. Του Γιάννη Πρωϊνού Ακουσα την παλιά συνέντευξη του Ιερωνύμου στον Τριανταφυλλόπουλο, στην οποία έκανε καταγγελίες για το ρόλο του Γιοσά...
Του Γιάννη Πρωϊνού
Ακουσα την παλιά συνέντευξη του Ιερωνύμου στον Τριανταφυλλόπουλο, στην οποία έκανε καταγγελίες για το ρόλο του Γιοσάκη στις βρωμιές εναντίον του, προς όφελος του Χριστόδουλου, το 1998.
Ποια είναι η είδηση; Οτι τώρα ο Γιοσάκης βοηθούσε παρασκηνιακά υπέρ της εκλογής του Ιερώνυμου.
Πώς τα φέρνει η ζωή, ε;
.jpg)
Εσύ δεν είσαι ρε πρωινέ μαλάκα της πρωινής μαλακίας που έγραψες πάλι ψέματα χθές για τον Στρατούλη εδώ και σε διέψευσε με αυτό;
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα τι περιμένεις ρε παλιομπινέ, διάψευση από την αρχιεπισκοπή;
Πας στο διάολο ρε συστηματικέ συκοφάντη η δεν πας;
Ρόμπα!
Ρεζίλι!
Τρόμπα!!!
.
ΑπάντησηΔιαγραφή"Γιαννης Πρωινός" γράφει εγκυρότατα στο πρεςς.
Χέσε θέατρο, κατούρα παράσταση
Αυτός είναι μέσα ή έξω ρε.
ΑπάντησηΔιαγραφή8:07 πμ
ΑπάντησηΔιαγραφήΕΞΩ
Η χθεσινή εκλογή του Ιερώνυμου αποτελεί μια θεόπεμπτη ευκαιρία για την Εκκλησία της Ελλάδος. Την ευκαιρία να γυρίσει σελίδα και να κλείσει τις πληγές που άνοιξε η εποχή Χριστόδουλου. Η εκλογή του νέου Προκαθημένου δημιουργεί πολλές ελπίδες να συμβεί κάτι τέτοιο.
ΑπάντησηΔιαγραφήOΙερώνυμος είναι ένας ικανός και πνευματικός ιεράρχης, τον οποίο πολλοί θεωρούσαν σχεδόν αυτονόητο διάδοχο του Σεραφείμ. Τότε εξεδηλώθη εναντίον του μια πλεκτάνη για δήθεν οικονομικές ατασθαλίες και την εκλογή κέρδισε ο Χριστόδουλος. Ο Ιερώνυμος απεδέχθη με στωικότητα την αδικία και ποτέ δεν δημιούργησε προβλήματα στον προκάτοχό του.
Αυτό δεν τον εμπόδισε να αντιμετωπίζει με επιφυλακτικότητα πολλές συμπεριφορές του Χριστόδουλου και κυρίως να πάρει σαφείς αποστάσεις από τις δύο κορυφαίες επιλογές του: το ζήτημα των ταυτοτήτων και τη σύγκρουση με το Πατριαρχείο. Απέφυγε πάντοτε επιμελώς τον ιδιότυπο εκκλησιαστικό πολιτικαντισμό που επικράτησε στην Εκκλησία της Ελλάδος την τελευταία δεκαετία.
Για να το πω πιο απλά, η αίσθηση είναι ότι από χθες «η Δεξιά του Κυρίου» μετράει μέρες και ότι η Εκκλησία δεν θα εμφανίζεται εφεξής τόσο αβασάνιστα ως μακρύς βραχίονας της Δεξιάς ή της Ακροδεξιάς. Ισως φοβούμενη κάτι τέτοιο η κυβέρνηση είχε ποντάρει εξαρχής και με όλες τις δυνάμεις της στην εκλογή τού Σπάρτης. Δυστυχώς γι΄ αυτήν, το Αγιο Πνεύμα κάθησε αλλού.
Είναι άλλωστε και ζήτημα ιδιοσυγκρασίας. Οσοι γνωρίζουν τον Ιερώνυμο δύσκολα τον φαντάζονται να εκφωνεί κάθε Κυριακή δεκάρικους κατά των πάσης φύσεως εναντίων που κατάφερνε να εφευρίσκει ο προκάτοχός του. Και ακόμη δυσκολότερα να λειτουργεί περίπου ως τηλε-κήρυκας. Υπ΄ αυτή την έννοια, η Εκκλησία υπό την ηγεσία του έχει την ευκαιρία να αποκαταστήσει, με κοινωνικές ομάδες, ιδεολογικές ευαισθησίες και πολιτικές παρατάξεις, τις σχέσεις που είχαν διαταραχθεί επί Χριστοδούλου.
Το δεύτερο ρήγμα το οποίο αναμένεται να γεφυρωθεί είναι το ρήγμα με το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Περισσότερο εκκλησιαστικός άνδρας και λιγότερο κοσμικός ηγέτης, ο Ιερώνυμος δεν δείχνει ο άνθρωπος που θα αντιδικεί με τον Πατριάρχη μέσω των δελτίων ειδήσεων. Λέγεται, άλλωστε, ότι το Φανάρι τον στήριξε θερμά στη χθεσινή εκλογή.
Ολα αυτά βεβαίως αποτελούν υποθέσεις που μένουν να επαληθευτούν. Το βέβαιο είναι ότι με την εκλογή του Ιερώνυμου ηττήθηκαν τα παρα-εκκλησιαστικά περιβάλλοντα και τα σκοταδιστικά κυκλώματα που συνασπίστηκαν εναντίον του. Οι Βαβύληδες, οι Γιοσάκηδες , οι Αμβρόσιοι και οι συναφείς αποχωρούν από το προσκήνιο. Για αρχή, δεν είναι καθόλου άσχημα.
fro the copy paste
''PASOK poisonous''
''PASOK poisonous''
ΑπάντησηΔιαγραφή8 Φεβρουάριος 2008 8:58 πμ
==
Ρε μουλαρι δεν ειπαμε ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΦΟΡΑ και σε ενα ποστ τις μαλακιες σου??
Το πηρες σβαρνα και το χεις κολλησει σε ολα τα ποστ απροσαρμοστο,φτωχομπινε..
ουστ
Babis
ΑπάντησηΔιαγραφήDoctrines The Babis follow the teaching of Sayyid 'Ali Muhammad Shirazi (1819-50), who is known as the Bab (the "gate"). He was regarded by his followers as the "Gate of God" and later as the Hidden Imam who would bring to an end Islamic law and inau gurate a new prophetic cycle. Prior to his death the Bab prophesied the coming of a messianic figure whom he called 'Him whom God shall make manifest'. The holy book of the Babis is the Bayan (Declaration).
History The Babis emerged in a period of great millenarian expectations, for the year 1844 was to mark the 1000th anniversary of the disappearance of the twelfth Imam. In this year Sayyid 'Ali Muhammad Shirazi claimed himself to be the Gate to the Hidden Imam. Later, he actually identified himself as the Hidden Imam, and gained many followers. A series of violent insurrections by the Bab's followers led to his arrest in 1845 and execution in 1850. The movement itself was violently persecuted, with its followers either exiled to Baghdad or imprisoned and executed. Among those exiled was Mirza Husayn 'Ali Nuri, who in 1864 proclaimed himself to be the prophet foretold by the movement's founder. The movement then split between those who accepted Mirza Husayn's claim (later known as Baha'is) and the minority (the Azalis) who continued to follow the then leader Subh-i Azal. Since the 19th century the movement has declined in strength and today perhaps only a few hundred Babis remain.
