. Του Αγίου . Είναι κακό πράγμα για την ηθική, άρα και την πολιτική υπόσταση των κοινωνιών και καταστροφικό για την δημοκρατία το αξίωμα: «...
Του Αγίου.
Είναι κακό πράγμα για την ηθική, άρα και την πολιτική υπόσταση των κοινωνιών και καταστροφικό για την δημοκρατία το αξίωμα: «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Διαβάζω, σήμερα, σε πολλές ελληνικές εφημερίδες «ειδικούς» και ανειδίκευτους δαιμονολογούντες ή πολιτικούς να εκφράζουν την άποψη ότι το δημοψήφισμα για την Συνθήκη της Λισαβόνας θα είχε νόημα μόνο αν το διακύβευμα αφορούσε την παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ή την αποχώρησή της από αυτήν.
Παρακολουθώ, επίσης, την διατύπωση έωλων επιχειρημάτων, αβάσιμων επιστημονικά, με τα οποία επιχειρείται να διακριθεί νομικά ή πολιτικά, η Συνθήκη αυτή από την απορριφθείσα το 2005 Συνταγματική Συνθήκη της ΕΕ.
Αφού συμφωνήσουμε ότι η Συνθήκη της Λισαβόνας αποτελεί διακυβερνητικό τεχνούργημα, το οποίο συντάχθηκε κεκλεισμένων των θυρών από τους 27, για να διασκεδαστεί και να αντιμετωπισθεί η απόρριψη της λεγόμενης Συνταγματικής Συνθήκης στα σχετικά δημοψηφίσματα της Ολλανδίας και της Γαλλίας, θα πρέπει να καταστεί σαφές ότι αποτέλεσε προϊόν θρασύτατης μεθόδευσης των πολιτικών ηγετών της ΕΕ, για να υπερκεραστεί η λαϊκή βούληση στις χώρες τους.
Αφού δεν είναι ώριμοι οι λαοί να αντιληφτούν το συμφέρον τους και να πουν «ναι» στην Συνθήκη, δεν πειράζει, το λέμε εμείς αντ' αυτών, καθώς διαθέτουμε το τεκμήριο της ωριμότητας, το οποίο συμπίπτει με αυτό της αντιπροσωπευτικότητας - προφανώς σκέφτηκαν - και κατέληξαν στην Λισαβόνα, βαπτίζοντας το κρέας, ψάρι, αφαιρώντας, μάλιστα, και κάποια δημοκρατικά συστατικά από το πρώτο!
Ας αφήσουμε τη σαχλαμάρα, λοιπόν, και ας μιλήσουμε ντόμπρα, μια και τα πράγματα είναι απλά.
Η Συνθήκη της Λισαβόνας δεν διαφέρει νομικά ούτε πολιτικά, με την έννοια της μεταρρύθμισης του κανονιστικού πλαισίου της ΕΕ, από την λεγόμενη Συνταγματική Συνθήκη. Από πουθενά, μάλιστα, δεν προκύπτει αυξημένο κύρος της δεύτερης από την πρώτη. Διαφέρει, όμως, καθοριστικά στον τρόπο της σύνταξης της και στην μέθοδο νομιμοποίησης που ακολουθήθηκε.
Με αυτή την έννοια, αν μια φορά θα έπρεπε να τεθεί ενώπιων του εκλογικού σώματος η Συνταγματική Συνθήκη, για την οποία διαβουλεύτηκαν βουλευτές, ευρωβουλευτές, σε κάποιο βαθμό η κοινωνία των πολιτών, διεπιστημονικές ομάδες ειδικών από όλες τις χώρες της ΕΕ και άλλοι θεσμικοί φορείς και κοινωνικοί παράγοντες, τότε η Συνθήκη της Λισαβόνας που συντάχθηκε στα μουλωχτά από τους 27, δια της κοπτοραπτικής της προηγούμενης, θα έπρεπε εκατό φορές να κριθεί άμεσα από τους πολίτες.
Ο σκοπός της διακυβερνητικής σκοπιμότητας, που χαρακτηρίζει την ευρωπαϊκή ελίτ, με κανένα τρόπο δεν μπορεί να αγιάζει τα μέσα νομιμοποίησης των αποφάσεων τους.
Αν κάποιοι εννοούν την δημοκρατία ως αριστοκρατία, χρησιμοποιώντας, μάλιστα, την λαϊκή ψήφο που δίνεται για άλλους λόγους και εκφράζεται σε διαφορετικό πολιτικό και κανονιστικό πεδίο, ως τεκμήριο για την εμπέδωση της αυταρχικής εξουσίας τους, είναι πρόδηλο ότι δεν μπορούν να συνεχίσουν έτσι.
Ας μην κοροϊδευόμαστε, λοιπόν, η ΕΕ των 27 ηγετών δεν αποτελεί την Ένωση των 27 λαών. Η υπερδομή της ΕΕ δεν είναι ασφαλώς το άθροισμα των 27 επιμέρους κρατικών δομών, ούτε αποτελεί το οικοδόμημα που υπερβαίνει τα επιμέρους εθνικά κράτη που το συνθέτουν.
