Τραγελάφου όψεις‎...

Η αδικία ως αξιομίμητη πράξη στο ΠΑΣΟΚ, η περίπτωση Πάχτα, οι γλείφτες, ο Λαζόπουλος, ο Παπαχρήστος, ο Πρώτοπαπας και το κόμμα που προσκυνά...

Η αδικία ως αξιομίμητη πράξη στο ΠΑΣΟΚ, η περίπτωση Πάχτα, οι γλείφτες, ο Λαζόπουλος, ο Παπαχρήστος, ο Πρώτοπαπας και το κόμμα που προσκυνά!
.
Του Στέφανου Βέγα
.
Να υπενθυμίσομε πρώτα στοιχειωδώς την υπόθεση Πάχτα. Ο Γιώργος Παπανδρέου τον Ιανουάριο του 2004 δεν είχε εκλεγεί ακόμη αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, ήταν όμως ο μόνος υποψήφιος και δρούσε ήδη ως ανανεωτής του κόμματος και κομιστής νέου ήθους. Σε μιαν επίδειξη προδρόμου δυνάμεως και καθαρσίου ήθους, απέκλεισε από τα ψηφοδέλτια του κόμματος για τις επικείμενες τότε εκλογές τον Υφυπουργό Οικονομικών Χρήστο Πάχτα, για κάποια χαρακτηρισθείσα ως σκανδαλώδη τροπολογία, και τους εννέα βουλευτές που την είχαν υπογράψει.
Η απόφαση, πρωτοφανούς εκτάσεως και δριμύτητος (ελλείπει ιστορικό προηγούμενο), είχε ληφθεί εκ του παραχρήμα, κοινώς ήταν του ποδαριού, παρορμητική και ανερμάτιστη. Κάτι άκουσε για σκανδαλώδη τροπολογία και, ζόρικος ανήρ, τράβηξε το ξίφος.
Ωστόσο, ορισμένοι από τους υπογράφοντες δεν εγνώριζαν καν το περιεχόμενο της τροπολογίας. Όπως συμβαίνει συχνά, είχαν προσυπογράψει ... τηλεφωνικώς. Σίγουρα λοιπόν ήταν αμέτοχοι τυχόν σκανδάλου εγκρυπτομένου σε αυτήν. Το πιο ακραίο όμως ήταν άλλο. Βουλευτών η υπογραφή των οποίων είχε τεθεί εν αγνοία τους! Ας μη μιλήσομε για πλαστογραφία. Κάποιος φίλος θεώρησε σίγουρη τη συμφωνία τους, οπότε έβαλε τις υπογραφές των, χωρίς καν να τους ενημερώσει. Σε αυτούς δεν ήταν δυνατόν βεβαίως να καταλογιστεί οποιαδήποτε ευθύνη.
Τα κομματικά παπαγαλάκια ωστόσο εκθείαζαν τη γενναία απόφαση και προσκυνούσαν τον ερχόμενο αρχηγό (ευλογημένος ο ερχόμενος...). Οι πιο θερμοκέφαλοι προσκυνητές δεν έλειψαν να κακολογούν τους τιμωρημένους συναδέλφους των, ότι η συμπεριφορά τους δεν ταιριάζει με το νέο πολιτικό ήθος που επαγγέλλεται ο Γιώργος, ου μην αλλά και να τους υβρίζουν ότι είναι “σαβούρα που πρέπει να φύγει”.
Όλα αυτά τα ανδράποδα δεν παρέλειπαν και τη διαβεβαίωση ότι ο υπέρτατος και αυστηρός κριτής είναι πρώτα απ’ όλα δίκαιος. Συνεπώς, θα απαλλάξει από την ποινή τούς προφανέστατα αθώους.
Ο Γιώργος όμως θεώρησε τη δικαιοσύνη φούμαρα μπροστά στο αρχηγικό του μεγαλείο και αξίωσε την πλήρη εφαρμογή της αποφάσεώς του, και για τους δέκα. Έσκισε τη γάτα...
Και αρχίζει έτσι μια νέα μορφή τραγελάφου. Έντρομα τα ειλωτικά και δουλοπρεπή υποχείριά του, δηλαδή και αυτά τα λεγόμενα “πρωτοκλασάτα” στελέχη, βρέθηκαν αναγκασμένα να εξαίρουν το άφατο μεγαλείο της ογκώδους αρχηγικής ανοησίας. Δύσκολο να αναπαραχθεί εδώ τώρα το κλίμα της εποχής, τα όσα γέλωτος και θρήνου άξια έλεγαν ο Πρωτόπαπας, ως κυβ. εκπρόσωπος, και τα άλλα κυβερνητικά στελέχη ακόμη και ορισμένοι από τους διαγραφέντες. Ενώ αρχικά εξανέστησαν, στη συνέχεια ανερμηνεύτως (;) ... στήριζαν το πολιτικό σκεπτικό της απόφασης!
