Εδώ και τουλάχιστον ένα αιώνα είναι στο στόχαστο της Παγκοσμιοποιήσεως η αφαίρεση της εκκλησιαστικής περιουσίας και η παύση της εκκλησι...
Εδώ και τουλάχιστον ένα αιώνα είναι στο στόχαστο της Παγκοσμιοποιήσεως η αφαίρεση της εκκλησιαστικής περιουσίας και η παύση της εκκλησιαστικής μισθοδοσίας των Κληρικών. Σκοπός είναι το να εγκαταλείψει η Εκκλησία την...
εμμονή στα ιερά δόγματα και τα ήθη Της, εξαρτώμενη από τις κοινωνικές εξελίξεις.
Ἡ μελέτη τῆς διαμορφούμενης Νέας Τάξεως Πραγμάτων δέν μπορεῖ νά παρακάμψει τίς ἀπόψεις τοῦ γνωστοῦ σοσιαλιστή φιλοσόφου, μαθηματικοῦ, διανοουμένου καί συγγραφέως Μπέρτραντ Ράσσελ (Bertrand Russell, 1872 – 1970). Ὁ Ράσσελ, νομπελίστας Φιλολογίας τό 1950 καί κάτοχος τοῦ ἀγγλικοῦ βασιλικοῦ τίτλου τοῦ Order of Merit (OM) ἀπό τό 1949, ὑπῆρξε καί ἕνας ἀπό τούς πλέον προβεβλημένους ἀθέους ἀριστερούς διανοουμένους, πού ὑπηρέτησαν μεταξύ άλλων και τήν ἐκλαΐκευση τῆς ἀντι-θρησκευτικῆς καί ἰδιαιτέρως τῆς ἀντι-χριστιανικῆς «ἐπιστημονικῆς» καί φιλοσοφικῆς προπαγάνδας στόν 20ό αἰῶνα [1].
Η μελέτη των διεθνιστικών απόψεων του Ράσσελ τον κατατάσσει ανεπιφυλάκτως μεταξύ των νεο-ταξιτών. Εἶναι όμως ἄκρως ἐνδιαφέρουσα ἡ νεο-ταξική στοχοθεσία πού διατυπώνει ὁ Ράσσελ γιά τήν ἀφαίρεση τῆς ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας: σκοπός δέν εἶναι ἁπλῶς ἡ διαμοίρασή της στό λαό (κατά τίς μπολσεβικικές επαγγελίες), ἀλλά (1) ἡ ἀποδυνάμωση τῆς «θεολογικῆς-δογματικῆς ἀκαμψίας» τῆς χριστιανικῆς Ἐκκλησίας. Παρομοίως, (2) ὁ βιοπορισμός τῶν Ἱερέων ὄχι ἀπό τά ἐκκλησιαστικά ταμεῖα, ἀλλά ἀπό ἄλλο ἐπάγγελμα, δεύτερη ενασχόληση, θά συντείνει, κατά τόν Ράσσελ, στήν εὐχερέστερη ἐνσωμάτωσή τους στήν κοινωνική πραγματικότητα, μακριά ἀπό «παγιωμένες» καί «ξεπερασμένες» ἐκκλησιαστικές ἰδέες (βλ. τα κατωτέρω παραθέματα).