Symbols The number 19 assumed an important symbolic value within the Babi tradition, providing the basis upon which communal organization and the Babi calendar is based. Babis also wear talismans and engraved stones around their necks or ringstones in order to protect them from misfortune.
Adherents There are very few Babis today, perhaps only a few hundred.
Headquarters/
Main Centre The movement has no headquarters as such. Its adherents are dotted around Iran.
babis
9:57
ΑπάντησηΔιαγραφήΜουλάρi, μην χαρίζεις σε άλλους τα επίθετά σου .
Το δικό μου κείμενο σε πείραξε και δεν σε ενόχλησαν όλοι οι σκατο-δεξιοί που γεμίζουν το μπλόγκ με σεξουαλικού περιεχομένου αισχρότητες ;
Μάλλον είσαι και εσύ ένας από αυτού,που μόνο ύβρεις τους αρέσει να διαβάζουν .
‘’PASOK poisonous’’
Ειμαι ζαλισμένος
ΑπάντησηΔιαγραφήδεν ξέρω τι γράφω
πόσο μαλάκας είμαι Θεέ μου
Πουτάνα μάνα, γιατί με γέννησες
Γιατί μωρή γαμιόλα μάνα με γέννησες και κάθομαι όλη μέρα να γράφω μαλακίες στο ιντερνετ;
Γιατί να είμαι μια ξεφωνημένη αδερφή και να ζω μόνο μέσα από ένα σκατομπλογκ;
Γιατί με έκανες ευφυή αλλά πισωγλέντη και γεμάτο κόμπλεξ;
Γιατί μωρή πουτάνα μάνα μου;
Σκατά στον τάφο σου μάνα μου
ΜΕ ΕΚΑΝΕΣ ΑΝΩΜΑΛΑΡΑ........
Δεν έχω τίποτα άλλο μάνα μου, παρά το ιντερνετ.
Χωρίς αυτό είμαι σκατά, ένας σκατάς είμαι μάνα μου
Πάντα χωρίς εκτίμηση
Στην πουτάνα που με γέννησε
babis
==
ΑπάντησηΔιαγραφήΓαμημενα πασοκοσκυλα.
Ξεφτιλισμενα αποβρασματα της κοινωνιας...
==
Γαμημενα πασοκοσκυλα.
Ξεφτιλισμενα αποβρασματα της κοινωνιας...
==
Γαμημενα πασοκοσκυλα.
Ξεφτιλισμενα αποβρασματα της κοινωνιας...
==
Γαμημενα πασοκοσκυλα.
Ξεφτιλισμενα αποβρασματα της κοινωνιας...
==
Γαμημενα πασοκοσκυλα.
Ξεφτιλισμενα αποβρασματα της κοινωνιας...
==
Γαμημενα πασοκοσκυλα.
Ξεφτιλισμενα αποβρασματα της κοινωνιας...
Πάντα με εκτίμηση
babis
Pou einai aftos tora? den einai mesa?
ΑπάντησηΔιαγραφήO ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΓΙΟΩΡΓΑΚΗΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ!!!....
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητοι και εξαιρετικοι φιλοι μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα χαρακτηριστικά μου προτερήματα είναι αλτρουισμός, αυτοθυσία, γενναιοδωρία, ευγένεια, ταπεινοφροσύνη, πειθαρχία και προπάντων ετοιμότητα.
Κυρίως όμως η ετοιμότητα από την οποία προέρχεται το ρητό "έσο έτοιμος".
Όπως ένας Ιππότης έτσι κι ένας babis είναι πάντα έτοιμος.
Σαν γνήσιος πολεμιστής ζητώ από τον εχθρό μου να ανοίγει πόλεμο μαζί μου για τις ιδέες μου.
Οφείλω να έχω εχθρούς αξιομίσητους και όχι αξιοπεριφρόνητους και να είμαι περήφανος γι' αυτούς.
Παρ' όλ' αυτά -για τον Νίτσε- ο μεγαλύτερος εχθρός είναι ο εαυτός του καθένα.
Αυτό τον εαυτό προσπαθώ να νικήσω σαν ο γνήσιος babis.
Ακολουθώντας τον κώδικα μου σαν babis, δίνω κάθε στιγμή μία μάχη. Με τη συνεχή άσκηση και την εντρύφηση στις τέχνες και στα γράμματα προσπαθώ να υπερβώ τον εαυτό μου.
"Ο καλός αμαξάς δεν ορμά ξέφρενα εμπρός.
Ο καλός πολεμιστής δεν εξοργίζεται.
Ο καλός στρατηγός νικά χωρίς μάχη.
Ο καλός κυβερνήτης εργάζεται ταπεινά."
Το βαθύτερο νόημα των τεχνικών είναι να αναπτυχθεί μια διαισθητική αντίληψη των παγκόσμιων νόμων. Αυτό που υπάρχει πέρα από την τεχνική είναι να συντονιστεί με το βασικό ρυθμό του σύμπαντος
Αυτά τα λίγα για όσους θέλουν να γνωρίσουν τον babis.
Πάντα με εκτίμηση
babis
Το πρωινό που δε λαλήθηκε απο πετεινό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΉμουν χαρούμενος εκείνη τη μέρα... Πολύ νεος ακόμα για να συγκρατήσω τη χαρά μου...
"Γειά σου Ήλιε, ουρανέ κι αστέρια!! Σήμερα επιτέλους τέλειωσε ο πόλεμος! Ο πόλεμος που σκότωσε 10 προγόνους μου! Ο πόλεμος ναι τέλειωσε! Σήμερα εχουμέ ειρήνη! Τι ειναι αυτό? Δε γνωρίζω γεννήθηκα και έζησα στον πόλεμο! Τρέχω στο δάσκαλό μου να του πω το ευχάριστο νέο!!"
Βγήκα απο την πόλη γρήγορα, τρέχωντας σχεδόν. Επιτέλους έβλεπα χαρά στο πρόσωπο της μητέρας μου! Τόση χαρά δεν είχα δεί μετά από το θάνατο του πατέρα... Αλλά αυτό ειναι άλλη ιστορία.
Ο δρόμος ήτανε μεγάλος για να φτάσω στο σπίτι του δάσκαλού μου. Η ιδέα της ειρήνης είχε κυριεύσει το μυαλό μου, το δάσος μου φάνηκε μικρο και παρόλο που κανονικά θα ήταν μέρος της εκπέδευσής μου εκείνη τη μέρα δε μπορούσα να βγάλω το σπαθί και να σκοτώσω ούτε νυχτερίδες ούτε ένα λύκο που είδα στο δρόμο μου... Ακόμα και αυτά τα αιμοδήψει τέρατα ήταν ήρεμα... Η Pangaia δε θα τα άφηνε να μου επιτεθούν, μηδέ θεοι μηδέ ανθρωποι θα μπορούσαν να με κάνουν δυστυχισμένο... Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα τοτε...
Έφτασα στο σπίτι του δασκάλου μου σε ένα ξέφωτο του δάσους κοντά σε ένα ρυάκι. Προστατευόταν απο τα άγρια ζώα από ένα αώρατο τοίχος φτιαγμένο απο αγνή μαγεια.
-Δάσκαλε Ormus!!! Δάσκαλε σου φέρνω νέα!
-Τι έγινε, τι γνωρίζεις που δε γνωρίζω εγω;
-Ειρήνη δάσκαλε, ειρήνη!! Ο πόλεμος τελείωσε!
-Χμμ... ειρήνη....
-Ναι δάσκαλε δεν είναι υπέροχο;
-Σήκωσε το σπαθί σου και άρχισε την εξάσκηση.