Έτσι που το πάνε η ΕΕ μετεξελίσσεται σε ένα μπάσταρδο δημιούργημα που δεν αντλεί νομιμοποίηση από τους πολίτες της, αλλά από την ανάγκη να υπάρξει η Ευρώπη ως αξιόπιστος και ικανός παίκτης στο διεθνές, παγκοσμιοποιημένο σύστημα των αγορών.
Για την ικανοποίηση αυτού του όρου, η δημοκρατική προσέγγιση ενοχλεί αυτούς, που βιάζονται να κερδίσουν μέσω του οικονομικού ανταγωνισμού, η μεταφυσική του οποίου προκαλεί ψευδο-αριστοκρατικές συμπεριφορές στον εσμό εκείνων που επιθυμούν να πραγματοποιήσουν το αμερικανικό όνειρό τους, στην Ευρώπη.
Ως προς την φιλολογία των δημοψηφισμάτων στην Ελλάδα για τις Συνθήκες, ας ξεκαθαρίσουμε ότι στο βαθμό που όλες οι Συνθήκες της ΕΕ μεταβάλλουν το πλαίσιο άσκησης της εθνικής κυριαρχίας, όλες πρέπει να εγκρίνονται άμεσα από τους έλληνες, δίχως καμία εξαίρεση. Τα υπόλοιπα είναι νομικισμοί και πολιτικαντισμοί που δεν αφορούν την αφεντιά μου.
Οι ευρωτσαχπινιές δεν έχουν καμία σχέση με το πανευρωπαϊκό όραμα των δημοκρατών σε ολόκληρη την ήπειρο.
ΥΓ. Μη γίνει καμία παρεξήγηση. Ο γράφων δεν διακατέχεται από ευρωσκεπτικισμό, είναι πολύ μα πολύ «pro» μιας δημοκρατικής Ενωμένης Ευρώπης.
--------------------------
Τίτλοι τέλους
ΑπάντησηΔιαγραφήΤου ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΕΓΑ
Η νέα, υπό εκκόλαψη, οδηγία της Ευρωπαϊκής Ενωσης για την κατάργηση της 48ωρης εβδομάδας εργασίας μπορεί να καθυστερήσει, ή να τροποποιηθεί σε επιμέρους ζητήματα, αλλά είναι αυτή που τώρα σηματοδοτεί τον εργασιακό χάρτη για τα επόμενα χρόνια
Παράλληλα οι Βρυξέλλες επεκτείνονται, σταδιακά, σε όλο το φάσμα των κοινωνικών ζητημάτων, όπως είναι τα όρια ηλικίας για συνταξιοδότηση -θέμα που έως τώρα ήταν στην αποκλειστική ευχέρεια των εθνικών κρατών- προκειμένου να προωθήσει περισσότερους νεοφιλελεύθερους κανόνες στην αγορά εργασίας.
Ανατροπή
Το σχέδιο οδηγίας για την απάλειψη στην Ευρωπαϊκή Ενωση της οροφής των 48 ωρών εργασίας την εβδομάδα έχει ως αποτέλεσμα ο εργαζόμενος να μην καλύπτεται από τις συλλογικές συμβάσεις. Μέσα από ατομικές συμβάσεις και αναλόγως των παραγωγικών αναγκών της επιχείρησης θα συνομολογεί τον ημερήσιο, εβδομαδιαίο και, εν τέλει, ετήσιο χρόνο που θα προσφέρει την εργατική του δύναμη στην εταιρεία. Αυτό μοιάζει να είναι το δυσοίωνο μέλλον της μισθωτής απασχόλησης.
Ολα αυτά μάλιστα, γίνονται στο πλαίσο της ανάδειξης της ατομικής ευθύνης τόσο για την περίοδο του ενεργού βίου όσο και για τον χρόνο της σύνταξης (σημ.: αποταμίευση σε προσωπικούς λογαριασμούς και σε ιδιωτικές εταιρείες για τα γηρατειά). Είναι δε το νέο παραγωγικό πρόταγμα σε αντικατάσταση του κοινωνικού κράτους όπως αυτό αναπτύχθηκε τα τελευταία πενήντα χρόνια στην Ευρώπη.
Ειδικά για τον χρόνο εργασίας το σημαντικό που φέρνει η νέα οδηγία δεν είναι, τόσο, η εργασία έως και 65 ώρες την εβδομάδα (μέσος όρος), αλλά ο υποκρυπτόμενος εκβιασμός του εργοδότη προς τον υπάλληλο. Αν δεν συμφωνήσει στην πρόσθετη εργασία με ατομική σύμβαση, ο εργάτης θα μετατραπεί σε άνεργο και κάποιος άλλος περισσότερο πρόθυμος -«κάποιος που θα έχει περισσότερη ανάγκη» σύμφωνα με τη νεοφιλελεύθερη σκέψη- θα πάρει, προσωρινά έστω, τη θέση του.
Το θέμα της αυτοεξαίρεσης (opt aut) ίσχυε έως τώρα μόνο στην Βρετανία, την πλέον αμερικανότροπη χώρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης και οι προσπάθειες κατέτειναν στη σταδιακή εξάλειψη αυτής της «ιδιαιτερότητας». Μετά το πρόσφατο συμβούλιο υπουργών Κοινωνικών Υποθέσεων (Απασχόλησης) στο Στρασβούργο η βρετανική ιδιαιτερότητα μετατρέπεται σε ευρωπαϊκό κανόνα!
