Του Θωμά Ακρωτηριανάκη . Συνεχίζοντας όσα είπα στο δημοσίευμά μου της 2ας Δεκ.2007 (δείτε το εδώ ), θέλω να διευκρινήσω ότι όλ' αυτά τε...
Του Θωμά Ακρωτηριανάκη
.
Συνεχίζοντας όσα είπα στο δημοσίευμά μου της 2ας Δεκ.2007 (δείτε το εδώ), θέλω να διευκρινήσω ότι όλ' αυτά τελούν υπό την αυτονόητη προϋπόθεση ότι ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος θα πει και δημοσίως ότι συμφωνεί απολύτως και πλήρως με την Ανακοίνωση αυτή του Αγ. Όρους, ή ότι θα πει κάτι δημοσίως που να δείχνει ότι δεν συμφωνεί προς τα όσα διαπράττει στη Μονή Εσφιγμένου του Αγίου Όρους Άθω ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος.
Ελπίζω ότι ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος θα πεί δημοσίως είτε το ένα, είτε το άλλο,είτε και τα δύο. Δεν τον εμποδίζει η ασθένειά του. Αν δεν πει δημοσίως κανένα από τα δύο, θα πάψω να πιστεύω ότι είναι αλήθεια ότι είπε το πρώτο ιδιωτικά και θα επιστρέψω στα συμπεράσματα του δημοσιεύματός μου της 29ης Νοεμ.2007 (δείτε το εδώ).
Ακρωτηριανάκης χαχαχαχαχαχα
ΑπάντησηΔιαγραφήΦίλε αυτά που λες είναι πολύ σημαντικά και αυτό για δύο λόγους:
ΑπάντησηΔιαγραφήα) γιατί σε θέματα θεολογικά ο Χριστοτέτοιος είναι πολύ ισχυρό μέντιουμ και μπορεί να μας πληροφορήσει για το κατά πόσο το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται μόνο από τον Πατέρα ή και από τον Υιό.
β) διότι ο άνθρωπος έχει τεράστιο κύρος και μπορεί να εξηγήσει μεταφυσικά φαινόμενα όπως την υπεροχή του Ορθόδοξου δόγματος έναντι όλων των γνωστών και άγνωστων δογμάτων καθώς και την απίστευτη σύμπτωση όλοι όσοι έχουν την ίδια ορθή αντίληψη για την Πίστη να είναι μαζεμένοι στο ίδιο μέρος του κόσμου και όχι ανάκατα!
index
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκρωτηριανάκη έλα, πάρε!
DF
bloopers
ΑπάντησηΔιαγραφήΔΕΚΑ ΜΥΘΟΙ ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ
ΜΥΘΟΣ 1ος
"Η ονομασία «Μακεδόνες» των βορείων γειτόνων μας πρωτοεμφανίζεται το 1943-44 και αποτελεί κατασκεύασμα του Τίτο"
Στην πραγματικότητα η επίμαχη ονομασία χρησιμοποιείται ήδη από τα μέσα του ΙΘ' αι., όταν πρώτη φορά ετέθη δημόσια το ζήτημα του εθνικού χαρακτήρα των σλαβόφωνων χριστιανών της ευρύτερης Μακεδονίας. Οι τελευταίοι δηλώνουν «Μακεδόνες» την ίδια στιγμή που διαπραγματεύονται την υποστήριξή τους στην ελληνική, βουλγαρική ή σερβική εθνική ιδέα.
Τυπικό δείγμα, το κήρυγμα του (πρώην κομιτατζή και εν συνεχεία μακεδονομάχου) καπετάν Κώττα προς τους προεστούς των Κορεστίων, όπως καταγράφηκε από τον αυτόπτη Παύλο Μελά: «Ημείς οι Μακεδόνες διά ν' αποκτήσωμεν ελευθερίαν έχομεν δύο δρόμους ν' ακολουθήσωμεν. Ο ένας πηγαίνει εις την Βουλγαρίαν, ο άλλος πηγαίνει εις την Ελλάδα» (Ναταλία Μελά, «Παύλος Μελάς», Αθήνα 1964, σ. 242). Καθώς η παραπάνω ομιλία έγινε στη γλώσσα που ο ίδιος ο Μελάς αποκαλεί «μακεδονικά», οι κατά Κώτταν «Μακεδόνες» αυτοαποκαλούνταν -προφανώς- «Μακεντόντσι».
Δεν πρόκειται για τη μοναδική καταγραφή του είδους. Κατά την είσοδό τους στις ΗΠΑ, την πρώτη δεκαετία του 20ού αι., πολλοί σλαβόφωνοι μετανάστες απαντούν στο ερώτημα ποια είναι η «φυλή» ή ο «λαός» τους με τη λέξη «Μακεδόνας». Οι σχετικές καταχωρήσεις είναι ηλεκτρονικά προσπελάσιμες, στην πρωτότυπη μορφή τους, στην ιστοσελίδα του Ελις Αϊλαντ.