-Το σπαθί; Μα δάσκαλε ο πόλεμος τέλειωσε γιατί να ....
-Η ειρήνη δεν είναι κάτι που θα αποκτηθεί με τις υποσχέσεις των βασιλιάδων...
-Μα... όλοι συμφώνησαν ο βασιλίας Malgarog του ανατολικού βασιλείου, η βασίλισσα Lisa απο το μακρυνό Termol μέχρι και ο Manticore απο το δυτικό βασίλειο!
-.....
-Τι συμβαίνει; Νοιώθω φόβο μέσα στα μάτια σου.
-Πιάσε το σπαθί. Δεν είναι κανείς έτοιμος για αυτή την ειρήνη.
Τις επόμενες ώρες οι μόνες λέξεις που άκουσα από το δάσκαλό μου ήταν "συγκεντρώσου", "έλεγχε την αύρα σου", "μή λυγίζεις το χέρι σου στην άμυνα" .... Τίποτα δεν είπε για την ειρήνη... Ίσως επειδή δε μπορούσε να πιστεύει οτι επιτέλους τέλειωσε ο πόλεμος. Ίσως επειδή γνώριζε...
Ο ήλιος έδυσε. Η προπόνησή μου τέλειωσε.
-Θα μείνεις εδώ σήμερα, είπε. Είναι αργά και δεν έχεις δύναμη να φτάσεις μέχρι την πόλη.
Υπάκουσα. Το πέτρινο σπίτι του γέρου μάγου-μαχητή ήταν κρύο. Γεμάτο από περιπέτειες. Αύτο το σπαθί με τη χρυσή λαβή του δώθηκε απο βασιλιά για την ανδρεία του, αυτή η κρυστάλινη μπάλα απο κάποιον μεγάλο μάγο, ενω αυτό το δαχτυλίδι απο.... Αλήθεια απο ποιόν;
-Δάσκαλε αυτό το δαχτυλίδι ποιός σου το έδωσε.
-Αυτό το δαχτυλύδι μου δώθηκε από το δάσκαλό μου, και απο σήμερα είναι δικό σου.
-...ε...Ευχάριστώ δάσκαλε...
Κάτι δεν πήγαινε καλά. Αποχωρήστηκε έναν απο τους θυσαυρούς του... μα γιατί;
Το πρωινό δε πρόλαβε να έρθει. Ξύπνησα από μια περίεργη μυρωδιά. Ο δάσκαλος είχε φύγει. Μετά το παρατήρησα. Καπνός! Δεν ήταν απο το δάσος όμως... ο καπνός πήγαζε απο κάπου νότια .... μονο που... νότια υπάρχει μόνο το... Daylight.
Aρπαξα το σπαθί μου και βγήκα τρέχοντας απο το πέτρινο σπίτι. Το δάσος ήταν σιωπηλό... πολύ σιωπηλό... Μερικές νυχτερίδες πέθαναν στο δρόμο μου απο το σπαθί μου. Ήμουν απρόσεκτος, παραπάτησα και έπεσα. Τα στοιχειά του δάσους δεν έχασαν καιρό.
Ένας θεόρατος λύκος πρόβαλε μπροστά μου... Τα δόντια του ζητούσαν τροφή και τα νύχια του δέρμα για να σκήσουν... Έβγαλα το σπαθί απο τη θήκη του και προσπάθησα να κρυφτώ στις σκιές. Δεν είχα χρόνο για μια τέτοια μάχη. Ο αντίπαλος μου είχε διαφορετική άποψη όμως... Έτρεξε και βρέθηκε μπροστά μου πάλι. Πλησίασε. Ήταν έτοιμος να επιτεθεί. Στα μάτια του διέκρυνα τον πόθο για αίμα.
Χήμηξε επάνω μου και εγώ προσπάθησα να αμυνθώ με το σπαθί μου... Το δάγκωσε και το έσπασε σε δύο κομμάτια. Γρήγορα συγκέντρωσα το πνεύμα μου στο δεξί μου χέρι και έφτιαξα μια πύρηνη μπάλα. Ναι χτύπησε το κτήνος αλλα δε το σκότωσε... Πώς να σκοτώσει όμως ένα τέτοιο κτήνος η δικία μου μαγεία; Έτρεξα πίσω στο σπίτι του δασκάλου μου. Μπορούσα να νιώσω την ανάσα του απο πίσω μου. Το αώρατο τοίχος του δασκάλου μου το κράτησε μακριά απο το σπίτι του.
Έπρεπε να περάσω απο το λύκο για να φτάσω στην πόλη... Πήρα το σπαθί με τη χρυσή λαβη. Ναι, θα έβγαινα από το δάσος και πήγαινα στο Daylight. Υπήρχε μόνο ένα εμπόδιο και είχα σκοπό να το περάσω. Συγκέντρωσα την αύρα μου στο σπαθί. Το ύψωσα πάνω απο τον ώμο μου και έτρεξα προς το κτήνος το οποίο με περίμενε πίσω απο το μαγικό τοίχο. Έγυρα το χέρι μου και κράτησα δυνατά το σπαθί.
Δε μπόρεσε να με σταματήσει. Έτρεχα προς την πόλη έχοντας αφήσει πίσω μου το σώμα του λύκου χωρισμένο σε δύο μέρη.
Αυτό που αντίκρησα μόλις βγήκα απο το δάσος ξεπερνούσε και το πιο φρικτό μου εφιάλτη... Ένα γιγαντιαίο τέρας που έφτηνε φωτιά,
με λέπια αντί δέρμα, νύχια και δόντια μεγαλύτερα απο το χέρι μου... Θα μπορούσε να είναι ένας... δράκος;
Το Daylight φλεγόταν. Μόνο κραυγιές μπορούσα να ακούσω... ’νθρωποι τρέχαν πανυκόβλητοι απο την πόλη ενω μπορούσες να διακρίνεις κάποιον που προσπαθούσε να πολεμήσει το δράκο. Λίγοι κατάφερναν να απομακρυνθούν απο την πόλη ζωντανοί. Οι περισσότεροι γινόντουσαν θύματα κάποιων στρατιωτών με μάυρες πανοπλίες. Συγκέντρωσα την αύρα μου στο σπαθί και έτρεξα προς το σπίτι μου. Ένας στρατιώτης προσπάθησε να με σκοτώσει. Έτρεξα και έμπηξα το σπαθί μου βαθιά μέσα στην πανοπλία του... Κάτι παράξενο όμως... Δεν έτρεξε αίμα! Τον κοίταξα στο πρόσωπο... Ήταν ένας σκελετομένος στρατιώτης!
Έσκηψα και το σπαθί του πέρασε ξυστά απο τον ώμο μου. Δεν είχε πεθάνει από το χτύπημα μου... αλλά πώς να σκοτώσεις ένα νεκρό;
Τράβηξα πίσω το σπαθί μου και περιστρέφωντάς το του έκοψα το κεφάλι. "Νεκρομαντεία....." πρώτη μου φορά αντιμετώπιζα ένα νεκρό... Θυμόμουν όμως την εκπαίδευσή μου... "Για να καταστρέψεις έναν νεκρό πρέπει να καταστρέψεις το νεκρομάντη που τον κάλεσε πίσω στη ζωή. Μή ξεχάσεις να προσευχηθείς στον Artherk και να αυξήσεις την άυρα σου στο μέγιστο επίπεδο για να πανικοβληθούν τα ακάθαρτα αυτά τέρατα". ’υξησα την αύρα μου.