Κάθε χώρα, με αφορμή τις εφημερίες στα νοσοκομεία -κάτι που ώς ένα βαθμό αποδέχονται και οι γιατροί σαν πρόσφορο τρόπο για έμμεσες αυξήσεις- θα εισαγάγει τη διάταξη στο εθνικό δίκαιο. Ετσι, οι... ατλαντικού τύπου εργασιακές σχέσεις καθιερώνονται στη Γηραιά Ηπειρο, αντικαθιστώντας το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο το οποίο δίνεται βορά στον ανταγωνισμό και στα υπερκέρδη των επιχειρήσεων.
*«Δεν μπορεί οι ατομικές συμβάσεις να είναι το μέλλον της Ευρώπης» παραδέχεται και ο πρώην υπουργός Απασχόλησης Π. Παναγιωτόπουλος. Ετσι παρακάμπτονται και τα συνδικάτα, όπου αυτά έχουν απομείνει ή όπου έχουν την ευχέρεια να συνάπτουν συμβάσεις καθώς ήδη η ελληνική κυβέρνηση επιτρέπει στις τράπεζες να αρνούνται ακόμη και τον διάλογο με την ΟΤΟΕ.
*«Αυτό θα περάσει» προϊδεάζει την κοινή γνώμη ο πρώην υπουργός Β. Μαγγίνας. Και η τακτική αυτή είναι η ενδεδειγμένη: γίνεται σχετική συζήτηση στις Βρυξέλλες και μετά, οι επιθυμίες της κάθε εθνικής κυβέρνησης «χρεώνονται» στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Ακόμη και το ασφαλιστικό, που είχε εξαιρεθεί έως τώρα από την κοινή ευρωπαϊκή πολιτική (αρχή της επικουρικότητας), διολισθαίνει προς ενιαίους κανόνες. Μέχρι το φθινόπωρο θα εκδοθεί η απόφαση του Δικαστηρίου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (ΔΕΚ) το οποίο αναμένεται να κρίνει σαν αδικαιολόγητα τα διαφορετικά όρια ηλικίας για συνταξιοδότηση μεταξύ ανδρών και γυναικών στο Δημόσιο.
Και αυτό, καθώς οι δημόσιοι υπάλληλοι λαμβάνουν τις σχετικές παροχές από... επαγγελματικό ταμείο (σημ.: αυτός είναι ο ορισμός όταν οι συντάξεις δίνονται από τον εργοδότη, εν προκειμένω το Δημόσιο).
Τα όρια ηλικίας
Αμέσως μετά, ίσως και με τον νέο προϋπολογισμό (τον προσεχή Δεκέμβριο) η κυβέρνηση θα φέρει νόμο που θα εξισώνει τα όρια ηλικίας στο Δημόσιο, δηλαδή θα αυξάνει το όρια των γυναικών κατά τουλάχιστον 5 έτη. Παράλληλα, ευκαιρίας δοθείσης, θα περάσει και άλλες συνταξιοδοτικές διατάξεις γνωστές από τον πρόσφατο... ασφαλιστικό νόμο για τον ιδιωτικό τομέα, όπως: αύξηση του πέναλτι πρόωρης εξόδου στο 6% για κάθε χρόνο πριν το συμβατικό όριο συνταξιοδότησης, νέο πλαφόν στο εφάπαξ κ.ά.
- Πολύ σύντομα οι Βρυξέλλες θα θέσουν θέμα ενιαίου ηλικιακού ορίου συνταξιοδότησης στα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ζήτημα που ήδη συζητείται στο γραφείο του αρμόδιου επιτρόπου για τις Κοινωνικές Υποθέσεις Βλ. Σπίντλα.
ΜΕ ΛΕΥΚΟ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ Η ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΑ ΕΡΓΑΣΙΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΦΤΑΣΕΙ ΤΙΣ 65 ΩΡΕΣ
Η Φάνη έσπασε το 48ωρο και «όπου σας πιάσει» ο εργοδότης
ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ
Του ΚΩΣΤΑ ΜΟΣΧΟΝΑ
Εξανεμίζεται το 48ωρο των εργαζομένων με τη χθεσινή απόφαση του Συμβουλίου Υπουργών Απασχόλησης, η οποία γυρίζει κατά πολλές δεκαετίες πίσω το εργασιακό καθεστώς στην Ευρώπη
Ανοίγει έτσι ένα τεράστιο παράθυρο για την επέκταση της εβδομαδιαίας εργασίας πέραν ακόμη και των 65 ωρών... Η απόφαση ελήφθη με ψηφοφορία και η Ελλάδα δήλωσε αποχή, όπως και άλλες 4 χώρες (Ισπανία, Βέλγιο, Ουγγαρία, Κύπρος). Η Φάνη Πετραλιά δεν τόλμησε να καταψηφίσει την οδηγία, σε αντίθεση με τους προκατόχους της στο υπουργείο, οι οποίοι είχαν ταχθεί κατά, ιδίως ο Σάββας Τσιτουρίδης, ο οποίος είχε μιλήσει για δημιουργία «κοινωνικού ντάμπινγκ» και «στρέβλωση των κανόνων ανταγωνισμού»...
