Η Financial Times, το Eurogroup ή κάτι σα να μην πάει καλά με τη στάση της Αθήνας στο Eurogroup…

Κείμενο ΕΙΔΙΚΟΥ ΣΥΝΕΡΓΑΤΗ. Σειρά κρίσιμων ερωτημάτων στα οποία καλούνται να δώσουν απάντηση οι κυβερνητικοί παράγοντες στην Αθήνα, εγ...

Κείμενο ΕΙΔΙΚΟΥ ΣΥΝΕΡΓΑΤΗ.

Σειρά κρίσιμων ερωτημάτων στα οποία καλούνται να δώσουν απάντηση οι κυβερνητικοί παράγοντες στην Αθήνα, εγείρονται μετά από την αποκάλυψη ότι στο Eurogroup, που ολοκληρώθηκε αργά χθες τη νύχτα στις Βρυξέλλες, η Ελλάδα και οι Ευρωπαίοι εταίροι της είχαν φτάσει σε συμφωνία, προτού ένα τελευταίο τηλεφώνημα του Γιάνη Βαρουφάκη στην Αθήνα, τίναξε τα πάντα στον αέρα…

Σύμφωνα με αποκαλυπτικό δημοσίευμα της εφημερίδας Financial Times και του Πίτερ Σπίγκελ, όλες οι πλευρές είχαν καταλήξει σε συμφωνία και μάλιστα ο Γιάννης Δραγασάκης την είχε υπογράψει, όταν ο Γιάνης Βαρουφάκης έκανε ένα τελευταίο τηλέφωνο στην Αθήνα (σ.σ.: ή μήπως στις Βρυξέλλες) για να ενημερώσει για τα συμφωνηθέντα. Το πρώτο ερώτημα είναι εάν υπάρχει πιθανότητα στην άλλη πλευρά της γραμμής να υπήρχε άλλος από τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα… Αποκλείεται.

Μετά το τηλεφώνημα αυτό όλα άλλαξαν και προέκυψε ελληνικό βέτο, παρότι όπως αναφέρει ο έμπειρος συντάκτης, με τις διατυπώσεις που είχαν επιλεγεί, όλοι έπαιρναν από κάτι. Η ουσία είναι ότι συμφωνία δεν υπάρχει, μόνο που οι Financial Times κατάφεραν και «έβαλαν στο χέρι» το κείμενο της συμφωνίας που δεν προχώρησε, δίνοντας σε όλους μας την ευκαιρία να αξιολογήσουμε τι ήταν αυτό που απορρίφθηκε την τελευταία στιγμή από την ελληνική κυβέρνηση.

Σε μια πρώτη ταχεία προσέγγιση του ζητήματος από την ιστοσελίδα μας (www.mignatiou.com) και υπό την προϋπόθεση ότι το κείμενο που παρουσιάζουν οι Financial Times ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα (και γι’ αυτό θα πρέπει να απαντήσει η ελληνική κυβέρνηση), το σημείο που αναφέρει «the Greek authorities reiterated their unequivocal commitment to the financial obligations to all their creditors» (οι ελληνικές αρχές επανέλαβαν την κατηγορηματική δέσμευσή τους στις οικονομικές υποχρεώσεις προς όλους τους πιστωτές τους), θα μπορούσε… διασταλτικά να θεωρηθεί «προβληματικό».

Κι αυτό διότι εμφανίζει την ελληνική πλευρά να εγκαταλείπει τη ρητορική του «κουρέματος χρέους», αν και το «ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος», θεωρείται παγκοσμίως ικανό να ανατρέψει και την ισχυρότερη φραστική ή έγγραφη δέσμευση. Σεπολιτικό επίπεδο τουλάχιστον, το οποίο, κατά δήλωση, θεωρεί κατάλληλο και η κυβέρνηση για τη διεξαγωγή της διαπραγμάτευσης, σε αντίθεση με το τεχνοκρατικό.

Παράλληλα, το κείμενο έκανε λόγο τόσο για διερεύνηση του ενδεχομένου επέκτασης του τρέχοντος προγράμματος (ζήσε Μάη μου…), ενώ κάνει με σαφήνεια λόγο και για το ενδεχόμενο νέων συμβατικών ρυθμίσεων! Και το μέγα ερώτημα είναι το ακόλουθο: Τι είναι αυτό που δεν άφησε την κυβέρνηση να το αποδεχθεί, με την αντιπροσωπεία να επιστρέφει θριαμβεύτρια στην …Αθήνα, έχοντας καταγάγει μια πρώτη νίκη;

Δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν: Είτε επικράτησαν μικροπολιτικοί υπολογισμοί, είτε… προβληματική εφαρμογή της «θεωρίας παιγνίων» (αφού δίνει έμφαση στη συνεργασία και τη μεγιστοποίηση του αμοιβαίου οφέλους), σε μια τελευταία απέλπιδα προσπάθεια να βελτιώσουμε περαιτέρω τη θέση μας, με αποτέλεσμα να φάμε τα μούτρα μας. Τόσο απλά. Εξηγούμαστε:

Στο πρώτο ενδεχόμενο, θα μπορούσε κάποιος εν Αθήναις να επιθυμεί πάση θυσία να τα σπάσουμε με το Eurogroup, ώστε να ενισχύσει περισσότερο τα «αντιστασιακά διαπιστευτήρια» της κυβέρνησης. Σε αυτή την περίπτωση, αυτό που επετεύχθη, είναι τονα εκτεθεί ανεπανόρθωτα ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Γιάννης Δραγασάκης, που είχε βάλει φαρδιά-πλατιά την υπογραφή του στο κείμενο της συμφωνίας και δευτερευόντως ο Γιάνης Βαρουφάκης.

