Του Λευτέρη Κουσούλη. Δεν υπάρχει πια ένδυμα, δεν υπάρχει πια περιβολή για αυτή την κυβέρνηση. Από καιρό, έχουν θρυμματιστεί τα προσωπεία...
Του Λευτέρη Κουσούλη.Δεν υπάρχει πια ένδυμα, δεν υπάρχει πια περιβολή για αυτή την κυβέρνηση. Από καιρό, έχουν θρυμματιστεί τα προσωπεία και έχουν κομματιαστεί όλοι οι καθρέφτες. Ενώπιόν μας και ενώπιόν της, απογυμνωμένη πια, συναντιέται με τη (λυτρωτική) πραγματικότητα.
Η συντηρητική της φύση είναι η πηγή των προβλημάτων. Συντηρητική από τον ιδεολογικό της πυρήνα, από την αφετηρία της ιδεολογικής της κατασκευής, ήταν και είναι προσανατολισμένη στην εξουσία. Η εξουσία ήταν και είναι για αυτήν αυτοσκοπός.
Όπως πολλές πολιτικ
ές οπισθοδρομικές και συντηρητικές δυνάμεις στην ιστορία, έτσι και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούσε να ξεφύγει από το δηλητηριώδες τέχνασμα. Και αυτό είναι «η χρήση» του άλλου.
Ο «άλλος» δεν είναι φορέας δικαιωμάτων και υποκείμενο ελευθερίας. Είναι αντικείμενο εκμετάλλευσης. Οι ανάγκες του δεν προσεγγίζονται μέσα από μια πολιτική φιλοσοφία λύσεων, που θα τον απελευθέρωναν και θα διαμόρφωναν τις συνθήκες της εξέλιξής του. Αντίθετα, ο άλλος και οι ανάγκες του γίνονται πρώτη ύλη, αναλώσιμη πρώτη ύλη σε ένα σχέδιο εξουσίας.
Αυτό το είδαμε να ισχύει μέσα από ποικίλους τρόπους και μορφές. Πήρε το χαρακτήρα του βίαιου λόγου, έγινε υπερφίαλη καταγγελία, προσέλαβε διαστάσεις συνθήματος, συρρίκνωσε τα σημαντικά σε αποστεωμένα σλόγκαν. Το συνειδητό ψεύδος έγινε αλήθεια και η διαστροφή φιλοσοφία διακυβέρνησης.
Μέσα σε αυτή τη αντίληψη υπάρχει ο κυνισμός της χρήσης του άλλου. Είτε πρόκειται για τον άνεργο, είτε πρόκειται για το συνταξιούχο, είτε πρόκειται για τον ευνοημένο, προνομιούχο και προστατευμένο από το κράτος υπάλληλο ή λειτουργό. Είτε πρόκειται για αυτόν που βρίσκεται στα όρια της ανάγκης και η περίπτωσή του «θεμελίωσε» μέσα από την κατάχρηση της λέξης την ανθρωπιστική κρίση. Και γέννησε τη διακήρυξη –απογυμνωμένη και αυτή πια– περί Κυβέρνησης Κοινωνικής Σωτηρίας. Είτε πρόκειται για τους πρόσφυγες και μετανάστες, που μαζί με ένα πρόσχημα ψευδοανθρωπισμού, μετατρέπει χωρίς αιδώ σε στοιχείο διαπραγμάτευσης.
Παρατηρούμε και γνωρίζουμε χρόνια τώρα στελέχη της Αριστεράς, να μιλάνε για την πείνα «των άλλων» από τα παράθυρα των κολεγίων τους και την ασφαλή θέση τους.
Σήμερα όλοι πια βλέπουν πιο καθαρά. Γι’ αυτό και όλο και πιο πολλοί, με τη συνειδητοποίηση ως όπλο, υπερασπίζονται τον άλλον σε όποια θέση και αν βρίσκεται ως πρόσωπο, ως μοναδικότητα, ως φορέα δικαιωμάτων και ελευθερίας. Η υπεράσπιση του άλλου είναι η καταλυτική απάντηση που οφείλουμε στους εξουσιαστές, που επιχειρούν να υπάρξουν μέσα από τη χρήση του άλλου.
Athens Voice, 10/03/16
.jpg)
.JPG.webp)
Ποιος ήταν ο Ισίδωρος Πόσδαγλης;
ΑπάντησηΔιαγραφήΓεννήθηκε στη Λαμία το 1907. Εντάχθηκε από πολύ νωρίς, ήδη από το 1922 στην ηλικία των 15 χρονών, στον «Όμιλο Ελεύθερης Σκέψης» κι άρχισε να διαμορφώνει την πατριωτική του οικονομική θεωρία.
Μετά, έφυγε για τη Σοβιετική Ένωση όπου σπούδασε οικονομικά στο Κρατικό Πανεπιστήμιο της Μόσχας – το γνωστό μετονομασθέν σε Λομονόσοφ – και στη συνέχεια εργάστηκε μαζί με μερικά από τα πιο κορυφαία μυαλά της εποχής του σε ορισμένα από τα πιο προχωρημένα και άκρως απόρρητα οικονομικά προγράμματα της τότε Σοβιετίας.
Το 1940 επιστρέφει στην Ελλάδα, εντάσσεται στην Αντίσταση και με το τέλος του πολέμου συλλαμβάνεται από τους Άγγλους και παραδίδεται στη Χωροφυλακή. Μένει φυλακισμένος, «ξεχασμένος» για χρόνια.
