Από την ψήφο διαμαρτυρίας στην ψήφο dislike…

Σημειώνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος. Τα κόμματα του ακροδεξιού λαϊκισμού επιχείρησαν και σε σημαντικό βαθμό πέτυχαν αρχικά, στη σημερι...

Σημειώνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος.

Τα κόμματα του ακροδεξιού λαϊκισμού επιχείρησαν και σε σημαντικό βαθμό πέτυχαν αρχικά, στη σημερινή ελληνική κοινωνικοοικονομική και πολιτική συγκυρία, να εκτρέψουν στο δικό του κανάλι την ψήφο διαμαρτυρίας. Έτσι, ήταν η ακροδεξιά και ευρύτερα η εθνικιστική δεξιά μάλλον και όχι η αριστερά που έμοιαζε να κεφαλαιοποιούν την δυσαρέσκεια των ελλήνων πολιτών προς το πολιτικό σύστημα και τα κόμματα που εξέφρασαν και εκφράζουν την πελατειακή δομή των ελληνικών πολιτικών, μετά την αδυναμία του καθεστώτος ηγεμονίας στην Ελλάδα να συντηρήσει σε ένα πλαίσιο αειφόρου ανάπτυξης αυτή τη δομή – να συντηρήσει, δηλαδή, τις παραδοσιακές σχέσεις με την εκλογική πελατεία του δικομματισμού της μεταπολίτευσης του 1974.

Η μορφή της ελληνικής κρίσης και η εμπλοκή της τρόικας, που κατατείνουν στην μετατροπή του ελληνικού κράτους από πελατειακό σε νεοφιλελεύθερο-κορπορατικό, απορρυθμίζουν δραστικά τις σχέσεις του εκλογικού σώματος με τους πακτωμένους φορείς της εξουσίας (γενικά διακυβέρνησης) στην χώρα μας. Αυτό, προφανώς, αποτελεί κορυφαία απειλή όχι μόνον για το πολιτικό προσωπικό, αλλά και για την Διαπλοκή.

Αυτή τη στιγμή αναζητείται λύση σωτηρίας για το καθεστώς ηγεμονίας στην Ελλάδα, μια και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μοιάζει να προσαρμόζεται αρκούντως στη βούληση και στα συμφέροντα των διαπλεκομένων, ενώ η ΧΑ δεν μπόρεσε να μετατραπεί σε κάτι άλλο από μια νεοναζιστική συμμορία και ο Πάνος Καμμένος, για υποκειμενικούς και αντικειμενικούς λόγους, δεν μπόρεσε να μεταβληθεί σε έλληνα Jörg Haider. Η πρόκληση να βρεθεί, κατασκευαστεί και ανέλθει στο πολιτικό στερέωμα της Ελλάδας ένας Haider, έτσι ώστε αυτός να απορροφήσει την ψήφο διαμαρτυρίας των απολιτικών, αγανακτισμένων με την φτωχοποίησή τους συμπατριωτών μας - οι οποίοι σήμερα αντικειμενικά περιθωριοποιούνται στην πελατειακή αγορά – δεν βρήκε μέχρι σήμερα απάντηση. Όσοι θα μπορούσαν να παίξουν αυθεντικά αυτόν τον ρόλο έδειξαν είτε αυτοσυγκράτηση, είτε βρίσκονταν σε μεγάλη απόσταση από την Διαπλοκή!

Μια και δεν ανέτειλε λοιπόν μέχρι σήμερα ένας Haider – και δεν θα μπορούσε ποτέ να ανατείλει δίχως την υποστήριξη των ΜΜΕ των διαπλεκομένων-νταβάδων – όλος ο αγώνας της Διαπλοκής και του καθεστώτος ηγεμονίας στην Ελλάδα, κατευθύνεται στο να περιοριστεί η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ και στο να διοχετευτεί η ψήφος διαμαρτυρίας (πρώην) ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και παραφυάδων τους σε «ποτάμια», τεχνητές, συγκυριακές «λιμνούλες» και «ελαιώνες»! Ο παράλληλος αγώνας να μειωθεί η δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ από αριστερά, φαίνεται να εγκαταλείπεται, καθώς δεν έχει έννοια, είναι άσκοπος! Όσες ψήφοι μετακινήθηκαν από το ΚΚΕ προς τον ΣΥΡΙΖΑ, έμειναν σε αυτόν, με την σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ να επιδίδεται σε μια ουσιαστικά αμυντική προσπάθεια, σε έναν στην ουσία αμυντικό ρόλο – με την μορφή ασφαλώς της ιδεολογικοπολιτικής επίθεσης στον ΣΥΡΙΖΑ – για να μην απολέσει περισσότερες δυνάμεις. Η εξαιρετική κοινωνική παρουσία της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α, που πράγματι συστήνει ένα αντικαπιταλιστικό μέτωπο τροτσκιστικών προδιαγραφών, δεν φαίνεται να μπορεί, υπό τις σημερινές discursive συνθήκες και δομές, να κεφαλαιοποιηθεί, με την μορφή κρίσιμης εκλογικής υποστήριξης. Καί στην περίπτωση αυτή δεν υπάρχει σημαντική δεξαμενή για άντληση ψήφων, ούτε προοπτική για μεταφορά ψήφων από τον ΣΥΡΙΖΑ στην ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.

