Μια και μοναδική δέσμευση του Αλέξη Τσίπρα αρκεί…

Σημειώνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος. Αν ο Αλέξης Τσίπρας μού έλεγε από το βήμα της ΔΕΘ: «δεσμεύομαι να διαχειριστούμε υπέρ των δύο τρίτ...

Σημειώνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος.

Αν ο Αλέξης Τσίπρας μού έλεγε από το βήμα της ΔΕΘ: «δεσμεύομαι να διαχειριστούμε υπέρ των δύο τρίτων της ελληνικής κοινωνίας την ψευδαίσθηση της αλήθειας για τον ελληνικό λαό και όχι την αλήθεια μιας ψευδαίσθησης, όπως πράττουν οι αντίπαλοι μας από δεξιά ή/και από αριστερά», θα καταλάβαινα πως έχω να κάνω με έναν έντιμο αριστερό πολιτικό, ο οποίος διεκδικεί την κυβερνητική εξουσία.

Και αυτή η μοναδική «δέσμευσή» του θα μού ήταν αρκετή, καθώς θα απέδιδε ένα διαφορετικό, εναλλακτικό γνωστικό μοντέλο που έχει ως βάση μια μοναδική πολιτική αρετή, τόσο χρήσιμη στις μέρες μας, κατά τις οποίες οι ολοκληρωτικές (οικονομιστικές) αφηγήσεις με τους «μονόδρομους» τους και τις διαρκείς ζωτικές απειλές προς τον ελληνικό λαό, έρχονται να ισοπεδώσουν την δημοκρατία και τις ελευθερίες (ανθρώπινα και κοινωνικά δικαιώματα) που κατακτήθηκαν με αγώνες των εργαζομένων και των προοδευτικών κινημάτων την περίοδο της νεωτερικότητας! Θα μου αρκούσε, διότι θα αποτελούσε μια συνθήκη με τον σύγχρονο άνθρωπο και όχι με την μυθική υπόσταση της οικονομίας, η οποία εμφανίζει ως ρεαλισμό αυτοεπιβεβαιούμενες προφητείες της ολοκληρωτικής αγοράς ή κάποιου κοινωνικού ή θρησκευτικού δόγματος.

Διαχειρίζομαι την «ψευδαίσθηση της αλήθειας», σε αντίθεση με την διαχείριση της «αλήθειας της ψευδαίσθησης» για την ελληνική κοινωνία σημαίνει: είμαι τίμιος και όχι αντικειμενικός ή ουδέτερος. Σημαίνει: είμαι πολιτικός και όχι αυταρχικός ηγεμών, στρατιωτικός διοικητής, ιερέας ή ασφαλίτης που υπηρετεί ένα καθεστώς σεκιουριτοποίησης (πχ. «πάση θυσία στο ευρώ», ή «ή εμείς, ΝΔ-ΠΑΣΟΚ υπό την επιτροπεία της τρόικας, ή το χάος»).

Η Ελλάδα, μετά την δραματική και για πολλούς τραγική απομυθοποίηση των ευρωπαϊκών και διεθνών αντικειμενικοτήτων της, οι οποίες αποτέλεσαν τα παραπλανητικά ιδεολογικά και κοσμοαντιληπτικά ορόσημα της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας - και ιδιαίτερα αυτά από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 μέχρι το 2010 - ήρθε η στιγμή να απαλλαγεί από ερμηνείες και λογαριασμούς που δομούν την «αλήθεια των ψευδαισθήσεων» που καλλιεργούνταν και συνεχίζουν να καλλιεργούνται τόσο από τον συνασπισμό εξουσίας δεξιών, κεντροδεξιών και κεντροαριστερών, όσο και από την λενινιστική αριστερά.

Ο κ. Τσίπρας για να πολιτευθεί ενάρετα ως αυριανός πρωθυπουργός, οφείλει να αποσπαστεί με σαφήνεια από τον ιδεολογικό μύθο της αντικειμενικότητας που ορίζει σήμερα το καθεστώς πτώχευσης και φτωχοποίησης, όπως αναλογικώς αυτή όριζε προηγουμένως ένα καθεστώς απολύτως στρεβλής και επίπλαστης ευημερίας, το οποίο έσκασε σαν φούσκα τραυματίζοντας ή θανατώνοντας εκατομμύρια εργαζόμενους και μικρομεσαίους επιχειρηματίες και σακατεύοντας μια ολόκληρη νέα γενιά ελλήνων.

Πραγματικό για τον ελληνικό λαό είναι η έντιμη πολιτικοποίηση από την πλευρά της «ριζοσπαστικής αριστεράς» των ψευδαισθήσεων της αλήθειας, που οδήγησε στην οικονομική κατάρρευση και συνεχίστηκε με την μορφή της συντεταγμένης χρεοκοπίας, με μεγάλη εσωτερική υποτίμηση και καταβύθιση του ΑΕΠ.