Ὁ Ράσσελ ὑπῆρξε μέλος τῆς Φαβιανῆς Ἑταιρείας (“Fabian Society”), τῆς προδρόμου τοῦ ἀριστερού Ἐργατικοῦ Κόμματος τῆς Μ. Βρεττανίας, μέλη τῆς ὁποίας ἵδρυσαν καί τό London School of Economics· ἀξιοσημείωτο εἶναι ὅτι τό ἔμβλημα τῆς Φαβιανῆς Ἑταιρείας εἶναι ὁ προβατόσχημος λύκος, ὅπως ἀποτυπώθηκε στό βιτρό “Fabian Window” πού σχεδίασε ὁ Μπέρναρ Σῶ τό 1910, μέ φανερά λοιπόν, ἀντιχριστιανική σημασιοδότηση (πρβλ. Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον 7, 15). Μέλη τῆς Ἑταιρείας αὐτῆς ὑπῆρξαν πολύ οὐσιαστικοί, ἄν καί παρασκηνιακοί, παράγοντες, «avant-garde», τοῦ μοντερνισμοῦ τοῦ 20οῦ αἰῶνος: ἡ σοσιαλίστρια καί συνδικαλίστρια Ἄννυ Μπεζάντ (1847-1933), ἀρχηγός τοῦ μεικτοῦ Μασονικοῦ Τάγματος Le Droit Humain, δεύτερη ἡγέτιδα τῆς θεοσοφικῆς κινήσεως -μετά τήν Ἕλενα Μπλαβάτσκυ- καί θερμή ὑπέρμαχος τοῦ φεμινισμοῦ· ἐπίσης, ὁ γνωστός ἀριστερός συγγραφεύς George Bernard Shaw(1856-1950), πού ὑποστήριζε τήν εὐγονική, τή βελτίωση τῆς ἀνθρωπίνης φυλῆς μέσῳ γενετικῆς ἐπεμβάσεως ἤ γενετικῆς ἐπιλογῆς· ἡ Emmeline Pankhurst (1858-1928), γνωστή φεμινίστρια καί σουφραζέτα, καί πολλοί ἄλλοι. Ἡ Φαβιανή Ἑταιρεία ἔλαβε τό ὄνομά της ἀπό τόν Ρωμαῖο Στρατηγό Φάβιο Μάξιμο (280-203 π.Χ.) καί τήν τακτική του, τόν ὑπομονετικό, ἀργό, πόλεμο φθορᾶς. Γι΄ αὐτό τό δεύτερο ἔμβλημα τῆς “Fabian Society” ἦταν ἡ ἐπιτιθέμενη χελῶνα μέ τό σύνθημα «Ὅταν χτυπῶ, χτυπῶ γερά» (“When I strike, I strike hard”). Ὁ Βρεττανός πρώην Πρωθυπουργός Tony Blair εἶναι μέλος τῆς Φαβιανῆς Ἑταιρείας, ἡ ὁποία δραστηριοποιεῖται ἀκόμη ὡς think tank μέ σκοπό τή σταδιακή καί ἔμμεση παγκοσμιοποίηση τῆς οἰκονομίας [2].
Στά παραθέματα τοῦ Ράσσελ πού θέτουμε ἀμέσως πιό κάτω, ἀπό τό ἔργο του «Ἁρχές τῆς κοινωνικῆς ἀναδόμησης» τοῦ ἔτους 1916 εἶναι ὠμή ἡ σχετική διατύπωση. Ἐνδεχομένως δέ, ἐξηγεῖ καί πολλά ἀπό ὅσα ρυθμίζονται εἰς βάρος καί τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στό παρόν, ἀλλά καί τό ἄμεσο μέλλον, ὅσον ἀφορᾷ στήν οἰκονομική της αὐτοδυναμία καί ἐπιβίωση, μέ απώτερο στόχο τη δογματική της «ευελιξία».
● «Η περιουσία που είναι διαθέσιμη μόνο για εκείνους που θα υποστηρίξουν ένα καθιερωμένο θεσμό, έχει την τάση να αλλοιώνει τις κρίσεις των ανθρώπων όσον αφορά στο εξαίρετον του θεσμού. Η τάση χειροτερεύει, όταν η περιουσία συνδέεται με την κοινωνική εκτίμηση και ευκαιρίες για ποταπή εξουσία. Είναι το χείριστον, όταν ο θεσμός είναι δεμένος δια νόμου με ένα αρχαίο σύμβολο πίστεως, το οποίο είναι σχεδόν αδύνατο να αλλάξει, και το οποίο όμως είναι εκτός επαφής με την ελεύθερη από χειροπέδες σκέψη της σήμερον. Όλες αυτές οι αιτίες συνδυάζονται για να βλάψουν την ηθική δύναμη της Εκκλησίας» [3].
