ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ ΓΙΑ … ΔΟΥΚΙΣΣΑ

Γράφει ο Ζαχαρίας Λουδάρος Κάποια πράγματα αξίζει να τα παίρνεις προσωπικά και να μην τα αφήνεις να περνάνε λες και δεν τρέχει τίποτα. ...

Γράφει ο Ζαχαρίας Λουδάρος

Κάποια πράγματα αξίζει να τα παίρνεις προσωπικά και να μην τα αφήνεις να περνάνε λες και δεν τρέχει τίποτα. Είναι αυτά που έχουν να κάνουν σε τελική ανάλυση με το ποιος είσαι και με ποια «ταυτότητα» κυκλοφορείς τελικά σε αυτή τη ζωή.

Όταν έμαθα λοιπόν ότι το Μέγαρο της Δουκίσσης Πλακεντίας, ο «Πύργος» όπως τον λέμε οι παλιοί Πεντελιώτες, έχει εκχωρηθεί προς πώληση στο ΤΑΙΠΕΔ, ένιωσα τουλάχιστον απογοήτευση. Όχι μόνο γιατί είναι ένας χώρος ταυτισμένος με τα παιδικά και εφηβικά μου καλοκαίρια, στις εκδηλώσεις πολιτισμού και τέχνης που οργάνωνε ο τοπικός σύλλογος και ερχόταν όλη η Αθήνα, αλλά και για το γεγονός πως στα χρόνια που μεσολάβησαν από τότε, ο «Πύργος» έμεινε σταδιακά παντελώς αναξιοποίητος με αποτέλεσμα το εγχείρημα της πώλησής του να φαίνεται σήμερα εύλογο. Μάλιστα όπως πληροφορήθηκα το ενδιαφέρον που έχει εκδηλωθεί προέρχεται από γαλλικό όμιλο συμφερόντων προκειμένου να τον μετατρέψει σε gourmet εστιατόριο. Οι Γάλλοι καλά το σκέφτηκαν. Εμείς;

Δεν ξέρω τι έσοδα προσδοκά να βάλει στο ταμείο του το ΤΑΙΠΕΔ από μια τέτοια πώληση, είμαι βέβαιος ωστόσο πως εάν το Μέγαρο Δουκίσσης Πλακεντίας μπορούσε να αξιοποιηθεί έξυπνα και δημιουργικά ως πολυχώρος τεχνών, πολιτισμού, διαδικτυακών projects, ψηφιακής βιβλιοθήκης, κοκ, θα είχε σε μεσομακροπρόθεσμη βάση σημαντικότερα κοινωνικά και οικονομικά οφέλη.

Κι επειδή το δημόσιο σε όλες τις εκδοχές του, κεντρική διοίκηση και αυτοδιοίκηση, έχει δείξει πως ούτε ξέρει και ούτε μπορεί να αναλαμβάνει με επιτυχία τέτοια εγχειρήματα, πιστεύω πως η διάσωση του Μεγάρου είναι υπόθεση της ίδιας της κοινωνίας των πολιτών. Να αναδειχθεί ως σύμβολο της προσπάθειας που απαιτείται συνολικά σε αυτή τη χώρα αφενός για να διατηρηθεί η ιστορική μνήμη και η πολιτισμική ταυτότητα και αφετέρου για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος με σύγχρονους όρους οικονομικής βιωσιμότητας και κοινωνικού οφέλους.

Είναι η ώρα, επίσης, που χρειάζονται και οι «μεγάλοι ευεργέτες». Κάτι από το «νεκρό χρήμα» που «λιμνάζει» θα μπορούσε να συνδράμει οικονομικά ένα τέτοιο σχέδιο. Είναι η ώρα το χρήμα να ξανασυναντήσει την ευγένεια. Διότι τίποτα αληθινά μεγάλο δεν γίνεται μόνον με «ωραίες ιδέες». Χρειάζεται και η πρακτικότητα εκείνη, η οποία καταφέρνει να γεφυρώσει τη φαντασία με τον πραγματισμό και παρέχει τη δύναμη υλοποίησης.

Σκόρπιες σκέψεις κάνω. Μπορεί να γίνουν και άλλες, ευφυέστερες κι αποδοτικότερες. Το σημαντικό είναι να ενωθούν οι καλές ιδέες και να πετάξουμε τις παρωπίδες που μας κρατούν σε αδράνεια και απαξίωση. Μια καλή μαγιά από σοβαρούς ανθρώπους και δημιουργικές ιδέες, μπορεί πάντα να κάνει ένα συναρπαστικό start up. Η Δούκισσα της Πλακεντίας, η οποία αγάπησε τόσο την Ελλάδα ώστε να αφιερωθεί σε αυτή , το αξίζει. Θυμίζω για όσους νομίζουν πως η Δούκισσα της Πλακεντίας είναι μόνον σταθμός του μετρό, πως η Sophie de Marbois-Lebrun, Δούκισσα της Πλακεντίας, υπήρξε φιλελληνίδα Αμερικανίδα, γόνος Γάλλου διπλωμάτη και σύζυγος του Δούκα της Πλακεντίας, (Πιατσέντσα), πόλης στη βόρεια Ιταλία. Η δράση της εστιάστηκε στην ενίσχυση του απελευθερωτικού αγώνα των Ελλήνων, με μεγάλη οικονομική και κοινωνική συνεισφορά κατά τα πρώτα χρόνια εδραίωσης του νεοελληνικού κράτους. Να μη ξεχνάμε λοιπόν όσους «έβαλαν πλάτη». Δεν είναι ηθικά σωστή η α(μερι)μνησία.

Θα μου πείτε τώρα, «δύσκολοι καιροί για Πρίγκιπες» κι έχετε δίκιο. Όμως στους δύσκολους καιρούς φαίνονται αυτοί που μπορούν να κάνουν τη μεγάλη διαφορά. Οι αληθινοί Πρίγκιπες.

Έχει μείνει κανένας;