Ασφαλώς απαιτούνται άμεσες δράσεις με μέτρα που θα αποσκοπούν στην ανακούφιση των οικονομικά ασθενέστερων, οι οποίοι βιώνουν πλέον ένα καθεστώς γενικευμένου αποκλεισμού, αλλά αυτό τονίζει απλώς τις αξίες της αριστεράς σε αντίστιξη προς εκείνες της κυβερνώσας δεξιάς και νεο-δεξιάς (: νεοφιλελεύθερη «σοσιαλδημοκρατία»). Οι διαφορετικές αξίες της αριστεράς, ωστόσο, μέσω των οποίων οφείλει ο ΣΥΡΙΖΑ να διαχειριστεί ως κυβέρνηση τις ψευδαισθήσεις της αλήθειας για την συνολική παραγωγική υπόσταση της Ελλάδας, είναι ακατόρθωτο να εκφραστούν με ένα λογιστικώς αναμφισβήτητο τρόπο.

Ναι, αγαπητέ αναγνώστη, οι αξίες περνούν από το λογιστήριο και διαμορφώνουν τιμές, αλλά δεν είναι το λογιστήριο που δομεί τις αξίες. Αυτό είναι δουλειά της πολιτικής και όχι της δήθεν ουδέτερης και ρεαλιστικής οικονομίας της αγοράς. Ο κ. Τσίπρας δεν είναι δυνατόν να μιλήσει ως λογιστής, αν θέλει να παραμείνει σοβαρός και να κινηθεί στην γραμμή της εντιμότητας προς τον ελληνικό λαό.

Άλλωστε, στη βάση ποιού λογιστηρίου θα μίλαγε; Εδώ φτάσαμε τα λογιστικά στοιχεία της εθνικής οικονομίας της Ελλάδας να καθορίζονται και να αναπροσδιορίζονται κάθε τετράμηνο δια της πολιτικής συναίνεσης ΔΝΤ,ΕΕ, ΕΚΤ! Το σημερινό λογιστήριο της Ελλάδας, είναι ένα πολιτικό εργαστήριο, που δομείται και λειτουργεί στη βάση κάποιων κοινωνικοπολιτικών αξιών σεκιουριτοποίησης της ευρωζώνης και του διεθνούς τραπεζικού συστήματος , οι οποίες θίγουν όχι απλώς κάποιες κοινωνικές ομάδες, αλλά την πλειονότητα του ελληνικού λαού στο σύνολό του.

Ο ΣΥΡΙΖΑ με τις αξίες της αριστεράς, πρέπει να στήσει ένα εντελώς καινούργιο «λογιστήριο», εντός του οποίου η διαχείριση των ψευδαισθήσεων της αλήθειας για την ελληνική οικονομία, θα δώσει μια νέα πραγματικότητα, μια περισσότερο κοινωνική πραγματικότητα, στη θέση της σημερινής αντικοινωνικής. Η αναδιαμόρφωση της παραγωγής, των παραγωγικών σχέσεων και των τιμών στη βάση αυτής της νέας πραγματικότητας, ωστόσο, δεν πρέπει να οδηγήσει σε μια νέα ψευδαίσθηση ευημερίας εδώ και τώρα. Θα περάσουν πολλά ακόμη δύσκολα χρόνια μέχρις ότου η παραγωγική αναδιάρθρωση, με κατεύθυνση την σύγχρονη εκβιομηχάνιση της χώρας, να επιτρέψει την δημιουργία ενός ρωμαλέου σοσιαλ-δημοκρατικού μοντέλου, πράγμα που έχουν σήμερα, αντικειμενικά, ζωτική ανάγκη τα δυο τρίτα του ελληνικού λαού και «παραδόξως» η αγορά για να υποστηριχθεί η ανάπτυξη.

Ο ΣΥΡΙΖΑ το μοναδικό που θα μπορούσε να προσφέρει στην σημερινή συγκυρία είναι μια πραγματιστική πολιτική αφήγηση αριστερών αξιών, που θα μετέβαλαν την ελληνική οικονομία από «μαγική εικόνα» σε πραγματιστική οντότητα. Αν πετύχει αυτό, θα σημαίνει πως από την μια θα μπορεί να διαπραγματευτεί με αξιώσεις την ελληνική υπόθεση και το κοινωνικό συμφέρον στο εξωτερικό, ενώ παράλληλα θα μπορεί να διαπραγματευτεί με τον ελληνικό λαό στο εσωτερικό - με εντιμότητα και με οικονομία στον λαϊκισμό - πρακτικά μέτρα, στη βάση ασφαλώς ενός κοινού κοινωνικού συμφέροντος και όχι σε εκείνη της αποσπασματικής ικανοποίησης ιδιαίτερων συμφερόντων κοινωνικών ομάδων, όπως έπραξε σε μεγάλο βαθμό ως αντιπολίτευση.