● «Για να μη είναι η θρησκεία βλαπτική σε ένα κόσμο ταχύτατων αλλαγών, πρέπει, όπως η Κοινωνία των Φίλων, να διευθύνεται από ανθρώπους που έχουν άλλες απασχολήσεις κατά τη διάρκεια της εβδομάδος, που κάνουν τη θρησκευτική τους εργασία από ενθουσιασμό, χωρίς να λαμβάνουν καμμία αμοιβή [...] Εκτός από την περίπτωση μιας αρκετά στατικής κοινωνίας, καμμιά θρησκευτική ζωή δεν μπορεί να είναι ζώσα ή αληθινή υποστήριξη στο πνεύμα, εκτός εάν είναι απελευθερωμένη από τον ονειρικό δαίμονα της επαγγελματικής ιερωσύνης» [4].
Για να μή νομίσουμε ότι ο Ράσσελ είχε πράγματι ως μέριμνα την απαλλαγή των Ιερωσύνης από τον στυγνό επαγελματισμό και την διασφάλισή της ως λειτουργήματος, όπως και είναι, δήθεν προς σωτηρία της «ηθικής δύναμης της Εκκλησίας», ο ιστορικός της φιλοσοφίας Jack Pitt μας ερμηνεύει τη σχετική σκέψη του Ράσσελ: ● «Είναι η άποψη του Ράσσελ, ότι με τη διάλυση της επαγγελματικής ιερωσύνης θα ανέρχονταν θρησκευτικοί ηγέτες που θα ήταν πολύ πιο κοντά στην κοινή ζωή και λιγότερο ασχολούμενοι με κοινωνικές ασχετοσύνες. Θα ήταν πιο ελεύθεροι από θεσμικές και ιστορικές προκαταλήψεις όσον αφορά στα ηθικά και θρησκευτικά θέματα, και θα υπήρχε μικρότερη τάση σ’ αυτούς να απομονώνονται από τους οπαδούς τους» [5].
Η απαρέσκεια του Ράσσελ για τα εκκλησιαστικά δόγματα, μια απαρέσκεια που συναντούμε και σε όλες τις μυστικές και αντίχριστες Εταιρείες και τη σύγχρονη «πολυ-πολιτισμικότητα», είναι σαφώς όπισθεν των μέτρων που προτείνει ο Ράσσελ για να «απαγκιστρωθεί» η Εκκλησία από τα «μη εξελισσόμενα» δόγματα, ώστε να μη αποτελούν τα δόγματα τον γνώμονα για τη διατήρηση εισοδήματος, θέσεως και εξουσίας στην κοινωνία· φαινομενικώς, όμως, ο Ράσσελ ενδιαφέρεται για το κύρος της Εκκλησίας:
● «Δεν είναι τόσο ότι το σύμβολον πίστεως της Εκκλησίας είναι εσφαλμένο. Αυτό που δεν πάει καλά είναι η ίδια η ύπαρξη συμβόλου πίστεως. Από τη στιγμή που το εισόδημα, η θέση και η εξουσία εξαρτώνται από την αποδοχή οποιουδήποτε δόγματος, η διανοητική ειλικρίνεια είναι σε κίνδυνο. Οι άνθρωποι θα λένε στον εαυτό τους ότι η επίσημη κατάφαση είναι δικαιολογημένη, χάρις στο καλό που θα τούς επιτρέψει να κάνουν [...] Αλλά το κακό είναι μεγαλύτερο όσον αφορά στην Εκκλησία, διότι η θρησκεία είναι μεγαλύτερης σημασίας από την πολιτική, και επειδή είναι περισσότερο αναγκαίο οι υπερασπιστές της θρησκείας να είναι εντελώς άνευ μώμου».
pentapostagma.gr
εμμονή στα ιερά δόγματα και τα ήθη Της, εξαρτώμενη από τις κοινωνικές εξελίξεις.