Οι μεγάλοι κερδισμένοι από τη χθεσινή απόφαση είναι η Βρετανία και η Κομισιόν. Η Βρετανία διότι όχι μόνο θα εξακολουθήσει να εφαρμόζει τη δυνατότητα αυτοεξαίρεσης (opt out) από την οδηγία του 1993, η οποία θέτει ανώτατο όριο χρόνου εβδομαδιαίας εργασίας το 48ωρο, αλλά διαπιστώνει με ικανοποίηση ότι και τα άλλα κράτη-μέλη είναι έτοιμα να ακολουθήσουν τον δρόμο που χάραξε για εβδομαδιαία εργασία που μπορεί να υπερβεί τις 70 ώρες... Η Επιτροπή, η οποία δεν κρύβει τις νεοφιλελεύθερες ιδέες της, έχει κάθε λόγο να είναι ικανοποιημένη, διότι υιοθετήθηκε η πρότασή της για την παγίωση της υπέρβασης του 48ώρου.
Και αυτό με το επιχείρημα ότι «ανταποκρίνεται καλύτερα στις ανάγκες των κρατών-μελών για περισσότερη ευελιξία στις εργασιακές σχέσεις, κατά τρόπο ώστε εργοδότης και εργαζόμενος να μπορούν να αποφασίσουν από κοινού την παράταση του εβδομαδιαίου χρόνου εργασίας»...
Κατά την Κομισιόν, «η μονιμοποίηση της απόκλισης αναμένεται να προσδώσει στις επιχειρήσεις μεγαλύτερη ευελιξία και προσαρμοστικότητα στις απαιτήσεις της αγοράς»... Αλλωστε, η απόφαση βαδίζει στ' αχνάρια της Flexicurity.
Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, που ο Βρετανός υπουργός μίλησε για μία «καλή απόφαση» και η Επιτροπή για «σημαντικά βήματα προόδου» στην αγορά εργασίας των 27. Αντίθετα, η Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων τάχθηκε κατά της απόφασης, επισημαίνοντας σε σχετική ανακοίνωσή της ότι δημιουργεί «εργαζόμενους πολλών ταχυτήτων». Και κάλεσε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να μην υιοθετήσει την απόφαση των 27.
Οποιον πιάσουν στην ανάγκη
Σύμφωνα με την απόφαση, παραμένει το 48ωρο που έχει θεσπιστεί από την κοινοτική νομοθεσία. Η ανώτατη, όμως, διάρκεια εβδομαδιαίας εργασίας μπορεί να φθάσει τις 60 ή τις 65 ώρες, για τους εργαζόμενους που το αποδέχονται. Μάλιστα ακόμη και αυτά τα όρια μπορεί να ξεπεραστούν μέσω συλλογικών συμβάσεων.
Εκπρόσωπος της Κομισιόν υποστήριξε ότι η απόφαση «θα βελτιώσει την κατάσταση για τους εργαζόμενους». Αλλωστε, είπε, ένας εργαζόμενος δεν είναι υποχρεωμένος να εργαστεί πέραν των 48 ωρών. Στην παρατήρηση ότι δεν είναι εύκολο για έναν εργαζόμενο να αρνηθεί την απαίτηση του εργοδότη για εργασία που ξεπερνά το 48ωρο, γνωρίζοντας ότι υπάρχουν άλλοι υποψήφιοι και κινδυνεύει να χάσει τη δουλειά του, η απάντηση ήταν: «Μα μπορεί να πάει στα δικαστήρια». Να περιμένει, λοιπόν, άνεργος, τη δικαίωσή του έπειτα από χρόνια. Απλά πράγματα για την Κομισιόν...
Οι ευθύνες στο Ευρωκοινοβούλιο
Το ερώτημα είναι τι θα κάνει τώρα το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το οποίο έχει ταχθεί υπέρ της κατάργησης, εντός μιας διετίας, του «opt out» από την οδηγία του 1993.
Παράλληλα, οι 27 όρισαν ως ανενεργό τη χρονική περίοδο εφημερίας μακριά από το χώρο εργασίας, που αφορά γιατρούς και νοσηλευτές. Αυτή η περίοδος εφημερίας, λοιπόν, δεν θα υπολογίζεται ως χρόνος εργασίας. Η απόφαση των 27 έρχεται σε αντίθεση με το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, το οποίο έχει καταδικάσει τη Γαλλία, εκτιμώντας ότι τόσο η ανενεργός όσο και η ενεργός εφημερία υπολογίζονται ως χρόνος εργασίας.
Οι υπουργοί συμφώνησαν, επίσης, να εξομοιωθούν από πλευράς δικαιωμάτων οι εργαζόμενοι με συμβάσεις ορισμένου χρόνου με τους συναδέλφους τους αορίστου χρόνου. Εκτός αν υπάρχει διαφορετική συμφωνία μεταξύ κοινωνικών εταίρων, όπως στη Βρετανία που υπάρχει μεταβατική περίοδος 6 μηνών.