Ενδιαφέρουσα είναι η προβολή αυτού του αυτοπροσδιορισμού από την ελληνική προπαγάνδα της εποχής, που από τη «μακεδονικότητα» των σλαβοφώνων έσπευδε να συναγάγει την «ελληνικότητά» τους. «Και αυταί αι παραδόσεις των βουλγαροφώνων Ελλήνων εισίν ελληνικαί, ως και το παρ' αυτοίς αίσθημα της εθνότητος, διότι αυτοί εαυτούς Μακεδόνας ονομάζουσιν, ουδέποτε δε χρώνται τη λέξει Βούλγαρος» διαβάζουμε, π.χ. στον εθνογραφικό χάρτη του Στάνφορντ (1877), που είχε συνταχθεί από τον έλληνα διπλωμάτη Ιωάννη Γεννάδιο. Τρεις δεκαετίες αργότερα, ο Δημήτριος Φιλιππίδης τονίζει κι αυτός ότι «οι χριστιανοί κάτοικοι, άνευ διακρίσεως οι τε Ελληνες και οι σχισματικοί, ονομάζουσιν εαυτούς υπό το γενικόν όνομα "Μακεδόνας"» («Η Μακεδονία», Εν Αθήναις 1906, σ. 30).
Το 1905, τέλος, ο επίσημος χαρτογράφος του ελληνικού μηχανισμού λοχαγός Πάτροκλος Κοντογιάννης, εισηγείται υπηρεσιακά την ενιαία χρήση του όρου «Μακεδόνες» για τους σλαβόφωνους χριστιανούς της ευρύτερης περιοχής, αναφερόμενος σε «Μακεδόνας ελληνίζοντας» και «Μακεδόνας βουλγαρίζοντας» και υποστηρίζοντας ότι «η εθνότης είναι η αυτή και εις τας δύο ταύτας κατηγορίας, ήτοι η Μακεδονική» (βλ. «Ιός» 5.6.05).
Η τάση διακριτού αυτοπροσδιορισμού ενισχύθηκε προοδευτικά ως απάντηση στις αιματηρές προσηλυτιστικές εκστρατείες Βουλγάρων, Ελλήνων και Σέρβων. Η πρώτη πανηγυρική διατύπωση της συγκρότησης ενός σύγχρονου, σλαβικού «μακεδονικού έθνους» γίνεται το 1903 από τον (γεννημένο στην Πέλλα των Γιαννιτσών) Κάρστε Μισίρκωφ. Για τις αντίστοιχες αποκρυσταλλώσεις στη βάση των τοπικών κοινωνιών, αποκαλυπτική είναι η διαπίστωση του Στράτη Μυριβήλη το 1917: «Αυτοί εδώ οι χωριάτες», γράφει για τους οικοδεσπότες του στη Βελούσινα, «δε θέλουν νάναι μήτε "Μπουλγκάρ", μήτε "Σρρπ", μήτε "Γκρρτς". Μοναχά "Μακεντόν ορτοντόξ"» («Η ζωή εν τάφω», 1η έκδοση [1924], επανέκδ. Αθήνα 1991, σ. 104-5).
Ολα αυτά, μερικές δεκαετίες τουλάχιστον πριν ο Τίτο κάνει τη δημόσια εμφάνισή του στην πολιτική σκηνή των Βαλκανίων.
ΜΥΘΟΣ 2ος
"Η εδαφική επικράτεια της ΠΓΔΜ βρίσκεται ως επί το πλείστον εκτός «ιστορικής» Μακεδονίας."
Στην πραγματικότητα, όπως ο ίδιος ο εθνικός μας ιστορικός Κων/νος Παπαρρηγόπουλος επισημαίνει σε υπηρεσιακή έκθεσή του το 1885, ολόκληρη η σημερινή ΠΓΔΜ περιλαμβάνεται στα όρια της αρχαίας Μακεδονίας (επί Φιλίππου). Η πολυδιαφημισμένη διάκριση της μείζονος Μακεδονίας σε «γεωγραφική» και «ιστορική» δεν είναι αντίθετα παρά ένα τέχνασμα του τότε ελληνικού υπ.Εξ., με σκοπό την αυθαίρετη ταύτιση της Μακεδονίας με «το μέρος εκείνο της χώρας ταύτης εις το οποίον ο Ελληνισμός δύναται να παρασταθή επικρατών».
Ο Παπαρρηγόπουλος αρνήθηκε να δεχτεί τις σχετικές εισηγήσεις, τονίζοντας πως «επ' ουδεμιάς ιστορικής βάσεως δυνάμεθα να στηρίξωμεν νέαν της Μακεδονίας οριοθέτησιν» και προειδοποιώντας ότι «ουδείς ήθελε αποδεχθή» διεθνώς τον «νέον γεωγραφικόν όρον» που κατασκεύασε η ελληνική πολιτική ηγεσία για τις βορειότερες μακεδονικές περιοχές. Παρ' όλο που τότε δεν ακούστηκε, η Ιστορία έμελλε να τον δικαιώσει: η μετονομασία της Βόρειας Μακεδονίας σε «Δαρδανία» παρέμεινε ένα σόφισμα για εσωτερική κατανάλωση, χωρίς οποιοδήποτε αντίκρισμα στη διεθνή επιστημονική και διπλωματική σκηνή -ούτε καν καθολική αποδοχή από τους εν Ελλάδι μακεδονολογούντες.