Ἡ μελέτη τῆς διαμορφούμενης Νέας Τάξεως Πραγμάτων δέν μπορεῖ νά παρακάμψει τίς ἀπόψεις τοῦ γνωστοῦ σοσιαλιστή φιλοσόφου, μαθηματικοῦ, διανοουμένου καί συγγραφέως Μπέρτραντ Ράσσελ (Bertrand Russell, 1872 – 1970). Ὁ Ράσσελ, νομπελίστας Φιλολογίας τό 1950 καί κάτοχος τοῦ ἀγγλικοῦ βασιλικοῦ τίτλου τοῦ Order of Merit (OM) ἀπό τό 1949, ὑπῆρξε καί ἕνας ἀπό τούς πλέον προβεβλημένους ἀθέους ἀριστερούς διανοουμένους, πού ὑπηρέτησαν μεταξύ άλλων και τήν ἐκλαΐκευση τῆς ἀντι-θρησκευτικῆς καί ἰδιαιτέρως τῆς ἀντι-χριστιανικῆς «ἐπιστημονικῆς» καί φιλοσοφικῆς προπαγάνδας στόν 20ό αἰῶνα [1].
Η μελέτη των διεθνιστικών απόψεων του Ράσσελ τον κατατάσσει ανεπιφυλάκτως μεταξύ των νεο-ταξιτών. Εἶναι όμως ἄκρως ἐνδιαφέρουσα ἡ νεο-ταξική στοχοθεσία πού διατυπώνει ὁ Ράσσελ γιά τήν ἀφαίρεση τῆς ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας: σκοπός δέν εἶναι ἁπλῶς ἡ διαμοίρασή της στό λαό (κατά τίς μπολσεβικικές επαγγελίες), ἀλλά (1) ἡ ἀποδυνάμωση τῆς «θεολογικῆς-δογματικῆς ἀκαμψίας» τῆς χριστιανικῆς Ἐκκλησίας. Παρομοίως, (2) ὁ βιοπορισμός τῶν Ἱερέων ὄχι ἀπό τά ἐκκλησιαστικά ταμεῖα, ἀλλά ἀπό ἄλλο ἐπάγγελμα, δεύτερη ενασχόληση, θά συντείνει, κατά τόν Ράσσελ, στήν εὐχερέστερη ἐνσωμάτωσή τους στήν κοινωνική πραγματικότητα, μακριά ἀπό «παγιωμένες» καί «ξεπερασμένες» ἐκκλησιαστικές ἰδέες (βλ. τα κατωτέρω παραθέματα).