Προστέθηκαν βεβαίως και εξωτερικοί γλείφτες. Ο Λαζόπουλος δήλωσε ότι ήταν σωστή η κίνηση του Παπανδρέου, ενώ ο Γιώργος Παπαχρήστος καμαρώνει στα Νέα ότι “O Γιώργος έδιωξε και τους 10” για να τον υμνήσει ότι έτσι “έβαλε το μαχαίρι στο κόκαλο” (ΤΑ ΝΕΑ 24-1-04). Το συνήθως λεγόμενο, που ουδέποτε συμβαίνει, ότι και καλά το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο, κατά τον γλείφτη δημοσιογράφο το έκανε πράξη ο Γιώργος Παπανδρέου αποκεφαλίζοντας αθώους...
Το λιβάνισμα της παπανδρεϊκής ανοησίας, επειδή αυτή σίγουρα αντιστρατευόταν το κοινό περί δικαίου αίσθημα, εξελίχθηκε σε έπαινο της αδικίας που διάπραξε ο αρχηγός, και συνεκδοχικά τα ίδια τα κυβερνητικά στελέχη. Είμαστε άδικοι... τολμήσαμε και αδικήσαμε ... έλεγαν. Ναι, ακριβώς έτσι. Και αυτά όχι ως αυτοκριτική και έκφραση μεταμέλειας. Όχι! Αυτά ως κομπασμός και αυτοέπαινος. Προς το παρόν, αντί για άλλο απ’ αυτού σχόλιο σημειώνω κάτι από την αρχαιότητα.
Για τον αρχαιοελληνικό φιλόσοφο λόγο λοιπόν, η δικαιοσύνη είναι όχι μόνον η ύψιστη πολιτική αρετή, αλλά και η συμπερίληψη όλων μαζί των άλλων. Στα κείμενα των κλασικών είναι συνήθης η έκφραση: “η δικαιοσύνη και η άλλη πολιτική αρετή” (όπως λέμε: το ΠΑΣΟΚ και οι άλλες προοδευτικές δυνάμεις). Και λέει ο Πρωταγόρας, στον ομώνυμο πλατωνικό διάλογο, ότι ο Ερμής διένειμε διάφορες αρετές σε σύνολα ανθρώπων, τη δικαιοσύνη όμως σε όλους. Περί αυτού, λέει, βεβαιώνεται κανείς παρατηρώντας τις αντιδράσεις του κόσμου. Έτσι, αν κάποιος ισχυριστεί πως είναι κάτοχος αρετής που δεν έχει, του καλού αυλητή π.χ., οι άλλοι τον περιγελούν ή οργίζονται εναντίον του, ενώ οι οικείοι προσερχόμενοι τον νουθετούν σαν παράφρονα. Αντίθετα, κι αν ακόμη γνωρίζουν για κάποιον πως είναι άδικος, θεωρούν εύλογο να ισχυρίζεται πως είναι δίκαιος. Κι αν ο ίδιος πει την αλήθεια μπροστά σε πολλούς, ότι δηλαδή είναι άδικος, αυτό που γενικά θεωρούν σωφροσύνη, να λέει κάποιος την αλήθεια, στη συγκεκριμένη περίπτωση το εκλαμβάνουν για παράνοια. Και λένε πως όλοι πρέπει να ισχυρίζονται ότι είναι δίκαιοι, είτε είναι είτε όχι, και είναι ολότελα τρελός όποιος δεν προσποιείται τον δίκαιο. Τούτο γιατί είναι αναγκαίο ο καθένας να μετέχει της δικαιοσύνης και της άλλης πολιτικής αρετής, διαφορετικά δεν αξίζει να συγκαταλέγεται μεταξύ των ανθρώπων.
Αυτά λέει ο Πλάτων. Όμως, το νέο πολιτικό ήθος που εισήγαγε ο Γιώργος Παπανδρέου είπαμε ότι προβάλλει την αδικία σαν τόλμη αξιομίμητη. Οι μαρτυρίες πολλές και οι γελοιότητες περισσότερες. Αρκούμαι σε μια μόνο επίσημη και από του βήματος της Βουλής υπουργική περιαυτολογία περί αδικίας, και σύσταση στην τότε αντιπολίτευση να πράξει ομοίως:
“Εμείς τολμήσαμε και αδικήσαμε συναδέλφους -τους οποίους τιμώ εγώ και από αυτό το Βήμα- και είναι έξω από τα ψηφοδέλτια. Τολμήστε και εσείς. Σας ευχαριστώ” (Πρακτικά Βουλής 28-1-04).
