Οι "χυδαίες" λέξεις, μόνος τρόπος...

....για να εκφράσω το μέγεθος της απογοήτευσής μου. Γιατί κλείνει ένα από τα πιο δημοφιλή επώνυμα blogs . Από το xpsilikatzoy.wordpress.com/...

....για να εκφράσω το μέγεθος της απογοήτευσής μου.
Γιατί κλείνει ένα από τα πιο δημοφιλή επώνυμα blogs
.
Από το xpsilikatzoy.wordpress.com/
.
Στις 18 Μαΐου 2005 ξεκίνησα αυτό το blog, χωρίς να φανταστώ πόσο πολύ θα επηρρέαζε την ζωή μου. Την “έξω” ζωή εννοώ. Για να σας προλάβω, όχι μόνο θετικά. Η Απομυθοποίηση Των Πάντων είναι πολύ άσχημο πράγμα. Ακόμα και για όσα έτρεφα έναν σεβασμό, ένα δέος, για όλα αυτά που αποτελούσαν τις σταθερές μου σ’αυτόν τον κόσμο, απογοητεύτηκα. Το αμέσως επόμενο βήμα, ήταν να το δηλώνω κάθε φορά που συνέβαινε. Όσο πιο έντονα μπορούσα, με ό,τι λέξεις είχα στο λεξιλόγιό μου.
Φυσικά, “παρασύρθηκα” πολλές φορές γράφοντας “χυδαίες” λέξεις, όπως με πληροφορούσατε δημόσια ή στα άπειρα mail διαμαρτυρίας που μου στέλνατε. Όμως, οι λέξεις αυτές ήταν ο μόνος τρόπος να εκφράσω το μέγεθος της απογοήτευσής μου. Και το πέτυχαν μια χαρά. Και μου έδινε μια κάποια ανακούφιση όλο αυτό. Όχι πια όμως. Για να καταφέρω πλέον να εκφράσω ικανοποιητικά την απογοήτευσή μου για όλα όσα συμβαίνουν γύρω μου, θα πρέπει να εφευρεθεί μια καινούργια, ακόμα πιο “χυδαία” γλώσσα, που κάθε γράμμα της θα προκαλεί 10 ρίχτερ σεισμό σε ακτίνα… ε… 100000plex γύρω μου.
Αποφάσισα έτσι, να σταματήσω να γράφω εδώ. Πέρα από τις πολλές υποχρεώσεις μου, το κόστος της επώνυμης γραφής είναι πολύ μεγαλύτερο απ’ότι είχα αρχικά φανταστεί. Θα μπορούσα να σας εξιστορήσω όλα όσα μου έχουν συμβεί αυτούς τους μήνες αλλά να σας υπενθυμίσω και πάλι, ότι γράφω επώνυμα οπότε δεν γίνεται. Ή θα μπορούσαν π.χ. να σας εξηγήσουν οι γονείς μου, αλλά φαντάζομαι ότι αν ποτέ γίνονταν bloggers θα επέλεγαν ασυζητητί να γράφουν ανώνυμα.
Έτσι, απ’ τη στιγμή που δεν μπορώ να πω σχεδόν τίποτε απ’όσα θέλω, απ’τη στιγμή που για κάθετί που γράφω έχω να απολογηθώ μέσω σχολίων, mail, τηλεφώνων (και δια ζώσης πολλές φορές), αποφάσισα ότι δεν κάνω την γκάβλα μου πια (χε, πάρτε άλλη μια χυδαία λέξη) και πως δεν νοιώθω καλά να στεναχωρώ κόσμο επειδή έχουμε διαμετρικά αντίθετες απόψεις. Πείτε το δειλία, πείτε το ό,τι θέλετε αλλά να σας υπενθυμίσω ότι είμαι ένας πολύ κανονικός άνθρωπος που ξυπνάω το πρωί να πάω στη δουλειά μου, που πληρώνω νοίκια, δάνεια, που έχω “ένα σπίτι να φέρω βόλτα” (όπως με πληροφορεί συχνά - πυκνά η μάνα και η πεθερά μου - νταξ’ το πιάκαμε το υπονοούμενο), που έχω μια γερή μάχη με γιατρούς να δώσω και που το βάρος για κάθετί που γράφω, πάει και κάθεται πάνω σε όλα αυτά, κάνοντάς τα πολλές φορές ασήκωτα.
Εντάξει, είχε και τα πάααααρα πολύ καλά της η όλη ιστορία. Με έμαθα, όσο ηλίθιο κι αν ακούγεται αυτό. Έμαθα ότι τελικά είμαι πολύ ευτυχισμένη με αυτό που είμαι. Άπειρα περισσότερο, απ’ότι νόμιζα. Πριν χρόνια ας πούμε, θα μου φαινόταν πολύ cool να γίνω “επώνυμη” και να σέρνομαι από κανάλι σε κανάλι. Τώρα το θεωρώ το πιο ηλίθιο και τρομακτικό πράγμα του κόσμου. Επίσης, το μπλογκάκι μου ήταν η αφορμή να διαβάσω, να ψάξω, να ενημερωθώ και να βλέπω ελάχιστη έως καθόλου τηλεόραση. Μεγάλο πράγμα. Τί μεγάλο; Υπερτεράστιο.
Έμαθα κι εσάς όμως. Πέρα από τους υπεργαμάτους ανθρώπους που γνώρισα, έμαθα πώς μπορεί να σκέφτεται κάποιος… από μέσα του. Δεν έχω άλλο τρόπο να σας δώσω να καταλάβετε τί εννοώ αλλά μερικά blog ήταν σαν να μου ψιθύριζαν κρυφά τα μεγαλύτερα μυστικά της ζωής. Που δεν τα λέμε φωναχτά, ούτε στον “έξω” κόσμο. Λίγοι το έχουν νοιώσει, και σίγουρα ξέρουν για πόσο φοβερό συναίσθημα μιλώ, ήταν πολύτιμο για μένα αυτό. Επίσης, να μην ξεχάσω να δηλώσω πως αν ποτέ κάποιοι φάγατε ξεχεστήριο από μένα… πολύ καλά σας έκανα και πιάστε με αν μπορείτε.
Τεσπα, δουλεύοντας πια όλη μέρα μπροστά σε έναν υπολογιστή, όλο και κάποιες κλεφτές ματιές θα ρίχνω στα μπλογκάκια σας, όλο και καμιά μαλακιούλα θα σας γράφω. Περιέργως πλέον, η γκάβλα του να γράφω (ναι ξέρω, κι άλλη χυδαία λέξη) έχει συσσωρευτεί αλλού, που πολύ πιθανόν αν φάω χυλόπιτα, να βγει κάποια στιγμή φόρα παρτίδα στο νετ. Ε, κι άμα χαρμανιάσω αθεράπευτα θα σας στέλνω κάνα κειμενάκι να μου το φιλοξενήσετε - ανώνυμα πάντα, γιατί φανταστείτε τί μπινελίκι θα έχει συσσωρεύσει η στέρηση. Χεχε.
Α, και σχόλια κλειστά. Ούτε δράμα, ούτε μαλακίες (αααα, αυτή δεν είναι χυδαία λέξη - οφείλετε να αναγνωρίσετε στους μπλόγκερς ότι τις μαλακίες τις κάναμε μέινστριμ).
Σι γιου ράουντ δεν…(…εε όχι το αρνητικό το “δεν” το αγγλικό το then… τεσπα καταλάβατε.
p.s. αααα! και μετά την απομάκρυνση εκ του μπλογκακίου ουδεμία μήνυση αναγνωρίζουμε.