Γράφει ο Γιάννης Πρεβενιός Τα τελευταία εικοσιτετράωρα άρχισε πάλι η κουβέντα στα τηλεπαράθυρα για τον... επικείμενο ανασχημα...
Γράφει ο Γιάννης Πρεβενιός
Τα τελευταία εικοσιτετράωρα άρχισε πάλι η κουβέντα στα τηλεπαράθυρα για τον... επικείμενο ανασχηματισμό της κυβέρνησης.
Εκτιμήσεις, προβλέψεις, διαδόσεις και ένα σωρό συζητήσεις τις οποίες προσωπικά θεωρώ ανούσιες για να μη πω ύποπτες με την έννοια του αποπροσανατολισμού από τα πραγματικά...
σοβαρά μας προβλήματα.
Κύριοι η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν κατάλαβα την χρησιμότητα αυτής της διαδικασίας δηλαδή να φεύγει ο ένας από εδώ να πηγαίνει αλλού και γενικά ένα ανακάτεμα υπουργών και υφυπουργών το οποίο θεωρώ ότι τις περισσότερες φορές δεν προσφέρει τίποτα παραπάνω από την δημιουργία εντυπώσεων, χωρίς ουσία και άνευ αποτελέσματος στο πρακτικό μέρος.
Υποτίθεται ότι μία κυβέρνηση πριν αναλάβει την εξουσία έχει ένα πλάνο το πως και πότε θα κάνει αυτά που έχει αναγγείλει στα προεκλογικά της προγράμματα. (να σας θυμίσω ότι η συγκεκριμένη κυβέρνηση κορόιδεψε το εκλογικό σώμα και υπέκλεψε την ψήφο του με άλλο πρόγραμμα) Άρα λοιπόν μόλις κερδίσει τις εκλογές ο κόουτς δηλ. ο Πρωθυπουργός διαλέγει τους καλύτερους, τους ρίχνει στον αγώνα και τους συντονίζει για να φέρει το ποθητό αποτέλεσμα που έχει να κάνει με την πραγματοποίηση των στόχων της κυβέρνησης του.
Τα τελευταία χρόνια έχουμε παρακολουθήσει πολλούς ανασχηματισμούς που δεν αλλάζει μόνο ο υπουργός αλλά αλλάζει και ο στόχος ο οποίος μοιάζει να μην είναι προκαθορισμένος αλλά να είναι μεταβλητός και εξαρτώμενος από το πρόσωπο του ιδίου και των προσωπικών του συμβούλων!
Δηλαδή έχουμε μια μπαχαλοποίηση γιατί οι σύμβουλοι δεν είναι του υπουργείου (εξειδικευμένοι και με πείρα) αλλά του υπουργού που συνήθως τον ακολουθούν ως "κολαούζοι" όπου πάει.
Έτσι στις ανακατατάξεις αυτές παρατηρείτε έντονα το φαινόμενο της μη συνέχειας των ενεργειών για λύσεις που υποτίθεται είχε δρομολογήσει η προηγούμενη διοίκηση αλλά αντιθέτως δημιουργούνται καθυστερήσεις λόγω μη ενημέρωσης της μίας (κουστωδίας) στην άλλη με αποτέλεσμα να χάνονται ή ακόμα και να αλλάζουν οι στόχοι, με ότι αυτό συνεπάγεται.
Η λύση φαντάζει απλή και πιστεύω ότι και οι πιο αδαείς θα συμφωνήσουν ότι, κατά αρχάς ο υπουργός πρέπει να είναι σχετικός, σε γνωστικό αλλά και σε εργασιακό επίπεδο με το αντικείμενο του υπουργείου του.
Οι δε σύμβουλοι του πρέπει να είναι εξειδικευμένοι και να υπάγονται στο υπουργείο και όχι στην μεταφερόμενη "κομπανία" του εκάστοτε υπουργού.
Έτσι και να χρειαστεί να αλλάξει ο υπουργός το έργο και οι στόχοι που υποτίθεται ότι είναι προκαθορισμένοι πάνω σε βασικές κυβερνητικές επιλογές δεν θα έχουν αλλαγές και καθυστερήσεις.
Όμως όλο αυτό γίνεται για να καλύψει την αδράνεια αλλά πιθανόν και την ανεπάρκεια του εκάστοτε Πρωθυπουργού ο οποίος φέρει την απόλυτη ευθύνη για όλες τις επιλογές, στα πρόσωπα και στους στόχους.
Άρα ο πολυσυζητημένος ανασχηματισμός τις περισσότερες φορές δεν φέρνει κάτι νέο απλά διασκεδάζει τις εντυπώσεις και μεταθέτει τις ευθύνες της ανικανότητας της κεφαλής πάνω σε αποδιοπομπαίους τράγους οι οποίοι συνήθως 80% με 90% στον επόμενο ανασχηματισμό θα ξαναεμφανισθούν ικανότεροι των ικανοτέρων!
.jpg)
.JPG.webp)
Μετά τις έντονες πιέσεις του Σημίτη δέχθηκαν οι ΣαμαράΒενιζέλοοι να συμμετέχουν στην κυβέρνηση του και κάποια παρτάλια ως υπουργοί από την ΠΟΛ ΑΝ..ΚΑΙ ΤΟΥ ΒΟΘΡΟΠΑΣΟΚ..