ΜΥΘΟΣ 3ος
»Το πραγματικό ιστορικό όνομα της ΠΓΔΜ είναι «Βαρντάρσκα Μπανοβίνα».»
Στην πραγματικότητα, η ονομασία αυτή χρησιμοποιήθηκε απ' το γιουγκοσλαβικό κράτος 12 χρόνια όλα κι όλα (1929-1941) και μάλιστα κάτω από συνθήκες που επιβεβαιώνουν πανηγυρικά τον τεχνητό χαρακτήρα της.
Οταν η στρατιωτική δικτατορία του βασιλιά Αλέξανδρου επιχείρησε το 1929 να εξαλείψει τις εθνότητες της χώρας συγχωνεύοντάς τις σε ένα ενιαίο «γιουγκοσλαβικό» έθνος υπό σερβική ηγεμονία, όλες οι «ιστορικές» περιφέρειες της Γιουγκοσλαβίας αντικαταστάθηκαν από Διοικήσεις («Μπανοβίνες») με τα ονόματα των τοπικών ποταμών. Η αλλαγή παγιώθηκε με το σύνταγμα του 1931 (άρθρο 83) και αντιμετωπίστηκε ειρωνικά από το διεθνή τύπο της εποχής.
Αν πάρουμε στα σοβαρά αυτή τη διοικητική διαίρεση, τότε εκτός από (γιουγκοσλαβική) Μακεδονία δεν υπάρχουν επίσης Σλοβενία (αλλά «Ντράβσκα» Μπανοβίνα), Κροατία («Σάβσκα» και «Πριμόρσκα» Μπανοβίνα), Μαυροβούνιο («Ζέτσκα» Μπανοβίνα), Βοσνία-Ερζεγοβίνη («Ντρίνσκα» και «Βρμπάσκα» Μπανοβίνα), Βοϊβοδίνα («Ντουνάβσκα» Μπανοβίνα) και -φυσικά- ούτε Σερβία («Μοράβσκα» Μπανοβίνα). Η γελοιότητα του όλου επιχειρήματος, που προπαγανδίστηκε κι από επίσημα χείλη (Παπαθεμελής), είναι παραπάνω από προφανής.
ΜΥΘΟΣ 4ος
"Ονομασία των βορείων γειτόνων μας ως «Μακεδονία» συνεπάγεται αλυτρωτικές βλέψεις εις βάρος της Ελληνικής Μακεδονίας. "
Στην πραγματικότητα, οι παλιότερες εδαφικές διεκδικήσεις εις βάρος της ελληνικής Μακεδονίας ουδέποτε στηρίχτηκαν σε «ονοματολογικές» παρανοήσεις. Κεντρικό επιχείρημα της Βουλγαρίας και της τιτοϊκής Γιουγκοσλαβίας (πριν από το 1950) ήταν η συνεχιζόμενη παρουσία μιας συμπαγούς σλαβόγλωσσης μειονότητας σε περιοχές της ελληνικής Μακεδονίας ή τα «ιστορικά δίκαια» που (υποτίθεται ότι) συνεπαγόταν η πληθυσμιακή σύνθεση της περιοχής πριν από τους Βαλκανικούς Πολέμους και την εγκατάσταση των προσφύγων της Μικρασίας.
Ακόμη κι αν η ΠΓΔΜ μετονομαζόταν «Δαρδανία», αυτό δεν θα εξαφάνιζε τις αναφορές των εκεί εθνικιστών σε «αλύτρωτους Δαρδανούς» της Β. Ελλάδας. Στη δε χώρα μας, θα γινόμασταν απλώς μάρτυρες της μετάλλαξης των «σλαβόφωνων Ελλήνων» σε «δαρδανόφωνους».
Της μόδας μέχρι το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο υπήρξε επίσης η «γεωπολιτική» επιχειρηματολογία («δικαίωμα» των εθνών να «αναζητήσουν» καλλιεργήσιμα εδάφη, θαλάσσιες οδούς κ.λπ.). Παρόμοια επιχειρήματα πρόβαλε τότε κι η επίσημη Αθήνα, ζητώντας επέκταση των ελληνικών συνόρων προς βορρά. Σήμερα, τέτοιοι ισχυρισμοί θεωρούνται από το Διεθνές Δίκαιο απαράδεκτοι, ενώ η ύπαρξη και προστασία των κατά τόπους μειονοτήτων έχει πλήρως αποσυνδεθεί από εδαφικές «διευθετήσεις».
