Η Ελλάδα στο μάτι του κυκλώνα‏...

Γράφει ο  Αιρετικός, Προχθές ήταν 23 Αυγούστου. Στην Ευρώπη και σε μεγάλο μέρος του υπόλοιπου κόσμου, γιορτάζεται ως  κοινή ημέρα...

Γράφει ο Αιρετικός,

Προχθές ήταν 23 Αυγούστου.

Στην Ευρώπη και σε μεγάλο μέρος του υπόλοιπου κόσμου, γιορτάζεται ως κοινή ημέρα μνήμης για τα θύματα του Κομμουνισμού,του Ναζισμού και των αυταρχικών καθεστώτων.

Είναι η περιβόητη επέτειος της "μαύρης κορδέλας" (Black Ribbon)

Με αυτή την ονομασία μπορείτε ευκολότερα να την ψάξετε στο διαδίκτυο.

Γιατί έτσι γιορτάζεται παντού, εντός και εκτός Ευρώπης πια...

Ακούσατε;

Κοινή ημέρα Μνήμης.

Εδώ βέβαια, στο... Ελλαδιστάν, δεν το πήρατε χαμπάρι.

Πώς να το πάρετε;

Εδώ δεν δεχόμαστε την παραμικρή σύγκριση ανάμεσά τους.

Έχουμε καταδικάσει πάσα ομοιότητα και πάσα σύγκριση, ως κάτι κακό: "Θεωρία των δύο άκρων", λέει...

Κι όμως, αυτήν ακριβώς τη "θεωρία", στην πιο προωθημένη και απερίφραστη εκδοχή της μάλιστα, την ψήφισε με συντριπτική πλειοψηφία το Ευρωκοινοβούλιο!

Πριν λίγα μόλις χρόνια, μάλιστα...

Στις 2 Απριλίου του 2009!

Η ημερομηνία 23 Αυγούστου επελέγη από την μέρα υπογραφής του Σύμφωνου Ρίμνεντροπ - Μολότοφ το 1939, για το διαμελισμό της Πολωνίας και των Βαλτικών μεταξύ των Σοβιετικών και των Ναζί. Τότε εμφανίστηκε "ως σύμφωνο μη επίθεσης" μεταξύ Ναζιστικής Γερμανίας και ΕΣΣΔ. Ενώ η Σοβιετική προπαγάνδα το πρόβαλε τότε, ως... λαμπρό "επίτευγμα Ειρήνης"!

Ασφαλώς αυτό δεν κράτησε πολύ. Δύο χρόνια αργότερα οι Ναζί επιτέθηκαν στην ΕΣΣΔ που θρήνησε σχεδόν 30 εκατομμύρια νεκρούς κι ύστερα ανασυντάχθηκε, αντεπιτέθηκε και τους... πήρε φαλάγγι!

Αλλά πριν τη ναζιστική επίθεση, οι δυο τους είχαν σακατέψει αγρίως τους λαούς που είχαν την ατυχία να βρεθούν ανάμεσά τους...

Το ψήφισμά του Ευρωκοινοβουλίου του 2009, ήλθε 70 χρόνια μετά την Συμφωνία Ρίμεντροπ-Μολότοφ και 20 χρόνια μετά την κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων. Και χαρακτηρίζει ως "κεντρικό στοιχείο της λογικής του" τη σύγκριση των δύο μορφών Ολοκληρωτισμού...

Για όσους δεν το κατάλαβαν, δηλαδή, τα σταλινικά και τα ναζιστικά καθεστώτα είναι απολύτως συγκρίσιμα από πλευράς παραβίασης θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και πρόκλησης ανθρωπιστικών καταστροφών εν καιρώ πολέμου με εκατομμύρια ανθρώπινα θύματα.

Και προσθέτει η ιστορική απόφαση του Ευρωκοινοβουλίου, ότι το να τιμούμε τη μνήμη θυμάτων του Κομμουνισμού και του Ναζισμού, είναι θεμέλιο της κοινής ευρωπαϊκής μας ταυτότητας.

Θέλετε και το άλλο το πιο "πιπεράτο", τώρα;

Η απόφαση εκείνη πέρασε από το Ευρωκοινοβούλιο με συντριπτική πλειοψηφία:

"Υπέρ" ψήφισαν 553, κατά ψήφισαν 33 και αποχή έκαναν 44.

Συγκεκριμένα υπέρ ψήφισαν τότε, το Κεντροδεξιό ΕΛΚ, το Σοσιαλιστικό Κόμμα, οι Φιλελεύθεροι και οι Κεντροαριστεροί Πράσινοι.

