Μια "αιρετική" άποψη...

...για τις δημοσκοπήσεις και το ΠΑΣΟΚ! . Έχω την αίσθηση ότι εδώ και μια δεκαετία περίπου η κοινωνία της Ε.Ε. διαποτίζεται από τη φιλοσοφία...

...για τις δημοσκοπήσεις και το ΠΑΣΟΚ!
.
Έχω την αίσθηση ότι εδώ και μια δεκαετία περίπου η κοινωνία της Ε.Ε. διαποτίζεται από τη φιλοσοφία που στηρίζεται στο δόγμα: «O καθένας για τον εαυτό του», καθώς οι ραγδαίες εξελίξεις στις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και η κατάρρευση των Κομμουνιστικών καθεστώτων φέρνουν κυρίαρχες στον κόσμοτις Η.Π.Α. και την επιβολή του διεθνούς κεφαλαίου, χωρίς αντίπαλο δέος στη διεθνή σκηνή.
Η ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, προϊόντων και εργατικού δυναμικού φέρνουν σε δύσκολη θέση την Ε.Ε., κεκτημένα των λαών της καταργούνται, τα προϊόντα τους εισάγονται φτηνά από τρίτες χώρες, η εισβολή εργατών και λαθρομεταναστών προκαλεί έκρηξη στην ανεργία, τα ημερομίσθια καθηλώνονται, οι κοινωνικές παροχές ψαλιδίζονται, η ξενοφοβία και ο ρατσισμός αφυπνίζονται, η ανασφάλεια δημιουργεί χαρακώματα μεταξύ των ανθρώπων, το ένστικτο της αυτοσυντήρησης κυριαρχεί.
Οι ιδέες που κυριαρχούσαν και ήταν βασισμένες στη συλλογικότητα στις ανθρώπινες δράσεις, την αξιοκρατία, τη διαφάνεια και την αλληλεγγύη παραχωρούν τη θέση τους στον αγώνα για ατομική επιβίωση. Η στροφή προς τη συντήρηση είναι το αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης και εκφράζεται πολιτικά από την παράδοση της εξουσίας σε δεξιές συντηρητικές κυβερνήσεις. Τα Σοσιαλιστικά κόμματα της Ευρώπης διέρχονται σοβαρές κρίσεις, που συνεχίζονται μέχρι σήμερα, καθώς οι «Ρεαλιστικές πολιτικές», που αναγκάζονται να ακολουθήσουν στο ρυθμό της παγκοσμιοποίησης τα απομακρύνουν από τις βασικές τους προγραμματικές φιλολαϊκές θέσεις. Έχουμε στα τέλη του εικοστού αιώνα μια πολιτική στροφή, που σαρώνει τη μία μετά την άλλη τις χώρες της Ευρώπης και δε θα μπορούσε φυσικά να ξεφύγει απ΄ αυτή τη μοίρα και η Ελλάδα.
Εδώ τα φαινόμενα εμφανίζονται εντονότερα και σε ακραίες μορφές τις περισσότερες φορές. Τα συνδικαλιστικά κινήματα εκφυλίζονται, οι πολίτες στην πλειοψηφία τους προσπαθούν να λύσουν τα προσωπικά τους προβλήματα με τη βοήθεια «ισχυρών» πολιτικών προσώπων και την εμπιστοσύνη τους κερδίζουν πλέον αυτοί που θα τους πείσουν , ότι για χάρη τους είναι ικανοί να παρακάμψουν κάθε εμπόδιο , είτε αυτό αφορά το νόμο, είτε τη δημόσια ηθική ή δεοντολογία. Ζούμε την εποχή μιας «απολιτίκ» συμπεριφοράς όπου, όσο αδίστακτος και καπάτσος εμφανίζεται κανείς , τόσο «καταλληλότερος» φαντάζει στα μάτια της πλειοψηφίας των ψηφοφόρων.
Γι αυτό και οι προεκλογικοί αγώνες των πολιτικών (για να έχουν ελπίδα εκλογής) στηρίζονται κατά κανόνα , όχι τόσο στις αρχές και τις ιδέες που εκφράζουν τα κόμματά τους , όσο στην επίδειξη «καπατσοσύνης» και διασυνδέσεων με πολιτικούς ή οικονομικούς παράγοντες που θα προσέδιδαν την απαραίτητη «ισχύ» για επιτυχή διεκπεραίωση των επιθυμιών των «πιστών» ψηφοφόρων ή καλύτερα των ικανών «ψηφοσυλλεκτών».
