Αρνούμαστε να ξεχάσουμε!

Σχολιάζει ο Νίκος Κλειτσίκας « Η θύμηση του παρελθόντος μπορεί να είναι η...

Σχολιάζει ο Νίκος Κλειτσίκας

«Η θύμηση του παρελθόντος μπορεί να είναι η...

απαρχή επικίνδυνων διαισθητικών γνώσεων και η

παγιωμένη κοινωνία δείχνει να φοβάται τα

ανατρεπτικά περιεχόμενα της μνήμης»

Χέρμπερτ Μαρκούζε

Γένοβα 19 Σεπτέμβρη 1970 Ο 22χρονος φοιτητής Κώστας Γεωργάκης διαμαρτυρήθηκε με την αυτοπυρπόλησή του για την δικτατορία στην Ελλάδα.
Στον πατέρα του άφησε το ακόλουθο γράμμα:

«Αγαπημένε μου πατέρα, σε παρακαλώ συγχώρα με χωρίς να κλάψης. Ο γυιός σου δεν είναι ήρωας. Είναι ένας άνθρωπος σαν όλους τους ανθρώπους ίσως με περισσότερο φόβο. Φίλησε το χώμα της πατρίδας για μένα. Μετά από τρία χρόνια καταπίεσης, δεν μπορώ ν’ αντέξω άλλο. Δεν θέλω εσύ να αντιμετωπίσης κανένα κίνδυνο γι αυτή μου την πράξη, αλλά δεν μπορώ ούτε να σκεφθώ ούτε να ενεργήσω αν δεν είμαι ελεύθερος. Ζήτω η Δημοκρατία, Κάτω η Τυραννία. Η πατρίδα μας που γέννησε την ελευθερία θα εξαφανίση τους τυράννους.

Συγχώρα με αν μπορείς
ο Κώστας σου»

Με τον θάνατο του Κώστα Γεωργάκη έγινε φανερό σε όλους πως το φασιστικό εγκληματικό χέρι δουλεύει ασταμάτητα, χρησιμοποιώντας όλα τα... μέσα, φανερά και κρυφά, για να διαλυθεί το αντιφασιστικό κίνημα στην Ιταλία.
Στο «ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑΚΟ ΔΕΛΤΙΟ» αρ. 11, του Α.Μ.Ε.Ε. στην Ιταλία, τον Οκτώβρη του 1970, τα στοιχεία που παρατίθονται είναι χαρακτηριστικά του κλίματος εκείνης της περιόδου:
«Με τον θάνατο του Γεωργάκη μπόρεσαν να βγουν στο φως ορισμένες μόνο από τις πτυχές του εγκληματικού φασιστικού οργίου και κύρια τις δυνατότητες που διαθέτουν οι φασιστικές υπηρεσίες (Προξενεία κ.λ.π.) για τον χαφιεδισμό και την παρακολούθηση των ελλήνων αντιφασιστών, καθώς και τα μέσα που διαθέτει και τους τρόπους που χρησιμοποιεί το φασιστικό καθεστώς για τον εκβιασμό και την απελπιστική τρομοκράτηση τους...»

Την ημέρα της κηδείας του Κώστα η χούντα της Αθήνας εξαπόλυσε τους χαφιέδες της και οι προξενικές αρχές είχαν επιφορτιστεί με «σημαντικό» έργο!

Οι Έλληνες αντιφασίστες έπρεπε και εκείνες τις ώρες, τις ώρες της ταφής, τις ώρες που ακόμη και στους αρχαίους χρόνους οι εχθροί τις σέβονται και τις τιμούν, να δώσουν ακόμη μια μάχη. Ενώ οδηγούσαν στην αιώνια ανάπαυση τον συνάδελφό τους, τον σύντροφό τους, αναγκάζονταν να απωθούν και να δίνουν μάχη σώμα με σώμα με τους χαφιέδες της χούντας που «μεταμφιεσμένοι» σε δήθεν δημοσιογράφους φωτογράφιζαν όσους συμμετείχαν στην κηδεία.
Ο θάνατος του Κώστα θύμισε σε όλο τον κόσμο ότι στην Ελλάδα υπήρχε μια στρατιωτική φασιστική δικτατορία.