Άρα, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει στην πραγματικότητα ούτε να χάσει, ούτε να κερδίσει από τα αριστερά του, ενώ η προπαγανδιστική στρατηγική του ΚΚΕ και της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α μάλλον τον ευνοεί για να κερδίσει ψήφους από τα δεξιά του. Το ζήτημα για το καθεστώς είναι να μην κερδίσει σημαντικό αριθμό ψήφων που θα τον φέρουν κοντά στην «αυτοδυναμία». Αυτό είναι το στοίχημα της Διαπλοκής και συνεπώς πρέπει να διαμορφώσουν κανάλια που θα διοχετεύσουν την ψήφο διαμαρτυρίας μακριά από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ωστόσο, για να πραγματοποιηθεί αυτό πρέπει από την ψήφο διαμαρτυρίας να περάσουμε στην «ψήφο dislike». Κάθε φορά που κάποιος θα ψηφίζει ένα νέο-κόμμα, κάποιο πρωτοεμφανιζόμενο κόμμα, που παρουσιάζεται ως μη-κόμμα - ένα αυτοπαρουσιαζόμενο ως απολύτως «Unconventional Party» - θα είναι σαν να κάνει, με δήθεν αυθεντικό τρόπο, dislike στο πολιτικό σύστημα. Κάθε φορά που κάποιος από τους αγανακτισμένους πολίτες θα ψηφίζει ένα από αυτά τα «μη-κόμματα» θα είναι σαν να ψηφίζει dislike στο πολιτικό σύστημα, που τον απογοητεύει κυρίως ως πελάτη. Η «ψήφος dislike» δεν είναι απλώς μια ψήφος διαμαρτυρίας με άλλη μορφή, αλλά μια ψήφος εκδίκησης του πολίτη-πελάτη προς την εκλογική αγορά, εντός της οποίας ορίζει συνειδητά ή υποσυνείδητα τον εαυτό του.

Θαυμάσια, αλλά ποιοί θα μπορούσαν να αποτελέσουν το εκλογικό σώμα της «ψήφου dislike»; Μα ασφαλώς, κυρίως νέοι ή ακόμη νεανίζοντας μεσήλικες, απολιτικοί, αντιδραστικοί ή/και πληγωμένοι από την κομματοκρατία. Οι βασικοί, διαχρονικοί πελάτες, δηλαδή, της λεγόμενης κεντροαριστεράς κατά κύριο λόγο και δευτερεύοντος αυτοί της κεντροδεξιάς. Όπως γνωρίζετε πρόκειται για τα συγκοινωνούντα δοχεία του δικομματισμού στην Ελλάδα και εδώ αναφερόμαστε συγκεκριμένα σε έναν «κοινό τόπο» νεο-αποκλεισμένων ή σφοδρά δυσαρεστημένων πελατών - και εν δυνάμει πελατών - του ευρύτερου κέντρου (είτε στα δεξιά, είτε στα αριστερά του), ή αλλιώς του μεσαίου πολιτικού χώρου.

Υπάρχει ασφαλώς και ένα άλλο κοινό που αυτοπροσδιορίζεται με την «ψήφο dislike»: Πρόκειται για τους «προχωρημένους», σνομπ του κομματικού φαινομένου και των μαζικών κομμάτων με κάποια μορφή δημοκρατικής οργάνωσης, για τους θιασώτες του τεχνοκρατισμού, που ταυτόχρονα δηλώνουν την αντιπάθειά τους στον τεχνοκρατικό πολιτισμό, καθότι φυσιολάτρες, ευαίσθητοι σε ανθρωπιστικά και οικολογικά ζητήματα κλπ!!! Είναι αυτοί που ενώ εκνευρίζονται με την έκφραση του πλουραλισμού στα κόμματα (δεν αντέχουν την ασάφεια επί του πρακτέου, που προκύπτει από διαφορετικές τάσεις και αποκρυσταλλώσεις στο εσωτερικό των κομμάτων), έρχονται να δηλώσουν πως υποστηρίζουν μη-κόμματα, με απολύτως ασαφή «προγράμματα» και άναρθρο πολιτικώς λόγο από την ηγεσία τους! Δεν είναι αστείο, είναι το παράδοξο των καιρών (: φαιδρό), όσοι κατηγορούσαν τα προηγούμενα χρόνια και δηλώνουν να αποστρέφονται ακόμη και σήμερα την ψήφο διαμαρτυρίας να συντάσσονται με την «ψήφο dislike»!

Η Διαπλοκή δεν κάνει τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο παρά να προσπαθεί οργανωμένα να μετατρέψει την ντεμοντέ ψήφο διαμαρτυρίας σε μοντέρνα «ψήφο dislike»! Στο βαθμό που το δίκτυο της Διαπλοκής μπορεί να προσδιορίζει αυθεντικά τί είναι μοντέρνο και τί ντεμοντέ, τα μη-κόμματα της συγκυρίας, τα οποία η ίδια ασφαλώς προβάλει και υποστηρίζει, θα αποτελέσουν ένα μάλλον ικανοποιητικό σωσίβιο για το ναυαγισμένο καθεστώς στην Ελλάδα. Αυτό και για έναν ακόμη λόγο που αφορά στην σύγχρονη διάσταση της κοινωνικής ψυχολογίας, που ορίζει τις συμπεριφορές της νέας κυρίως γενιάς στην Ελλάδα: γιατί η εκλογική συμπεριφορά δομείται με το dislike και όχι με το like. Αυτό, ωστόσο, θα μας απασχολήσει σε ένα επόμενο σημείωμα…