Τα τέρατα απομακρύνονταν οταν πλησίαζα. Έφτασα στο σπίτι μου. Φλεγόταν και ο καπνός ήταν έντονος. Μπήκα μέσα στο φλεγόμενο σπίτι και κάλεσα μιά παγωμένη σφαίρα για να συγκρατήσει τις φλόγες. Βρήκα το άψυχο πτώμα της μητέρας μου στο πάτωμα με αίμα τριγύρω... Δε μπορούσε νεκρός όμως να την σκοτώσει.... Η αύρα της θα τον είχε καταστρέψει... Ήταν έργο θνητού.
’ρπαξα το σακίδιό μου και έτρεξα έξω πριν με κατασπάραζαν οι φλόγες. Έτρεξα έξω από την πόλη... Έτρεξα μακριά από αυτή την καταστροφή με δάκρυα στα ματια... Έτρεχα προς το δράκο... Ήθελα να τον καταστρέψω ή να καταστραφώ... ίσως ήθελα να πεθάνω ηρωικά.
Έφτασα κοντά στο δράκο αλλά φάνηκε κάπως... νεκρός. Πλησίασα ακόμα περισσότερο... Ναι, ήταν νεκρός. 'Ακουσα μία ξεψυχησμένη
φώνη να καλεί το όνομά μου.
-Aeon... Aeon...
Πλησίασα και είδα κάποιον να είναι πεσμένος δίπλα στο δράκο... Ήταν ο δάσκαλος μου.
-Δάσκαλε! φώναξα και έτρεξα δίπλα του
-...Aeon... απαλάξου απο την οργή μέσα σου και βρες... το δέντρο της ζωής. Κατευθύνσου ανατολικά και ζήτα του να σου εκπληρώσει μιά επιθυμία... Μου το χρωστάει... το χρωστάει στο πατέρα σου...
-Δάσκαλε ποιά επιθυμία; Τί πρέπει να κάνω; Ποιός τα έκανε όλα αυτα;
-...Βρες ... τη δύν.. αμη...
-Δασκαλε...
Δεν έλαβα απάντηση. Πήρα την ασπίδα του... είχε σκοτώσει μόνος του το δράκο. Ο ήλιος φανέρωνε το πρόσωπό του στο καταστραμμένο Daylight πετεινός δεν υπήρχε ζωντανός για να ξυπνήσει τους κατοίκους αλλά παλι, για ποιούς κατοίκους μιλάω; ...
Κατευθύνθηκα ανατολικά... η αύρα μου εξασθενούσε... έπρεπε να ξεφύγω απο τους νεκρούς στρατιώτες.
"Ειρήνη...",σκέφτηκα. Δάκρυσα και έτρεξα μακριά απο τους καταδιόκτες μου.
Oι δύο μονόκεροι.
"Λάθος απάντηση" ούρλιαξε η σκοτεινή φιγούρα. ’ρχισαν να εμφανίζονται μαχαίρια στους τοίχους γύρω μου. Οι τοίχοι με πλησίαζαν όλο και περισσότερο. τα μαχαίρια πλασίαζαν την σάρκα μου και...
Ξύπνησα. Το πρόσωπό μου είχε κρύο υδρώτα. "Εφιάλτης...", σκεφτηκά. "’ραγε να ήταν και ο δράκος ένας άσχημος εφιάλτης;..."
Όχι... ακόμα είχα στο μυαλό μου αυτές τις εικόνες... Ο λύκος, ο δράκος, ο Ormus, το Daylight.... η μητέρα μου.
Έχουν περάσει δύο ημέρες από την καταστροφή του Daylight. Κατευθύνομαι ανατολικά. Κοιμήθηκα στην πράσινη κοιλάδα. Το δέντρο της ζωής ήταν τρεις μέρες ταξίδι ακομα μακρυά. Σηκώθηκα, πήρα το σπαθί, την ασπίδα, το σακίδιο μου και συνέχισα το ταξίδι.
Μετά απο αρκετή ώρα συνάντησα ένα ποτάμι. Το νερό του έσβησε τη δείψα μου αλλά οσον αφορά την πείνα μου... Έπρεπε να πιάσω κάνα ψάρι για να φάω. Κοίταξα τριγύρω μου για να βρώ κάποιο ξύλο για να χρησιμοποιήσω για καλάμι... ’δικος κόπος. Η πράσινη κοιλάδα δεν έιχε δέντρα παρά μόνο γρασίδι. "Θα παγώσω το ποτάμι!", σκεφτηκα... Ναι η πείνα μας κάνει να λέμε τρελά πράγματα...
Πού να έβρισκα εγώ τόση πνευματική δύναμη; τουλάχιστον έπρεπε να προσπαθήσω.
Συγκέντρωσα το πνεύμα μου στα χέρια μου και τα έβαλα μέσα στο νερό. "Πάγωσε!", και ναι ένα τμήμα του ποταμού πραγματικά πάγωσε! Πρόλαβα να μαζέψω μερικά κομμάτια πάγου πριν τα πάρει όλα η ροή του νερού. Ευτυχώς μέσα σε αυτά βρήκα δύο ψάρια.
Μάζεψα λίγο γρασίδη σε ένα σημείο και μαζεύοντας το πνεύμα μου: "Φωτιά!!"
Παραλίγο να καταφέρω αυτό που δε κατάφερε ο δράκος πριν δύο μέρες... Λίγη παραπάνω δύναμη να είχα βάλει και θα έπερνε φωτιά σιγα-σιγα όλη η πράσινη κοιλάδα! Τέλικά έστω και ξεροψημμένα (πιο πολύ καμμένα θα έλεγα) τα έφαγα τα ψάρια.
Ξάπλωσα δίπλα στον ποταμό και παρατηρούσα τα σύννεφα. Σε λίγο αποκοιμήθηκα.
Ξύπνησα με τα χλιμίντρισματα αλόγων. Κοίταξα απο την άλλη πλευρά του ποταμού. Μία αγέλη άγριων αλόγων είχε σταθεί να ξεκουραστεί στην άλλη πλευρά. Δύο άλογα ξεχώριζαν απο τα άλλα. Ήταν δύο μονόκεροι με φτερά, ένας κατάλευκος και ένας κατάμαυρος!
Θυμήθηκα τα λόγια του Ormus: "Ο κάθε μονόκερος έχει ένα δαχτυλίδι περασμένο στο κέρας του. Ο ιδιοκτήτης αυτού γίνεται ταυτόχρωνα και ο κύριως του μονόκερου". ’ν μπορούσα να πάρω αυτά τα δαχτυλίδια...
Μία σκιά πέρασε πάνω μου και πριν καταλάβω τη έγινε όλα τα άλογα κατευθύνθηκαν προς την άλλη όχθη του ποταμού πανικόβλητα.
Κοίταξα στον ουρανό. Ένας γρύπας έψαχνε για τροφή. Ύψωσα την ασπίδα και έπιασα το σπαθί. Ο γρύπας καταδίωκε τα άλογα. Πιό γρήγορα απ' όλα ήταν οι δύο μονόκεροι. Στο πανικό της φυγής ο μαύρος μονόκερος γλύστρησε στο ποτάμι και σχεδόν ποδοπατήθηκε απο τα άλλα άλογα. Ο λευκός μονόκερος όμως σταμάτησε να τρέχει. Είδε τον μαύρο και έμεινε δίπλα του. Τα άλλα άλογα έφυγαν. Ο γρύπας κατέβηκε στη μία άκρη του ποταμού και πλησίασε τους δύο μονόκερους. Δε μπορούσα να μείνω στην άκρη και να παρατηρώ.
Ο λευκός πήγασος έστρεψε απειλητικά το κέρας του προς το γρύπα ο οποίος ετιμάσθηκε να επιτεθεί με τα νύχια του.