Ὁ Ράσσελ ὑπῆρξε μέλος τῆς Φαβιανῆς Ἑταιρείας (“Fabian Society”), τῆς προδρόμου τοῦ ἀριστερού Ἐργατικοῦ Κόμματος τῆς Μ. Βρεττανίας, μέλη τῆς ὁποίας ἵδρυσαν καί τό London School of Economics· ἀξιοσημείωτο εἶναι ὅτι τό ἔμβλημα τῆς Φαβιανῆς Ἑταιρείας εἶναι ὁ προβατόσχημος λύκος, ὅπως ἀποτυπώθηκε στό βιτρό “Fabian Window” πού σχεδίασε ὁ Μπέρναρ Σῶ τό 1910, μέ φανερά λοιπόν, ἀντιχριστιανική σημασιοδότηση (πρβλ. Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον 7, 15). Μέλη τῆς Ἑταιρείας αὐτῆς ὑπῆρξαν πολύ οὐσιαστικοί, ἄν καί παρασκηνιακοί, παράγοντες, «avant-garde», τοῦ μοντερνισμοῦ τοῦ 20οῦ αἰῶνος: ἡ σοσιαλίστρια καί συνδικαλίστρια Ἄννυ Μπεζάντ (1847-1933), ἀρχηγός τοῦ μεικτοῦ Μασονικοῦ Τάγματος Le Droit Humain, δεύτερη ἡγέτιδα τῆς θεοσοφικῆς κινήσεως -μετά τήν Ἕλενα Μπλαβάτσκυ- καί θερμή ὑπέρμαχος τοῦ φεμινισμοῦ· ἐπίσης, ὁ γνωστός ἀριστερός συγγραφεύς George Bernard Shaw(1856-1950), πού ὑποστήριζε τήν εὐγονική, τή βελτίωση τῆς ἀνθρωπίνης φυλῆς μέσῳ γενετικῆς ἐπεμβάσεως ἤ γενετικῆς ἐπιλογῆς· ἡ Emmeline Pankhurst (1858-1928), γνωστή φεμινίστρια καί σουφραζέτα, καί πολλοί ἄλλοι. Ἡ Φαβιανή Ἑταιρεία ἔλαβε τό ὄνομά της ἀπό τόν Ρωμαῖο Στρατηγό Φάβιο Μάξιμο (280-203 π.Χ.) καί τήν τακτική του, τόν ὑπομονετικό, ἀργό, πόλεμο φθορᾶς. Γι΄ αὐτό τό δεύτερο ἔμβλημα τῆς “Fabian Society” ἦταν ἡ ἐπιτιθέμενη χελῶνα μέ τό σύνθημα «Ὅταν χτυπῶ, χτυπῶ γερά» (“When I strike, I strike hard”). Ὁ Βρεττανός πρώην Πρωθυπουργός Tony Blair εἶναι μέλος τῆς Φαβιανῆς Ἑταιρείας, ἡ ὁποία δραστηριοποιεῖται ἀκόμη ὡς think tank μέ σκοπό τή σταδιακή καί ἔμμεση παγκοσμιοποίηση τῆς οἰκονομίας [2].
Στά παραθέματα τοῦ Ράσσελ πού θέτουμε ἀμέσως πιό κάτω, ἀπό τό ἔργο του «Ἁρχές τῆς κοινωνικῆς ἀναδόμησης» τοῦ ἔτους 1916 εἶναι ὠμή ἡ σχετική διατύπωση. Ἐνδεχομένως δέ, ἐξηγεῖ καί πολλά ἀπό ὅσα ρυθμίζονται εἰς βάρος καί τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στό παρόν, ἀλλά καί τό ἄμεσο μέλλον, ὅσον ἀφορᾷ στήν οἰκονομική της αὐτοδυναμία καί ἐπιβίωση, μέ απώτερο στόχο τη δογματική της «ευελιξία».
● «Η περιουσία που είναι διαθέσιμη μόνο για εκείνους που θα υποστηρίξουν ένα καθιερωμένο θεσμό, έχει την τάση να αλλοιώνει τις κρίσεις των ανθρώπων όσον αφορά στο εξαίρετον του θεσμού. Η τάση χειροτερεύει, όταν η περιουσία συνδέεται με την κοινωνική εκτίμηση και ευκαιρίες για ποταπή εξουσία. Είναι το χείριστον, όταν ο θεσμός είναι δεμένος δια νόμου με ένα αρχαίο σύμβολο πίστεως, το οποίο είναι σχεδόν αδύνατο να αλλάξει, και το οποίο όμως είναι εκτός επαφής με την ελεύθερη από χειροπέδες σκέψη της σήμερον. Όλες αυτές οι αιτίες συνδυάζονται για να βλάψουν την ηθική δύναμη της Εκκλησίας» [3].
