Οι τηλεοπτικές σειρές και το American dream

Aπό την Μαρία Τριαντοπούλου. Κινδυνεύοντας να θεωρηθώ ιερόσυλη από τους πολύ δογματκούς και πνευματικούς διανοούμενους θα το...

Aπό την Μαρία Τριαντοπούλου.

Κινδυνεύοντας να θεωρηθώ ιερόσυλη από τους πολύ δογματκούς και πνευματικούς διανοούμενους θα τολμήσω να πω ότι οι σύγχρονες, αμερικανικές κυρίως, τηλεοπτικές σειρές διεκδικούν σήμερα ένα μεγάλο και σημαντικό κομμάτι της «κινηματογραφικής» παραγωγής και παρόλο που ακόμα δεν έχουν πιθανά αναγνωρισθεί ως ποιοτικά ισότιμες με τις ταινίες της 7ης Τέχνης εγώ πιστεύω ότι προς τα εκεί οδεύουν.

Πολλοί μεγάλοι σκηνοθέτες και ηθοποιοί πλέον πρωταγωνιστούν σε ιδιαίτερα καλοφτιαγμένες τηλεοπτικές σειρές που παρακολουθούνται από εκατομμύρια ανθρώπους σε ολόκληρο τον κόσμο. Είναι πια γνώριμη η συζήτηση για το ποιες σειρές βλέπει κανείς, τα στικάκια μνήμης του υπολογιστή δίνουν και παίρνουν με τα επεισόδια που ανταλλάσσονται μεταξύ φίλων και το διαδίχτυο κατακλύζεται από νέα, βαθυστόχαστες αναλύσεις και τρεϊλερ των εν λόγω σειρών.

Αυτό όμως που μου έχει κινήσει το ενδιαφέρον στις σειρές αυτές, που παρακολουθώ ως άκρως εθισμένο άτομο μετά ιδιαίτερης μανίας, είναι η εικόνα της σύγχρονης αμερικανικής πραγματικότητας που παρουσιάζουν, περισσότερο και πιο έντονα και από πολλές ταινίες που μοιάζει να επικεντρώνονται περισσότερο σε άλλες εποχές της αμερικανικής ιστορίας.

Οι σεναριογράφοι, οι σκηνοθέτες και οι παραγωγοί των τηλεοπτικων σειρών σχεδόν με αγωνία αλλά και εμμονή αποτυπώνουν μια μετά την 11η Σεπτεμβρίου εποχή, γεμάτη αμφιθυμία και ενοχές για το Ιρακ, για το Αφγανιστάν αλλά και για την τρομοκρατία ή τη σχέση των αμερικανών με τον μουσουλμανικό κόσμο και μια κοινωνία αλλόκοτη, ακραία και φοβιστική όπου η μισαλλοδοξία και ο ρατσισμός, η εγκληματικότητα και η φτώχεια συνυπάρχουν με την προοδό και την ανατρεπτική δημιουργία, τον πλούτο και την απόλαυση.

Αν μου ζητούσε κανείς δηλαδή να περιγράψω την Αμερική σήμερα, έτσι όπως παρουσιάζεται μέσα από τις τόσες τηλεοπτικές σειρές που απεικονίζουν την σύγχρονη πραγματικότητα της χώρας που θέλει να είναι ο απόλυτος ρυθμστής της τύχης ολόκληρου του πλανήτη θα έλεγα τα εξής:

«Οι ΗΠΑ είναι πραγματικά μια τεράστια χώρα που δεν έχει καμμία σχέση με την Νέα Υόρκη και το “SexandtheCity”. Οι περισσότεροι Αμερικάνοι ζούνε σχεδον απομωνομένοι ή σε μικρές κοινωνικές ομάδες στις ατελείωτες εκτάσεις της Νεβάδας ή του Ν. Μεξικού ανάμεσα σε θρησκόληπτους ευαγγελιστές και αιρετικά κοινόβια. Τελετουργικά εγκλήματα, ένοχα μυστικά και σεξουαλική κακοποίηση αποτελούν τη σκληρή πραγματικότητα των υποβαθμισμένων περιοχών. Άλλοι πάλι ζουν σε πολυπληθείς πόλεις όπως η Βαλτιμόρη όπου η διαφθορά και το έγκλημα είναι ο κανόνας. Οι περισσότεροι νέοι αφροαμερικάνοι ή μεξικάνοι ανήκουν σε εγκληματικές συμμορίες που διακινούν ναρκωτικά, ζουν σε ακραίες συνθήκες φτώχιας και κοινωνικού αποκλεισμού με μηδαμινή παιδεία και ακόμα λιγότερες ελπίδες να ξεφύγουν.

Οι Δήμαρχοι, εισαγγελείς και κυβερνήτες των περισσότερων Πολιτειών είναι πνιγμένοι στο ψέμμα και την διαφθορά. Όλοι χρηματιζόνται και προωθουν επιχειρησιακά συμφέροντα των υποστηρικτών τους όσο καταστροφικά και να είναι αυτά ενώ οι πολεμοχαρείς ενοπλες δυνάμεις και η CIAμόνιμα σχεδιάζουν πως θα σώσουν τον κόσμο αλλά και τις ίδιες τις ΗΠΑ από αληθινούς και φανταστικούς κινδύνους. Τα περισσότερα παιδιά μεγαλώνουν σε ανάδοχες οικογένειες γιατί οι γονείς τους είτε τα κακοποιούν είτε τα εγκαταλείπουν, είναι προβληματικά άτομα για την υπόλοιπη ζωή τους και γίνονται ειδεχθείς ψυχωτικοί δολοφόνοι. Η τραυματική εμπειρία της τρομοκρατικής επιθέσης στους δίδυμους Πύργους αλλά και η εξίσου τραυματική εμπειρία, συνδυασμένη με ενοχή, των βετεράνων του Ιρακ και του Αφγανιστάν οδηγεί ενά τεράστιο κομμάτι του αμερικανικού πληθυσμού σε ψυχωτικά επεισόδια, αυτοκτονίες αλλά και ενίοτε σε επικίνδυνη εθνική υπερηφάνια. Οι άνθρωποι ζουν απομονωμένοι στη δουλειά και στο σπίτι, καταθλιπτικοί και προβληματικοί οι περισσότεροι - κυρίως μετά την οικονομική κρίση - ο ανταγωνισμός στον επαγελματικό χώρο κρατάει μέχρι την απόλυτη εξόντωση του αντιπάλου και όσο για τα πολιτικά παιχνίδια μέσα και έξω από τον Λευκό Οίκο οι μόνες λέξεις που τα περιγράφουν είναι ‘βάναυση βαρβαρότητα’ που σε σύγκριση εμείς εδώ μοιάζουμε αθώες περιστερές που λέει ο λόγος».

Μια φοβιστική και φοβισμένη χώρα - με ισχυρή παρόλα αυτά την αίσθηση ότι δικαιωματικά εκείνη κρίνει και επιβάλλει τη θέληση της σε ολόκληρο τον κόσμο - αυτό απεικονίζουν οι δημιουργοί των τηλεοπτικών σειρών, αυτό αποτυπώνει από την κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα η σύγχρονη ματιά τους στις ΗΠΑ. Απλουστευτικό; Απόλυτα. Μονοσήμαντο; Εννοείται. Αλλά πιθανά ενδεικτικό μιας αλήθειας σχεδόν αποκρουστικής και μια προσχηματική σχεδόν απόπειρα εξιλέωσης.

tvxs.gr