Συγκέντρωσα το πνεύμα μου: "Ηλεκτρισμός!" Ο γρύπας χτηπήθηκε, αλλα δεν παρετήθηκε, απλώς κατάλαβε οτι έχει άλλον ένα αντίπαλο.
Πλησίασα. Προσπάθησα να επιτεθώ με το σπαθί. Ο γρύπας προσπάθησε να με χτυπήσει με τα νύχια του. Σήκωσα την ασπίδα μου αλλά η ορμή του τέρατος με έριξε στο νερό. Η ασπίδα μου τώρα ήταν το μόνο πράγμα που χώριζε εμένα και το γρύπα, τη ζωη μου και το θάνατο. Η ασπίδα μου ήταν έτοιμη να σπάσει όταν ξαφνικά ο λευκός πήγασος χτήπησε με το κέρας του το γρύπα.
Οπισθοχώρισε ξανα. Αυτή τη φορά όμως δεν ήταν τυχερό το τέρας. Έβαλα την ασπίδα στον ώμο και κράτησα το σπαθί με δύο χέρια συγκεντρώνοντας την αύρα μου σε αυτό. "Αύρα φωτιάς" φώναξα και πύρωσα το σπαθί μου.
Η φωτιά στο άψυχο σώμα του γρύπα έσβησε στο ποτάμι το οποίο είχε πάρει ένα πορφυρό χρώμα. Λίγο πιο πέρα ο λευκός μονόκερος έμενε κοντά στο μαύρο. Πλησίασα. Ο μαύρος μονόκερος ήταν πληγομένος ή μάλλον πληγομένη θα έπρεπε να πω οπως διαπίστωσα οταν την είδα απο κοντά.
Ο λευκός με κοίταξε στα μάτια και σαν να μίλησε στη ψυχή μου: "Σωσε την και θα στο ανταποδώσω... Σε παρακαλώ..." Διέκρυνα αυτό το συναίσθημα λύπης στα μάτια του. Έπρεπε να κάνω κάτι. ’νοιξα το σακίδιό μου αναζητώντας κάτι που θα με βοηθούσε. Εφτακόσια χάλκινα νομίσματα, δέκα ασημένια, λίγο ψωμί, το βιβλίο της μητέρας μου για τη μαγεία, ένα σκοινί και ένα παράξενο φυλακτό για το λαιμό που δεν είχα ξαναδεί ποτέ στη ζωή μου. Πήρα το βιβλίο και άφησα στην άκρη το φυλακτό. Δεν είχα χρόνο. Βρήκα μια σελίδα που αναφερόταν στη γιατρειά πληγών και απλώνοντας τα χέρια μου πάνω στο μονόκερο είπα τα λόγια του βιβλίου "Νάελ άσρουμ". Οι πληγές έκλειναν και εγώ συνέχιζα να συγκεντρώνω το πνέυμα μου στις πληγές της μονόκερου.
Τελικά τα κατάφερα. Μπορεί να μην ήταν ακόμα σε θέση να πετάξει αλλά τουλάχιστον οι πληγές του είχαν κλήσει.
Με πλησίασε ο λευκος μονόκερος και έστρεψε το κέρας του προς εμένα. Ήθελε να πάρω το δαχτυλίδι. ’πλωσα το χέρι μου και το πήρα.
Ήρθε και η ώρα να τον ονομάσω. Του έδωσα το όνομα "Κεραυνός" και φόρεσα το λευκό δαχτυλίδι. Όνομασα και την μαύρη μονόκερο "Αστραπή" αλλά δε με άφησε να πάρω το δαχτυλίδι της. Ακόμα και χωρίς το δαχτυλίδι όμως με ακολούθησε... ή ίσως ακολούθησε απλώς τον Κεραυνό.
Ανέβηκα στον Κεραυνό και ξεκίνησα με αυτόν και την Αστραπή για να βρω το δέντρο της ζωης.
Η ευχή που θα έσωνε τον κόσμο.
Το επόμενο δειληνό έφτασα σε ένα δάσος. Το ταξίδι μου είχε επιταχυνθεί πολύ χάρη στον Κεραυνό. Δυστυχώς η Αστραπή δε μπορούσε ακόμα να πετάξει. Και ήθελα τόσο πολύ να δω τον κόσμο απο ψηλά...
Aκουσα μια βοή απο την πράσινη κοιλάδα. Ένα ηχηρό ποδοβολητό που κατευθηνόταν προς εμένα. "Στρατός απο νεκρούς.
Προσπαθούν να σκοτώσουν τους επιζώντες...", σκέφτηκα.
Κατευθύνθηκα βαθιά μέσα στο δάσος. Με κηνυγούσαν νεκροι καβαλάρηδες. Τα ψηλά δέντρα με την πυκνή φυλλωσιά έκρηβαν τον ουρανό. Δε μπορούσα να δω τα αστέρια για να κατευθυνθω σωστά, έπρεπε να συνεχίσω την ίδια πορεία. Ήχοι απο αστραπές και ξύλου που έσπαζε ακουγόνταν πιο πίσω. Δε γνώριζα τι συνέβαινε αλλά δεν είχα και χρόνο για να μάθω
Λίγο πιό μπροστά διέκρυνα φως. Στη μέση του δάσους υπήρχε πραγματικά ένα ξέφωτο. Ένα πανύψηλο δέντρο υπήρχε στο κέντρο, με καρπούς που έβγαζαν φώς. Λίγο χορτάρι μόνο γύρω του και κάτι ήταν ξαπλωμένο δίπλα του. Κατέβηκα απο τον Κεραυνό και πλησίασα. Ήταν πανέμορφη.
Ένα κορίτσι με κόκκινα λινά ρούχα, με ξανθά μακρυά μαλλιά. Ω θεοί δεν είχα ξανααντικρήσει τέτοια ομορφιά! Μην ήτανε η θεά Lula που κοιμώταν δίπλα στο δέντρο; Έπεσε το σπαθί απο το χέρι μου. Το όμορφο κορίτσι ξύπνησε και με κοίταξε στα μάτια, σηκώθηκε και έπιασε ένα ραβδί που είχε ένα κόκκινο πετράδι στην κορυφή.
-Φύγε αλλιώς μα την Pangaia θα πεθάνεις, φώναξε τίνωντας το ραβδί της προς εμένα.
-... Μα...,δε μπόρεσα να πω τίποτα άλλο.
Τα καταγάλανα μάτια της και η φωνή της με είχαν παγώσει. Η ασπίδα άρχισε να γλυστρά από το χέρι μου μέχρι που έπεσε.
-Δε θα κλέψεις τους χρυσούς καρπούς του δέντρου της ζωής.
-..Του δέντρου της ζωής;
Ωστέ είχα φτάσει! Αυτό ήταν το δέντρο για το οποίο μου είπε ο Ormus πριν πεθάνει.
-Πώς κατάφερες να φτάσεις εδώ; Δε σε εμπόδισαν οι φύλακες του δάσους;
-Οι φύλακες;
-Ναι τα δέντρα που...
Μιά φωνή ήχησε και έσπασε τη σιωπή γύρω μας:
"Eternity, αυτός είναι ο Aeon, ο απόγονος του ανθρώπου που με έσπειρε πριν εφτακόσιους χειμώνες. Aeon καλωσήρθες, αυτή είναι η Eternity, ήρθε σε εμένα για να τη διδάξω να χρησιμοποιεί το πνεύμα της. Όμως... δεν έχουμε χρόνο, οι φύλακες του δάσους δε θα αντέξουν από την επίθεση των νεκρών. Πες μου την επιθυμία που θέλεις να σου ικανοποιήσω."