--------------------------------------------------------------------------------
ΚΚΕ: Ακρως επικίνδυνο
Για «άκρως επικίνδυνες αλλαγές στον εργάσιμο χρόνο, που θα επιδεινώσουν δραματικά την κατάσταση όλων των εργαζομένων», κάνει λόγο το ΚΚΕ. Σε ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου επισημαίνει μεταξύ άλλων ότι με την υιοθέτηση της ρήτρας εξαίρεσης, καταργείται στην πράξη το 48ωρο και εγκαλεί την κυβέρνηση της Ν.Δ. για υποκριτική στάση.
--------------------------------------------------------------------------------
Παρέμβαση
Στις Βερσαλίες τους
Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΖΙΩΤΗ
Η Φάνη Πάλλη-Πετραλιά δεν πήγαινε έως τώρα στα συμβούλια υπουργών, γιατί είχε να λύσει... το Ασφαλιστικό. Μέχρι που πετάχτηκε προχτές στο Στρασβούργο και αφού... ανέλυσε το περίφημο κοινωνικό πρόταγμα της λαοπρόβλητης κυβέρνησης Καραμανλή, απείχε της ψηφοφορίας. Ετσι πέρασε της Βρετανίας, που θέλει εβδομαδιαία εργασία χωρίς όριο, οι ενοικιαζόμενοι εργάτες μέσα στην επιχείρηση να μην έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους κανονικούς συναδέλφους τους, να επιτρέπεται η εργασία ανήλικων από τα 14 έτη. (Ηδη η Πετραλιά επιδοτεί με κοινωνικούς πόρους την εγκατάλειψη του σχολείου και την εργασία από 16 ετών). Και όλα αυτά εν μέσω μιας καλοστημένης παράστασης για τα (υποτιθέμενα) δικαιώματα των εργαζομένων.
Ετσι η χώρα μας ταυτίστηκε με Σλοβενία, Βουλγαρία και άλλες χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ στην προσπάθεια αφαίρεσης εργασιακών δικαιωμάτων και την αντικατάσταση του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου με το πρότυπο των ασιατικών κρατών, της εξαθλίωσης των εργατών.
Ομως τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν καλύτερα και στην πλευρά των λεγόμενων... σοσιαλιστών. Κατ' αρχήν στη σοσιαλιστική ομάδα αναφέρονται οι πρωταγωνιστές της απορρύθμισης, ο αρμόδιος επίτροπος Βλ. Σπίντλα και οι Βρετανοί Εργατικοί. Με αποκορύφωμα την πρόταση -στη σύνοδο των σοσιαλιστών- για καθιέρωση ενιαίου ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης στην Ε.Ε. Αν και η πρόταση αποσύρθηκε, όταν αντέδρασαν οι νουνεχείς, το όριο θα καθιερωθεί οσονούπω. Αυτό το παραδέχονται πλέον όλοι. Υπό αυτά τα δεδομένα, ας προηγηθούν, τουλάχιστον, οι πλέον άδολοι από τους παραπαίοντες σοσιαλιστές, προκειμένου να θέσουν θέμα σύγκλισης (αύξησης) των κοινωνικών παροχών, του εκπαιδευτικού επιπέδου, των επιδομάτων ανεργίας, των μισθών, έστω των τιμών στα... σούπερ μάρκετ.
Η κομματική γραφειοκρατία στην Ευρώπη δεν έχει αντιληφθεί το παραμικρό από την ήττα των προοδευτικών σχηματισμών (Ιταλία, Γαλλία, Γερμανία και την επαπειλούμενη στη Βρετανία), ούτε από την επεκτεινόμενη ξενοφοβία. Γι' αυτό εξαντλείται σε επικοινωνιακές καμπάνιες για την επικύρωση, τη μία του ευρώ, την άλλη του Ευρωσυντάγματος, τώρα της Συνθήκης της Λισαβόνας.
Αλλά, όπου γίνεται δημοψήφισμα, οι πολίτες απορρίπτουν κάθε πρόταση των Βρυξελλών. Αυτό δείχνουν οι δημοσκοπήσεις ότι θα κάνουν αύριο οι Ιρλανδοί. Ενώ η ημετέρα κυβέρνηση θα επικυρώσει τη Σύνθηκη σε μια «κλειστή» ομάδα 300 ατόμων (βουλευτών). Κλείνονται στα (πρώην) ανάκτορα και μετά αναρωτιούνται για τις κοινωνικές εκρήξεις.
--------------------------------------------------------------------------------
ΑΠΟΨΕΙΣ
«Δούλεψέ με, μη σε μοιάσω»
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ στον εργασιακό Μεσαίωνα σηματοδοτούν οι αποφάσεις του Συμβουλίου Υπουργών Απασχόλησης της Ευρωπαϊκής Ενωσης, για την κατάργηση της 48ωρης εβδομαδιαίας απασχόλησης με την επέκτασή της ακόμη και πέρα από τις 65 ώρες!
ΔΙΑΨΕΥΔΕΙ η εργοδοτική απληστία και η νεοφιλελεύθερη αντίληψη για την εργασία, την προ 50 και 60 χρόνων πρόβλεψη των τότε μελλοντολόγων, ότι με την ανάπτυξη της τεχνολογίας θα μειωθεί ο χρόνος εργασίας και θα αυξηθεί ο ελεύθερος χρόνος των εργαζομένων.
ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ, όμως, δίκιο οι μελλοντολόγοι. Ο κορυφαίος θεωρητικός της λογικής, Μπέρτραντ Ράσελ, έλεγε, πριν από μισό και πλέον αιώνα, ότι η εξέλιξη είναι εντελώς παράλογη. Ενώ η ανάπτυξη της τεχνολογίας επιτρέπει τη μείωση του χρόνου εργασίας, το σύστημα τον διατηρεί ή τον αυξάνει, με αποτέλεσμα να μην επωφελούνται οι εργαζόμενοι και να αυξάνονται αλματωδώς οι άνεργοι. Οι μεν να εξουθενώνονται, οι δε να πεινάνε.
ΣΥΝΕΒΗ ΑΚΡΙΒΩΣ αυτό. Καρπούται ολόκληρο το κέρδος της προόδου της τεχνολογίας το κεφάλαιο και παράλληλα αυξάνεται ο χρόνος εργασίας, αλλά και η ανεργία. Αυτό το δραματικό αποτέλεσμα έρχεται να το ενισχύσει με την ανάλγητη απόφασή του το Συμβούλιο των Υπουργών Απασχόλησης, που ενήργησε κατά τις υπαγορεύσεις των επιχειρήσεων Ε.Ε. Ευρωπαϊκή Ενωση ή Ενωση Επιχειρήσεων;
ΔΥΣΤΥΧΩΣ, και η Ελληνίδα υπουργός, κυρία Φάνη Πάλλη-Πετραλιά, αντί να καταψηφίσει την απόφαση, όπως είχαν κάνει οι προκάτοχοί της υπουργοί (Σάββας Τσιτουρίδης και Βασ. Μαγγίνας) διευκόλυνε την ψήφισή της, δηλώνοντας αποχή μαζί με άλλες 4 χώρες (Ισπανία, Βέλγιο, Ουγγαρία, Κύπρος) χωρίς, προφανώς, να αναλογιστεί τις συνέπειες για τους Ελληνες εργαζομένους, που πλήττονται από την ανεργία.
ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΕΣ ήταν οι δηλώσεις εκπροσώπου της Επιτροπής, ο οποίος υποστήριξε, ότι η απόφαση «ανταποκρίνεται καλύτερα στις ανάγκες των κρατών-μελών για περισσότερη ευελιξία στις εργασιακές σχέσεις, κατά τρόπον ώστε εργοδότες και εργαζόμενοι να αποφασίζουν από κοινού την παράταση του εβδομαδιαίου χρόνου εργασίας». Ψέματα.
ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ και αυτή η αντεργατική απόφαση τον δρόμο της «flexicurity», δηλαδή την ευελιξία στην αγορά εργασίας, που απλά σημαίνει εύκολες προσλήψεις και ακόμη πιο εύκολες απολύσεις.
ΓΙΑΤΙ, ΟΜΩΣ, γίνεται με δόσεις η επιστροφή στον εργασιακό Μεσαίωνα, δηλαδή στη δουλεία; Μία και μόνη απόφαση αρκεί: Η εργασία να διαρκεί από την ανατολή ώς τη δύση του ηλίου, όπως τότε που οι τσιφλικάδες έλεγαν στους κολλήγους: «δούλεψέ με, κακορίζικε, για να μη σε μοιάσω»!
Η ΟΥΣΙΑ
(ΔΥΣΤΥΧΩΣ, και η Ελληνίδα υπουργός, κυρία Φάνη Πάλλη-Πετραλιά, αντί να καταψηφίσει την απόφαση, όπως είχαν κάνει οι προκάτοχοί της υπουργοί (Σάββας Τσιτουρίδης και Βασ. Μαγγίνας) διευκόλυνε την ψήφισή της, δηλώνοντας αποχή μαζί με άλλες 4 χώρες (Ισπανία, Βέλγιο, Ουγγαρία, Κύπρος) χωρίς, προφανώς, να αναλογιστεί τις συνέπειες για τους Ελληνες εργαζομένους, που πλήττονται από την ανεργία.)
ΧΑΛΟΓΕΛΑ ΡΕ ΤΙ ΣΟΥ ΖΗΤΑΝΕ;;
http://mindcup.blogspot.com
ΑπάντησηΔιαγραφήΤΩΡΑ
http://mindcup.com
ΑπάντησηΔιαγραφήΤΩΡΑ....!!!!!!!!!!!
/.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρέπει να μάθεις ορθογραφία!
/.
Αν έπρεπε να τεθεί σε δημοψήφισμα ένα άκρως φλέγον και πολύπλοκο ιατρικό θέμα θα είχαν ψήφο γι' αυτό πολίτες μη ειδικοί με την ιατρική; (πχ ένας εργάτης ή ένας υπάλληλος ή ένας πυρηνικός φυσικός);
ΑπάντησηΔιαγραφήΠως λοιπόν ένα άκρως πολύπλοκο νομικό θέμα αναμένεται να κατανοηθεί από μη νομικούς, να ψηφιστεί και ταυτόχρονα να είναι ορθολογικό το αποτέλεσμα;
Στην Ιρλανδία ομολογούν αρκετοί ψηφοφόροι ότι ψήφισαν "όχι" επειδή δεν κατάλαβαν το κείμενο. Άλλοι έχασαν το κυρίως μενού και καταψήφισαν τη σάλτσα. Τα πολύπλοκα θέματα μπορεί να μπορούν ν' απλοποιηθούν μέχρι ένα σημείο. Αν απλοποιηθούν περισσότερο προκειμένου να κατανοηθούν απ' όλους, παύουν ν' αντανακλούν τις πραγματικές σχέσεις.