"Κατά" ψήφισαν τότε το Κόμμα της "Ενωμένης Αριστεράς της Ευρώπης" (GUE- κυρίως Κομμουνιστές, αλλά όχι όλοι οι αριστεροί) και ορισμένοι Ακροδεξιοί της Ευρώπης (ούτε καν όλοι).

Το πιο σημαντικό! Από το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα οι μόνοι που δεν ψήφισαν και έκαναν αποχή ήταν η... Νέα Δημοκρατία (τότε).

Και από τους Σοσιαλιστές, οι μόνοι που δεν ψήφισαν κι έκαναν αποχή ήταν το ΠΑΣΟΚ (τότε).

Συγχαρητήρια...

"Σκίσαμε"! Έτσι;

Σε μια συμβολική ψηφοφορία της Ευρωβουλής το απόλυτο μέτρο της πολιτικής μας υπανάπτυξης!

Και υπ' όψιν: Αυτό έγινε πριν την κρίση και τα μνημόνια. Την εποχή, ακόμα, της... "αστακομακαρονάδας"!

Δεν ήμασταν τότε στην... "κοσμάρα" μας μόνο από πλευράς δημοσιονομικής διαχείρισης.

Ήμασταν στην "κοσμάρα" μας και από πλευράς ιδεολογικής συγκρότησης της Ενωμένης Ευρώπης.

Οι Ευρωπαίοι καταδίκαζαν κάθε μορφή Ολοκληρωτισμού, κι εμείς θεωρούμε (ακόμα)... "θανάσιμο αμάρτημα" τις... συγκρίσεις ανάμεσα σε Σταλινισμό και Ναζισμό.

Που οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι όχι απλώς τους "συγκρίνουν" αλλά και τους εξομοιώνουν πλήρως και θεσπίζουν ΚΟΙΝΗ ημέρα μνήμης για τα θύματά τους!

Και θεωρούν αυτή την μέρα μνήμης σημαντική για την οικοδόμηση της κοινής Ευρωπαϊκής Συνείδησης.

Κι εμείς είμαστε "απ' έξω" απ' όλα αυτά.

Μα... ντιπ καταντίπ απέξω!

Θυμάμαι πριν τρία χρόνια, το Σεπτέμβριο του 2013 (τέσσερα χρόνια μετάαπό την ιστορική ψηφοφορία στην Ευρωβουλή) ξέσπασε κάποιος "θόρυβος" στην Ελλάδα, για το αν... επιτρέπετε να συγκρίνουμε τους ακραίους αριστερούς με τους ακροδεξιούς. Ήταν η συζήτηση για την περιβόητη "θεωρία των δύο άκρων". Η μάλλον η καταδίκη κάθε σύγκρισης...

Σύμφωνα με την επικρατούσα τότε άποψη, άκρο είναι μόνο οι ακροδεξιοί! Όχι, ποτέ, οι Ακροαριστεροί, ό,τι κι αν κάνουν. Ακόμα κι αν υποστηρίζουν τους κουκουλοφόρους. Ακόμα κι αν καλύπτουν όσους καίνε αθώους ανθρώπους στη Μαρφίν. Ακόμα κι αν υποστηρίζουν τα σταλινικά καθεστώτα.

Τίποτε απ' αυτά δεν είναι "ακραίο" (και καλά).

Άκρο είναι μόνο "ένα". Ποτέ "δύο"...

Και σε αυτό το μεσαιωνικό παραλήρημα, δεν πρωτοστατούσαν μόνο οι αριστεροί. Ούτε μόνο οι κεντροαριστεροί. Πρωτοστατούσαν και πολλοί κεντροδεξιοίκαι πολλοί... "φιλελέδες"ακόμα!

Δεν βρέθηκε κανείς από τους περισπούδαστους "ευρωπαϊστές" μας να γνωρίζει ότι αυτό που καταδίκαζαν στην Ελλάδα είχε ψηφιστεί με συντριπτική πλειοψηφία στην Ευρωβουλή, μόλις λίγα χρόνια πριν...

Δεν βρέθηκε κανείς από τους δημοσιογράφους και τους εν γένει δημοσιολογούντες τότε να ψάξει και να βρει τι ακριβώς έχει περάσει στην Ευρώπη.

Ώστε να αντιληφθούν όλοι, ότι δεν μπορεί να είναι "ακραίο" στην Ελλάδα ό,τι έχει ψηφιστεί με τέτοια πλειοψηφία στην Ευρώπη!

