Οι (μικρές) αλήθειες και τα (μεγάλα) ψέματα για το χρέος με φόντο τις (επόμενες) εκλογές!

Γερή πολιτική ανάσα εξασφάλισε η κυβέρνηση με την ψήφιση της συμφωνίας για τα νέα βαριά μέτρα δίχως μάλιστα να αντιμετωπίσει ρωγμές η πλ...

Γερή πολιτική ανάσα εξασφάλισε η κυβέρνηση με την ψήφιση της συμφωνίας για τα νέα βαριά μέτρα δίχως μάλιστα να αντιμετωπίσει ρωγμές η πλειοψηφία των 153 βουλευτών παρά τις επιμέρους παραφωνίες. Το ενδιαφέρον τώρα στρέφεται στο θέμα του χρέους το οποίο όμως κρύβει αρκετά μυστικά και παγίδες... 

Αυτό που στην παρούσα φάση επιδιώκει να εξασφαλίσει ο κ. Τσίπρας αν όχι στη συνεδρίαση του Eurogroup τη Δευτέρα μερικές ημέρες αργότερα είναι η επίσημη δέσμευση των δανειστών ότι θα προχωρήσει η διαδικασία ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους. Κάτι τέτοιο όμως στην πραγματικότητα απέχει πολύ από την υλοποίηση των σχετικών μέτρων η οποία θα συνοδεύεται από σειρά προϋποθέσεων.

Για την κυβέρνηση πάντως το αφήγημα αυτό είναι αναγκαίο προκειμένου να αντισταθμίσει κατ' αρχάς τις δυσμενείς εντυπώσεις από την επιβολή των νέων μέτρων που ξεκίνησαν από 3,6 δις ευρώ και φθάνουν τελικά, κατά τις εκτιμήσεις της αντιπολίτευσης, στα 9,8 δις ευρώ. Επίσης η προοπτική ρύθμισης του χρέους καλλιεργεί το απαραίτητο κλίμα αισιοδοξίας είτε για να διαμορφωθεί περιβάλλον προσέλκυσης μεγάλων επενδύσεων είτε για να τροφοδοτείται η αίσθηση εξόδου από τον επταετή κύκλο της μνημονιακής κρίσης.

Από την άλλη πλευρά όμως όποια συμφωνία κι αν επιτευχθεί τώρα ή αργότερα για το χρέος δεν πρόκειται να τεθεί σε εφαρμογή πριν από την ολοκλήρωση του τρίτου μνημονίου το καλοκαίρι του 2018 και με την ενεργοποίηση ενός μηχανισμού που θα ελέγχει, σταδιακά, τις επιδόσεις της ελληνικής οικονομίας. Αυτό σημαίνει μια δέσμευση μακράς διαρκείας η οποία σε συνδυασμό με όλες τις άλλες προβλέψεις και ρήτρες του τρίτου μνημονίου δημιουργεί συνθήκες πλήρους εποπτείας, αν όχι υποταγής, της χώρας μας.

Το χρονικό διάστημα από τώρα έως το φθινόπωρο μάλιστα είναι ιδιαίτερο κρίσιμο και γι αυτό η ελληνική κυβέρνηση φθάνει στο σημείο να «συμμαχήσει» πάλι με το ΔΝΤ προκειμένου να αποφύγει την χρονοτριβή. Η πλευρά που δεν βιάζεται να υπάρξουν αποφάσεις για το θέμα του χρέους είναι το Βερολίνο που επιδιώκει με κάθε τρόπο να μεταθέσει τις τελικές συμφωνίες για μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου.

Αποτελεί κοινό μυστικό ότι η γερμανική κυβέρνηση επιδεικνύει μία πιο «χαλαρή» στάση λόγω της προεκλογικής περιόδου ενώ ταυτόχρονα έχει να διαχειριστεί και την κατάσταση που προκύπτει στη Γαλλία ύστερα από την ανάδειξη του Εμ. Μακρόν στο προεδρικό αξίωμα. Εφαρμόζοντας κατενάτσιο τόσο η Ά. Μέρκελ όσο και ο Β. Σόιμπλε, παρά τις διαφορετικές αποχρώσεις τους, θέλουν να κερδίσουν χρόνο έως τη διαφαινόμενη νέα εκλογική νίκη του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος. Με βάση τις τελευταίες δημοσκοπήσεις μάλιστα το CDU διευρύνει τη διαφορά του από τους Σοσιαλδημοκράτες και -τουλάχιστον αυτή τη στιγμή- η κ. Μέρκελ είναι το φαβορί και για τρίτη θητεία στο αξίωμα της καγκελαρίου. Για τους ασχολούμενους με τη γερμανική πολιτική ζωή, δεν αποτελεί έκπληξη το «ξεφούσκωμα» του Μ. Σουλτς όχι μόνο διότι δεν είναι η ισχυρή προσωπικότητα που αρχικώς εμφανιζόταν αλλά και για έναν άλλο πολύ σοβαρό λόγο. Με τα ευνοϊκά μέτρα που παίρνει στο εσωτερικό και τις σημαντικές αυξήσεις που δίνει πλέον η κυβέρνηση της κ. Μέρκελ -εκμεταλλευόμενη την κρίση της ευρωζώνης προς αποκλειστικό όφελος της Γερμανίας- έχει ήδη υπερβεί κατά πολύ ακόμη και τα προβλήματα που άφησε πίσω της η «ατζέντα 2010» με τις μεταρρυθμίσεις του Γκ. Σρέντερ. Το SPD από την πλευρά του μόλις πρόσφατα δεσμεύτηκε να προχωρήσει σε βελτιώσεις της «ατζέντας Σρέντερ», που του στοίχισε έκτοτε τη διάσπαση και την απώλεια της εξουσίας, με αποτέλεσμα να υστερεί εμφανώς έναντι του CDU...