Η κατάσταση στην Εκπαίδευση αναπαράγει την κατάλληλη πρώτη ύλη για τη συντήρηση αυτού του φαύλου κύκλου, καθώς η συντριπτική πλειοψηφία αποφοίτων Λυκείου και των πτυχιούχων των διάφορων Πανεπιστημιακών σχολών (με εξαίρεση τους ψωνισμένους με την επιστήμη τους) είναι απλοί κάτοχοι τίτλων, χωρίς ουσιαστικό επιστημονικό αντίκρισμα. Σταθερά προσανατολισμένοι όλοι στην εξασφάλιση του «χαρτιού» σαν εισιτήριου για την ελπίδα. Η συντριπτική πλειοψηφία είναι λογικό να μη θέλει καμία αξιοκρατία, γιατί απλά με τα ουσιαστικά τους προσόντα οι περισσότεροι δεν θα είχαν καμία τύχη επιλογής. Με το σύστημα των «συνεντεύξεων» συντηρείται σε όλους η ελπίδα ότι με το «κατάλληλο» μέσο όλα μπορούν να γίνουν. Και το εμπόριο ελπίδων καλά κρατεί. Όσα περί ανάγκης αξιοκρατίας και διαφάνειας λέμε οι περισσότεροι, τα φωνάζουμε μάλλον για τους «άλλους» , αλλά στην κάλπη ψηφίζουμε πάντα για τον εαυτό μας. Όπως ακριβώς οι πάντες δηλώνουν προστάτες των δασών και του περιβάλλοντος, αλλά παράλληλα εκκρεμούν άπειρες αιτήσεις για αποχαρακτηρισμό δασικών εκτάσεων. Καλό το πράσινο, αλλά στα οικόπεδα των άλλων…
Δεν θα ήταν παράλογο να σκεφτεί κανείς, ότι μας τρομάζει η προοπτική ένα κόμμα εξουσίας και ο ηγέτης της να μιλάει για αξιοκρατία και να την εννοεί, να μιλάει για διαφάνεια και να την πιστεύει , να μιλάει για ευνομούμενο κράτος και να το παλεύει. Πολύ φοβούμαι ότι ο Γιώργος Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ, που εκπροσωπεί, όσο περισσότερους πείθουν, ότι εννοούν αυτά που λένε, τόσο θα πέφτουν στις Δημοσκοπήσεις. Για τόσο χρόνο, όσο η φιλοσοφία του «ο καθένας για τον εαυτό του» θα είναι κυρίαρχη από την κορυφή ως τα νύχια του πολιτικού μας συστήματος, όσο ο μέσος ψηφοφόρος θα αναζητά τον πολιτικό "τσαμπουκά", που θα τον οδηγήσει στην προσωπική του γη της επαγγελίας ανεξάρτητα από τα πολιτικά μονοπάτια που θα διαβεί. Ως που να συνειδητοποιήσουμε οι περισσότεροι ότι αυτή η λογική δεν οδηγεί πουθενά , ότι όλοι μας είμαστε όμηροι των "κολλητών", των "κουμπάρων" και των «κατάλληλων» σε ένα σύστημα διεφθαρμένο και αποκρουστικό, που τον τελευταίο καιρό δείχνει την ασχήμια του σε όλες της τις εκφάνσεις. Ως τότε θα ανεβάζουμε τα ποσοστά των ακίνδυνων για το πολιτικό σύστημα «αριστερών», «προοδευτικών» κομμάτων διαμαρτυρίας, για να έχουμε ήσυχη και την «αριστερή» μας συνείδηση και το προσωπικό μας βόλεμα, ενώ η Νεοδεξιά θα επιδίδεται στην ολοσχερή αποδόμηση των κεκτημένων των ανθρώπων του μόχθου.
Ένας ηγέτης του ΠΑΣΟΚ που θα έπειθε ότι θα διαχειρίζονταν καλύτερα το ίδιο σύστημα εξουσιών πιθανόν να ήταν ψηλά στις δημοσκοπήσεις και να κέρδιζε γρήγορα τις εκλογές, όμως δεν θα άλλαζε καθόλου τον πυρήνα της υπάρχουσας πολιτικής κατάστασης. Η παράταξη και η ηγετική της ομάδα, που στοχεύει στην αλλαγή του πολιτικού συστήματος προς όφελος της κοινωνίας δεν διακατέχεται από το άγχος της εξουσίας. Μένει σταθερή στις αξίες, στα οράματα και στους ξεκάθαρους στόχους της και αργά, αλλά σταθερά προστίθενται οι δυνάμεις που απαιτούνται, ώσπου να φτάσουν στο κρίσιμο άθροισμα για τη νέα ανατροπή του πολιτικού σκηνικού, που θα έχει διάρκεια, μα προπαντός όφελος για τον κόσμο.
Χρήστος Χ.