Δε θα ξεχάσω τη στιγμή που σου έσφιξα το χέρι και μου είπες "ΦΕΥΓΩ"....

Πάντα ήσουν δίπλα μου και πίστευα πως αυτό δε θα αλλάξει ποτέ  όμως αυτό ήταν ένα γλυκό παραμύθι που στη πορεία έγινε εφιάλτης,...

Πάντα ήσουν δίπλα μου και πίστευα πως αυτό δε θα αλλάξει ποτέ  όμως αυτό ήταν ένα γλυκό παραμύθι που στη πορεία έγινε εφιάλτης,μαθαίνοντας από τους γιατρούς πως δε θα είσαι για πολύ καιρό ακόμα κοντά μας.

Πως να το πιστέψω; Πως να καταφέρω να το διαχειριστώ,σκεφτόμουν από εκείνο το βράδυ και κάθε βράδυ που ξάπλωνα στο παιδικό κρεβάτι που ο ίδιος είχες διαλέξει.

Το κακό δεν άργησε να γίνει όταν το δεύτερο σπίτι μας έγινε ένα ανατριχιαστικό νοσοκομείο που δεν θέλω ποτέ να ξαναδώ.

Δε θα ξεχάσω ποτέ τα τελευταία δευτερόλεπτα που σου κρατούσα το χέρι...Ξαφνικά από μέσα μου βγήκε μια δύναμη που σου έσφιγγα το χέρι σα να σου λέω "Μη φύγεις,εσύ εδώ μείνε..ΚΟΝΤΑ ΜΑΣ" αλλά από το στόμα σου βγήκε η τελευταία λέξη "ΦΕΥΓΩ"...
Αντίο πατέρα...

Αναγνώστης