Το Βερολίνο δεν δείχνει διατεθειμένο, ούτε έναντι του Παρισιού, να εγκαταλείψει την ηγεμονική πολιτική του στην ευρωζώνη. Ακόμη και οι προτάσεις του νέου Γάλλου προέδρου για αλλαγές στην αρχιτεκτονική της, αντιμετωπίζονται με μια διπλωματική αδιαφορία και παραπέμπονται στο μέλλον αφού προηγουμένως λύσει «τα δικά της προβλήματα» η δεύτερη μεγαλύτερη χώρα της ζώνης του ευρώ. Στο ίδιο ακριβώς πλαίσιο δεν διαφαίνεται κανένα σημάδι «χειραφέτησης» της Ελλάδας για την οποία, με τα πολυετή υψηλά πλεονάσματα της τάξης του 3,5% και με τα νέα μέτρα τουλάχιστον έως το 2022, εξασφαλίζεται για τους Γερμανούς η επί μακρόν διατήρησή της στη δημοσιονομική πειθαρχία παρά τη λήξη του τρίτου μνημονίου σε 15 μήνες και τη σταδιακή εφαρμογή των ρυθμίσεων για τα επιτόκια και το χρόνο αποπληρωμής του δημοσίου χρέους.

Σε αυτές τις συνθήκες ουσιαστικής ασφυξίας και πλήρους ελέγχου, ο κ. Τσίπρας καλείται να χαράξει το δικό του οδικό χάρτη έως τις επόμενες εκλογές οι οποίες -κατά τις επίσημες διαβεβαιώσεις του ακόμη και την Πέμπτη στην Βουλή- θα διεξαχθούν το 2019. Στην πραγματικότητα ο σχεδιασμός του Μεγάρου Μαξίμου προβλέπει σύμφωνα με τις πληροφορίες ως πιθανότερο χρόνο για να στηθούν οι κάλπες το 2018. Η κυβέρνηση θα επιδιώξει στο μεταξύ μια δοκιμαστική έξοδο στις αγορές ενδεχομένως και μέσα στο καλοκαίρι με την έκδοση εντόκων γραμματίων. Αυτό θεωρείται ότι μπορεί να αποτελέσει μια «πρόβα τζενεράλε» εν όψει της λήξης του προγράμματος η οποία ήδη πανηγυρίζεται προκαταβολικά και προεξοφλείται ως «έξοδος από τα μνημόνια». Ωστόσο ακόμη και στο Μέγαρο Μαξίμου αντιλαμβάνονται ότι με τις συνθήκες που επικρατούν στην κοινωνία και στην πραγματική οικονομία κάτι τέτοιο πολιτικά θα κεφαλαιοποιηθεί πολύ δύσκολα. Από τη στιγμή μάλιστα που μετά το φθινόπωρο του 2018 θα πρέπει να ξεκινήσει η προετοιμασία για την εφαρμογή των νέων επώδυνων μέτρων που ψηφίστηκαν την Πέμπτη από την κυβερνητική πλειοψηφία, η εξάντληση της τετραετίας θα αποτελέσει κατά πάσα πιθανότητα, όπως χαρακτηριστικά λέγεται, πραγματική εκλογική αυτοκτονία. Γι αυτό και το υπάρχον σχέδιο προβλέπει την προσφυγή στις κάλπες την κατάλληλη στιγμή ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ, με λάβαρα τη ρύθμιση του χρέους και την έξοδο από τα μνημόνια, να διατηρήσει τον χαρακτήρα ενός μεγάλου κόμματος εξουσίας και να δώσει την καυτή πατάτα στην επόμενη κυβέρνηση προσδοκώντας τη ρεβάνς κατά την προεδρική εκλογή την άνοιξη του 2020...

 Ανδρέας Καψαμπέλης 

www.dimokratianews.gr