Καμία ζωή πλέον για τους πολιτικά ανάπηρους…

Σημειώνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος.      Είπες να αντικαταστήσεις την πολιτική και τον εσωτερικό ιδεολογικοπολιτικό ανταγωνισμό ή αγων...

Σημειώνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος.  

  Είπες να αντικαταστήσεις την πολιτική και τον εσωτερικό ιδεολογικοπολιτικό ανταγωνισμό ή αγωνισμό με το πρόγραμμα της τρόικας.
Σκέφτηκες να εκβιάσεις τη κοινωνία με το «ευρώ ή δραχμή» και την πτώχευση.
Έγινες συνήγορος ενός μηχανισμού αυτοκαταστροφής, για να υπάρξεις συγκυριακά και να διασωθείς πολιτικά, ως κατήγορος μιας κοινωνίας που εσύ δημιούργησες.
Δεν είσαι, ωστόσο, η Μαρία Νεφέλη, που δομεί ήθος, ζώντας στους αντίποδες της ηθικής. Η Μαρία Νεφέλη μπορεί να σκοτώνει κάθε βράδυ την Ιστορία, παραδιδόμενη σε Αυτόν που θα μπορούσε μέσα σε μια νύχτα να της την σβήσει, αλλά εσύ δεν θα μπορούσε ποτέ να είσαι σαν κι αυτήν. Αυτή είναι προσκυνητής στο άγνωστο, ενώ εσύ προσκυνημένος στους γνωστούς.
Η Μαρία Νεφέλη είναι κατασκεύασμα μιας επανάστασης του ήθους, που δομεί μια εναλλακτική πολιτική, ενώ εσύ ένας μπερμπάντης ψευδο-ηθικιστής, ένας υποκριτής, πολιτικώς ανάπηρος, ο οποίος ζητεί κατανόηση, καρτερία, ενώ ζει αποκλειστικά μέσω μιας αφήγησης παραμυθίας, δίχως το παραμικρό όραμα, δίχως έστω έναν συμβατό με την επιστημονική λογική οδικό χάρτη, δίχως τουλάχιστον ένα «γαμώ το»!
Ζεις, τελικώς, όχι σκοτώνοντας την Ιστορία, αλλά στους αντίποδες της Ιστορίας κι αυτό σημαίνει το πολιτικό σου τέλος.
Καμία ζωή πλέον για τους πολιτικώς ανάπηρους… διακηρύσσει η ατιμασμένη Ιστορία. Δεν την σκότωσες, δεν θα μπορούσε ποτέ να το κάνεις… την ατίμασες! Δεν παρήγαγες κάποιο άλλο, εναλλακτικό ήθος μέσα σε ένα άλλο ύφος, αλλά με θράσος ηθικολόγησες πάνω στο πελατειακό καθεστώς που είναι η δική σου ιστορία.
Αυτή ήταν/είναι η συνταγή για τον «βιο-ιστορικό» σου θάνατο ως πολιτική οντότητα. Θα τον υποστείς εξευτελιστικά, μαζί με αυτόν που βιάστηκε να τον προαναγγείλει. Θυμάστε; «Έχει κλείσει ο βιο-ιστορικός κύκλος των κομμάτων»! Όχι, η Ιστορία δεν δέχεται… «εντολές»! Τότε δεν είχε «κλείσει», τώρα «έκλεισε»… «κλείνει» δραματικά για την ελληνική κοινωνία! Και αυτό, επειδή τα αστικά καθεστώτα έχουν αδιέξοδα, όταν οι παράγοντες που τα συνθέτουν αρνούνται να συμβιβαστούν με την ιδέα του δικό τους πολιτικού τέλους. Προτιμούν να πιστεύουν στο «τέλος της Ιστορίας»…
Το «τέλος της Ιστορίας» αποτελεί μια ανήθικη αφήγηση. Αντίθετα το ήθος συνδέεται με την πολιτική εκεί όπου συμβαίνει αντί να μιλάς για τον «ξαφνικό θάνατο» Άλλων, να αναφέρεσαι στον δικό σου «ξαφνικό θάνατο», ως λύτρωση από την απεχθή έννοια του αιώνιου κύκλου που σε ορίζει ως παράγοντα ηγεμονίας. Το «τέλος της Ιστορίας» αποτελεί την πολιτική έκφραση αυτού του «αιώνιου, α-πολιτικού στην ουσία, κύκλου», ο οποίος προδίδει την αντίστροφη μέτρηση για τον πολιτικό εκμηδενισμό σου… από εκεί και έπειτα το ζήτημα είναι μάλλον διαδικαστικό. Είναι κρίμα όμως καί αυτή η διαδικασία να εκφυλίζεται σε τεχνικού τύπου θεσμική μεταβολή!
Η αναγέννηση της ζωής σε μια χώρα προϋποθέτει την αναγέννηση της πολιτικής και το τελευταίο την αναγέννηση του λαϊκού κινήματος. Όσο καθυστερεί αυτό με την διεύρυνση του «αιώνιου α-πολιτικού κύκλου», τόσο μεγαλύτερη θα είναι η καταστροφή οργανικής και ανόργανης ύλης στον τόπο μας και τόσο μεγαλύτερη η διαστροφή των ιδεών που ορίζουν το ένα και το άλλο, όπως και τη σχέση μεταξύ τους σε ένα σύγχρονο περιβάλλον παγκοσμιοποίησης.