Η αλλόκοτη αλήθεια στην Ελλάδα της κρίσης…

Σημειώνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος. Αυτό που θα σου πω είναι παράξενο, μα αληθινό, γιατί η αλήθεια υπήρξε πάντα αλλόκοτη στην Ελλάδα, κ...

Σημειώνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος.

Αυτό που θα σου πω είναι παράξενο, μα αληθινό, γιατί η αλήθεια υπήρξε πάντα αλλόκοτη στην Ελλάδα, και στους καιρούς μας πολύ περισσότερο αλλόκοτη από εκείνους του Λόρδου Βύρωνα.
- Μόνον ο σοσιαλιστικός πραγματισμός σε μια καπιταλιστική οικονομία που διέρχεται κρίση μπορεί να σε μετατρέψει σε εξίσου αληθινό με την αλήθεια. Δεν ξέρω την αλήθεια, επιχειρώ να μάθω και να δείξω τι είναι και τι δεν είναι αληθινό σε μια Ελλάδα όπου το μάρκετινγκ του ψέματος διέρχεται εμφανή κρίση. Και όπου το μάρκετινγκ του ψέματος διέρχεται κρίση, η ίδια η κοινωνία βρίσκεται σε πολιτική απορρύθμιση. Αυτή είναι η σημερινή Ελλάδα, όπου οι ψεύτικοι απομυθοποιούνται ταχύτατα, ενώ οι αληθινοί εμφανίζονται κατώτεροι της αλήθειας του καθενός.
Ωστόσο για να υπηρετήσεις την αλήθεια σου πρέπει να δώσεις χώρο στους αληθινούς, ασχέτως αν αυτοί ταιριάζουν ή δεν ταιριάζουν με την δική σου εικόνα για τις ανθρώπινες σχέσεις και την φάτσα σου! Οι αληθινοί δεν έρχονται για να υπηρετήσουν την δική σου αλήθεια, αλλά αποκλειστικά την δική τους, με έναν έντιμο, ανυπόκριτο τρόπο. Και αυτό με έναν αλλόκοτο τρόπο ενισχύει την ριζοσπαστικοποίηση της δημοκρατίας και αναδεικνύει τον πλουραλιστικό αγωνισμό σε μια κοινωνία, ως πολιτικό και ηθικό αγαθό, με το οποίο αντιμετωπίζεις τις καπιταλιστικές κρίσεις δίχως καταστροφή.
- Μόνον η αριστερή μεταρρύθμιση με αληθινούς σοσιαλ-δημοκρατικούς όρους και ένα Εθνικό Σχέδιο που θα ενέπνεε τον χώρο της εργασίας για παραγωγική ανασυγκρότηση με έμφαση στην οικολογική-βιομηχανία και στον εκδημοκρατισμό (ισότητα των πολιτών), θα μπορούσε να ορίσει την αντιμετώπιση της κρίσης δίχως το προαπαιτούμενο της καταστροφής. Αυτό σε αντίθεση με την καταστροφική προσέγγιση (θυσίες) του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος και σε αντίθεση με την «λαϊκή επανάσταση» που δεν εμπεριέχει επαναστάτες, αλλά αποκλειστικά γραφειοκράτες και ιεροκήρυκες μιας σοσιαλιστικής αλήθειας δίχως αληθινούς ανθρώπους!
- Δεν υπάρχουν αληθινές σχέσεις εκεί όπου «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» και η αλήθεια του καθενός το ψέμα προς τον διπλανό του. Ο αληθινός άνθρωπος δεν περιγράφει με ψέματα την αλήθεια του. Την αποκαλύπτει και ας απορριφτεί ο ίδιος από όσους μάθανε να αντιλαμβάνονται ολοκληρωτικά τον κόσμο ως μύθο που ικανοποιεί, στον βαθμό που εμπεριέχει κάποια θυσία και κάποια «Δευτέρα παρουσία», κάποια ασυνέχεια, κάποιο θαύμα, κάποια δικαίωση ως αποτέλεσμα της καταστροφής του εχθρού. Στον βαθμό που οι αληθινοί μετατρέπονται σε καταστροφείς, ή απλώς προπαγανδίζουν την καταστροφή και την ανάγκη της θυσίας, παύουν παραδόξως να είναι αληθινοί, στον βαθμό που δεν διανοούνται την αυτοκαταστροφή τους και την αλτρουιστική αυτοκτονία τους.