Πως στην χώρα που γέννησε τον πολιτισμό, οι αρχές της πολιτισμένης ζωής δεν υπάρχουν. Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια και η δημοκρατία καταπατήθηκαν από μια χούφτα επίορκων αξιωματικών, πρακτόρων της C.I.A.
Ο Κώστας Γεωργάκης ταυτίστηκε με τον ευγενικό αγώνα εκείνης της γενιάς για Λευτεριά και Δημοκρατία.
Οι φλόγες που ξεπήδησαν από το κορμί του ενέπνευσαν και έγιναν σύμβολο αγώνα και πάλης.
Ο Ιταλικός λαός και η πόλη της Γένοβας, στο σημείο της θυσίας του, έστησαν μνημείο που θυμίζει σε όλους τον αγωνιστή Κώστα.

Στη μαρμάρινη πλάκα της Γένοβας γράφονται τα εξής:

«Στο νεαρό Έλληνα ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ ΓΕΩΡΓΑΚΗ, που θυσίασε τα 22 χρόνια του για τη Λευτεριά και τη Δημοκρατία στη πατρίδα του. Όλοι οι ελεύθεροι άνθρωποι τιμούν την ηρωική του πράξη. Η Ελεύθερη Ελλάδα θα τον τιμά πάντα.

19 Σεπτέμβρη 1970»

Το Νοέμβρη του 1972 επισκέφθηκε την Γένοβα καλεσμένος στο συνέδριο του Ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος ο Ανδρέας Παπανδρέου. 

Μαζί με στελέχη του Π.Α.Κ. που τον συνόδευαν – ένας από αυτούς ήταν και ο Κώστας Τσίμας – επισκέφθηκαν μαζί με τον Ιταλό δήμαρχο της πόλης το μνημείο της θυσίας. Ήταν ίσως η μοναδική φορά που κάποιος πολιτικός θυμήθηκε τον Κώστα.

Σήμερα, μετά από 46 χρόνια, λίγοι θυμούνται εκείνη την θυσία.

Η αμνησία και η «πολιτική της αφασίας» κυριαρχούν στην ζωή της πατρίδας μας. Οι δολοφόνοι του Κώστα χαμογελούν μέχρι σήμερα.

2018... μόνον ένας πολιτικός, ο Στάθης Παναγούλης "θυμήθηκε" αυτή τη μέρα θυσίας.

Αυτοί που όφειλαν να έχουν μνήμη, έχουν ερωτευθεί τη "σοσιαλδημοκρατία", τους κυβερνητικούς θώκους.

Η σημερινή κοσμοπολίτικη "αριστερά" των "ατομικών δικαιωμάτων", των "ανοικτών συνόρων", του "ρεαλισμού" -διάβαζε υποταγής κι ούτε καν συμβιβασμού- και της καταστροφής των κοινωνικών δικαιωμάτων, δεν όφειλε και δεν θα μπορούσε να έχει μνήμη. Γιατί αυτή την ιμπεριαλιστική "αριστερά, ακόμη και τότε εκκλιπαρούσε αντιδικτατορικό αγώνα μόνον σε ένα μέτωπο μαζί με τον Γλύξμπουργκ κι εναντίον του "εξτρεμιστή Ανδρέα Παπανδρέου" (οφείλουμε να διαχωρίσουμε την ομάδα-τάση του Αντώνη Μπριλάκη).

Σήμερα ακόμη κι αναφορά σε μία κι Ελληνική Μακεδονία αποτελεί αδίκημα, παρότρυνση σε εθνικιστικό μίσος, μας απειλεί ο πρόεδρος της ελληνικής (;) βουλής και το αίμα των συντρόφων παραμένει αδικαίωτο, οι παρακαταθήκες του Ανδρέα Παπανδρέου χαρακτηρίζονται "εθνικιστικές κι ακροδεξιές": "Το όνομά μας είναι η ψυχή μας"!

Ευτυχώς, κάποιοι θυμούνται.
Κάποιοι δεν ξεχνούν και δεν υποτάσσονται.

Πηγή: Το ελληνικό φοιτητικό κίνημα και ο αντιδικτατορικός αγώνας στην Ιταλία

Όποιος δεν έχει μνήμη δεν έχει μέλλον… (Ανδρέας Παπανδρέου)

"Οι αναμνήσεις μας είναι η δύναμή μας.

Ας μην αφήσουμε ποτέ να σβηστούν από τη μνήμη

οι ηρωικοί σταθμοί της Ιστορίας μας

κι όταν η νύχτα επιχειρεί να ξανάρθει

εμείς ας βάλουμε φωτιά στις μεγάλες επετείους,

όπως θα ανάβαμε πυρσούς"

Βίκτωρ Ουγκό, από γράμμα στον Λουί Μπλανκ (1877)