Η διαφορετική αισθητική στο έγκλημα πολέμου....

. Aribert Heim ή "Dr. Tod" . Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης . Θα μπορούσε να ήταν ένας συμπαθής ηθοποιός του καλού αμερικανικού κ...

.

Aribert Heim ή "Dr. Tod"

.

Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης

.

Θα μπορούσε να ήταν ένας συμπαθής ηθοποιός του καλού αμερικανικού κινηματογράφου του μεσοπολέμου. Είναι ο Dr Aribert Heim, ο γιατρός του Μαουτχάουζεν που είχε το παρατσούκλι “Dr Tod” (Δόκτωρ Θάνατος). Κατά τη διάρκεια του Δευτέρου παγκοσμίου πολέμου θανάτωσε εκατοντάδες κρατούμενους, ανάμεσά τους και πολλά παιδιά κάνοντας πειράματα και χειρουργώντας τα θύματά του δίχως αναισθητικό.

Όπως έγραφε η προχθεσινή εφημερίδα “Die Zeit”, «ο εν τω μεταξύ 94χρονος εγκληματίας αναζητείται εδώ και 45 χρόνια και υπάρχουν ενδείξεις ότι η αστυνομία είναι στα ίχνη του. Σύμφωνα πάντα με την έγκυρη συντηρητική εφημερίδα, «ενώ κατά τη δίκη του Μαουτχάουζεν, ακόμη και ο φαρμακοποιός του στρατοπέδου είχε δικαστεί, ο «Δόκτωρ Θάνατος» γλίτωσε διότι πρόσφερε τις υπηρεσίες του( τα αποτελέσματα των ερευνών του) στους αμερικανούς. Παρότι υπήρχαν δεκάδες μάρτυρες που γνώριζαν λεπτομέρειες των πειραμάτων του, ο Aribert Heim εργαζόταν νόμιμα μέχρι το 1962 σε γερμανικά νοσοκομεία. Όταν άρχισε η επανάληψη της δίκης για το Μαουτχάουζεν έφυγε στο εξωτερικό και έκτοτε αναζητείται. Υπάρχουν όμως πολλές μαρτυρίες από ανθρώπους που τον έχουν δει συχνά στην Γερμανία και συγκεκριμένα στο σπίτι της αδερφής του».

Από προχθες, βλέπουμε όλα τα διεθνή ΜΜΕ και τη διεθνή κοινή γνώμη να δέχονται με ικανοποίηση τη σύλληψη του εγκληματία πολέμου Κάρατζιτς. Σύμφωνα με όλες τις μαρτυρίες, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για το αν ο Κάρατζιτς είναι εγκληματίας πολέμου. Η ποιοτική διαφορά του από τον Aribert Heim, αν μπορούμε σε αυτές τις περιπτώσεις να μιλήσουμε για ποιότητα, έγκειται στην αισθητική του εγκλήματος.

Ο ένας σκότωνε φανατισμένα, βάναυσα και με σοβινισμό ενώ ο άλλος πολιτισμένα, εν πλήρη συνειδήσει, ψυχρά και λογικά και μάλιστα ανθρώπους που δεν τους γνώριζε προσωπικά και δεν του έκαναν απολύτως τίποτα. Ο ένας σκότωνε με το ένστικτο και ο άλλος με τη λογική ενός ανώτερου όντος.

Για τους περισσότερους δυτικούς ο ένας είναι ένας βάρβαρος, αγροίκος και ειδεχθής εγκληματίας πολέμου και ο άλλος ένας Ναζί εγκληματίας πολέμου. Η Δύση βρίσκει πάντα τρόπους να διακρίνει την βαρβαρότητα σε πολιτισμένη και πολλές φορές απαραίτητη και χρήσιμη και σε χυδαία. Π.χ, όταν ο θάνατος χιλιάδων πολιτών αφορά ιρακινούς, είναι ένα αναγκαίο κακό χρήσιμο για τη Δημοκρατία. Όταν αφορά λευκούς ή ακόμη και μαύρους που θανατώθηκαν από μαύρους, τότε μιλάμε για εγκλήματα πολέμου. Όταν ρίχνεις ατομικές βόμβες σε ιαπωνικές πόλεις, είναι μια ηρωική πράξη για τη δημοκρατία, όμως, ακόμη και η πρόθεση μιας χώρας όπως το Ιράν να φτιάξει πυρηνική βόμβα, αποτελεί μια απειλή κατά της ανθρωπότητας.

Τόσο απλά είναι τα πράγματα. Όλα είναι καθαρά θέμα αισθητικής και στην αισθητική τους κανόνες τους καθορίζει η Δύση.

------------------------------------------------