Η Eternity πλησίασε την Αστραπή και άπλωσε το χέρι της. Η Αστραπή έκανε λίγο πίσω.
-Μη με φοβάσαι, είπε η Eternity στο αδύναμο άλογο.
Η Αστραπή έμεινε ακίνητη και η Eternity πλησιάζοντας τα αδύναμα φτερά της μονόκερου είπε τα ίδια λόγια που είχα πει εγώ... "Νάελ ’σρουμ". Το επίπεδο του πνεύματός της ήταν ανώτερο. Μία λευκή αύρα έπεσε πάνω στη μαύρη μονόκερο. Τα φτερά της γιατρεύτηκαν τελείως. Η Αστραπή έγυρε το κέρας της προς την Eternity και η Eternity πήρε και φόρεσε το μαύρο δαχτυλίδι.
"Γροαρρρρρρρ" ακούστηκε ένας βρηχυθμός πάνω από τα δέντρα.
-Μείνε πίσω Eternity, φώναξα και πήρα το σπαθί και την ασπίδα μου απο το έδαφος, ένοιωθα τον κίνδυνο να πλησιάζει.
Ένας δράκος ξεπρόβαλε. Ναι, ήταν ο δράκος που είχε σκοτώσει ο Ormus ... ή τουλάχιστον μόνο ο σκελετός του δράκου... Και τι ήταν αυτό στη πλάτη του; Ένας νεκρομάντης... Μία σκοτεινή φιγούρα με μαύρη πανοπλία, ένα ραβδί με κεφάλι φιδιού στο χέρι και ένα κράνος φτιαγμένο απο σκελετό ανθρώπου.
-Σε βρήκα. Ώρα να έρθεις στη λεγεώνα μου!
-Τη λεγεώνα που κατάστρεψαν οι φύλακες του δάσους εννοείς θνητέ; είπε το δέντρο της ζωής.
-.... Καλώ τους νεκρούς που θάφτηκαν σε αυτό το έδαφος να με ακολουθήσουν!, είπε ο νεκρομάντης, δημιούργησε μία σκοτεινή μπάλα στα χέρια του και την έριξε στο έδαφος.
Αύξησα την αύρα μου και κράτησα δυνατά το σπαθί. Περίμενα τους νεκρούς που θα αναστήνωνταν αλλά... τίποτα.
-Βέβηλε θνητέ, αυτό το έδαφος προστατεύεται απο τις δυνάμεις της Pangaia, η νεκρομαντεία σου είναι άχρηστη εδώ, είπε το δέντρο της ζωης.
-..... Δράκε επίθεση!, ούρλιαξε ο νεκρομάντης.
Μάζεψα όσο περισσότερο πνεύμα μπορούσα στο χέρι μου και κάλεσα μια πύρινη μπάλα. Ο δράκος απλώς έκανε λίγο πίσω και ετοιμάστηκε να επίτεθεί.
-Αύρα φωτός και πνεύμα φωτιάς σε καλώ, είπε η Eternity και περνώντας μπροστά μου σήκωσε το ραβδί της και δημιούργησε μια σφαίρα αύρας φωτός και πνεύματος φωτιάς... Πρώτη φορά έβλεπα άνθρωπο που μπορούσε να χρησιμοποιήσει ταυτόχρωνα το πνεύμα και την αύρα του.
Η σφαίρα χτύπησε και κατάστρεψε το κεφάλι και το δεξί φτερό του δράκου. Το κορμί του έπεσε κάτω.
-Έκκρηξη φωτιάς, ούρλιαξε ο νεκρομάντης και μια ακτίνα φωτιάς έφυγε απο το ραβδί του προς την Eternity.
-Όχι!!!, φώναξα και έτρεξα μπροστά της με την ασπίδα. Ασπίδα ψύχους!, φώναξα συγκέντρωσα την αύρα μου στην ασπίδα.
Η φλόγες πέρναγαν γύρω μας, η ασπίδα του Ormus μας είχε σώσει.
Η δύναμη της συνεχόμενης ροης της φωτιάς με έσπρωχνε πίσω. Όμως όχι δε μπορούσα να αφήσω να με παρασήρει η ορμή της ακτίνας φωτιάς. Πάτησα δυνατά στο έδαφος και έκανα ένα βήμα προς το νεκρομάντη. Και άλλο ενα.
Οι φλόγες γίνονταν ολοένα και πιο έντονες, αλλα τα κατάφερα. Έφτασα κοντά του και σήκωσα το σπαθί με το ένα χέρι και χτύπησα με ορμή το ραβδί του. Έσπασε στα δύο.
Ο νεκρομάντης ανύμπορος τώρα να αμυνθεί έκανε πίσω.
-Νεκρομάντη πριν πεθάνεις έχω να σου κάνω μία ερώτηση... Υπήρχε ένα σπίτι στο Daylight στο οποίο δε μπορούσε να πλησιάσει νεκρός χάρη στη δυνατή αύρα της γυναίκας που έμενε εκεί... Έσυ την σκότωσες;
-.... Ναι εγώ την σκότωσα, είπε και ένα υποχθόνιο γέλιο βγήκε απο το στόμα του.
Τον κοίταξα στα μάτια... Έλεγε ψέμματα. Μπορούσα να το καταλάβω.
-Ψεύτη..., είπα σηκόνωντας το σπαθί μου.
-Όχι!!!, φώναξε η Eternity.
Γύρισα να την κοιτάξω. Ο νεκρομάντης δεν έχασε χρόνο, έκανε πίσω και έφτιαξε μια πύρινη μπάλα. Την πέταξε προς την Eternity... Δε μπόρεσα να αντιδράσω.. Την χτύπησε και την έριξε κάτω δίπλα στο δέντρο της ζωής που είχε πάρει και αυτό φωτιά. Οι μονόκεροι έκαναν αέρα με τα φτερά τους προσπαθόντας να σώσουν το κορίτσι. Έτρεξα δίπλα της ξεχνώντας τον νεκρομάντη.
-Θα σε ξαναβρώ αγόρι, ο Jarko θα επιστρέψει. Να φοβάσαι την εκδίκησή μου, είπε και κάλεσε μια πύλη απο την οποία έφυγε.
-Aeon δεν έχω πολύ χρόνο ζωής ακόμα... Ζήτησε μου την επιθυμία σου... Πλούτη, κάστρα, τον θάνατο του Jarko, ένα στρατό να σε ακολουθήσει... Απλώς ζήτα το, θα χρησιμοποιήσω όση δύναμη μου απομένει για να την ικανοποιήσω, είπε το δέντρο της ζωής.
Δεν το άκουγα... Δεν του έδινα σημασία... είχα απλωμένα τα χέρια μου πάνω απο την Eternity και.... "Νάελ ’σρουμ".... "Νάελ ’σρουμ!!!"...δεν είχα τη δύναμη να τη γιατρέψω.
-Σε παρακαλώ δεν έχω πολύ χρόνο ζωής ακόμα... Πες μου τι θέλεις.
Οι φλόγες γύρω γίνονταν όλο και πιο έντονες... Έπρεπε να ζητήσω να μου εκπληρώσει μία επιθυμία... Η επιθυμία που θα έπρεπε να τελείωσει τον πόλεμο... Όχι όμως, δε θα ζητούσα αυτό.
-Δέντρο της ζωής σου ζητώ να σώσεις την Eternity. Αυτή είναι η επιθυμία μου.... Γιατί δε με άφησες να σκοτώσω το νεκρομάντη ανόητο κορίτσι γιατί; , είπα με δάκρυα στα μάτια.
