Καλό βόλι, σύντροφοι...

... Με μίσος προς τη συγκρότηση και τις ικανότητες, ο Γ. Παπανδρέου προσπαθεί να "ξεχάσει" την ταπεινωτική ήττα της 16ης Σεπτεμβρ...

...

Με μίσος προς τη συγκρότηση και τις ικανότητες, ο Γ. Παπανδρέου προσπαθεί να "ξεχάσει" την ταπεινωτική ήττα της 16ης Σεπτεμβρίου

..

Του Γιάννη Τριάντη*

..

...Ολα έχουν ειπωθεί για το ΠΑΣΟΚ. Πρωτίστως τα είπαν με λόγια και έργα οι δύο μονομάχοι, τα οργανέτα και οι κουστωδίες τους. Λόγια πικρά, οξύαιχμα, εξοντωτικά. Και συμπεριφορές ανάλογες...

Ο κόσμος τα ξέρει, βέβαια. Κι αυτό φάνηκε στις εκλογές. Εκείνο που προστέθηκε είναι το ότι οι υποκειμενικές κρίσεις και οι επιφυλάξεις της κοινωνίας ενισχύθηκαν εντυπωσιακά από τις ηχηρές καταγγελίες, αποκαλύψεις και ομολογίες των ίδιων των κορυφαίων στελεχών του ΠΑΣΟΚ. Και όταν κάτι επιβεβαιώνεται από τους ίδιους τους αυτουργούς-πρωταγωνιστές, αποκτάει χαρακτηριστικά συντριπτικού πλήγματος εναντίον τους.

Πώς θα πείσει, λοιπόν, ένα κόμμα καθεστωτικό που ρητορεύει αριστερά και πράττει δεξιά; (Μόνοι τους τα είπαν αυτά. Κανένας δεν τους πίεσε, κανένας δεν τους συκοφάντησε. Αβίαστα λόγια, δικά τους είναι)... Η κοινωνία δεν φαίνεται να ξεχνά, λοιπόν.

Ομως ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ, κυρίως η οργανωμένη δύναμή του, ξέχασε εντελώς τον λόγο για τον οποίο προκλήθηκε αυτή η αιμοβόρα διαμάχη. Ξέχασε δηλαδή την ταπεινωτική ήττα της 16ης Σεπτεμβρίου... Την ξέχασε, λες και τέτοιο στραπάτσο είναι σύνηθες για ένα κόμμα που βγήκε σαν κεράκι στο πολιτικό σκηνικό κι έγινε πυρκαγιά που σάρωσε το άπαρτο κάστρο της ηγεμονικής Δεξιάς. Για ένα κόμμα που στάθηκε μόνο του στο καμίνι του '89 -μόνο του, με όλα τα μήντια και τα κόμματα εναντίον του- και πήρε ποσοστό μεγαλύτερο από αυτό το γλίσχρο και ταπεινωτικό του φετινού Σεπτεμβρίου...

Το να ξεχνάς, όμως, δεν φτάνει. Χρειάζονται και «επιχειρήματα» που θα δώσουν πνοή στο νέο, φανατικό «πιστεύω». «Επιχειρήματα» που θα ρίχνουν τα βάρη και τις ευθύνες στους άλλους, θα αθωώνουν τους υπεύθυνους της βαριάς ήττας, και θα προσφέρουν ένα βολικό άλλοθι στους αλαφιασμένους οπαδούς. Και τα «επιχειρήματα» αυτά τα έδωσε ο Γιώργος Παπανδρέου. Ηταν η θεωρία της υπονόμευσης εκ των έσω, οι «δεξιές στροφές» του κυβερνώντος ΠΑΣΟΚ και η «διαπλοκή» που υπονομεύει την αυτονομία του ΠΑΣΟΚ και της πολιτικής...

