ΑΠΟ ΤΟΝ ΖΕΛΙΚΟ ΜΕ ΑΓΑΠΗ

Ο Παναθηναϊκός γνώρισε στην Κωνσταντινούπολη την πρώτη ήττα για το 2014. Αν κάποιος δει το τελικό σκορ και αναλογιστεί τη δυναμικότητα τ...

Ο Παναθηναϊκός γνώρισε στην Κωνσταντινούπολη την πρώτη ήττα για το 2014. Αν κάποιος δει το τελικό σκορ και αναλογιστεί τη δυναμικότητα του αντιπάλου, θα βγάλει το συμπέρασμα πως ήταν εντός προγράμματος, ενώ και η έκταση της διαφοράς είναι «καλή» και ανατρέψιμη. Από τη στιγμή μάλιστα που είναι η πρώτη «απώλεια» για το δεύτερο γύρο δεν αποτελεί καταστροφή. Στην πραγματικότητα οι πράσινοι έχασαν μια τεράστια ευκαιρία να εδραιώσουν τη θέση τους στην κορυφή του ομίλου και να βάλουν σοβαρή υποψηφιότητα για το πλεονέκτημα της έδρας στα προημιτελικά, ενώ η διαφορά δυναμικότητας εντός παρκέ ήταν πολύ μεγαλύτερη από αυτή που μαρτυρά το σκορ.

Το βασικό σημείο-κλειδί του αγώνα ήταν το τεράστιο μάθημα που έδωσε στον Αργύρη Πεδουλάκη ο Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς. Μετά από αυτό τον αγώνα κανείς δεν πρέπει να έχει αμφιβολία για την χαοτική διαφορά δυναμικότητας που χωρίζει τον «πρώην» με τον «νυν».

Η Φενέρ είναι η ομάδα που μέχρι στιγμής αντιμετώπισε τον Παναθηναϊκό καλύτερα από οποιαδήποτε άλλη αυτή τη χρονιά. Το πρώτο βήμα περιελάμβανε τη θωράκιση της άμυνας. Τι έκανε ο Σέρβος; Τα στοιχειώδη που πρέπει να κάνει μια ομάδα κόντρα στον Παναθηναϊκό και τίποτα παραπάνω. Η πρώτη του κίνηση ήταν η μεγάλη πίεση στην περιφέρεια του αντιπάλου και η ασφυκτική πίεση πάνω στον Διαμαντίδη. Ταυτόχρονα, οι άτεχνοι ψηλοί της ομάδας του είχαν πρώτο μέλημα την αποτροπή των pick’n’roll με κάθε κόστος, κλείνοντας τους Λάσμε και Γκιστ. Με αυτό τον τρόπο διέλυσαν οποιαδήποτε ομαδική προϋπόθεση επιθετικής λειτουργίας του Παναθηναϊκού. Η προσήλωσή τους ήταν πραγματικά εντυπωσιακή: ελάχιστες φορές στο παρελθόν έχουν υπάρξει double team (!) απλά για να μην «βγει» το pick’n’roll.

Οι πράσινοι έχοντας ελάχιστους παίκτες που μπορούν να δημιουργήσουν για τον εαυτό τους και κανέναν παίκτη που θα μπορούσε να παίξει με πλάτη στο καλάθι, πρακτικά ήταν ανήμποροι να αντιδράσουν διαφορετικά. Τι απέμεινε; Τα μακρινά σουτ. Το γεγονός βέβαια πως ο Παναθηναϊκός δεν διαθέτει ούτε κλασσικούς σουτέρ δεν διευκόλυνε την κατάσταση. Μοιραία λοιπόν ο πανέξυπνος Ομπράντοβιτς άφησε την παλιά του ομάδα να σουτάρει από την περιφέρεια, έχοντας διακόψει όλους τους άλλους τρόπους δημιουργίας και γνωρίζοντας ότι δεν είναι καλοί σουτέρ. Ο μόνος τρόπος λοιπόν να χάσει θα ήταν εξωφρενικά ποσοστά από τα 6.75 . Πολύ φυσιολογικά, αυτά δεν ήρθαν ποτέ.

Στην επίθεση τα πράγματα ήταν πιο πολύπλοκα, με τους Τούρκους να είναι νέα ομάδα και να μην έχουν αναπτύξει ιδιαίτερους αυτοματισμούς. Γνωρίζοντας πως το αμυντικό πλεονέκτημα του Παναθηναϊκού είναι οι πολύ καλές αλλαγές μαρκαρισμάτων και το γεγονός πως διαθέτει παίκτες που έχουν την ικανότητα να μαρκάρουν σε πολλές θέσεις, «χτύπησε» εκεί που πονά: στη ρακέτα. Η χρήση κλασσικών σέντερ όπως ο Βίντμαρ και ο Ζόριτς βραχυκύκλωσε Λάσμε και Γκιστ (τα κυριότερα αμυντικά όπλα στη ρακέτα) και μοιραία όλη η αμυντική λειτουργία δεν λειτούργησε όπως έπρεπε. Οι εν λόγω παίκτες δεν έκαναν τη διαφορά με τους πόντους που πέτυχαν, δημιούργησαν όμως τεράστιο πρόβλημα στις αλλαγές, καθώς ήταν σχεδόν αδύνατο να τους μαρκάρουν οι υπόλοιποι περιφερειακοί. Πέραν τούτου, προσεκτικά σχεδιασμένα match up, όπως αυτό του Μπογκντάνοβιτς με τον Μασιούλις, και λίγο από τις ατομικές εμπνεύσεις των Πρέλζιτς και ΜακΚάλεμπ έκαναν τη διαφορά κι έδεσε το γλυκό.