-Προσπάθησε να σε προστατεύσει. Αν σκότωνες τον νεκρομάντη και έβαφες με αίμα το αγνό αυτό έδαφος θα ήσουν καταρασμένος απο την Pangaia... Η ευχή σου θα πραγματοποιήθεί. Συνέχισε το ταξίδι σου ανατολικά και πάρε αυτούς τους σπόρους απο τις ρίζες μου μαζί σου... Φύτεψε έναν σε κάθε πόλη που θα βρίσκεσαι. Πάρε και την Eternity μαζί σου. Αντίο Aeon.
Φώς γέμισε το σώμα της Eternity... Σώθηκε αλλά ήταν ακόμα αναίσθητη.
Την έβαλα πάνω στην Αστραπή, ανέβηκα στον Κεραυνό και έφυγα πετώντας απο το δάσος που καιγόταν. Είχε εκπληρωθεί η επιθυμία που κάποτε θα έσωνε τον κόσμο...
ΚΟΝΤΟΣ ΨΑΛΜΟΣ, αλληλούια! Εκεί που τα «συστήματα» της Δεξιάς του Κυρίου ετοίμαζαν τον Σπάρτης για Αρχιεπίσκοπο, ήταν ο Ιερώνυμος που βρέθηκε εμπρός από τον πρώτο γύρο. Και εξελέγη καθαρά στον δεύτερο. Ο ηττημένος του 1998 έγινε κυρίαρχος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟΙ ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ είναι πολλές. Υπάρχει η αριθμητική ανάλυση του αποτελέσματος, με ορισμένους εξπέρ να έχουν άποψη ακόμη για το ποιοι έριξαν τα δύο λευκά. Υπάρχουν οι εικοτολογίες για τον αόρατο ρόλο του Πατριαρχείου. Τέλος, υπάρχει η καμπάνια. Ο ίδιος ο Θηβών έμεινε προσεκτικά στην άκρη, καλλιεργώντας ένα καλοσυνάτο προφίλ. Τον πληθωρικό Ζακύνθου τον μάζεψαν, ώστε να μη δημιουργηθεί αντισυσπείρωση στην άλλη πλευρά. Και άφησαν το πεδίο ελεύθερο στον Καλαβρύτων, τον «Σωτήρα» και τη «Ζωή» για να τρομάξουν.
ΩΣΤΟΣΟ - και πέρα από όλα αυτά- η εκλογή του Ιερώνυμου εκφράζει την επαναφορά του εκκρεμούς στα Εκκλησιαστικά. Ο Χριστόδουλος μπορεί να ήταν χαρισματικός- ήταν όμως ακραίος. Επί των ημερών του, η Εκκλησία της Ελλάδος πήγε πολύ δεξιά. Πήγε πολύ πίσω στις ταυτότητες. Πήγε πολύ κόντρα στο Πατριαρχείο. Και πήγε πολλές φορές στο Λουγκάνο. Η υπερβολή τρόμαξε. Όπως τρόμαξαν οι αποκαλύψεις για το παραδικαστικό με ράσα και οι αστοχίες υλικού της «Αλληλεγγύης» σε διάφορες αποστολές ανθρωπιστικής βοήθειας με ληγμένα.
Ο ΚΛΗΡΟΣ είναι συντηρητικός. Όχι όμως με τον τρόπο που νόμιζαν οι υπουργοί και οι παράγοντες της Ν.Δ., οι οποίοι προεξοφλούσαν την εκλογή του Ευστάθιου. Ο συντηρητισμός εκφραζόταν και ως ανησυχία για το πού πηγαίνουν τα πράγματα, αλλά και ως επιθυμία για επιστροφή της Εκκλησίας σε έναν κοινωνικό και πολιτικό ρόλο που να μην είναι διαρκώς ή του ύψους ή του βάθους. ΑΥΤΟ ΤΟ αίσθημα συνέλαβε και εξέφρασε ο Ιερώνυμος. Και αυτό τον έβγαλε Αρχιεπίσκοπο.
ο Γιοσάκης βοηθούσε παρασκηνιακά υπέρ της εκλογής του Ιερώνυμου
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα αστειεύεστε ότι ο Γιοσάκης είναι σε θέση να "βοηθήσει" στη μία ή στην άλλη κατεύθυνση. Εγώ πιστεύω ότι με πρώτη ευκαιρία θα τον αποσχηματίσουν, αν δεν έχει γίνει ήδη. Μερικοί τον αξιοποίησαν, αναρριχήθηκε κι αυτός όσο μπορούσε, αλλά από κει και πέρα είναι βάρος για όλους.
ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ ΒΑΒΙS ΚΑΙ ΠΟΥΣΤΗΣ ΚΑΙ ΠΑΣΟΚΟΣ ΟΛΑ ΤΑ ΚΑΚΑ ΤΙΣ ΜΟΙΡΑΣ ΣΟΥ
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό που χρόνια τώρα είχαν διαγνώσει όσοι πίστεψαν στην νηφαλιότητα και την μετριοπάθεια και την κατάρτιση του Ιερώνυμου, ειναι η ανάγκη της ύπαρξης ισορροπίας εντός τόσο της Ιεραρχίας όσο και μεταξύ των διαφορετικών ρευμάτων και τάσεων εντός των κόλπων της Εκκλησίας, η οποία εσωκλείει τόσο ακραία συντηρητικά στοιχεία, από τα οποία εκλίπει η μόρφωση και η κοινωνική συμπεριφορά, ηθικά και ανήθικα μετανοούντα και μη στοιχεία, όσο και παλαιοημερολογίτες και εκκλησιαστικές οργανώσεις με οριοθετημένους ορίζοντες συγκεκριμένου "φέρεσθαι", αλλά και μορφωμένους, ανοιχτόμυαλους και νηφάλιους ανθρώπους με ευρύτητα πνεύματος, πανεπιστημιακής κατάρτισης, οι οποίοι γνωρίζουν να διαλλέγονται και να βρίσκουν την χρυσή τομή. (Ιεράρχες,χαμηλόβαθμοι κληρικοί και λαικοί).
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό που ξεχνάνε οι πρώτοι είναι ότι η Εκκλησία εδραιώθηκε πάνω στον λόγο του Θεού, που είναι το "αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν" ο οποίος διδάσκει τον διάλογο με το διαφορετικό και την αποδοχή του, την ανεκτικότητα και την ειρηνική συνύπαρξη μεταξύ των ανθρώπων ανεξαρτήτως φύλου, χρώματος και... δογμάτων("επινοήσεις" για διαχωρισμό της νομής της "εξουσίας" έναντι ποιμνίων, όταν οι θρησκείες μετετράπησαν (από συλλογικό φρόνημα ενός αρχικά κοινού "πιστεύω" για την σωτηρία-γαλήνη της ψυχής και εφαρμογής διδαχών για την επίτευξη "ευ ζην")
..σε όχημα επιβολής πολιτικής εξουσίας στις μάζες, οι οποίες χειραγωγούμενες κατακλύζονταν από φοβικά σύνδρομα απέναντι στην..."αμαρτία" την οποίαν τους υποδείκνυαν διάφοροι "επαίοντες"),
σε ευθεία αντιπαράθεση με την προτροπή του "όστις θέλει οπίσω μου ελθείν" με στόχο τον έλεγχο και την χειραγώγηση.