ΜΥΘΟΣ 5ος
"Η (φαντασιακή) σχέση των Σλαβομακεδόνων με τους αρχαίους Μακεδόνες είναι μια ιστορική πλαστογραφία που χαλκεύθηκε από τα Σκόπια στα μεταπολεμικά χρόνια."
Στην πραγματικότητα, η υποτιθέμενη καταγωγή των σλαβόφωνων από τους αρχαίους Μακεδόνες υπήρξε αγαπημένο θέμα της ελληνικής προπαγάνδας, ήδη από τα μέσα του ΙΘ' αι.
Το πιστοποιούν σλαβόγλωσσα έντυπα που οι μακεδονομάχοι μοίραζαν στον τοπικό πληθυσμό, όπως η «Διακήρυξη του Ελληνομακεδονικού Συλλόγου της Αθήνας για τους αδελφούς μας Μακεδόνες» (1905) ή οι υποτιθέμενες «Προφητείες του Μεγαλέξανδρου» (1907). Ανάλογες θεωρίες συναντάμε και σε προφορικά κηρύγματα προς τους σλαβόφωνους χωρικούς (Στ. Ράπτης «Ιστορία του Μακεδονικού Αγώνος», Εν Αθήναις 1910, σ. 168). Πασίγνωστη είναι τέλος η αναγόρευση της σλαβομακεδονικής σε μετεξέλιξη της «ομηρικής» γλώσσας των αρχαίων Μακεδόνων από λογίους της εποχής (Τσιούλκας, Μπουκουβάλας κ.ά.), τα πονήματα των οποίων βρίσκουν μέχρι σήμερα ανταπόκριση σε ελληνικούς εθνικιστικούς κύκλους.
Εξίσου παλιά είναι η οικειοποίηση αυτής της «ιστορικής» επιχειρηματολογίας από τους ίδιους τους σλαβόφωνους Μακεδόνες -είτε αυτοί συντάσσονταν με τον ελληνικό εθνικισμό είτε όχι. Προξενική έκθεση του 1871 καταγράφει το στολισμό του «σλαβοβουλγαρικού» βιβλιοπωλείου των Βιτωλίων με την εικόνα του Μεγαλέξανδρου, ενώ το 1902 κομιτατζήδες κηρύσσουν πως «θέλουν να αναζωώσουν τον Μέγαν Αλέξανδρον» και το κράτος του. Την ίδια χρονιά, σλαβόφωνος πράκτορας του ελληνικού μηχανισμού καυτηριάζει δημόσια τους συμπατριώτες του που «πλανώνται πλάνην μεγάλην φρονούντες ότι είνε δυνατόν να είνε απόγονοι συγχρόνως τε του Μεγάλου Αλεξάνδρου και του Κρούμου» (Γ. Π. Κώνστας, «Ενέργειαι και δολοφονικά όργια του βουλγαρικού κομιτάτου», Εν Αθήναις 1902, σ. ιθ').
Παρά την οφθαλμοφανή αυθαιρεσία του, το όλο «γενεαλογικό» σχήμα έχει συνεπώς τη δική του προϊστορία. Στο κάτω κάτω, τι φταίνε αυτοί αν πήραν τοις μετρητοίς όσα τους κανοναρχούσαν οι «δικοί μας» φωστήρες;
Διαφορετικής τάξης ζήτημα αποτέλεσε η υιοθεσία του «Ηλιου της Βεργίνας» ως εθνικού εμβλήματος της ΠΓΔΜ το 1992. Ευθύς εξαρχής ήταν προφανές πως επρόκειτο για (εσπευσμένη) κατασκευή ενός διαπραγματευτικού χαρτιού προς ανταλλαγή, ενόψει μελλοντικού διακανονισμού. Το αποδεικνύει όχι μόνο η άνετη απεμπόλησή του το 1995, αλλά και η προνοητικότητα της ηγεσίας των Σκοπίων να απεικονίσει έναν διαφορετικό «ήλιο» στα κέρματα που έκοψε το 1993.
ΜΥΘΟΣ 6ος
"Το ελληνικό κράτος αδιαφόρησε επί μισόν αιώνα για τις κινήσεις των Σκοπίων. "
Στην πραγματικότητα, όπως εξηγεί σε απολογιστικό του κείμενο ο επίσημος ιστορικός του Μακεδονικού (κι εμπειρογνώμονας του ΥΠΕΞ επί τρεις τουλάχιστον δεκαετίες), Ευάγγελος Κωφός, «για τη διπλωματική μας Υπηρεσία, το θεωρούμενο από πολλούς ως "ανύπαρκτο θέμα" ήταν ένα πολύ υπαρκτό και ακανθώδες πρόβλημα. Υπήρξαν περίοδοι κατά τις οποίες το 50% των εισερχομένων ημερησίως εγγράφων στο αρμόδιο Βαλκανικό Τμήμα του Υπουργείου αναφέρονταν άμεσα ή έμμεσα στο Μακεδονικό».
Η σχετική παρανόηση οφείλεται στην επιλογή της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας να θεωρεί το θέμα επισήμως «ανύπαρκτο», επιβάλλοντας αυτή τη γραμμή στα ελληνικά ΜΜΕ.
