Αποχή; Σκέψου καλύτερα

από τον Παναγιώτη Χαμπεσή Θεωρώ για αρχή, ως μια ανάγκη των καιρών, το να ξεκολλήσουμε από την... λεγόμενη απολιτίκ στάση, που...

από τον Παναγιώτη Χαμπεσή

Θεωρώ για αρχή, ως μια ανάγκη των καιρών, το να ξεκολλήσουμε από την... λεγόμενη απολιτίκ στάση, που έχει πέραση τα τελευταία χρόνια κυρίως στις νεαρές ηλικίες, πάρα τη «σαπίλα» που κυκλοφορεί στην πολιτική σκηνή και σαφώς τσαντίζει/κουράζει/αποτροπιάζει/ωθεί κατά ‘κει. Ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα της απολιτίκ αυτής στάσης, είναι και η εκλογική αποχή· γιατί καλά θα ‘ταν άμα συνεκτιμόταν το μήνυμα της αποχής, ερμηνεύοντας τα καθέκαστα που αυτή δηλώνει και λαμβάνοντας μέτρα, αλλά ας το πάρουμε χαμπάρι (κακά μαντάτα), αυτό δε συμβαίνει (όπως δυστυχώς έχει αποδειχθεί)!
Κάτι τέτοιο σημαίνει, ότι οι τυφλοί/κοπαδήτες/ταγμένοι ψηφοφόροι (τα γνωστά «κομματόσκυλα»), θα καθορίσουν την τύχη μας για ακόμα μια φορά, καθώς εκείνοι ζουν για να το ρίχνουν αμάσητο, χωρίς να διερωτώνται πολλά πολλά ,αφού έτσι «εκπαιδεύτηκαν» από γονείς & κόμματα (και «βολεύτηκαν» σ’ αυτό, για τους εκάστοτε λόγους τους). Ωστόσο, δεν είναι δική τους υπόθεση οι εκλογές, γι’ αυτό όσο και αν έχει υποβαθμιστεί η ψήφος, ας αφήσουμε στην άκρη το «και καλά στυλάκι απαξίωσης» που λανσάρεται ευρέως κόντρα στο παλαιολιθικό μοτίβο που έχουμε σιχαθεί (και με το δίκιο μας), και ας συμπεριφερθούμε σαν υγειές εκλογικό σώμα που παίρνει θέση, συζητά και συμμετέχει στα κοινά (γι’ αυτό ονομάζονται «κοινά» άλλωστε).
Χρειάζεται να βρούμε τρόπο μέσω επιλογών να πάρουμε μέρος στο παιχνίδι, χωρίς να αλλοτριωθούμε ντε και καλά απ’ αυτό (και εκεί είναι που χρειάζεται «μαγκιά»), δίνοντάς του την υπόσταση/σοβαρότητα που έχει χάσει, μέσα από μια ορθή, ενήμερη και συνειδητοποιημένη στάση, δηλαδή με ρόλο σ’ αυτό. Παραείναι ανεύθυνο, πρόχειρο και αφελές, κατά τη γνώμη μου, να ενοχοποιούμε (απλά για να το ενοχοποιούμε), αυτό που άλλοι οδήγησαν σε μαρασμό, γιατί το μόνο που θα καταφέρουμε (πέραν της ατομικής δυσφορίας) είναι να παρατείνουμε την ευημερία της «αυτοκρατορίας των ανάπηρων»· συνεχίζοντας μ’ αυτό τον τρόπο να βλέπουμε «γιαταγάνια και γκασμάδες» να ανεβοκατεβαίνουν σε υπεύθυνες & κυρίαρχες θέσεις, για σειρά ετών ακόμα! Οπότε, ας μην αναρωτιόμαστε τάχα, γιατί συμβαίνει ό,τι συμβαίνει ,και καταλήγουμε σε μια φευγαλέα απαξιωτική γενικευμένη κριτική, αφού εμμέσως πλην σαφώς τροφοδοτούμε και υποθάλπουμε κι εμείς αυτή τη νοσηρότητα· για την οποία «απλά (μάθαμε κι εμείς αντιστοίχως να) γκρινιάζουμε» ως υποτυπώδη λύση (στην καλύτερη περίπτωση).
Έτσι, λοιπόν, μετατρεπόμαστε αυτομάτως σε κοινούς αμέτοχους παρατηρητές και ταυτόχρονα επιτρέπουμε στους φανατισμένους/χρωματισμένους οπαδούς, να ανακυκλώνουν ξανά και ξανά την «εποχή των μετρίων» (για την οποία ευκαιριακά παραπονιόμαστε)!

(Υποσημείωση: Στόχος του κείμενου αυτού, είναι η έκφραση κοινωνικών προβληματισμών μέσω ατομικής σκέψης, όπως οφείλει κατά τη γνώμη μου να κάνει κάθε ενεργό μέλος/πολίτης, προς όφελος μιας λειτουργικής συλλογικότητας)