Ο λαλίστατος κ. Γιούνκερ έγινε άλαλος

Του  Κώστα Αργυρού . Την περασμένη Πέμπτη ένας υψηλόβαθμος υπάλληλος της Κομισιόν μιλούσε με ενθουσιασμό για την «πολιτικοποίηση» της Κομ...

Του Κώστα Αργυρού.

Την περασμένη Πέμπτη ένας υψηλόβαθμος υπάλληλος της Κομισιόν μιλούσε με ενθουσιασμό για την «πολιτικοποίηση» της Κομισιόν και την απόφαση του νέου προέδρου της Ζαν Κλοντ Γιούνκερ να δώσει ένα τέλος στην μετατροπή της σε ένα άβουλο μηχανισμό-μαριονέτα, που απλά υλοποιεί τις εντολές κάποιων ισχυρών κυβερνήσεων.
Είχε προηγηθεί η απροειδοποίητη κάθοδος του πρώην πρωθυπουργού του Λουξεμβούργου στην αίθουσα τύπου στις Βρυξέλλες, όπου είχε «αντιμετωπίσει» τις ερωτήσεις των δημοσιογράφων, αλλά κυρίως είχε απαντήσει σε σκληρό αλλά και προσωπικό ύφος στα πυρά από μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.

Για τον έμπειρο κοινοτικό διπλωμάτη η επίδειξη αυτή του κ. Γιούνκερ ήταν ένα πρώτο δείγμα γραφής μιας επιθετικής στρατηγικής, την οποία θα πρέπει να μάθουν σταδιακά να υπηρετούν και οι υπόλοιποι Επίτροποι, οι οποίοι μέχρι τώρα είχαν βολευτεί με την μεθοδολογία, που τους ήθελε να αντιμετωπίζουν τον Τύπο μόνο σε ένα προβλεπόμενο και προστατευόμενο περιβάλλον. Τα όσα ακολούθησαν είναι λίγο πολύ γνωστά. Οι αποκαλύψεις των «LuxLeaks» επιβεβαίωσαν και στοιχειοθέτησαν πέραν πάσης αμφισβήτησης, αυτό που κελαηδούσαν τα πουλάκια στις Βρυξέλλες εδώ και χρόνια. Το μεγάλο Δουκάτο είναι ένας φορολογικός παράδεισος και αυτό όχι απλά με την ανοχή των κυβερνήσεων του, αλλά μάλλον με την… φανατική υποστήριξη τους. Οι φορολογικές ελαφρύνσεις και τα δωράκια προς τις μεγάλες πολυεθνικές αποτελούν διαχρονικό «κυβερνητικό πρόγραμμα» και η αξιοζήλευτη ευημερία της χώρας των 540.000 κατοίκων εν μέρει οφείλεται σε αυτή την αμοιβαία σχέση στοργής του μικρού κράτους με μεγάλες επιχειρήσεις.
Και ξαφνικά κάποια ευρωπαϊκά μέσα άρχισαν να αναρωτιούνται «πού είναι ο κύριος Γιούνκερ;». Μέσα σε λίγες ώρες από λαλίστατος έγινε άλαλος… Οι μέρες περνούν και η μαχητικότητά του απέναντι στους περίεργους εκπροσώπους του τύπου μοιάζει να εξατμίστηκε πριν την ώρα της. Αλλά πώς θα μπορούσε να αντιμετωπίσει την ομοβροντία ερωτήσεων, που δεν αφορούν μόνο το παρελθόν του αλλά και το μέλλον του. Δύο είναι τα κύρια ερωτήματα στα οποία ότι και να απαντήσει ο ευάλωτος πλέον πρόεδρος δύσκολα θα πείσει.

Πρώτον: Θα «κινηθεί» ως Ευρωπαίος εναντίον των αποφάσεων που ελάμβανε ως Λουξεμβούργιος;
Και δεύτερον (και σπουδαιότερο ίσως): Είναι αυτός ο κατάλληλος άνθρωπος για να προωθήσει την φορολογική αν όχι «ενοποίηση», τουλάχιστον εναρμόνιση για να σταματήσει το τεράστιο χάσμα πολιτικών, που ενισχύει την απόκλιση αντί για την σύγκλιση των ευρωπαϊκών οικονομιών; Εχει την αξιοπιστία για να πιέσει για ένα τέτοιο βήμα, που θεωρείται ότι θα μπορούσε να δώσει μια γενναία απάντηση στην κακοδαιμονία της Ευρώπης; Τα διαφυγόντα έσοδα από φοροαποφυγή, φοροδιαφυγή και απάτη υπολογίζονται σε εκατοντάδες δισεκατομμύρια. Μπορεί κάποιος να αρχίσει να τα μαζεύει και να τα κατευθύνει εκεί που θα έπρεπε να πάνε, δηλαδή στις ανάγκες κοινωνιών που μαστίζονται από την κρίση; Αυτό είναι το κρίσιμο ερώτημα για την Ευρώπη και όχι αν θα τη γλυτώσει, έστω λίγο τσαλακωμένος ένας πολιτικός.

ΥΓ. Ισως κάποια στιγμή θα πρέπει να σταματήσει να αναπαράγεται και αυτός ο «σοβαροφανής» μύθος του «φιλέλληνα» πολιτικού, τον οποίο προεκλογικά κυρίως αφηγήθηκαν πολλά πολύχρωμα πτηνά. Ο κ. Γιούνκερ έχει αποδείξει ότι κοιτάζει πρώτα το συμφέρον της πατρίδας του και των εταιρειών και τραπεζών με τις οποίες αυτή συνεργάζεται. Έτσι ήταν πάντα και έτσι θα συνεχίσει να είναι. Αν «προσπάθησε» να «κρατήσει» την Ελλάδα στο ευρώ, το έκανε από λόγους ευρύτερης οικονομικής σκοπιμότητας και όχι από συναισθηματισμό ή φιλευσπλαχνία. Και βεβαίως ούτε επειδή τον είχε μαγέψει το ούζο και το συρτάκι… Για να τελειώσει κάποτε η κρίση θα πρέπει πρώτα να ξεφορτωθούμε και τα παραμυθάκια, που αυτή μας χάρισε.