Ο Παναθηναϊκός υπνωτίστηκε από αυτή την τακτική σε ολόκληρο το πρώτο ημίχρονο και ήταν σαν να μην υπήρχε στο γήπεδο. Η διαφορά του -10 ήταν ιδιαίτερα κολακευτική, με βάση την εικόνα του αγώνα. Δυο βασικές διαφοροποιήσεις όμως που συνέβησαν στην επανάληψη λίγο έλειψε να του χαρίσουν μια νίκη που σίγουρα δεν άξιζε. Αρχικά, υπήρξε έλεγχος των ριμπάουντ, τομέας στον οποίο οι Τούρκοι έκαναν πάρτι στο πρώτο μέρος. Χάρη σε αυτά κατάφεραν να ελέγξουν το ρυθμό και να μην δεχθούν εύκολα καλάθια με αιφνιδιασμούς. Η δεύτερη διαφοροποίηση έχει να κάνει με την ευστοχία από μακριά: η εκνευριστική αστοχία του πρώτου μέρους μετατράπηκε σε φυσιολογική ευστοχία στην τρίτη περίοδο και εξαιρετική στην τέταρτη. Χάρη σε αυτά οι πράσινοι πλησίασαν και έμειναν κοντά στο σκορ, για να ηττηθούν από τα «μεγάλα» σουτ των τελευταίων επιθέσεων της Φενέρ.

Μια ματιά στα στατιστικά του αγώνα φανερώνει εκπληκτικά πράγματα. Ο Παναθηναϊκός κατάφερε να χάσει, παρόλο που ήταν καλύτερος σε ευστοχία ελευθέρων βολών, ριμπάουντ, ασίστ και κλεψίματα. Είχε μόλις δυο λάθη περισσότερα, ενώ τα ποσοστά των σουτ τριών πόντων ήταν ελαφρώς υπέρ των Τούρκων. Το στοιχείο που έκανε τη διαφορά ήταν η κατανομή των επιθέσεων. Οι πράσινοι θέτουν σίγουρα υποψηφιότητα για παγκόσμιο ρεκόρ, καθώς σούταραν 26 δίποντα και 40(!) τρίποντα! Δύο στα τρία σουτ δηλαδή ήταν από τα 6.75! Για πρώτη φορά φέτος όμως η κατανομή αυτή δεν ήταν από επιλογή, αλλά αναγκαστική λόγω της εκπληκτικής άμυνας της Φενέρ, που «αδικείται» από τους 72 παθητικό.

Κινδυνεύουμε να χαρακτηριστούμε γραφικοί, όμως σε κάθε αγώνα γίνεται όλο και περισσότερο φανερό ότι το μεγάλο πρόβλημα του φετινού Παναθηναϊκού δεν είναι η άμυνα. Οι δυνατότητες της ομάδας οριοθετούνται αποκλειστικά και μόνο από την επίθεση. Δυστυχώς αυτή έχει σχεδιαστεί εντελώς λάθος, με έναν – πρακτικά – τρόπο ανάπτυξης και εξαρτώμενη σχεδόν αποκλειστικά από τον Δημήτρη Διαμαντίδη. Ο Ομπράντοβιτς έδειξε έμπρακτα την «αγάπη» του στην παλιά του ομάδα, απογυμνώνοντας όλες τις αδυναμίες της και δίνοντας τη δυνατότητα στον προπονητή της να δουλέψει πάνω σε αυτές. Πλέον είναι στο χέρι του Πεδουλάκη να τις βελτιώσει. Κάτι τέτοιο είναι απαραίτητο, αν θέλει ο Παναθηναϊκός να έχει μέλλον στη διοργάνωση.

Υ.Γ. Η δύναμη του χορηγού έκανε και πάλι την εμφάνισή της στην Κωνσταντινούπολη. Τέσσερα «στραβά» σφυρίγματα μόνο στο τελευταίο πεντάλεπτο, φυσικά όλα μονόπλευρα. Κι αν για όλα τα άλλα υπάρχει η αμφιβολία του ανθρωπίνου λάθους, το ακυρωθέν γκολ-φάουλ του Διαμαντίδη (όχι μόνο είχε ξεκινήσει την προσπάθεια, αλλά είχε κάνει και το πρώτο βήμα(!) απλώς φανέρωσε τις «εντολές». Το πιάσαμε λοιπόν το υπονοούμενο, η Φενέρ θα είναι στην 8άδα.

JohnnyK

http://www.mpalanalyseto.gr/apo-ton-zeliko-agapi/#.UuLdSNJYm70