Πίσω από τις λέξεις...

...δεν κρύβεται ο Αλέξης... . Γράφει ο Αντώνης-Μάριος Παπαγιώτης . Άρχισα να σου γράφω πάλι, πολύπαθο και αγαπημένο press-gr, για το επικο...

...δεν κρύβεται ο Αλέξης...
.
Γράφει ο Αντώνης-Μάριος Παπαγιώτης
.
Άρχισα να σου γράφω πάλι, πολύπαθο και αγαπημένο press-gr, για το επικοινωνιακά κατασκευασμένο κοινωνικό φαινόμενο, Αλέξη Τσίπρα, αλλά νιώθω ότι τον αποδομούν καλύτερα ο Πρετεντέρης, ο Μαλούχος και πολλοί άλλοι εμμέσως -πλην σαφώς- και το θεώρησα περιττό. Όπως, περιττό θεωρώ να καλούμαι να δώσω ακόμα μία «πίστωση χρόνου» σε έναν ακόμη πολιτικό, ενώ γνωρίζω ότι στον απλό έλληνα πολίτη κανείς δεν δίνει αυτή τη πολυπόθητη πίστωση, από τον εργοδότη, τη τράπεζα ως την ίδια του τη γυναίκα. Τι άλλο να πει κανείς για ένα αριστερό κόμμα που λαμβάνει τα μεγαλύτερα εκλογικά ποσοστά του στο Κολωνάκι και ο αρχηγός του –αναφέρομαι στον κ. Αλαβάνο- δίνει δήθεν αποχαιρετιστήρια τηλεοπτική συνέντευξη με φόντο έκθεση ζωγραφικής σε gallery και πετάει επικοινωνιακή φωτοβολίδα για δημοψήφισμα για το Ασφαλιστικό στη Βουλή, γνωρίζοντας ότι για μια τέτοια απόφαση απαιτούνται 180 ψήφοι;
Αδιαμφισβήτητα, ο Καρατζαφέρης δεν είναι ο μόνος άκρατος λαϊκιστής στο κοινοβούλιο και θυμίζουν αμφότεροι τη ρήση του Κλάρκ, «ένας πολιτικάντης σκέφτεται τις επόμενες εκλογές, ένας πολιτικός την επόμενη γενιά». Είμαι πεπεισμένος πια, ότι δεν είναι η οποιαδήποτε προγραμματική ευστοχία του Αλέξη, που τον απογείωσε στην τρίτη θέση στις προτιμήσεις των Ελλήνων, αφού απλά στερείται ουσιαστικής πολιτικής πρότασης. Η επιτυχία του είναι ετερόφωτη και οφείλεται αποκλειστικά στο αδιέξοδο στο οποίο έχουν φέρει τα κόμματα εξουσίας το εκλογικό σώμα (ανάλογη ήταν η πρωτοεμφάνιση της Δαμανάκη).
Φοβάμαι ότι η νέα εναλλακτική επιλογή αντιστοιχεί σε μορφή πολιτικού ιμπρεσιονισμού. Η εντύπωση για την εντύπωση, ή καλύτερα η εικόνα για την εικόνα. Αυτή η δήθεν ατημέλητη εμφάνιση με την οποία επιδιώκεται να δοθεί η εντύπωση ότι αυτός που την υιοθετεί είναι σπλάχνο από το σπλάχνο του λαού και αγωνίζεται για τα δικαιώματα του, είναι ξεπερασμένη στις μέρες μας. Θυμίζει αρκετά το μέγα διδάξαντα, Ανδρέα Παπανδρέου, που με το ζιβάγκο αποκήρυξε την εικόνα του, ως υπουργού που ορκίστηκε το 1964 με ιματίδιο, ασημένια γραβάτα και διακοσμητικό μαργαριτάρι.
Οφείλω όμως να δώσω τα εύσημα στο Γιώργο Παπανδρέου, που μπορεί να κουράστηκε να τους βρει, πειραματιζώμενος αρκετό καιρό στο να ισορροπήσει την λογική πολιτική ανισορροπία του κόμματος του, αλλά η επιλογή των Ραγκούση και Παπακωνσταντίνου, αποπνέει πολιτική ευπρέπεια και ήθος. Μια επιλογή που υποδηλώνει επιπρόσθετα έναν απογαλακτισμό από τα βαρίδια του πασοκικού παρελθόντος και τη θεωρώ τόσο επιτυχημένη όσο η αξεπέραστη διαφήμιση από την τηλεοπτική εκπομπή «Νέοι Φάκελοι» στα βαγόνια του ΜΕΤΡΟ...
(Η φωτογραφία του Αλ. Τσίπρα είναι η πρώτη που εμφανίζεται σε searching στο google για φωτογραφίες του).
---------------------------------------------------------------------