Μόνο για ιδιαιτέρως σημαντικά και πρωταρχικά ζητήματα πρέπει να γίνονται δημοψηφίσματα όπως πχ. το πολίτευμα μιας χώρας ή η αρχική ένταξη μιας χώρας στην (τότε) ΕΟΚ ή στη μετεξέλιξή της ΕΕ, (που κακώς δεν έγινε στην Ελλάδα) η στη έξοδό της απ’ αυτή.
Τα υπόλοιπα είναι συνέπειες και λογικές συνέχειες των αρχικών αποφάσεων και απαιτούν εξειδικευμένες γνώσεις και πολύ χρόνο επεξεργασίας. Δεν είναι λοιπόν εφικτό να κατανοηθούν στην ολότητά τους από άτομα που ούτε τις γνώσεις έχουν ούτε το χρόνο διαθέτουν. Ως εκ τούτου κλήσεις για δημοψηφίσματα για το κάθε τι επιστητό αποτελούν αισχρό λαϊκισμό. Επιπλέον, τέτοιες πρακτικές είναι καταστροφικές για τις κοινωνίες, που οδηγούνται μοιραία σε λανθασμένες αποφάσεις.
RO
ΖΗΤΩ Η ΙΡΛΑΝΔΙΑ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο σημερινό «ΟΧΙ» των Ιρλανδών είναι ένα μάθημα δημοκρατίας για ολόκληρη τη γηραιά ήπειρο!
Ένα «ΟΧΙ» στην επικύρωση της συνθήκης της Λισαβόνας, που αποτελεί τη μοναδική δημοκρατική «όαση» στην προσπάθεια της ευρωπαϊκής δεξιάς και κεντρο«αριστεράς» να περάσουν μέσα από μια «συνθήκη» (παλιότερα την ονόμασαν ευρώ-σύνταγμα) ότι περισσότερο συντηρητικό για τους ευρωπαϊκούς λαούς και τις κατακτήσεις τους.
Το «ΟΧΙ» των Ιρλανδών είναι ένα ηχηρό χαστούκι σε ηγέτες και κοινοβούλια που αψήφησαν λαούς και επέβαλαν με δήθεν δημοκρατικές διαδικασίες τη δική τους σύνεση στη συνθήκη της Λισαβόνας.
Μια συνθήκη που αναφέρεται σε αρχές αλληλεγγύης, ανθρωπισμού, ελευθεριών, δικαιοσύνης και δημοκρατίας, αλλά ταυτόχρονα νομιμοποιεί την ελεύθερη οικονομία της αγοράς και ενισχύει την εξουσία των πολιτικό-οικονομικών εξουσιών.
Ο ευρωπαίος πολίτης παραπλανήθηκε, δεν του επέτρεψαν να μάθει και να γνωρίσει τη σημαίνει «συνθήκη της Λισαβόνας» -όπως συνέβη και με το ευρώ-σύνταγμα-, αποφασίζοντας γι’ αυτόν μέσα από κοινοβούλια με πολιτική ταύτιση δεξιάς και κεντρο-αριστεράς. Ο ευρωπαίος πολίτης δεν μπόρεσε να απευθύνει στους ηγέτες του και τα κοινοβούλια μια απλή ερώτηση: πως μπορεί να συνυπάρξει η Ευρώπη της προόδου και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων με τη θεμελιώδη αρχή της συνθήκης της Λισαβόνας, που είναι η θεοποίηση της αγοράς;
Σ’ αυτή την Ενωμένη Ευρώπη το «ΟΧΙ» των Ιρλανδών έσωσε την τιμή της ευρωπαϊκής αριστεράς και είναι το ΟΧΙ των εργαζομένων όλης της ηπείρου.
Το «ΟΧΙ» των Ιρλανδών είναι η απάντηση της ιστορίας, των δημοκρατικών παραδόσεων και των λαϊκών αγώνων των ευρωπαϊκών λαών.
Το «ΟΧΙ» των Ιρλανδών είναι δημοκρατικό μάθημα για ολόκληρη την Ευρώπη.
Ιρλανδία, οι Λαοί είναι υπόχρεοι στη δική σας αντίσταση!
Νίκος Κλειτσίκας
(http://www.nikosklitsikas.gr/)
Ωραίες γενικόλογες οι σκέψεις σας. Άραγε έχετε εντρυφήσει στο Ευρωπαϊκό Κοινοτικό Δίκαιο και πιστεύετε στην ανάγκη εμβάθυνσης της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης; Αν ναι, δεν θα έπρεπε να μας πείτε πως θα έπρεπε να προχωρήσει η Ένωση, αν όχι με μια Συνθήκη όπως αυτή της Λισαβόνας;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητέ φίλε 10.15
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπειδή ακριβώς έχω εντρυφήσει στην πολιτική θεωρία της ΕΕ και ασφαλώς στην ιστορική εξέλιξη του νέου ευρωπαϊκού "πολιτικού εγχειρήματος", εκφράζω την πεποίθηση ότι η Ευρώπη δεν πρόκειται ποτέ να αποτελέσει μια ενιαία οντότητα - και όχι απλώς ενιαία αγορά - αν δεν αναθεωρήσει ριζικά το μοντέλο ανάπτυξής της.