Ο μακαριστός γνωρίζοντας, όπως και όλοι όσοι διαβλέπουν πέρα από απ αυτό που φαίνεται, αυτό που κρύβεται, την αναγκαιότητα να σπάσουν μουχλιασμένα "στεγανά" που επιβλήθηκαν εξυπηρετώντας τις σκοπιμότητες της εποχής που καθιερώθηκαν, δίχως όμως η Εκκλησία ως κοινωνία ανθρώπων και πιστών στον Θεό και υπεραινώβιος Θεσμός να καταστρατηγήσει τον Πνευματικό της ρόλο και να αυτοαναιρεθεί.
Κι αυτό γιατί οι συνθήκες της ζωής άλλαξαν άρδην από τότε που κάποιοι κάποτε αποφάσισαν συγκεκριμένη στάση των πιστών απέναντι στις εκφάνσεις της ζωής, και στις διεξόδους της μεταφυσικής αναζήτησης, που όμως εξυπηρετούσαν τότε πολιτικά συμφέροντα χειραγώσησης των΄μαζών, παρουσιάζοντάς τα ως "δόγμα" η παράβαση του οποίου, είχε ολέθριες συνέπειες για την επιβίωση τόσο εν ζωή όσο και μετά θάνατον...
Καταλυτικά συνέβαλλε σε αυτό η αλματώδης ανάπτυξη της Επιστήμης
Στα σύγχρονα εκκλησιαστικά πράγματα η καταστρατήγηση στο παρελθόν του "παν μέτρον άριστον" και η αναγκαιότητα της εδραίωσής του σήμερα, ήταν αυτό΄ακρβιώς το οποίο σαμπόταραν συγκεκριμένα πρόσωπα του περιβάλλοντος του Μακαριστού τα οποία οχι απλώς απέκλιναν, αλλά απήχαν παρασάγκας απ όλα αυτά καλλιερώντας οι ίδιοι φατρίες και φράξιες, δημιουργώντας με τσαμπουκά και εκφοβισμό τις ρήξεις και τις εντάσεις τις οποίες - όπως ήταν φυσικό τις χρεωνόταν ο χριστόδουλος - για να συστήνονται μετά ως "οι διαμεσολαβητές" αυτοί, ενισχύοντας την θέση τους ως "παράγοντα" και ρυθμιστή τόσο των Σχέσεων με την Πολιτεία όσο και με το Φανάρι, όσο και με τα ΜΜΕ, ακυρώνοντας τη συλλογικότητα της Ιεραρχίας καθώς και την αρμοδιότητά της να χειρίζεται η ίδια τα θέματά της, με εξέταση όλων των προτάσεων, διαφωνιών και παραμέτρων και ύστερα να αποφασίζει συλλογικά. Άρα και να φέρει την συλλογική ευθύνη των αποφάσεων.
Τότε ήταν που τόσο ο νυν Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος όσο και μια σειρά άλλων Αρχιερέων οπως ο Καλαβρύτων, ο Ιωαννίνων, ο Καβάλας, ο Ζακύνθου, ο Περιστερίου, ο Ηλείας, ο Γουμενίσσης, ακόμη και ο Καλλίνικος, (αυτοί εμφανώς)- αλλά και ένα σωρό ακόμη (αφανώς)- έλεγαν δημόσια ότι ο Χριστόδουλος είναι μεν χαρισματικός άνθρωπος και καταρτισμένος θεολογικά εκκλησιαστικός άνδρας με προοπτική, αλλά οι προσπάθειές του πνίγονταν από τα συμφέροντα και τις εσωτερικές συγκρούσεις του περιβάλλοντός του, το οποίο κατακερματισμένο σε φράξιες προσπαθούσε να επιβληθεί έναντι αυτής καθεαυτής της Συνόδου των 79 Αρχιερέων, πουλώντας εκδουλεύσεις στις διαφορετικές φράξιες εντός και της Πολιτικής Ηγεσίας, φυσικά με το αζημίωτο...για το οικονομικό ή πολιτικό τους ανάλογα μέλλον...
Ένα πράγμα ήταν αυτό που έκαιγε τον μακαριστό. Η υπέρμετρη ευαισθησία του να συγχωρεί εκείνους που τον πίκραιναν και τον μείωναν με τη στάση τους και η έλλειψη δυναμισμού στην αντιμετώπισή τους. Πάνω εκεί καθώς και στην επιρροή προς εκείνον εξωγενών της εκκλησίας παραγόντων βασίζονταν όλοι αυτοί.
Κάποιοι εκ μέρους των αριστερών κυρίως αρθογράφων κατηγορούσαν και συνεχίζουν τον μακαριστό ότι "εβλεπε παντού εχθρούς". Μήπως είχαν έρεισμα όμως τα λόγια του όταν τα διατύπωνε δημοσίως?
Ωστόσο ήταν πολύ δύσκολο για έναν καλοπροαίρετο άνθρωπο όπως ήταν εκείνος να κοιτάξει δίπλα του εγκαίρως...
Κάποιοι την ίδια ώρα έβλεπαν πολύ καθαρότερα. Μακάρι να μην κάνουν τα ίδια λάθη....
Αγαπητοι και εξαιρετικοι φιλοι μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα χαρακτηριστικά μου προτερήματα είναι αλτρουισμός, αυτοθυσία, γενναιοδωρία, ευγένεια, ταπεινοφροσύνη, πειθαρχία και προπάντων ετοιμότητα.
Κυρίως όμως η ετοιμότητα από την οποία προέρχεται το ρητό "έσο έτοιμος".
Όπως ένας Ιππότης έτσι κι ένας babis είναι πάντα έτοιμος.
Σαν γνήσιος πολεμιστής ζητώ από τον εχθρό μου να ανοίγει πόλεμο μαζί μου για τις ιδέες μου.
Οφείλω να έχω εχθρούς αξιομίσητους και όχι αξιοπεριφρόνητους και να είμαι περήφανος γι' αυτούς.
Παρ' όλ' αυτά -για τον Νίτσε- ο μεγαλύτερος εχθρός είναι ο εαυτός του καθένα.
Αυτό τον εαυτό προσπαθώ να νικήσω σαν ο γνήσιος babis.
Ακολουθώντας τον κώδικα μου σαν babis, δίνω κάθε στιγμή μία μάχη. Με τη συνεχή άσκηση και την εντρύφηση στις τέχνες και στα γράμματα προσπαθώ να υπερβώ τον εαυτό μου.
"Ο καλός αμαξάς δεν ορμά ξέφρενα εμπρός.
Ο καλός πολεμιστής δεν εξοργίζεται.
Ο καλός στρατηγός νικά χωρίς μάχη.
Ο καλός κυβερνήτης εργάζεται ταπεινά."
Το βαθύτερο νόημα των τεχνικών είναι να αναπτυχθεί μια διαισθητική αντίληψη των παγκόσμιων νόμων. Αυτό που υπάρχει πέρα από την τεχνική είναι να συντονιστεί με το βασικό ρυθμό του σύμπαντος
Αυτά τα λίγα για όσους θέλουν να γνωρίσουν τον babis.
Πάντα με εκτίμηση
babis
Δηλαδή κύριε Μπάμπη, με την αυτογνωσία περνάμε σιγά σιγά στον αυτοέλεγχο?
ΑπάντησηΔιαγραφήΠώς θα γίνει να σε γνωρίσουμε ρε παιδί μου?
Ο ΓΙΟΣΑΚΗΣ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ Ο ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΣ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ. ΔΟΥΛΕΥΕΙ ΜΕ ΨΕΥΔΟΜΑΡΤΥΡΕΣ.
ΑπάντησηΔιαγραφήKAKOPOIHSH FANTARVN
ΑπάντησηΔιαγραφήwww.youtube.com/watch?v=fh6Ba21jhOQ