- Η κρίση που διέρχεται η ελληνική κοινωνία σήμερα είναι αληθινή, δεν αποτελεί ωστόσο κανενός είδους καθολική αλήθεια. Ο μόνος τρόπος για να αποκτήσει καθολικότητα είναι η διάδοση μίας θυματοποιητικής αφήγησης. Αν όμως ο καθένας μας νοιώσει θύμα αυτής της κρίσης, παύει να είναι αληθινός, γίνεται στοιχείο μιας μυθοπλασίας που νομιμοποιεί πολιτικά και δικαιολογεί κοινωνικά την καταστροφή του άλλου στο πλαίσιο μιας ερμηνευτικής βίας από την οποία παραδόξως αφαιρείται ο Εαυτός. Σε μια τέτοια περίπτωση η δικαιοσύνη στην κοινωνία μοιάζει να απονέμεται με κανόνα την εκδίκηση «αθώων ανθρώπων» υπό την επήρεια μιας θεϊκού χαρακτήρα αλήθειας. Και τότε ο «αθώος» που δεν θα αισθανόταν ασφαλώς έτσι ποτέ ένοχος, καταλήγει να είναι απολύτως ψεύτικος! Όταν φτάσουμε το σύνολο των ψεύτικων να συγκροτεί μία αλήθεια, η ίδια η κοινωνία είναι μία εικονική πραγματικότητα. Μια, στην ουσία, ανασφαλής και εχθρική για το κάθε άτομο πολιτική δομή. Αυτήν την εχθρική προς το άτομο δομή κατασκευάζει η πολιτική αφήγηση του σημερινού πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα και την αποκαλεί … σωτηρία. Και παραδόξως, δεν λέει ψέματα! Περί σωτηρίας ενός καθεστώτος πρόκειται, που έχει ως προαπαιτούμενο την μετατροπή των κοινωνικοοικονομικών και των διαπροσωπικών σχέσεων στην Ελλάδα σε απολύτως ψεύτικες.
- Μη καταστροφική αντιμετώπιση της κρίσης στην Ελλάδα σημαίνει μετατροπή των τάξεων των πραγμάτων που ορίζουν την κοινωνικοοικονομική υπόσταση του καθενός σε αληθινές.
- Η ιδιωτικοποιήσεις στρατηγικών τομέων της οικονομίας αποτελούν μία αλήθεια που στρέφεται ευθέως εναντίον κάθε τι αληθινού στην Ελλάδα.
- Το «πάση θυσία στο ευρώ» αποτελεί μία καταστροφική για την κοινωνία και την αγορά αλήθεια, που προϋποθέτει μη αληθινές σχέσεις μεταξύ των οικονομικών παραγόντων εντός της Ελλάδας και μεταξύ του ελληνικού δημοσίου και των επίσημων δανειστών – επιτρόπων του.
- Το «επιστροφή στην δραχμή» αποτελεί μία αλήθεια που κάνει στην ουσία ακριβώς το ίδιο με αντίθετο τρόπο. Αποκαλύπτοντας το ψέμα του ευρώ, επιχειρεί να συστήσει την αλήθεια της δραχμής για να μετατρέψει σε αληθινούς τους υποστηρικτές μιας γνήσια εθνικής ανάπτυξης. Δυστυχώς τέτοια ανάπτυξη δεν θα μπορούσε να υπάρξει! Η εθνική ανάπτυξη της Ελλάδας συναρτάται απόλυτα με την αντιμετώπιση του Κοινωνικού Ζητήματος που επιδείνωσε δραματικά η διαδικασία συντεταγμένης πτώχευσης κράτους και τραπεζικού συστήματος και εσωτερικής υποτίμησης. Και αυτό δεν είναι ζήτημα ευρώ ή δραχμής, ούτε καν ζήτημα «διαγραφής του χρέους». Είναι υπόθεση ευρωπαϊκή και παγκόσμια και αφορά στην μετατροπή των σχέσεων του ελληνικού κράτους με τους φορείς της ΕΕ και του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος, σε αληθινές. Το δεύτερο αποκλείεται, καθώς οι σχέσεις αυτές δεν θα μπορούσαν ποτέ να είναι αληθινές εξαιτίας της στοιχηματικής μορφής των σχετικών επενδύσεων. Αντίθετα, οι σχέσεις της Ελλάδας με την ΕΕ θα μπορούσαν να υπαχθούν σε ένα αληθινό, αντικειμενικό επίπεδο. Και επ’ αυτού να γίνει η διαπραγμάτευση του εθνικού συμφέροντος, το οποίο σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να αντιμετωπίζει προοδευτικά και σχεδιασμένα το Κοινωνικό Ζήτημα.