● «Για να μη είναι η θρησκεία βλαπτική σε ένα κόσμο ταχύτατων αλλαγών, πρέπει, όπως η Κοινωνία των Φίλων, να διευθύνεται από ανθρώπους που έχουν άλλες απασχολήσεις κατά τη διάρκεια της εβδομάδος, που κάνουν τη θρησκευτική τους εργασία από ενθουσιασμό, χωρίς να λαμβάνουν καμμία αμοιβή [...] Εκτός από την περίπτωση μιας αρκετά στατικής κοινωνίας, καμμιά θρησκευτική ζωή δεν μπορεί να είναι ζώσα ή αληθινή υποστήριξη στο πνεύμα, εκτός εάν είναι απελευθερωμένη από τον ονειρικό δαίμονα της επαγγελματικής ιερωσύνης» [4].
Για να μή νομίσουμε ότι ο Ράσσελ είχε πράγματι ως μέριμνα την απαλλαγή των Ιερωσύνης από τον στυγνό επαγελματισμό και την διασφάλισή της ως λειτουργήματος, όπως και είναι, δήθεν προς σωτηρία της «ηθικής δύναμης της Εκκλησίας», ο ιστορικός της φιλοσοφίας Jack Pitt μας ερμηνεύει τη σχετική σκέψη του Ράσσελ: ● «Είναι η άποψη του Ράσσελ, ότι με τη διάλυση της επαγγελματικής ιερωσύνης θα ανέρχονταν θρησκευτικοί ηγέτες που θα ήταν πολύ πιο κοντά στην κοινή ζωή και λιγότερο ασχολούμενοι με κοινωνικές ασχετοσύνες. Θα ήταν πιο ελεύθεροι από θεσμικές και ιστορικές προκαταλήψεις όσον αφορά στα ηθικά και θρησκευτικά θέματα, και θα υπήρχε μικρότερη τάση σ’ αυτούς να απομονώνονται από τους οπαδούς τους» [5].
Η απαρέσκεια του Ράσσελ για τα εκκλησιαστικά δόγματα, μια απαρέσκεια που συναντούμε και σε όλες τις μυστικές και αντίχριστες Εταιρείες και τη σύγχρονη «πολυ-πολιτισμικότητα», είναι σαφώς όπισθεν των μέτρων που προτείνει ο Ράσσελ για να «απαγκιστρωθεί» η Εκκλησία από τα «μη εξελισσόμενα» δόγματα, ώστε να μη αποτελούν τα δόγματα τον γνώμονα για τη διατήρηση εισοδήματος, θέσεως και εξουσίας στην κοινωνία· φαινομενικώς, όμως, ο Ράσσελ ενδιαφέρεται για το κύρος της Εκκλησίας:
● «Δεν είναι τόσο ότι το σύμβολον πίστεως της Εκκλησίας είναι εσφαλμένο. Αυτό που δεν πάει καλά είναι η ίδια η ύπαρξη συμβόλου πίστεως. Από τη στιγμή που το εισόδημα, η θέση και η εξουσία εξαρτώνται από την αποδοχή οποιουδήποτε δόγματος, η διανοητική ειλικρίνεια είναι σε κίνδυνο. Οι άνθρωποι θα λένε στον εαυτό τους ότι η επίσημη κατάφαση είναι δικαιολογημένη, χάρις στο καλό που θα τούς επιτρέψει να κάνουν [...] Αλλά το κακό είναι μεγαλύτερο όσον αφορά στην Εκκλησία, διότι η θρησκεία είναι μεγαλύτερης σημασίας από την πολιτική, και επειδή είναι περισσότερο αναγκαίο οι υπερασπιστές της θρησκείας να είναι εντελώς άνευ μώμου».
pentapostagma.gr
.jpg)
.JPG.webp)
Δεν υπάρχουν σχόλια
ΠΡΟΣΟΧΗ! Την ευθύνη για το περιεχόμενο των σχολίων φέρει αποκλειστικά ο συγγραφέας τους και όχι το site. Η ανάρτηση των σχολίων μπορεί να έχει μια μικρή χρονική καθυστέρηση