Ο κομπάζων περί αδικίας και συνιστών τη διάπραξή της και από άλλους (πέραν του ότι κατά τον Πλάτωνα είναι παράφρων), βρίσκεται από καιρό εκτός ψηφοδελτίων του ΠΑΣΟΚ, ύστερα από άδικη (όπως ισχυρίζεται ο ίδιος) απόφαση του Γιώργου Παπανδρέου. Και βεβαίως τώρα δεν θεωρεί το γεγονός αξιέπαινη τόλμη, αλλά αδικία που πρέπει να αρθεί. Και το όνομα αυτού: Κίμων Κουλούρης. Δεν ξέρω αν κάποιος φίλος τού ταχυδρόμησε το παραπάνω απόσπασμα των πρακτικών της Βουλής.
Ο τραγέλαφος δηλαδή είναι πολυδιάστατος.
Ο ταραγμός από την πρόδρομη αρχηγική ανοησία του Γιώργου Παπανδρέου, δεν είναι μόνο τα βαρύτατα δράματα που προκάλεσε σε δέκα βουλευτές με όλα τα συμπαρομαρτούντα. Είναι που επέφερε ταραγμό και στις διάνοιες των κομματικών ανδρεικέλων. Είχαν ανατραπεί μέσα τους οι όροι της νοήσεως. Ο ένας να επαινεί την αδικία, ο άλλος να ισχυρίζεται ότι “δεν καταδικάσαμε κανένα” !! (Γείτονας) τρίτος να λέει ότι πρόκειται απλώς για απόφαση που “Συμβολίζει την πολιτική αρχών και αξιών που θέλουμε” (Πρωτόπαπας).
Άκουγες και άλλους σοβαρούς κατά τα λοιπά ανθρώπους να αναλώνονται σε μιαν αδιεξόδευτη παραληρηματική μωρολογία, που θα κατέληγε στον ύμνο του αρχηγού. Σίγουρα αξίζει τον κόπο μια έρευνα όχι απλώς δημοσιογραφική, αλλά κοινωνιολογική, ως διατριβή, που θα αναζητήσει τι κύρους άνθρωποι τι φληναφήματα έλεγαν για να δείξουν ότι βρίσκονται κοντά στο κόμμα και τον αρχηγό του προκειμένου να έχουν τα ανάλογα οφέλη. Τα πορίσματα της έρευνας θα είναι απογοητευτικά. Και ξέρω γιατί το λέω.
Η κορύφωση του τραγελάφου όμως ήλθε πολύ αργότερα. Ήλθε πριν λίγες μέρες. Όταν όλα αυτά, ποινές, αδικίες, παραλογισμοί βαραίνουν επί τριάμισι χρόνια την ατμόσφαιρα, έρχεται ο Γιώργος Παπανδρέου, το παρελθόν Σάββατο, να δηλώσει ότι: “Ο Χρήστος Πάχτας υπέστη το 2004 μια συκοφαντική επίθεση, για κάτι που στη συνέχεια αποδείχθηκε ότι αποτελούσε ανύπαρκτο σκάνδαλο”.
Και το λέει αυτό έτσι, σαν μια ουδέτερη πληροφορία! Χωρίς να νιώθει το βάρος καμιάς ευθύνης για όσα δεινά προκάλεσε σε συνανθρώπους του, εξαιτίας αυτού που ο ίδιος χαρακτηρίζει συκοφαντία και ανύπαρκτο σκάνδαλο (ας αφήσομε τώρα το αλαλούμ της διατυπώσεώς του). Και συνεχίζει την πορεία του και τις αποφάσεις του για το “ήθος” τού κόμματος ακηλίδωτος και λαμπερός!
Καλά, αφού ο ίδιος δεν κάνει χαρακίρι, τα περιώνυμα όργανα του “Κινήματος” δεν φροντίζουν να τον εγκλείσουν σε Ψυχιατρείο;
Έχουν συμβουλευτεί κανένα ψυχίατρο τι σημαίνει τόσο αβυσσαλέου βάθους κτηνώδης αναισθησία μπροστά σε δράματα που ομολογεί ο ίδιος ότι τελικά αναιτίως τα έχει προκαλέσει;
Και αν αυτή είναι η συμπεριφορά του αρχηγού (και του κόμματος) απέναντι σε βουλευτές του, τότε τι μπορεί να περιμένει ο απλός πολίτης από τόσης αναισθησίας άνθρωπο και το κόμμα που τον προσκυνά;