Η καπιταλιστική οικονομία έχει τα μέσα να αντιμετωπίζει τις κοινωνικές ζημιές και καταστροφές που επιφέρει μια συγκειμένη μορφή υπερσυσσώρευσης σαν και αυτήν που οδήγησε στην ελληνική κρίση, που δεν είναι ασφαλώς κάτι διαφορετικό από μια σοβαρή κρίση της ευρωζώνης. Αν δεν επιθυμεί η γερμανική κυβέρνηση να γίνει αυτό στο πλαίσιο μιας εναλλακτικής ευρωζώνης, θα γίνει με την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, πράγμα, όμως, που αναγκαστικά θα όριζε πλέον τις σχέσεις της Ελλάδας με την Δύση σε ένα εχθρικό πλαίσιο, από ένα ανταγωνιστικό που εμφανίζεται να είναι σήμερα και από ένα αγωνιστικό που θα έπρεπε να είναι για να λειτουργεί σε μια αληθινή βάση.
- Η αλλόκοτη αλήθεια στην Ελλάδα συναρτάται απολύτως με την μετατροπή του εικονικού, του μυθοπλαστικού, του παραπλανητικού, του εκβιαστικού και της θυματοποιητικής προσέγγισης που καταλήγει στην παραμυθία, σε αληθινό. Και αληθινό δεν θα μπορούσε να είναι τίποτε άλλο από έναν σοσιαλιστικό και φιλελεύθερο πραγματισμό, που αντιμετωπίζοντας το οξύ Κοινωνικό Ζήτημα (: αποκλεισμός, μεγέθυνση της ανισότητας, καταστροφή επενδύσεων) που προκάλεσε η κρίση στην Ελλάδα, θα κατέληγε να αντιμετωπίσει το σοβαρό παραγωγικό και δημοσιονομικό πρόβλημα στην διάρθρωση της εθνικής οικονομίας. Συμφωνώ, λοιπόν απολύτως με το απόφθεγμα του Διονυσίου Σολωμού πως «Το Έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθινό». Στον βαθμό που συμβαίνει αυτό, οι οικονομικές κρίσεις αντιμετωπίζονται με σοσιαλ-δημοκρατικές πολιτικές πρακτικές, εάν ασφαλώς δεν έχουμε να προσφέρουμε κάποιο αντι-ηγεμονικό, γνήσια αντικαπιταλιστικό σύστημα.
- Με την πλήρη μετατροπή της ελληνικής κοινωνίας σε μία (αναρχο)ελεύθερη αγορά, στην ουσία μετατρέπεις την κρίση στην αγορά, που προκάλεσε η στρατηγική της τρόικας και των κυβερνήσεων ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, σε Κοινωνικό Ζήτημα, που ασφαλώς αντιμετωπίζεται με ιδιωτικοποιήσεις! Αυτό είναι ακριβώς που διαμορφώνει ένα καθεστώς ψεύτικων σχέσεων. Δεν είναι η κρίση στην αγορά που προκάλεσε και προκαλεί το Κοινωνικό Ζήτημα στην Ελλάδα, αλλά η κρίση στο μοντέλο ανάπτυξης της ευρωζώνης και η κρίση στην δομή και λειτουργία των θεσμών της ΕΕ, σε συνάρτηση ασφαλώς με την κρίση στην διεθνή χρηματαγορά που ξεκίνησε από το τέλος του 2007. Η κρίση στην ελληνική αγορά είναι τμήμα του Κοινωνικού Ζητήματος στην Ελλάδα και αντιμετωπίζεται όχι ασφαλώς με την ιδεολογία των ιδιωτικοποιήσεων, αλλά με κεϋνσιανιστικές πρακτικές που βασίζονται σε ένα σοσιαλ-δημοκρατικό σχεδιασμό κρατικής ανασυγκρότησης και όχι κρατικής ρευστοποίησης. Αυτό θα έπρεπε να θεωρείται εθνικό για να είναι αληθινές οι σχέσεις στην πατρίδα μας και όχι προπαγανδιστικές αλήθειες ενός ξεθωριασμένου πολιτικού μάρκετινγκ, που ολοένα και περισσότερο μοιάζει με το δελεαστικό μεν, απολύτως απατηλό δε, μάρκετινγκ νέων χρηματοπιστωτικών προϊόντων.