Στο κρατητήριο ολοκληρώνει το βιβλίο «Πατριωτική Οικονομική Πολιτική» που δεν πέρασε απαρατήρητο από τον εκδοτικό οίκο «Μπιστιρλή», ο οποίος και το εκδίδει. Το βιβλίο είναι δυναμίτης, αφού περιέχει μερικά από τα πιο πρωτοποριακά μοντέλα οικονομικής πρόβλεψης που έχουν κατασκευαστεί ποτέ....
Τι έγραφε στο βιβλίο...Μερικές μόνο αναφορές από το βιβλίο του Πόσδαγλη – το οποίο θυμίζουμε γράφτηκε στα 1952 – είναι ικανές να ανατρέψουν, κυριολεκτικά να τινάξουν στον αέρα το σάπιο οικοδόμημα της αδιέξοδης οικονομικής πολιτικής που ακολουθείται. Διαβάστε:
Στο δεύτερο κεφάλαιο με τίτλο «Εθνικό Χρέος και Εθνικό Έλλειμμα» σημειώνει ο Πόσδαγλης, στις σελίδα 17:«Όταν τα δανεισμένα κεφάλαια του διεθνούς καπιταλισμού βρεθούν στο όριο της απόδοσής τους τότε ακολουθεί μια απομείωση του Εθνικού Χρέους, που επιβάλλουν δια της βίας....Τότε θα επικαλεστούν την ανάγκη πλέριας συμμετοχής όλων των δανειστών, εννοώντας μ΄ αυτά τα λόγια ότι πρέπει να πληρώσουν οι αποταμιεύσεις των εργατών, των αγροτών και του λαού.... Κυλάνε έτσι το χρέος τους από το Κράτος που στέρεψε από απόδοση στο γόνιμο χωράφι του αγρότη για να πάρουν κι από εκεί κέρδη.»
Και συνεχίζει ο Πόσδαγλης πιο κάτω, στη σελίδα 22 στο ίδιο κεφάλαιο:«Όταν η Ευρώπη μετά τον Πόλεμο θα φτιάσει το Νόμισμα για να απορροφήσει τα λαϊκά κεφάλαια, τότες θα στραφούν προς την Ελλάδα να της κόψουν το Χρέος που θα της έχουν φορτώσει, με σκοπό να τραβήξουν από τους εργαζόμενους και τους αγρότες ότι θα έχουν μαζέψει από το τέλος του Πολέμου και μετά».
Αν βρίσκετε εντυπωσιακό να προβλέψει κανείς το κοινό νόμισμα από ένα κρατητήριο στα 1952 περιμένετε να δείτε παρακάτω:«Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ισπανία και Ιταλία θα γίνουν στόχος του διεθνούς κεφαλαίου μόλις φτιάσουνε το Νόμισμα.... Το άθροισμα των δικών τους χρεών – που με τέχνη και κόπο θα τους έχουν φορτώσει – θα ισορροπεί, θα αντιπροσωπεύει το Χρέος μιας ψευτο-ένωσης, ώστε να ισοφαρίζει τα κέρδη των Γερμανο-Γάλλων και των ιμπεριαλιστών συμμάχων τους»...Σελίδα 24!...
Αυτά γράφει ο Πόσδαγλης, με στοιχεία, αριθμούς και διαγράμματα, είπαμε από το 1952!
Στο τέταρτο κεφάλαιο «Τα Κόμματα» γράφει ο Πόσδαγλης στη σελίδα 121:
«Όταν ο λαός πρέπει να καθοδηγηθεί προς την απομείωση του Χρέους τότε χρειάζεται μια γενικής φύσης Κυβέρνηση (Σ.Σ.: Ο Πόσδαγλης μάλλον εννοεί μια Κυβέρνηση συνεργασίας), που θα αντιπαλεύει τα λαϊκά συμφέροντα σ’ όλο το πλάτος της ιδεολογικής αντιπάλης.... Ο διεθνής παράγοντας του καπιταλισμού θα φροντίσει ώστε να μην υπάρχουν δυνατότητες άλλες απ΄αυτές που θα λέει η γενικής φύσης Κυβέρνηση»
Μήπως σας θυμίζει κάτι;
Γιατί όμως στην Ελλάδα; Τα εξηγεί όλα ο Πόσδαγλης:
«Αμερικανοί και Γερμανοί δεν μπορούν να ζήσουν πιο πέρα απ΄ το τέλος του αιώνα γιατί θα ‘ναι τόση η ανάγκη τους για κεφάλαια, όπως βλέπουμε ακριβώς στον πίνακα πιο πάνω, που θα πρέπει να βγάλουν τα πετρέλαια για τα οποία οι ίδιοι οι Γερμανοί ήρθαν να κάνουν Κατοχή στην Πατρίδα μας...
Θα δείτε να ξαναβρίσκονται Σύμμαχοι, να συγκεντρώνουν και πάλι τις δυνάμεις τους και να ασχολούνται με το χάρτη που ξέρουν όλοι τους και τον έχουν κλεισμένο στα συρτάρια τους... Και οι ξένοι και οι ντόπιοι συνεργάτες τους»
Σε ποιο χάρτη αναφέρεται αυτός ο μεγάλος και ξεχασμένος αγωνιστής;
Γεώργιος Ν. Πετρακης, Αρχιτέκτων Μηχανικός