιτικές κινήσεις παραπέμπει σε πρακτικό επίπεδο. Αυτό αν δεν κατανοήσεις, θα χάσεις την ικανότητα να παράγεις συγκεκριμένο νόημα για οποιαδήποτε κοινωνικοπολιτική μεταβολή. Θα παραμείνεις παράλυτος, ασχέτως αν αυτοπροσδιορίζεσαι ως συντηρητικός, προοδευτικός, ή ακόμη και «επαναστατημένος»! θα είναι σαν η ψύχωση από την τραυματική εμπειρία της κρίσης να σε εμποδίζει να δράσης με συγκεκριμένη πολιτική βούληση (σκοπιμότητα). Θα είναι σαν να υπολειτουργούν οι αισθήσεις σου…
Εάν ο ίδιος φαινομενικά λόγος πιάσει τόπο αργότερα, λοιπόν, θα είναι ένας άλλος λόγος και κάποιος άλλος λόγος (αιτία) που του προσδίδει κοινωνικό νόημα. Θα πρόκειται ουσιαστικά για άλλη αφήγηση, την οποία ωστόσο δύσκολα θα μπορείς να διακρίνεις από την αρχική - εκτός αν επιδοθείς σε ένα «trivia pursuit», ένα κυνήγι των συμφραζομένων που παραλείπονται στη νέα αφήγηση.
Αυτό μην το ξεχάσεις! Ψάξε λοιπόν τον άλλο λόγο που κρύβεται πίσω από τον λόγο που δεν έπιασε τόπο στην ώρα του, μετατρέποντάς τον σήμερα σε κυρίαρχη αφήγηση, που, σε αντίθεση με χθες, εμφανίζεται να παράγει πολιτικό νόημα για δράση, επηρεάζοντας ίσως καθοριστικά και την εκλογική συμπεριφορά στην Ελλάδα. Η γνώμη μου είναι πως «ο άλλος λόγος» είναι η κρίσιμη μεταβολή στην αίσθηση των πληροφοριών που λαμβάνουμε οι πολίτες σήμερα στην Ελλάδα. Αυτό επηρεάζει τον λεγόμενο ψυχικό χώρο της Ελληνίδας και του Έλληνα, μεταβαλλόντας δίχως να το συνειδητοποιούμε τους τρεις παράγοντες που καθαρίζουν την ύπαρξη σε ατομικό επίπεδο: διέγερση, ερωτογενοποίηση, παράσταση. Αλλάζει υποσυνείδητα η ταυτότητα της αντίληψης, καθώς μεταβάλλεται το δυναμικό ικανοποίησης δια των αισθήσεών μας. Και τούτο είναι πολιτικό φαινόμενο, σεβαστέ μου αναγνώστη, προϊόν της ιστορικής εξέλιξης, ως σύνθετη μορφή προσαρμογής στο μοντέλο μετασχηματισμού της ύλης.