Η ΣΥΓΝΩΜΗ

Petros Tatsopoulos Συζητούσα χτες με έναν φίλο μου εκδότη. "Νέκρα", μου λέει. "Στα βιβλιοπωλεία δεν πατάει άνθρωπος. Μό...

Petros Tatsopoulos
Συζητούσα χτες με έναν φίλο μου εκδότη.
"Νέκρα", μου λέει. "Στα βιβλιοπωλεία δεν πατάει άνθρωπος. Μόνο για μπανιστήρι. Ποιος ν' αγοράσει; Να σηκώσει το πενηντάρικο από το ΑΤΜ και να δώσει το εικοσάρικο σε βιβλία; Μνημόσυνο. Δεν πουλάνε τίποτε, δεν παραγγέλνουν τίποτε. Μεγάλη Παρασκευή".
"Φαντάζομαι θα έχετε πρόβλημα και με το χαρτί", του κάνω τον έξυπνο. "Όλα τα άλλα στάδια παραγωγής, κουτσά-στραβά, τα φέρνετε βόλτα. Αλλά το χαρτί είναι εισαγωγής".
"Ναι", μου λέει. "Το χαρτί και η κόλλα".
"Ποια κόλλα;"
"Ποια κόλλα, ρε μαλάκα; Η γαμημένη κόλλα που κολλάμε τα γαμημένα βιβλία. Τα δικά σου βιβλία πώς κυκλοφορούν; Σε φέιγ-βολάν;".
Ντράπηκα. Να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Είμαι 37 χρόνια στο κουρμπέτι. Από τα δεκαεννιά μου. Έχω προλάβει αρχαία τυπογραφεία και αρχαία βιβλιοδετεία. Τα πρώτα μου βιβλία πρωτοκυκλοφόρησαν σε πολυτονικό. Τόσο αρχαίος ΄Ελληνας είμαι. Μέχρι αντιπρόεδρος του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου αξιώθηκα να γίνω ένα φεγγάρι. Υποτίθεται ότι ξέρω τα πάντα για την παραγωγή του βιβλίου. Κι εντούτοις. Είχα ξεχάσει τη γαμημένη κόλλα. Εισάγουμε τη γαμημένη κόλλα. Όπως εισάγουμε σχεδόν τα πάντα. Ακόμη και οι εφιάλτες στον ύπνο μας είναι εισαγωγής.
Κι έπειτα με κατέλαβε ο τρόμος. Ο αληθινός τρόμος. Εάν ξέχασα την κόλλα, εγώ, ο ειδήμων, τι περιμένω να θυμηθούν τα κομματόσκυλα, οι πέστροφες της λίμνης, που κρατούν αυτή τη στιγμή τη μοίρα μας στα χέρια τους; Άτομα που μεγάλωσαν και γαλουχήθηκαν εκτός Αγοράς, που γνωρίζουν την τύφλα τους από τη λειτουργία της Αγοράς. Συνεργάστηκα μαζί τους σχεδόν δύο χρόνια, ήμουν βουλευτής στην κοινοβουλευτική τους ομάδα, δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι είναι τόσο εγκληματικά ηλίθιοι, αλλά δεν ξέρω αν αυτή η παραδοχή προσβάλλει περισσότερο εκείνους ή εμένα. Οφείλω επειγόντως μια συγνώμη. Μια δημόσια συγνώμη.