Ο Κων/νος Καραμανλής (ο παλιότερος) δεν είχε π.χ. κανένα πρόβλημα να εξηγήσει το 1980 στο γιουγκοσλάβο ομόλογό του, Μιγιάτοβιτς, πώς υποχρέωσε τον ελληνικό τύπο ν' αποσιωπήσει την απάντηση του γιουγκοσλαβικού ΥΠΕΞ σε ερώτηση «ενός δικού μας ανόητου δημοσιογράφου για το Μακεδονικό» («Αρχείο Καραμανλή», τ. 12ος, σ. 61).
Η αιτία αυτής της διατεταγμένης αυτολογοκρισίας δεν είναι δύσκολο να εντοπιστεί. Χάρη στη (μυστική) ελληνογιουγκοσλαβική «συμφωνία κυρίων» του 1962 για εκατέρωθεν αποχή από οποιαδήποτε δημόσια ανακίνηση του Μακεδονικού, το ελληνικό κράτος μπόρεσε να οργανώσει -χωρίς διεθνείς περιπλοκές- ένα εκτεταμένο πρόγραμμα αφομοίωσης της σλαβόφωνης μειονότητας του βορειοελλαδικού χώρου. Σε αντάλλαγμα αποδέχθηκε de facto την ύπαρξη της Σ. Δ. Μακεδονίας, όπως πιστοποιεί η αναγραφή της ονομασίας σε ΦΕΚ όλων των μεταπολεμικών κυβερνήσεων.
ΜΥΘΟΣ 7ος
"Η ηγεσία των Σκοπίων υπήρξε σταθερά αδιάλλακτη στο ζήτημα του ονόματος, απορρίπτοντας κάθε συμβιβαστική λύση."
Στην πραγματικότητα, η ελληνική κυβέρνηση φρόντισε να απορρίψει πρώτη όλες τις εκδοχές σύνθετης ονομασίας που πρότειναν το 1992-93 οι μεσολαβητές της Ε.Ε. και του ΟΗΕ, όπως «Νέα Μακεδονία» (1.4.92) και «Nova Makedonija» (28.5.93).
Η δεύτερη απορρίφθηκε επίσημα (και) από τον Γκλιγκόροφ, μια μέρα όμως μετά το Μητσοτάκη.
Το ίδιο συνέβη και με τις βολιδοσκοπήσεις σε διμερές επίπεδο. Το Μάρτιο του 1992, κατά τη συνδιάσκεψη «Ελσίνκι-2» της ΔΑΣΕ, ο ΥΠΕΞ της ΠΓΔΜ Μάλεφσκι παρέδωσε σε μέλη της ελληνικής αντιπροσωπείας κατάλογο με πέντε εκδοχές σύνθετης ονομασίας («Μακεδονία του Βαρδάρη», «Βόρεια Μακεδονία» κ.λπ.) παροτρύνοντας σε άμεση από κοινού επίλυση του προβλήματος. Η ελληνική πλευρά απέρριψε το διάβημα με τη δικαιολογία ότι «η στιγμή δεν ήταν κατάλληλη». Τις ίδιες μέρες κλιμακώθηκε η εκστρατεία του (τότε) έλληνα ΥΠΕΞ, Αντώνη Σαμαρά, για αποτροπή οποιουδήποτε συμβιβασμού με το «ψευδοκράτος» - με αποτέλεσμα τον εγκλωβισμό της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής στα σημερινά αδιέξοδα.
ΜΥΘΟΣ 8ος
"Οι εθνικιστικοί κύκλοι της ΠΓΔΜ απειλούν άμεσα την ασφάλεια κι εδαφική ακεραιότητα της Β. Ελλάδας. "
Η ύπαρξη εθνικιστών σε οποιαδήποτε χώρα είναι κάτι το αυτονόητο. Εντελώς διαφορετικό ζήτημα είναι η πραγματική επικινδυνότητά τους. Στην περίπτωση της ΠΓΔΜ, πολύς λόγος έγινε το 1991-93 για την αλυτρωτική συνθηματολογία του δεύτερου σε μέγεθος κόμματος της χώρας, του ΒΜΡΟ. Στην πραγματικότητα, όπως αποκαλύφθηκε αργότερα από τον τοπικό τύπο, η ηγεσία του ΒΜΡΟ ήδη από το 1992 βρισκόταν σε επαφή με τις ελληνικές μυστικές υπηρεσίες -και συγκεκριμένα με τον ειδικό απεσταλμένο του Μητσοτάκη, στρατηγό Γρυλλάκη («Ιός» 22.12.2001).