ΑπάντησηΔιαγραφήΈΦΥΓΕ Ο ΕΝΑΣ ΜΑΛΑΚΑΣ ΦΑΣΙΣΤΑΣ Ο ΑΔΩΝΙΣ ΚΑΙ ΠΉΓΕ Ο ΑΡΓΗΧΟΣ ΤΗΣ ΕΠΕΝ ΣΤΗΝ ΘΈΣΗ ΤΟΥ ΒΟΡΙΔΗΣ !! ΚΑΛΑ ΡΕ ΜΑΛΑΚΕΣ ΟΎΤΕ ΥΠΟΥΡΓΕΊΟ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΑΛΑΛΆΞΕΤΕ ...ΧΑ ΧΑ ΧΑ Ο ΓΙΑΚΟΥΜΑΤΟΣ ΣΕ ΡΌΛΟ ΚΟΥΛΟΥΡΗ ΧΑ ΧΑ ...ΓΙΑΟΥΡΤΑΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣ....ΘΈΛΕΤΕ ΤΕΛΙΚΆ ΠΟΛΎ ΓΑΜΉΣΙ.΄..
Αλλαγή βάρδιας στην ακροδεξιά του Κυρίου, ο Αδωνις εκτός, ο Βορίδης στο υπουργείο Υγείας...ΧΑ ΧΑ ΞΕΦΤΙΛΕΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΦΤΟΥ ΣΑΣ ΝΑ ΜΗΝ ΑΒΑΣΚΑΘΕΙΤΕ..
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι έλεγε η γιαγιά μου. Όταν έβλεπε κάτι ωραίο, το έφτυνε για να μην το ματιάσει. Και μου έμεινε η συνήθεια. Γι’ αυτό και φτύνω στα μούτρα αυτόν τον υπέροχο θίασο που προέκυψε από τον ανασκολοπισμό της λογικής.
Ένας κυνικός μπούλης της καρπαζιάς σε συσκευασία Χριστοδουλάκη αναλαμβάνει υπουργός Οικονομικών.
Ένας σοβαροφανής φασίστας και ρατσιστής που του αρέσει να μιλάει μπάσα αναλαμβάνει το υπουργείο Υγείας.
Ένας επικίνδυνα ηλίθιος νάρκισσος που έφτιαξε μέχρι και δικό του κόμμα για να εκβιάσει μία υπουργική θέση ανέλαβε το Παιδείας.
Και μία εκπρόσωπος της πάλαι ποτέ δοξασμένης Ερμού που όποτε της δίνεται η ευκαιρία κάνει την Κωνσταντοπούλου να μοιάζει λιγομίλητη, ανέλαβε κυβερνητική εκπρόσωπος.
Σε αυτή τη χώρα ό,τι κι αν ψηφίσεις βγαίνει ΠΑΣΟΚ. Το ίδιο έγινε και τώρα.
Ψηφίσαμε στις ευρωεκλογές, ο πρωθυπουργός είπε ότι διάβασε το μήνυμα της κάλπης και αυτό που κατάλαβε ήταν ότι οι ψηφοφόροι ζήτησαν μία κυβέρνηση Σημιτικού ΠΑΣΟΚ με φασιστική προοπτική και νεοφιλελεύθερη πολιτική. Τόσο ξέρει να διαβάζει. Είναι πολιτικά αγράμματος ο Σαμαράς, δε θα το μάθουμε τώρα.Όμως πόση σημασία έχει τι είναι ο Σαμαράς; Επιτρέψτε μου να πιστεύω ότι έχει τεράστια.
Το σημερινό καθεστώς λειτουργεί πάνω σε ένα πλαίσιο που θυμίζει τον IRA. Έχει, δηλαδή, στρατιωτικό και πολιτικό σκέλος.
Τον πρώτο και τελευταίο λόγο έχει το στρατιωτικό που στη δική μας περίπτωση είναι οι τραπεζίτες.
Αυτοί χρειάζονται πολιτικά αγράμματους, μωροφιλόδοξους, γραφικούς και αμετανόητους φασίστες για να επανδρώσουν το πολιτικό τμήμα που θα τους νομιμοποιεί και θα διαδίδει ότι έχουμε Δημοκρατία.
Το ίδιο συνέβη και αυτή τη φορά. Έκαναν ένα φρεσκάρισμα στο πολιτικό τους τμήμα, διότι τόσο αντέχουν οι προσωπικότητες που επιλέγουν. Μέσα στο 12μηνο λήγουν. Τρελαίνονται και αποκαλύπτονται.
Όποιος πιστεύει ότι είναι για παραπάνω, ας μου πει ειλικρινά πόσο ακόμη πίστευε ότι θα άντεχε ο Γεωργιάδης να διασκεδάζει το κοινό; Ήδη είχε κουράσει. Για τόσο είναι. Όλοι τους.
Κι ο Σαμαράς για τόσο είναι. Αν λειτουργούσε ως ένας φυσιολογικός πρωθυπουργός, δηλαδή εμφανιζόταν στη Βουλή, δε ζούσε στο αποστειρωμένο περιβάλλον του Μαξίμου και δεν τον προστάτευαν οι μπράβοι με τα μούσια που έχει γύρω του, θα είχε γίνει σκόνη. Θα γέμιζε μούχλα. Χαλάνε, γι’ αυτό τους αλλάζουν τόσο γρήγορα.
Ναι, θα γελάσουμε και με τον νέο θίασο. Όμως λιγότερο, γιατί πλέον ξέρουμε το έργο.
Όμως αυτό που στην ουσία δεν καταλαβαίνουμε είναι ότι κι αυτοί γελάνε μαζί μας. Πιάνουν τις κοιλιές τους από τα γέλια οι τραπεζίτες. Τελικά ίσως κι εμείς να έχουμε πάρει τις αποφάσεις μας, να έχουμε αποδεχτεί την ξευτίλα μας και να γελάμε με τα χάλια μας, όχι με τα χάλια τους.
Γιατί όπως και να το κάνουμε, τα δικά μας χάλια είναι χειρότερα από του κάθε Σαμαρά. Φτου και σε μας, λοιπόν, να μην αβασκαθούμε για την ανοχή και το προσκύνημα.