Αν κάτι ήταν (και παραμένει) ακραίο, τουλάχιστον στην Ευρώπη, αλλά και στις ΗΠΑ και στον Καναδά, είναι να αμφισβητεί κανείς τη σύγκριση και την ταύτιση Σταλινισμού και Ναζισμού.

Επί της θεωρίας, ασφαλώς, μπορεί να έχει κανείς ό,τι άποψη θέλει.

Από επιστημολογικής απόψεων ή "τυπολογία" των διαφορετικών καθεστώτων είναι πολύ διαφορετική.

Αλλά από πολιτική άποψη, δεν μπορούν οι ακραίοι της Ευρώπης να θεωρούν... "ακραίους" όσους διαφωνούν μαζί τους.

Διάολε...

Δεν μπορεί το "πολιτικό περιθώριο" της Ευρώπης (33 κατά και 44 αποχές σε σύνολο 664 ευρωβουλευτών, με τους 553 να ψηφίζουν ΥΠΕΡ), να θεωρεί... "ακραίους", όσους ταυτίζονται με τη συντριπτική πλειοψηφία της Ευρώπης. Θα τρελαθούμε εντελώς...

Και εν πάση περιπτώσει, θα μπορούσαμε πράγματι - θεωρητικά μιλώντας - σε κάποιο σημείο, κάπου τέλος πάντων - εμείς να έχουμε δίκιο κι όλοι άλλοι άδικο...

Αλλά εδώ δεν πρόκειται γι' αυτό.

Εδώ πρόκειται για κάτι εντελώς διαφορετικό:

Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα, που δεν έχει πάρει χαμπάρι ακόμα ότι ο "υπαρκτός σοσιαλισμός" απέτυχε πανηγυρικά και κατέρρευσε δραματικά.

Και στα ερείπιά του, αποκαλύφθηκαν εγκλήματα απερίγραπτης αγριότητας.

Στην Ελλάδα δεν έχουν πάρει χαμπάρι ακόμα ούτε για Γκούλαγκ, ούτε για τη σφαγή στο δάσος Κατύν, ούτε για τα διαβόητα σοβιετικά "ψυχιατρεία".

Τα καταδικάζουν επισήμως και οι κυβερνήσεις των χωρών αυτών - της Ρωσίας συμπεριλαμβανομένης - και στην Ελλάδα οι περισσότεροι πιστεύουν ακόμα, ότι όλα αυτά αποτελούν..."μυθεύματα των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών"!

Για να είμαστε δίκαιοι, οι νεοδημοκράτες έχουν μεγάλη ευθύνη γι' αυτό.

Κι όσο το παίζουν "φιλελεύθεροι", επίσης.

Και για να είμαστε ακόμα πιο δίκαιοι, ο μόνος πολιτικός ηγέτης που τότε έβαλε τα πράγματα στην θέση τους ήταν ο Αντώνης Σαμαράς.

Ο οποίος υπενθύμισε τότε στην Αριστερά (που τσίριζε, ως συνήθως), πως όσοι καίνε αθώους στη Μαρφίν είναι και ακραίοι και εγκληματίες. Κι όσοι τους καλύπτουν ή τους υπερασπίζονται είναι επίσης ακραίοικαι σίγουρα δεν είναι δημοκράτες.

Και το πιο χαρακτηριστικό που θυμάμαι:

Όταν έλεγε αυτά τα λόγια ο Αντώνης Σαμαράς, το κομματικό ακροατήριο των στελεχών της ΝΔ ξέσπασε όρθιο σε μανιώδη χειροκροτήματα...

Αλλά πολλά από τα υψηλόβαθμα στελέχη της "πρώτης σειράς" κοιτάζονταν αμίλητοι και μουδιασμένοι...

Συμπέρασμα πρώτο: Η ΝΔ έχασε τη μάχη των ιδεών έναντι της Αριστεράς γιατί ποτέ δεν θέλησε να τη δώσει.

Συμπέρασμα δεύτερο: Κι όταν κάποιοι το επιχείρησαν, βρέθηκαν απελπιστικά μόνοι τους.

Συμπέρασμα τρίτο: Η κοινωνική βάση και μεγάλο μέρος του στελεχικού δυναμικού θέλει να δώσει αυτή τη μάχη.

Συμπέρασμα τέταρτο: Αυτή τη μάχη δεντη γλιτώνουν! Είναι καταδικασμένοι και να τη δώσουν και να την κερδίσουν. Κι όποιος δεν μπορεί... σπίτι του!

Άντε, γιατί οι άλλοι τρέχουν πια με διαστημόπλοια κι εμείς εδώ σέρνουμε ακόμα τον αραμπά.