Οταν το 1998 το ΒΜΡΟ ανέλαβε τη διακυβέρνηση της ΠΓΔΜ, ακολούθησε έτσι πιο «ενδοτική» πολιτική απ' ό,τι οι προκάτοχοί του (ξεπούλημα στρατηγικών βιομηχανιών στο ελληνικό κεφάλαιο, κ.λπ.). Σύμφωνα με το «Βήμα» (3.6.2001), σύμβουλος του «εθνικιστή» πρωθυπουργού Γκεοργκίεφσκι «στις διαβουλεύσεις με την Αθήνα για την ονομασία» δεν ήταν άλλος από το Σταμάτη Μαλέλη -τον ίδιο άνθρωπο που, ως υπάλληλος του ελληνικού προξενείου, είχε ξεκινήσει το 1992 τις επαφές Γρυλλάκη-ΒΜΡΟ!
Απομένει το ζήτημα των εθνικιστικών αναφορών σε σχολικά βιβλία της ΠΓΔΜ. Κάποιες είναι όντως αλυτρωτικές, ενώ άλλες απλώς διαφέρουν από τη δική μας εικόνα για την ιστορία της περιοχής. Για την αντιμετώπιση του προβλήματος, που έχει ευρύτερες βαλκανικές διαστάσεις, υπάρχουν διακρατικές επιτροπές επιφορτισμένες με την αμοιβαία εκκαθάριση των σχολικών βιβλίων από κηρύγματα μίσους και σοβινιστικές υπερβολές.
Προϋπόθεση της δουλειάς τους συνιστά, ωστόσο, η απουσία έντασης μεταξύ των ενδιαφερόμενων χωρών.
ΜΥΘΟΣ 9ος
"Στην επικράτεια της ΠΓΔΜ ζει μια ευμεγέθης ελληνική μειονότητα."
Πρόκειται για ανυπόστατη κατασκευή που δεν στηρίζεται σε κανένα πραγματικό δεδομένο. Το αρχικό έναυσμα δόθηκε από μια σφυγμομέτρηση του περιοδικού «PULS» (1991) κατά την οποία, σε περίπτωση διάλυσης της ΠΓΔΜ, ένα 10,88 % των ερωτηθέντων θα προτιμούσε να ζήσει στην Ελλάδα κι όχι σε κάποια άλλη γειτονική χώρα -προτίμηση που από ελληνικά ΜΜΕ (και το Α2 του ΓΕΣ) ερμηνεύθηκε σαν εκδήλωση ελληνικής εθνικής συνείδησης!
Ακολούθησε η πανηγυρική υποδοχή της προκήρυξης μιας «Οργάνωσης Ελληνικής Εθνικής Μειονότητας» (19.2.93), που σύντομα αποδείχθηκε κατασκεύασμα του εγχώριου «Στόχου». Οπως επισημαίνει και ο Κωφός, η όλη παραφιλολογία (στην οποία μετείχε ακόμη και η υφυπουργός Εξωτερικών Βιργινία Τσουδερού, ανεβάζοντας μάλιστα το ποσοστό της «ελληνικής μειονότητας» σε 18,6) «ενίσχυε την εντύπωση σε τρίτους ότι η Ελλάδα αναζητεί ή κατασκευάζει ερείσματα για επέμβαση στη γειτονική χώρα».
ΜΥΘΟΣ 10ος
"Η στάση της Αθήνας απέναντι στα Σκόπια υπήρξε σταθερά ενδοτική και καθόλου απειλητική. "
Στην πραγματικότητα, ο ελληνικός εθνικισμός φλέρταρε σοβαρά με την ιδέα της διάλυσης του «ψευδοκράτους». Εκτός από χιλιάδες διαδηλωτές που πλημμύρισαν τους δρόμους της Αθήνας ζητώντας «σπάσιμο των συνόρων» και «σύνορα με τη Σερβία» (10.12.92), τη «στρατιωτική πίεση» και το διαμελισμό της ΠΓΔΜ υποστήριξαν επίσης δημόσια προσωπικότητες όπως ο Στέλιος Παπαθεμελής, ο Χρύσανθος Λαζαρίδης, ο Κων/νος Βακαλόπουλος, ο Σαράντος Καργάκος, ο Χρήστος Πασσαλάρης ή ο τέως πρόεδρος Χρήστος Σαρτζετάκης. Στον αθηναϊκό τύπο δημοσιεύθηκαν σενάρια προέλασης του ελληνικού στρατού στο έδαφος της ΠΓΔΜ («Βήμα» 15.12.91 και 31.5.92), ακόμη και χάρτης με τις προτάσεις του ΓΕΕΘΑ για τα νέα σύνορα της Ελλάδας («Εθνος» 7.12.92).
Σ' ένα άλλο επίπεδο, ο ΥΠΕΞ Σαμαράς βάσισε μεγάλο μέρος της στρατηγικής του στην προοπτική αποσύνθεσης και κατάρρευσης του «κρατιδίου» (χάρη και στο πρώτο άτυπο ελληνικό εμπάργκο του 1992), ενώ γνωστές είναι οι διαβουλεύσεις με τους Μιλόσεβιτς και Ντράσκοβιτς για ελληνοσερβική «μοιρασιά» της ΠΓΔΜ.