Δεν ξέρω αν οι δημοκρατικές διαδικασίες γίνονται αντιληπτές από εσάς ως γενικότητες, αλλά… πράγματι η γενίκευση του εκδημοκρατισμού στην πολιτική και κανονιστική πρακτική της ΕΕ, θα μπορούσε να προσφέρει την απαραίτητη ποιότητα που απαιτείται για να λειτουργήσει η Ένωση ως πολιτική και όχι μόνον οικονομική ευρωπαϊκή Υπερδομή.
Δίχως μια νέα μορφή δημοκρατικής νομιμοποίησης, το δημοκρατικό έλλειμμα θα αυξάνει και θα ακυρώνει μακροπρόθεσμα ακόμη και αυτήν την μακροοικονομικά επιδιωκόμενη ενιαία οντότητα της ΕΕ.
Με την μέθοδο της αναθεώρησης των συνθηκών, έτσι ώστε να καλύπτεται κάθε φορά η αδυναμία λειτουργίας των αγορών, εξαιτίας των ολοένα αυξανόμενων ( διαλυτικών) κοινωνικών ανισοτήτων και στρεβλώσεων, η Ένωση θα καταστεί αποκλειστικά μηχανισμός κοινωνικής προσαρμογής στην αγορά μέχρι σημείου ταυτίσεως τους.
Αν αυτό επιθυμείτε, πράγματι δίχως την Σ. της Λισαβόνας δεν προχωρά η ΕΕ!
Κύριε Αγίε και κε Κλίτσικα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜία είναι η απάντησή μου:
"ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, το ίδιο συνδικάτο".
Ο Γιωργάκης ρέπει όλο και πιο πολύ στη δεκαετία του '70, υπολείματα της οποίας βρίσκουμε σήμερα στην καταπληκτική ταύτιση θέσεων μεταξύ Καρατζαφέρη-ΚΚΕ-Τσίπρα-Κανέλλη.
Έξω τώρα από την ΕΟΚ ωρεεεεε!!
Νενέκηδες, προσκυνημένοι!
Εμπρός να γίνουμε Αλβανία (φτου, θέλει και αυτή να μπει στην ΕΕ)!
Τι γραφικός Λαός που είμαστε...
Φίλε 2.57 μ.μ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλά τα λες, η Ευρώπη προχωρεί ατελώς, με χίλια προβλήματα και παραλείψεις.
Το θέμα είναι όμως πως προχωράει και πως η Ευρωπαϊκή ήπειρος θα ήταν σήμερα για κλάματα χωρίς την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Ευρώ (η ανατίμηση του ευρώ έχει απορροφήσει τη μισή αύξηση του πετρελαίου).
Θέλουμε η προσπάθεια να σταματήσει, εν αναμονή μιας ιδεατής κατάστασης που δεν θα έλθει ποτέ, ή να συνεχίσει να προχωράει κουτσά-στραβά; Αυτό είναι το δίλημμα.
Ο τρόπος σκέψης και λειτουργίας που γράφεις ,μεταφέρεται από το κέντρο στις περιφέρειες ,ομόκεντρων κύκλων,σε όλους τους τομείς. Χαρακτηριστικό παράδειγμα,οι λειτουργίες των κομμάτων που απαξιώθηκαν και εκφυλίστηκαν μέσα στις Ο.Βάσης.Η λήψη αποφάσεων μόνο στην κορυφή ,στη λογική της απαξίωσης ,εμείς ξέρουμε!Ποιος κάθεται να πείσει! Σήμερα, στο τέλος της Μεταπολίτευσης,με όλα τα εκφυλιστικά συμτώματα και στην αυγή της Νεοπολίτευσης,με τεράστιο Οικονομοτεχνικό άλμα,αποστασιοποιημένους από την πολιτική πολίτες,ανεργεία,οικονομική κρίση,υποδούλωση στην εργασία(65ωρο)ΚΑΜΙΑ ΚΙΝΗΣΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΘΩΑ!ΟΥΤΕ ΕΝΤΟΣ ΟΥΤΕ ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ!Βαθιά ταξικές,συμφεροντολογικές καιδιεθνιστικές! Στην Αριστερά θα καταλογιστούν ευθύνες,πολιτικά και ιστορικά.Ίσως να παίξει το κεφάλι της!Εξαρτάται αν θα βγει από το θάλαμο αποστείρωσης και τι ελιγμούς θα κάνει !!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπιτέλους και ένας ανθρωπος που λέει τα πράγματα με το ονομα τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατι κοντέψαμε να πιστέψουμε εδώ μέσα ότι οποιοι υποστηριζουμε τα δημοψηφίσματα είμαστε και εναντιον της ευρωπαικής ολοκλήρωσης.
Ισα ισα που ακριβως επειδή είμαστε υπερ της ευρωπαικης ολοκληρωσης υποστηρίζουμε τα δημοψηφίσματα