Αίφνης, δηλαδή, η υπαρκτή κριτική (του Βενιζέλου και άλλων), κριτική για μια αλλοπρόσαλλη, χλωμή και ανίκανη αντιπολίτευση, βαφτίστηκε υπονόμευση... Αιφνης, οι «δεξιές στροφές» των κυβερνήσεων Σημίτη, για τις οποίες ποτέ δεν είχε μιλήσει ο Γ. Παπανδρέου (απεναντίας: τις αποθέωσε βάζοντας στο ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου τον Ανδριανόπουλο και τον Μάνο), αποδόθηκαν σε κάποιους άλλους. Λες και στενοί συνεργάτες, στηρίγματα και υποστηρικτές αυτών των άλλων, δηλαδή του Σημίτη, δεν ήσαν ο Γ. Παπανδρέου, η Βάσω Παπανδρέου, η Διαμαντοπούλου, ο Χρυσοχοΐδης, ο Πάγκαλος, ο Χυτήρης, ο Ρέππας, ο Πρωτόπαπας και τόσοι ακόμη...

Και, βέβαια, δεν θα μπορούσε να λείψει από το λουστραρισμένο λεξιλόγιο του Γ. Παπανδρέου η «διαπλοκή». Τα μήντια που απειλούν την αυτονομία του κόμματος και της πολιτικής...

Αλήθεια, πότε το διαπίστωσε ο κ. Παπανδρέου; Οταν χόρευε τα ζεϊμπέκικα με τον Τζεμ και τον αποθέωναν τα μήντια που σήμερα εγκαλεί; Μήπως όταν έπαιρνε το δαχτυλίδι μ' εκείνον τον αχαρακτήριστο τρόπο, και τα μήντια υμνούσαν τον ίδιο, τον Σημίτη και την κατάπτυστη διαδικασία; Ή μήπως όταν γινόταν κεντρικό θέμα -από τα ίδια, τα αφορεσμένα μήντια- ακόμη και η πρωινή του βόλτα με το ποδήλατο;...

Η αλήθεια είναι ότι άρχισε να δέχεται κριτική από κάποιο σημείο και μετά, μέσα στην παρελθούσα τριετία, ο Γ. Παπανδρέου. Κριτική για τις αυτοκρατορικές του επιλογές που στοίχισαν στο ΠΑΣΟΚ τις ήττες στις ευρωεκλογές και στις δημοτικές. Κριτική για την ανούσια, χλωμή και αναποτελεσματική αντιπολίτευση που ασκούσε. Κριτική για την προφανή έλλειψη ηγετικής στόφας... Αλλά σιγά την κριτική, δηλαδή. Χλωμή, δειλή κι ανέσωστη ήταν. Με τα μήντια που σήμερα εγκαλούνται για... υπονόμευση να πρωτοστατούν προεκλογικά ακόμη και στην απόκρυψη πραγματικών στοιχείων (για τα συντριπτικά γκάλοπ).

Ποια υπονόμευση, λοιπόν; Και από πότε η θεμιτή κριτική από στελέχη και μήντια θεωρείται -και στηλιτεύεται ως- υπονόμευση; Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο κ. Παπανδρέου δεν μπορούσε τίποτε άλλο να αντιπαρατάξει, παρά μόνο θεωρίες συνωμοσίας και άσαρκες εξαγγελίες για «αριστερές στροφές».

Και τι να ορθώσει, δηλαδή; Την πολιτική μαεστρία, τις ηγετικές του ικανότητες, το δημοκρατικό του πνεύμα (έγινε σκόνη μαζί με τη «συμμετοχική δημοκρατία») ή τους επαίνους από τους Αμερικανούς;

Ομως πέραν αυτών καλλιεργήθηκε αποτελεσματικά και η δυσανεξία προς ό,τι τον υπερβαίνει. Ενα μίσος προς τη συγκρότηση και τις ικανότητες. Σχεδόν η απέχθεια προς την ευφυΐα και τη δυνατότητα να μιλάει κανείς, πολιτικά χωρίς να καταφεύγει στο στοκ της κοινοτοπίας και της ρηχότητος...

Αλήθεια, τοιούτος έπρεπεν υμίν Αρχιερεύς;

(*αναδημοσίευση).