Τέλος, διαφορετικής τάξης σχεδιασμοί για την «προληπτική» κατάληψη μιας «υγειονομικής ζώνης» εντός της ΠΓΔΜ σε περίπτωση επέκτασης των εκεί διακοινοτικών ταραχών συζητήθηκαν επίσημα στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής τον Αύγουστο του 2001.
O Mητροπολίτης Νέας Ιωνίας και Νέας Φιλαδελφίας είναι κίναιδος. Αυτό αποκάλυψε ο πρών οδηγός του που εμφανίστηκε σε εκπομπές του Σπ. Καρατζαφέρη στο έξτρα 3.Να φύγουν όλοι οι ομοφυλόφιλοι από την Εκκλησία της Ελλάδος και από το Άγιο Όρος. Να μείνουν μόνο οι άξιοι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκρωτηριανάκη, μας έχεις ακρωτηριάσει με τις παπαριές σου! Δεν μου λες, σηκώνεσαι κάθε πρωί με τον καημό αν ο Χριστόδουλος θα ζητήσει συγγνώμη ή όχι; Άλλα ενδιαφέροντα δεν έχεις; Είσαι για λύπηση! Κάποιος βολεμένος όμως θα είσαι και εσύ του εκκλησιαστικού συναφιού. Αν πράγματι σε πονάει ο Χριστιανισμός να βοηθήσεις παιδιά που ποινούν και άσε τους μητροπολίτες με τις κοιλιές και τις πατσές!
ΑπάντησηΔιαγραφή11:18
ΑπάντησηΔιαγραφήτι σε πειράζει ο Ακρωτηριανάκης βρε κρετίνε? Αμα σε ενοχλεί τόσο πολύ να μη διαβάζεις τα πόστ του. Εντάξει?
καλά σου λέει ο 12.47 ρε 11.18,
ΑπάντησηΔιαγραφήαν σταματήσει να γράφει το "μέντιουμ - μελλοντολόγος" των Χανίων τρισμαλάκιστος κύριος-κύριος Ακρωτηριανάκης, οι ηλίθιοι όπως ο 12.47 από που θα πληροφορούνται για τον μελλοντικό τους γκόμενο;
Κύριε Ακρω..,
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαρακαλώ πολύ, αγαπητέ μου, μην προβείτε σε πραγμάτωση της απειλής σας, έστω κι άν (πράγμα που το αποκλείω) κωφεύσει στην εκκλησή σας.
Θα είναι νομίζω μεγάλο πλήγμα κατά του κύρους του αρχιπισκόπου ως θεσμού , ως προσώπου σεπτού, αλλά και πλήγμα κατά του κύρους αυτού τούτου του κωλογαμημένου επισκοπικού πληρώματος της εκκλησίας;
Τι θα πεί ο κόσμος;
Δεν ντρέπεσται;
Εχετε ευθύνες απέναντι του κωλογαμημένου κλήρου και του σερόμενου οπισθέν του λαού.
Ντροπή!!!
Σας απευθύνω εκ μέρους - υποθέτω- όλων των αναγνωστών σας , έκκληση:
ΜΗΝ ΑΛΛΑΞΕΤΕ ΓΝΩΜΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ....
Το βαράει ανυπερθέτως.
Μπέμπα τον λένε.
Καταγγέλω σε όλο το blog την άρνηση του αγαπητού babis, να τοποθετηθεί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘάπρεπε λόγω αλληλεγγύης τουλάχιστον.
Επιασε δουλειά η ΝΔ βλέπω...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπειδή κάποιοι εδώ μέσα λένε ό,τι τους καπνίσει, θέλω να σας υποβάλλω κάποια ερωτήματα, τα οποία συνοψίζονται σε μια απάντηση: ΝΑΙ ή ΟΧΙ.