Ασφαλώς και ο υπουργός Οικονομικών, αφού κι αυτός δεν ήγειρε εγκαίρως κάποια ένσταση, εξ ου και η αποχώρηση μέχρι και του «σκληρού» Σόιμπλε, η στάση του οποίου απέναντι στον Βαρουφάκη, σε προσωπικό επίπεδο, φαινόταν σημαντικά βελτιωμένησυγκριτικά με το ραντεβού του Βερολίνου.

Εάν αυτό ισχύει, τότε, δυστυχώς, έχει γίνει ζημιά και για τον Βαρουφάκη και για τα ελληνικά συμφέροντα, αφού αν θεωρηθεί ότι έγινε «γκέλα», οποιαδήποτε πεποίθηση άρχιζε να σχηματίζεται στο μυαλό του Σόιμπλε, ότι ίσως στο πρόσωπο του Έλληνα υπουργού να βρήκε έναν άνθρωπο κατηρτισμένο, ο οποίος παρότι εκπρόσωπος μιας χώρας που τον απεχθάνεται (τον Σόιμπλε…), εκφράζεται ενθουσιωδώς και ευθαρσώς υπέρ του, άρα πιθανώς και να μπορεί να συνεννοηθεί, «πήγε περίπατο».

Η δεύτερη πιθανότητα, ίσως να αφορά την πεποίθηση, ότι ενώπιον του ενδεχομένου να γίνει το Eurogroup «ρεζίλι», εάν γινόταν μια τελευταία απόπειρα να βελτιωθούν οριακά οι διατυπώσεις, θα ευοδωνόταν. Αυτό θα έμοιαζε πολύ με… «θεωρία». Όπως όμως αποδείχθηκε στην πράξη, εάν κάποιος εξέτασε και πέρασε στην πράξη με αυτή την πιθανότητα, έπαιξε κι έχασε, όχι αυτός προσωπικά, αλλά η χώρα μας.

Δεδομένων των εξελίξεων, δεν μπορεί παρά να μπει κανείς στον πειρασμό και να θυμηθεί αυτό το περίφημο «ποστάρισμα» στο Twitter του υπουργού Επικρατείας, Νίκου Παπά, ότι γελάει με όσους περιμένουν «κωλοτούμπα», ενώ μας προέτρεπε όλους να κάνουμε λίγο υπομονή.

«In retrospect» (εκ των υστέρων) που θα έλεγε και ο Γιάνης Βαρουφάκης, τι θα μπορούσε να σημαίνει αυτό το «κάντε υπομονή»; Το ένα ενδεχόμενο είναι το προφανές, ότι αν δεν πάρουμε όσα ζητάμε, απλά δεν υπήρχε περίπτωση να υποχωρήσουμε. Το δεύτερο όμως είναι πιο ανησυχητικό. Θα μπορούσε να σημαίνει, ότι «έχουμε αποφασίσει να μη φτάσουμε σε καμία συμφωνία σήμερα». Διαλέγουμε και παίρνουμε, έως ότου μας πει την εκδοχή της η κυβέρνηση Τσίπρα.

Εάν όμως αυτό ισχύει, τότε το τηλεφώνημα Βαρουφάκη στην Αθήνα ήταν σικέ. Αν δεν ήταν, οφείλει ο υπουργός Οικονομικών να πάρει αποστάσεις και με την ειλικρίνεια που τον διακρίνει να διαχωρίσει τη θέση του, ή έστω να πει ότι δεν ήταν και καταστροφικός ο συμβιβασμός. Εξάλλου ο ίδιος είχε αναφέρει πρόσφατα στις δηλώσεις του, ότι οι Ευρωπαίοι έτσι δουλεύουν. Με συζήτηση, διαπραγμάτευση και συμβιβασμούς…

Ασφαλώς, κάποιος άλλος θα ρωτούσε γιατί πριν μπει η υπογραφή Δραγασάκη, η ελληνική πλευρά δεν ζήτησε ένα πεντάλεπτο διάλλειμα, να μιλήσουν με την Αθήνα και να λάβουν το τελικό ΟΚ. Ακόμα κι αν υπήρχε απόρριψη, η μεθόδευση θα ήταν πολύ περισσότερο ευγενής και δόκιμη από διπλωματικής πλευράς. Σε κάθε περίπτωση, φαίνεται να υπάρχουν κενά και μάλιστα σοβαρά, τα οποία μόνο η ελληνική κυβέρνηση μπορεί – και οφείλει να το πράξει – να τα καλύψει και να διευκρινίσει τα πραγματικά περιστατικά.

http://WWW.MIGNATIOU.COM