Η διπλή ζωή του Μένη Κουμανταρέα...

«Εγώ με τα τωρινά γκρίζα μου αραιά μαλλιά είμαι πια σε ηλικία να τα αναπαράγω όλα, ομολογημένα κι ανομολόγητα- ιδίως αυτά- σαν να πρόκειτ...

«Εγώ με τα τωρινά γκρίζα μου αραιά μαλλιά είμαι πια σε ηλικία να τα αναπαράγω όλα, ομολογημένα κι ανομολόγητα- ιδίως αυτά- σαν να πρόκειται για τα τελευταία σημάδια που θα αφήσω πίσω μου...». Μέσα στις λιγοστές αυτές αράδες που «ξεπηδούν» από το κύκνειο άσμα του «Ο θησαυρός του χρόνου» που κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό από τις εκδόσεις «Πατάκη», ο Μένης Κουμανταρέας, «ανοίγει» την καρδιά του και ρίχνει φως στα «σκοτάδια» της ψυχής του, ξεδιπλώνοντας και τις δικές του εμμονές.

Ιδιαίτερα τολμηρό και αποκαλυπτικά ερωτικό το βιβλίο που ξεκίνησε να γράφει ο σπουδαίος λογοτέχνης το 2010 μετά τον θάνατο της αγαπημένης του συζύγου Λιλής (το όνομα της οποίας δίνει και στην κεντρική ηρωίδα του μυθιστορήματος του) είναι για όσους γνώριζαν τον «Κυψελιώτη» δημιουργό, μια συγγραφική κατάθεση ψυχής όπου η μυθοπλασία συναντά την πραγματικότητα. Εξαιρετικός τεχνίτης του λόγου και δεινός αφηγητής ο συγγραφέας, που τόσο βάναυσα έχασε την ζωή του την περασμένη εβδομάδα, δίνει στον ήρωα του χαρακτηριστικά που τον αφορούν και κάλλιστα θα μπορούσαν να τον ταυτίσουν μιας και το λογοτεχνικό alter ego είναι και εκείνος συγγραφέας και παντρεμένος με μια γυναίκα ονόματι Λιλή. Η γνωριμία τους, ο κοινός τους βίος αλλά και η ασθένεια της συζύγου του αφηγητή- ήρωα περιγράφονται με γλαφυρότητα στις σελίδες του αναγνώσματος με τον επικείμενο θάνατο εκείνης να «πλανάται» στον αέρα.

Με την ίδια παραστατικότητα εξιστορεί και τις ερωτικές του συναντήσεις με το ανδρικό φύλο, τα μικρά του μυστικά τα οποία, όπως λέει χαρακτηριστικά «και το καλύτερο λαγωνικό της αστυνομίας αδυνατεί να εξιχνιάσει». Έχοντας πλήρη συνείδηση των πράξεων του αλλά και της διπλής ζωής του, ο ήρωας του βιβλίου μιλά «για εγκλήματα που έχω διαπράξει, έργω διανοία, όπως λέει και η Εκκλησία, τα οποία και οι πιο στενοί μου άνθρωποι αγνοούν» γράφει υποστηρίζοντας πιο κάτω πως η «ζωή της, αυτό να λέγεται, είναι πολύ πιο καθαρή από την δική μου, πράγμα που κάνει την ζωή της πλεονεκτική».

Οι άνδρες που εκδίδονται, οι νυχτερινές εφορμήσεις σε σκοτεινά στέκια και οίκους ανοχής- όπως άλλωστε συνέβαινε και σε πολλά από τα μυθιστορήματα του- «περνούν» μέσα από τις σελίδες ενός βιβλίου, όπου το κυνήγι της ερωτικής απόλαυσης και του νεανικού ανδρικού κορμιού, αναπαράγεται στο χαρτί με πάσα λεπτομέρεια.

«Βρεθήκαμε μόνοι στο δωμάτιο του με την πόρτα κλειδωμένη. Έβγαλε με άνεση τα ρούχα του κι έμεινε με το φανελάκι κι ένα σώβρακο από αυτά που οι άντρες φορούσαν παλιά, μακρύ ως το γόνατο, από καραβόπανο. Είχε ωραίο σώμα, καλοσχηματισμένο, με λευκό δέρμα, όχι όμως ασπρουλιάρικο. Οι μύες του διαγράφονταν όπως στους νέους στη ζωφόρο του Παρθενώνα».

Αδυνατώντας να τιθασεύσει την ερωτική επιθυμία του, ο ήρωας «πέφτει» και θύμα εκβιασμού, όταν ένας εντυπωσιακός νεαρός με τον οποίο είχε κανονίσει μια πληρωμένη συνάντηση στο σπίτι του, τον «ξαφρίζει».

«Την τρίτη φορά, εφόσον υποτίθεται ότι είχε κερδίσει πια την εμπιστοσύνη μου, ήρθε μόνος. Κι ενώ εγώ με το νου μου είχα πλάσει εναγκαλισμούς, εκείνος αρπάζοντας με από τον λαιμό μου ζήτησε επίμονα χρήματα και πιστωτικές κάρτες. Με άφησε μονάχα όταν του υποσχέθηκα ότι θα τον βοηθούσα. Στο μεταξύ όσα είχα στις τσέπες μου μετακόμισαν στις δικές του. Κλείσαμε ραντεβού για την επόμενη ή την παρ άλλη μέρα. Η κατάληξη ήταν ότι κάλεσα την Ασφάλεια και τον έπιασαν επ' αυτοφώρω. Είχα, όσο να' ναι, φοβηθεί από τις απειλές και τα αλλεπάλληλα τηλεφωνήματα. Επακολούθησε μήνυση, πράγμα που απαίτησε αρκετό κουράγιο από μέρους μου. Δεν με ένοιαζε τόσο να εκθέσω τον εαυτό μου –δεν ήταν δα η πρώτη φορά- όσο νοιαζόμουν τον αντίκτυπο που θα μπορούσε να έχει στη Λιλή. Τι χρώσταγε το καημένο το κορίτσι!».
Πηγή: "κυριακάτικη δημοκρατία"