ΑπάντησηΔιαγραφή1. Πείτε μου σας παρακαλώ αν ο καθολικισμός, το παιδί του ο προτεσταντισμός και όλες οι παραφυάδες του, είναι αδελφές εκκλησίες με τη δική μας;
2. Αν είναι Εκκλησία = Σώμα Χριστού, οι καθολικοί και όλοι οι υπόλοιποι;
3. Αν οι λειτουργοί τους υπηρετούν το Θεό ή την αίρεση;
4. ΑΝ τα μυστήρια, των καθολικών όπως πχ. Θεία Ευχαριστία, Βάφτιση είναι έγκυρα;
5. Αν είναι ισότιμα με τα αντίστοιχα ορθόδοξα;
6. Αν μπορεί να θεωρηθεί ένας που βαφτίζεται με το καθολικό τυπικό ως Ορθόδοξος;
7. Αν ένας που κοινωνεί με το
καθολικο τυπικό, ότι έχει κοινωνήσει Σώμα & Αίμα Ιησού
Χριστού;
8. Για να γίνει η τόσο πολυπόθητη ένωση των Εκκλησιών δε θα έπρεπε ο Πάπας να αρνηθεί τις κακοδοξίες του, το Αλάθητο, το Filoque, το Καθαρτήριο Πυρ, την Ιερά Εξέταση και τόσα άλλα, τα οποία ήταν πρόξενος διεστραμένων απόψεων για το Πρόσωπο του Ιησού Χριστού και για την Μια Πίστη που παρέδωσε ο Κύριος και συνεχιστής της ήταν η Ορθοδοξία, και τα οποία γέννησαν τις Σταυροφορίες στο όνομα του Κυρίου, την Αθεία και όλες τις φιλοσοφικές παρφυάδες της, οι οποίες άνθισαν κατά την Αναγέννηση και γενικότερα στην εποχή μας, όχι τόσο την Αθεία, όσο την αδιαφορία και μη αποδοχή της υπάρξεως του Ιησού Χριστού;
9. Δέχεστε να την άποψη όλων των αιρετικών, ότι η Παναγία δεν ήταν Παρθένα;
10. Τέλος, αν τελικά συμπλέετε,ως Ελληνική Ορθόδοξη Εκκησία με
την αποδοχή του πρωτείου του Πάπα, για τον καιρό πριν το Σχίσμα, το οποίο όλοι καταλαβαίνουμε τι
σημαίνει...;
Λοιπόν όλα αυτά τα ερωτήματα καλό θα ήταν να μας προβληματίσουν όλους, να μην κοροιδευουμε όσους ασχοούνται με αυτά.
Συνεπώς τωρα μπορείτε να έχετε μια πιο καλή άποψη για τα θέματα που έπρεπε να πάρουν θέση όλοι στην Εκκλησία κι όχι μόνο ο Αρχιεπισκοπος (σίγουρα δεν είναι αυτός μόνο το πρόβλημα...είναι και πολλοί άλλοι δυστυχώς).
Λυπάμαι που κανείς δε βλέπει τα αυτονόητα, που δε μιλάει ούτε ο κληρος εκτός απο εξαιρέσεις, αλλά και επειδή εμείς ως λαικοί έχουμε άγνοια κι προδίδουμε την Πίστη μας.
Ακρωτηριανάκη του 4:54, σιγά μην κάτσει ο θεός να ασχοληθεί με τις διαφορές των χριστιανών. Η ορθοδοξία σε πληροφορώ έχει καταντήσει η χειρότερη αίρεση που νομίζει ότι μόνο αυτή έχει την αλήθεια! Σώστε το θεό από τους παπάδες και από το χριστιανισμό! Τις διαφορές φίλε μου τις κάνουν οι άνθρωποι για να διαιρούνται! όλοι οι άνθρωποι είναι παιδιά του θεού! Πάψε Ακρωτηριανάκη να αποδεικνύεις συνεχώς τη μετριότητά σου. Κάνε ένα βήμα. Δεν είναι κακό. Μην κολλάς σαν τις γριές! Εκτός αν είσαι καμιά γριά!
ΑπάντησηΔιαγραφή4:54,
ΑπάντησηΔιαγραφήεσύ τί είσαι ρε, κριτής του θεού; ποιος σου είπε ότι η ορθοδοξία έχει έγκυρα μυστήρια; Ο κολλημένος σου νοσηρός εγκέφαλος ή η μετριότητα του ορθόδοξου ιερατείου αιώνες τώρα; Τα ίδια σκατά είναι τόσο καθολικισμός, προτεσταντισμός όσο και ορθοδοξία. Μια μιζέρια και μια συνεχής υποκρισία. Τουλάχιστον το ιερατείο όπως και ο Ακρωτηριανάκης, όπως μου λένε ασφαλείς πηγές, είναι βολεμένοι. Εμείς τί κάνουμε;
Γιατί ρε δολοφόνοι χριστιανοί κλέβετε μισθο από τον ελληνικό λαό. Το ξέρετε ότι η Μαρία ή εβραία ήταν διπλοπΑντρεμένη; με τον Ιωσήφ του Ηλί και τον άλλον τον Ιωσήφ σύμφωνα με τα ευαγγέλια. Πως ξέφυγε και από τους δύο και έμεινε παρθένα, από τον κώλο τον έκανε τον εβραίο Ιησού;
ΑπάντησηΔιαγραφήη παναγια τον πηρε και απο το κωλο και απο το μουνι
ΑπάντησηΔιαγραφήο ακρωτηριασμενος ακρωτηριανακης ειναι γνωστο πουστρακι της αυλης του χριστοδουλου(ή πρωκτοδουλου) .εκανε συχνες επισκεψεις στην αρχιεπισκοπη καιεπαιρνε την ευλογια του πουστοδουλου(δηλαδη τον επαιρνε απο το κωλο).
ΑπάντησηΔιαγραφήαυτο ειναι ο ακρωτηριανακης και ο καθε ακρωτηριασμενος χριστιανος.
ανασφαλεις ομοφυλοφιλοι που πνιγουν την πουστια και τη διαστροφη τους με την θρησκεια.θεωρουν οτι το σεξ με αππαδες δεν ειναι κακο και ετσι τον τρωνε